1. 2.
၁၉၉၅ ခုႏွစ္တုန္းက ဆရာမင္းသု၀ဏ္ၿခံထဲကထမနဲပြဲမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္၊ ဘဘဦးမိုးသူ၊ ဦးလိႈင္(သုခမိန္လိႈင္) ဆရာဒဂုန္တာရာ့ေျမးေဒ၀ီကေလးနဲ႔က်မ အမွတ္တရ

စက္တင္ဘာလထဲမွာ မာမားဆီကအီးေမးလ္တစ္ေစာင္ရပါတယ္။ ‘သားငယ္နဲ႔ဖုန္းေျပာရတယ္။ ဦးရဲ႕ အဆူမခံရတာၾကာၿပီ။ အဆူခံခ်င္ေသးတယ္လို႔ သားငယ္ကို ခက္မာကေျပာတယ္လို႔ျပန္ေျပာျပတယ္။ ဦးကလည္းေျပာတယ္။ 'သူ႔ကို ငါကစိတ္ပူလို႔ဆူေနရတာတဲ့’။ အဲဒီေမးလ္ေလးကိုဖတ္ၿပီးက်မမ်က္ရည္ လည္ခဲ့ရပါ တယ္။ အီးေမးလ္စာမ်က္ႏွာကိုဖြင့္ၿပီးစာျပန္ဖို႔လုပ္ရင္း ဘယ္လိုျပန္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရာကေန အေတြးေတြကအတိတ္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ညလည္ေခါင္ႀကီးမွာ တေယာက္ထဲ ရယ္လိုက္၊ မ်က္ရည္က်လိုက္နဲ႔တမ္းတရင္းရွင္သန္ရတဲ့ လူလတ္ပိုင္း ကာလရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားလိုက္တာစာေတာင္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေနာက္ေန႔မွေအးေအးေဆးေဆးေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့နဲ႔ စာရွည္ရွည္ျပန္ေရးေတာ့မယ္ ဆိုၿပီးေတးထားလိုက္ပါတယ္။
Labels: 6 comments | | edit post

ဘာလို႔မ်ား
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို
ေခါင္းထဲကထုတ္မရျဖစ္ေနရတာလဲ။

ေနာင္တရတာလည္းမဟုတ္
အလြမ္းေတြစြန္းေနတာေတာ့ေသခ်ာ
ေဒါသသင့္တာလည္းအမွန္
မခ်ိတင္ကဲ..၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ
ငါေတာ္ေတာ္မုန္းဖို႔ေကာင္းတာပဲ
ဒါေပမယ့္ လုပ္ခဲ့တာေတြမွန္တယ္
အဲဒီေကာက္ႏႈတ္ခ်က္အားလံုးပါတယ္။
Labels: 1 comments | | edit post