အႀကိမ္ ၄ဝ ေျမာက္ International Writing Program ကိုတက္ေရာက္ခြင့္ရသျဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အိုင္အိုဝါ စီးတီးသို႔ ၾသဂုတ္လထဲက ေရာက္ေနၾကေသာ ကြၽန္မတို႔ စာေရးဆရာတစ္သိုက္၏ ခရီးစဥ္က မၾကာခင္ၿပီးဆံုးေတာ့မည္။
ႏိုဝင္ဘာ ၁ဝ ရက္ေနာက္ပိုင္းကာလကို Travel Period ဟု သတ္မွတ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔တေတြကို အေမရိကား၏ ထင္ရွားေသာၿမိဳ႔ႀကီးတခ်ိဳ႔ကို ပို႔ေဆာင္လည္ပတ္ေစသည္။ ကြၽန္မတို႔၏ ေနာက္ဆံုးခရီးစဥ္က နယူးေယာက္ျဖစ္သည္။ ကမၻာ အရပ္ရပ္မွ စာေရးဆရာအားလံုး နယူးေယာက္တြင္လမ္းခြဲ၍ ျပန္လည္ထြက္ခြာရမည္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကြဲကြာေနၿပီး ျပန္မဆံုျဖစ္ေသးေသာ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက နယူးေယာက္မွာေရာ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာပါ ရွိၾကသည္။ သူတို႔က ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ သူတို႔ႏွင့္ေတြ႔ဆံုလည္ပတ္ဖို႔ စီစဥ္ေလေတာ့ ကြၽန္မမွာ DC တြင္ တစ္ပါတ္၊ နယူးေယာက္တႊင္ ၁၃ ရက္ ေသာင္တင္သြားသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္းမွ မထြက္ခြာခင္ကတည္းက Program မွ ပို႔ထားသည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္အရ ကြၽန္မက နယူးေယာက္မွ အိုင္အိုဝါ ျပန္သြား ရဦးမည္။ အိုင္အိုဝါမွတဆင့္ ေလာစ့္အိန္ဂ်လိစ္။ ေလာ့အိန္ဂ်လိစ္မွ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လည္ ထြက္ခြာရမည္။
ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနေသာ ဒီဇင္ဘာလလယ္ႀကီးတြင္ ကြၽန္မနယူးေယာက္မွ အိုင္အိုဝါသို႔ျပန္ခဲ့ရသည္။ အိုင္အိုဝါမွာ သံုးလနီးပါးေနခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ရသလို ခံစားမွဳမ်ိဳးရွိေနသလို သူငယ္ခ်င္းအေယာက္ ၃ဝ ေလာက္ႏွင့္ အတူေနခဲ့ဖူး ေသာေနရာကို တစ္ေယာက္တည္း ျပန္သြားရမွာကိုလည္း ဝမ္းနည္းသလိုခံစားေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလို ဆန္႔က်င္ဖက္ခံစားမွဳေတြက ကြၽန္မရင္ထဲမွာ ေပါင္းဆံုေနက်မို႔ သိပ္ ေတာ့လည္းမဆန္းပါ။
ကြၽန္မ အိုင္အိုဝါကို စေရာက္ေတာ့ ၂ဝဝ၇ ၾသဂုတ္လ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ျဖစ္သည္။ ေရာက္စမွာ ကိုယ့္လို ပရိုဂရမ္တြင္ ပူးေပါင္းပါဝင္မည့္ စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္း မကြၽမ္းဝင္ေသးတာေရာ၊ ေနရာသစ္အခန္းသစ္မွာ အေျခက်ေအာင္ႀကိဳးစားေနရတာေရာေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏွင့္ ဘာမွေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားအားခဲ့ပါ။ စက္တင္ဘာထဲ ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွသတင္းေတြကလည္းထူးလာၿပီ။ အတူေန သူငယ္ ခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနၿပီ။ ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွ စာေရးဆရာမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳယဥ္ေက်းမွု ခံစားမွဳေတြ ဖလွယ္ႏိုင္သျဖင့္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာစိတ္ႏွင့္ စိုးရိမ္ဖြယ္ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေၾကာင့္ မိသားစုကို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လူထုကို ပူပင္ရေသာ ဆန္႔က်င္ဖက္ခံစားမွဳေတြက ရင္ထဲမွာေပါင္းဆံုခဲ့ဖူးသည္။
