ၿပီးခဲ့တဲ႔တစ္ပါတ္မွာ
ဖရီဒါခါလိုရဲ႕ပနး္ခ်ီကားေတြၾကည္႕တယ္။
မေန ့ညက
ေဆလ္ဗီယာပေလာ႔သ္ ကဗ်ာေတြကို တတိယအႀကိမ္ျပန္ဖတ္တယ္။
ခႏၵာအႏွ႔ံ ျမားစိုက္ဝင္ေနတဲ႕့
ေသြးစိမး္႐ွင္႐ွင္နဲ ့သမင္မကေလးဟာ
ဖရီဒါအျဖစ္
ပနး္ခ်ီကားထဲမွာ ေနရာယူထားတယ္။
"ဘယ္သူနဲ ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ မထိုက္တန္ပါဘူး
ကြၽန္မက သိပ္စင္ၾကယ္လြနး္တယ္"
ပုဂၢလိကနာက်င္မႈေတြ
ေဆလ္ဗီယာကို အဲ ့ဒီလိုပြင့္အံက်ေစတယ္။
လြန္လြန္ကဲကဲေဝဒနာေတြက သူတို႕ကို
အႏုပညာေကာငး္ကင္မွာ
ေတာက္ပလငး္လက္တဲ႔ၾကယ္စင္ေတြျဖစ္ေစခဲ ့တယ္။
ကဲ..က်မကုိယ္က်မ ဖြင့္ဟၾကည့္ရေအာင္
ခံစားတတ္တာေလးတစ္ခုကလြဲရင္
မယ္မယ္ရရ ဘာမွမ႐ွိသူ က်မ
တစ္ခါတေလမွာ
ကိုယ္ ့့ကိုယ္ကို ႐ွာမရတာမ်ဳိးက႐ွိေသး။
ဒါတင္မက
ဘဝအဓိပၸါယ္ပါေပ်ာက္ဆံုးသြားရတဲ ့အခ်ိန္ေတြကလညး္
နညး္နည္းေတာ႕ႏွိပ္စက္တယ္။
အဲဒီေတာ့လညး္
ကေယာင္ေျခာက္ျခားစကၠန္႔ ေတြကိုနားခ်
သမ႐ုိးက်ျဖတ္သနး္မႈေသတၱာထဲေခါက္ထည္႕သိမး္ဆညး္
ေနာက္တစ္ခါမျပိဳလဲခင္အထိေတာ႕
လူေတာထဲရင္ေကာ႕ေလွ်ာက္
ညေရာက္မွၾကိတ္ငို
ဘဝဆိုတာဒီလိုပါပဲဆိုျပီး
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ္႔မႈတစ္ၾကိမ္တိုးျပန္တယ္္။
ေတာက္ပေသာၾကယ္တစ္စငး္ျဖစ္ဖို႕ရာ
ေဝဒနာမ်ားစြာနဲ႕ေလာင္ႂကြမး္ရမယ္တဲ့လား
ဒါဆိုက်မ
ေနာက္နားကပဲေနပါရေစ။
ေပထက္အကၡရာေပၚကဘဝအစား
ေဝဒနာမ်ားကိုပဲေျပေလ်ာ႕ေစခ်င္ပါတယ္။
ေလျပည္ေရာေနျခည္ပါဝင္ေရာက္ႏိုင္တဲ့အိမ္ေတြထဲ
က်မလည္းအပါအဝင္
လူတိုင္းကိုေနေစခ်င္ပါတယ္။
မိုးသံေလသံၾကားတိုင္း
က်န္ရစ္သူျဖစ္ေစခဲ့တဲ့လိႈင္းတပိုးေတြကိုသတိရ
ငိုေႂကြးတက္ေခါက္မိျခင္းမ်ားမွ
လြတ္ေျမာက္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။
အသီးအရြက္ဗိုက္တာမင္ေတြကို
ဘဏၰာေရးအလိုအရ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ထားရတဲ့ဘဝမ်ား
သားငါးညီွနံ႕နဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္
ဖိတ္ေခၚခြင္႔ရေစခ်င္ပါတယ္။
စားပြဲၾကိဳစားပြဲၾကား
အမိႈက္ပံုၾကိဳအမိႈက္ပံုၾကား
ေတာင္ၾကိဳေတာင္ၾကား
တိုက္ၾကိဳတိုက္ၾကား
ေျပးလႊားေနတဲ့ကေလးတို႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ
အနာဂါတ္ေမႇ်ာ္
အနာဂါတ္ေပ်ာ္ေတးသြားေတြနဲ႔သာ
ဖုံးလႊမ္းေဝဆာေစခ်င္ပါတယ္။
အကယ္၍ လူတိုင္းဟာ
တစ္စံုတရာနဲ႔ ေလာင္ျမိဳက္ျပီး
အဲဒီေလာင္ျမိဳက္မႈရဲ့အလင္းနဲ႕
ၾကယ္တစ္စင္းစီျဖစ္ရမယ္္ဆိုရင္.....
ထြန္းလင္းမႈမ်ားအတြက္ေလာင္စာ
ေဝဒနာေတြကိုအတတ္ႏိုင္ဆုံးေလွ်ာ့ခ်
က်မ
အမွိန္ပ်ဆုံးၾကယ္သာျဖစ္ပါရေစ။
◄ ခက္မာ ►
December 23rd. 2009
