1. 2.
( လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ ၁၉၉၄ တုုန္းကေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့၀တၱဳေလးတပုုဒ္ပါ။ ငယ္ႏုုစဥ္ကလက္ရာေလးေပါ့။ ေလာေလာဆယ္အသစ္မတင္ျဖစ္ေသးခင္စပ္ၾကား အေဟာင္းေလးျပန္ဖတ္ၾကည့္ေပးၾကပါဦး။)

                                                                                                  ပန္းခ်ီသန္းေဌးေမာင္    

သူ ့ကိုုယ္သူဆရာဟုုေျပာသူက လက္ထဲရွိႀကိမ္လံုုးႏွင့္ၾကမ္းျပင္ကိုုရႊမ္းကနဲေနေအာင္ရုုိက္ခ်လိုုက္သည္။
          “ကဲ…ဘယ္လိုုလဲ…၊ဘာအေၾကာင္းနဲ ့ဒီေလာက္ၾကာေနရတာလဲ၊ ဆရာ့အမိန္႔ကိုုအာခံတဲ့သေဘာ လား၊ ဟုုတ္လား၊ ဆရာ့အမိန္႔ကိုုအာခံရင္ဘာျဖစ္သြားမယ္ဆိုုတာသိတယ္မဟုုတ္လား၊ လာစရာရွိတာလာ၊ ၀င္စရာရွိတာ၀င္ေလ …။“
        သက္ျပင္းကိုုႀကိတ္ခ်လိုုက္သည္။ က်မေညာင္းလွၿပီ။ သည္ေနရာမွာထိုုင္ေနရတာညေန၃နာရီေလာက္ ကတည္းကျဖစ္သည္။ ယခုုအျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီ။ ပုုဆစ္တုုတ္အေနအထားႏွင့္၃နာရီခန္႔မလႈပ္မယွက္ထိုုင္ေန ရသူတဦး၏ ေညာင္းညာျခင္းကိုု မွန္းဆၾကည့္ရံုုုႏွင့္ကိုုယ္ခ်င္းစာႏုုိင္ၾကပါလိမ့္မည္။ ဘာလုုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဟုုအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွေနာက္တစ္ႀကိမ္အျဖစ္ေတြးမိသည္။
          သည္အတိုုင္းဆိုု က်မေပါ့ေပါ့ဆဆေတြးခဲ့မိေသာမွားယြင္းမႈကေသခ်ာခဲ့ေလၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ ၃နာရီ 
ေလာက္ကေပါ့။ အုုန္းပြဲ၊ငွက္ေပ်ာပြဲမ်ားအေပၚတင္၍့ထြန္းထားသည့္ အေမႊးတိုုင္၊ဖေယာင္းတိုုင္မ်ား စတင္ 
ေလာင္ၾကြမ္းသည့္အခ်ိန္တြင္ အမွားဟုုသတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္ေသာအေျဖစကား စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

(က်မသူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာနီကိုုရဲဆံုုးတဲ့၂၀၀၉ေဆာင္းဦးတညမွာသူ႔ကိုုလြမ္းတတဲ့စိတ္နဲ႔ဒီစာစုုေလးေရးျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္။ IDEAမဂၢဇင္းမွာပါခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ၂၀၁၁ရဲ႕ေဆာင္းတညမွာေတာ့ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူငယ္ခ်င္းကိုုရဲ ကိုုသတိရမိသြားတာေၾကာင့္ဟိုုတုုန္းကလက္ေရးနဲ႕ေရးထားတဲ့စာမူေလးကိုုျပန္ကူးၿပီး ဒီဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာ မွာအမွတ္တရသိမ္းထားလိုုက္ပါတယ္။)