အခုလည္း ကြၽန္မစီးလာေသာေလယာဥ္ပ်ံႀကီးက ရွိကာဂိုၿမိဳ႔ဆီ ဦးတည္ပ်ံသန္းေနသည့္တစ္ေလွ်ာက္ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ အေပ်ာ္ႏွင့္အလြမ္း ဒြန္တြဲေနသည္။ ရြက္ေႂကြရာသီတုန္းက ကြၽန္မတို႔တေတြ၏ ရယ္သံမ်ားႏွင့္ေဝစည္လွပခဲ့မည့္ အိုင္အိုဝါ၊ အခုေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ကြၽန္မတို႔ အသံေတြႏွင့္ ဆူညံစည္ကားခဲ့သည့္ Iowa House Hotel ဒုတိယထပ္ကိုေရာ ကြၽန္မ သြားၾကည့္ရဲပါ့မလား။ ၾကည့္ရဲဦးေတာ့ မ်က္ရည္မဝဲပဲ ေနႏိုင္ပါ့မလား။ ႏွင္းေတြႏွင့္ ျဖဴေဖြးမိႈင္းမံႈေနမည့္ အိုင္အိုဝါမွာ ကြၽန္မ တစ္ေယာက္တည္းေနရမွာ ေတာ္ေတာ္လြမ္းစရာေကာင္းမွာပဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းစြာ အိုင္အိုဝါမွာေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကို ကြၽန္မျပန္လာရမည့္ အေၾကာင္းေျပာထားသည္။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ျမန္မာစာ ပါေမာကၡတစ္ဦး၊ ဂ်ပန္လိုဘာသာျပန္ထားသည့္ ကြၽန္မဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ကြၽန္မႏွင့္အတူတြဲ၍ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမေလး ခရစ္စတင္း Kristin Olson က ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လာႀကိဳလိမ့္မည္။ IWP မွ ဝန္ထမ္းသူငယ္ခ်င္းေတြထံကိုလည္း သြားလည္ႏိုင္သည္။ နယူးေယာက္မွ နံနက္ ၉ နာရီထြက္ခဲ့သည့္ေလယာဥ္က ရွီကာဂိုကို အခ်ိန္မွန္စြာ မနက္ ၁၁ နာရီခြဲတြင္ ေရာက္၏။
ေလယာဥ္ေပၚမွာကတည္းက ရွီကာဂိုတြင္ ရာသီဥတုဆိုးရြားေနေၾကာင္း ေၾကျငာသည္။ ေလယာဥ္ျပတင္းမွ ျမင္ေနရေသာ ပိန္းပိတ္သည့္အျဖဴေရာင္ေတြကို ကြၽန္မကေတာ့ အျပင္မွာ ေရခဲမိုး Ice Storm ရြာေနသတဲ့။ ရွီကာဂို ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွေန၍ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးမၾကားဖူးေသာ ေရခဲမိုးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ကြၽန္မကို လာႀကိဳမည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ရသည္။
“ခရစ္စတင္းေရ - ေလယာဥ္ပံ်က ေရခဲမိုးေတြ ရြာေနလို႔ ေနာက္က်လိမ့္မယ္တဲ့။ ေလယာဥ္ကြင္းကို ထြက္မလာနဲ႔ ဦးေနာ္။ ”
ရွီကာဂိုႏွင့္ အိုင္အိုဝါက တစ္နာရီသာသြားရသည္မို႔ ခရစ္စတင္းကို သည္လိုမွာရျခင္းျဖစ္သည္။ အိုင္အိုဝါ စီးတီးမွ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ ေအာင္ နာရီဝက္ခန္႔ ကားေမာင္းရမွာဆိုေတာ့ ခရစ္စတင္းက ေစာေစာစီးစီးထြက္လာၿပီး ေလယာဥ္ကအခ်ိန္မွန္မေရာက္လွ်င္ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရလိမ့္မည္။
“ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္မအခုပဲ အင္တာနက္မွာ မိုးေလဝသသတင္းၾကည့္ေနတာ။ ရာသီဥတုဆိုးေနတယ္။ ရွီကာဂိုက ေလယာဥ္စထြက္ ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္မဆီ ဖုန္းဆက္ေနာ္။ ”
ပံုမွန္ဆို ေလယာဥ္က ေန႔လည္တစ္နာရီခြဲမွာ စထြက္ရမွာျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေလးနာရီမွာ ထြက္မည္ဟု ေၾကျငာေတာ့ ခရစ္စတင္းႏွင့္ IWP မွ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိဳးဆီဖုန္းဆက္ အသိေပးရျပန္သည္။ သူတို႔က ထူးသမွ်သတင္းပို႔ေနရန္မွာၾက၏။ ညေနေလးနာရီမွာ တစ္ခါထပ္ေၾကျငာျပန္သည္။ ရွီကာကိုမွ အိုင္အိုဝါသြားမည့္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၿပီတဲ႔။ သူတို႔ဆီဖုန္းဆက္ရျပန္သည္။ သူတို႔လည္း Sorry သာ တြင္တြင္ေျပာႏိုင္၏။ ကြၽန္မကေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့သျဖင့္ မ်က္ႏွာက ဆီးရြက္ေလာက္သာရွိေတာ့သည္။ တစ္ခုခုေတာ့ေမးဦးမွ ျဖစ္မွာပါဟု ေတြးေတာကာ Information Center ဆီသြားေမးေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းနီရဲရဲ၊ မ်က္ေတာင္မွာ မာဆာကရာ နက္နက္ထူထူသုတ္ထားေသာ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးက ရွည္လွ်ား စြာရွင္းျပသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမစကားေျပာတာ ျမန္လြန္းေတာ့ “I am so sorry ႏွင့္ 9 0’clock, tonight”ဆိုတာကလြဲၿပီး ကြၽန္မဘာမွ နားမလည္လိုက္ပါ။
ဗိုက္ကလည္းဆာ၊ စိတ္ကလည္းညစ္၊ သူဘာေျပာလိုက္တာလည္းနားမလည္သျဖင့္ ရွံဳ႔တြညွိႈးငယ္သြားသည့္ ကြၽန္မကို ကြၽန္မလိုပဲ ေကာင္တာမွာ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္အေၾကာင္း စံုစမ္းေနသည့္ လူငယ္တစ္ဦးက သူႏွင့္အတူလာထိုင္ဖို႔ေခၚရင္းရွင္းျပ၏။
“အိုင္အိုဝါကိုထြက္မယ့္ ေလယာဥ္တစ္စီး ည(၉)နာရီမွာ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူျပည့္ေနၿပီတဲ့။ မင္းဆႏၵရွိရင္ေတာ့ နံမည္ေပးထားပါတဲ့။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ရင္ အဲဒီခံုေနရာမွာထည့္ေပးမယ္တဲ့။ လိုလိုပိုပိုနံမည္ ေပးထားလိုက္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေပးထားတယ္။”
အဂၤလိပ္လို အေတာ္ေရလည္ေသာ္လည္း ကြၽန္မနားလည္ရန္ တမင္ေႏွးေႏွးေျပာေပးေနေသာ လူရြယ္ေလးကို Thank you အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာၿပီး ကြၽန္မနံမည္ေပးဖို႔ ေကာင္တာဆီေျပးရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူႏွင့္အတူထိုင္ခဲ့ေသာ ခံုတန္းဆီျပန္ထုိင္ ရင္း အလႅာပ၊ သလႅာပ ေျပာရ၏
“ရွင္လည္း အိုင္အိုဝါသြားမွာလား
“ဟုတ္တယ္”
“ဟုတ္လား၊ အိုင္အိုဝါမွာ ေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူး။ အုိင္အိုဝါတကၠသိုလ္မွာ Lecture တစ္ခုေပးဖို႔သြားမွာ။ ႏွစ္ပါတ္ပဲ ၾကာမယ္။”
ေအာ္…သူက တကၠသိုလ္ဆရာထင္တယ္။ သူ႔ရုပ္က အာရွနည္းနည္းႏြယ္သည္ဟုထင္သျဖင့္ ကြၽန္မက စပ္စုလိုက္ ျပန္သည္။