                                                            ေမၿငိမ္း၊ နီကိုုရဲ၊ ခက္မာ


တိတ္ဆိတ္ေနေသာလမ္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ က်မတေယာက္ထဲလမ္းေလ်ွာက္သူရွိသည္။ လမ္းထဲရွိအိမ္မ်ား
ေရွ  ့ရွိပန္းၿခံကေလးမ်ား၊ပန္းအိုုးကေလးမ်ားထဲတြင္ေႏြတုုန္းကေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ပြင့္ထားေသာပန္းပင္မ်ားမွ
လက္က်န္ပန္းေတြသာရွိေတာ့သည္။ သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ကသူတိုု႔ကိုုယ္သူတိုု႔ေရႊ၀ါေရာင္အသြင္ေျပာင္းေစခဲ့ၿပီးတ ခ်ိဳ႕တ၀က္ကရဲရဲနီေစြးေနၿပီမိုု႔ ပတၱျမားကိုုေရႊကြပ္ထားသလိုုပင္။ မွင္တက္မိရေလာက္ေအာင္လွသည့္ေဆာင္း
ဦး၏ေနျခည္၀င္းပသည့္ေန႔မ်ားကိုု ေဒသခံအေမရိကန္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးတင္စားသံုုးႏႈန္းတတ္ၾကသည္။ က်မ ကေတာ့သစ္ရြက္မ်ားႏွင့္ေရာင္ျပန္ဟပ္ၿပီး ေရႊ၀ါေရာင္၊ပတၱျမားေရာင္ေနျခည္ေတြပ်ံ႕က်ဲက်ေနေသာလမ္းေပၚ မွာတိတ္ဆိတ္ေၾကကြဲစြာ တေယာက္ထဲေလ်ွာက္ေနမိသည္။
          ေဆာင္းဦးေလကေလးတခ်က္ေ၀ွ႔လိုုက္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚေၾကြက်ၿပီးသားသစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက ေလ စုုန္ရာဖက္မွာရွိေနေသာ က်မေနာက္ေက်ာရွိရာေျပးလိုုက္လာၾကသည္။ ႏိုုင္လြန္ကတၱရာလမ္းႏွင့္သစ္ရြက္
ေျခာက္ထိသံက လူတေယာက္ေနာက္ဖက္မွအေမာတေကာေျပးလိုုက္လာသလိုုပင္။
          “ကိုုရဲလား...“
          က်မကတေယာက္ထဲခပ္တိုုးတိုုးေရရြတ္မိသည္။ မျဖစ္ႏိုုင္မွန္းသိသိခ်ည္းႏွင့္ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုုင္မွန္း လည္းသိေပမယ့္ ေျခစံုုရပ္ၿပီးေနာက္ဖက္ကိုုလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ညိဳ၀ါေရာင္သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက က်မကိုုမီ လာၿပီး ေျခေထာက္ကိုုထိနမ္းႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ က်မကိုုယ္က်မ,မသိပဲ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုုင္ခဲ့တာေတြရွိေပ
မယ့္ တခါတေလက်ေတာ့လည္း သိသိခ်ည္းႏွင့္ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ခံစားၿပီးရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျပဳမူေနထိုုင္ပစ္
လိုုက္ခ်င္သည္။သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကိုုငံုု႔ၾကည့္ၿပီးမ်က္ရည္ကရစ္၀ဲလာကာမ်က္ရည္ရစ္၀ိုုင္းလ်ွက္ကပင္အသံ
ထြက္ေအာင္ရယ္မိျပန္သည္။
          မေန႔ညကတည္းက က်မအဲသည္လိုုေတြျဖစ္ေနခဲ့တာ။ လူတေယာက္အေၾကာင္းတသီတတန္းႀကီးစဥ္း
စားၿပီး မ်က္ရည္ေ၀့၀ိုုင္းလ်ွက္က အသံထြက္ေအာင္ရယ္မိတာ ဒီတခါပဲရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။
                                                   သရုုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ သန္းေဌးေမာင္

ဒီေန႔ ေန႔လည္၂နာရီေလာက္မွာေရာက္လာေသာအီးေမးတစ္ေစာင္ေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာၿပံဳးရမလိုုမဲ့ရမလိုုျဖစ္
သြားခဲ့ရသည္။ သားတိုု႔ေက်ာင္းမွအီးေမးလ္ျဖစ္သည္။“Grade 4ႏွင့္Grade 5 မွေက်ာင္းသား၃ဦး၏ေခါင္း တြင္သန္းဥတခ်ိဳ႕ေတြ႕ရွိပါသည္။ သင့္ကေလးအိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ကေလးေခါင္းကိုုစစ္
ေဆးပါ။ကေလးေခါင္းကို တစ္ပါတ္လ်ွင္အနည္းဆံုးႏွစ္ႀကိမ္စစ္ေဆးပါ။ အကယ္၍သင့္ကေလး
ေခါင္းတြင္ သန္း(သိုု့)သန္းဥေတြ႕ရွိပါက ေက်ာင္းသိုု႔ခ်က္ျခင္းအေၾကာင္းၾကားပါ။ သန္းရွိသူကိုအ ျမန္ဆံုုးရွာေဖြေဖာ္ထုုတ္၍သန္းမ်ားကိုအျမစ္ျပတ္ႏွိမ္နင္းရန္မွာအလြန္အေရးၾကီးပါသည္။”ဟုု
ေရးထားသည္။သားႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းမွျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာသားတိုု႔အားအီးေမးလ္ကိုုျပေတာ့ျမန္မာျပည္မွေရာက္လာတာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ရံုုသာရွိေသးေသာသားႏွစ္ေယာက္ကလည္းကၽြန္မလိုုပင္ၿပံဳးၾကသည္။“သူတိုု႔ ဆီမွာလူ႔ေခါင္းထဲသန္းေတြ ့တာကငါတိုု ့ဆီမွာရြာထဲက်ား၀င္တဲ့အတိုုင္းပဲ“ ဟုုကၽြန္မက ေရရြတ္မိေသးသည္။
Labels: 2 comments | | edit post