“အာရွကလာတာ ထင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အိႏၵိယကလာတာ။”
“ဟုတ္လား။ ကြၽန္မက ျမန္မာျပည္ကလာတာပါ။ ”
ကြၽန္မစိတ္ညစ္ေနသျဖင့္ စကားေဝေဝျဖာျဖာဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ရာသီဥတုက တျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာၿပီ။ ည ကိုးနာရီနီးေတာ့ အိုင္အိုဝါသြားမည့္လူေတြ လႈပ္ရြလႈပ္ရြျဖစ္လာ၏။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ေကာင္တာနားမွာ ေယာင္လည္လည္ေပါ့။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာရလွ်င္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ည ၉ နာရီေလယာဥ္ႏွင့္ လိုက္ခြင့္မရပါ။
ညဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ အျပင္မွာ ရာသီဥတုေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာသည္ထင္၏။ ေစာေစာက ဖ်က္သိမ္းခဲ့ေသာ ေလယာဥ္ပ်ံခရီးစဥ္ကို ည ၁၁ နာရီခြဲမွာ ပံ်သန္းေပမည္ဟု ေၾကျငာျပန္သည္။ ကြၽန္မနည္းနည္း ဝမ္းသာသြားသလို၊ ည သန္းေကာင္ေက်ာ္ႀကီး အိုင္အိုဝါေရာက္သြားလွ်င္ ဟိုတယ္ဆီ ဘယ္လိုသြားရပါဟုေတြးၿပီး စိတ္လည္းညစ္သြားျပန္သည္။ အို… အိုင္အိုဝါေရာက္ဖို႔က အဓိကပဲ။ ဟိုေရာက္မွ မီးစင္ၾကည့္က မည္ေပါ့။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ခရစ္စတင္းႏွင့္ ဂ်ိဳးကို ဖုန္းဆက္ရမွာ အားနာသျဖင့္ ေလယာဥ္ ည ၁၁ နာရီခြဲထြက္မည့္အေၾကာင္း လာမႀကိဳရန္ႏွင့္ Taxi ႏွင့္ပဲ ဟိုတယ္ကိုသြားေတာ့မည့္ အေၾကာင္း မက္ေဆ့ခ်္ ပဲပို႔လိုက္သည္။
ည ၁၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ကြၽန္မတို႔ေလယာဥ္ေပၚ ျပန္တက္ရျပန္သည္။ ဒီတစ္ညမွာကို ေလယာဥ္ေပၚ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ႏွင့္ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ရွိေနၿပီလဲ မသိေတာ့ပါ။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ျပတင္းမွတဆင့္ အျပင္ကိုၾကည့္မိသည္။ အျပင္မွာ အျဖဴေရာင္တို႔ျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေရခဲမိုးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႔။ ရိုးရိုး ႏွင္းပဲထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေလယာဥ္ျပန္ထြက္ဖို႔ စီစဥ္တာေပါ့။ ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့မွာမို႔ ေပ်ာ္တာေရာ၊ တစ္ေယာက္ထဲ မို႔ပ်င္းတာေရာေၾကာင့္ ကြၽန္မကိုယ့္ဘာသာစကားေျပာမိသည္။ ၿပီးမွ ခပ္ရွက္ရွက္ၿပံဳးကာ ခါးပတ္ကို အက်အနပတ္ၿပီး မ်က္စိကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္။ တစ္ေနကုန္ထိုင္လိုက္ထလိုက္မို႔ လူပင္ပန္းတာေရာ၊ စိတ္ပင္ပန္းတာေရာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ အိပ္သြားလိုက္မည္။
ခဏၾကာလို႔ ေၾကျငာသံထြက္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေလယာဥ္ထြက္ကာနီး ႏွဳတ္ခြန္းဆက္စကား၊ သတိေပး စကား ေတြ ေျပာတာပဲထင္ၿပီး အာရံုမစိုက္မိပါ။ လူေတြလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားသလို ထင္ရေပမယ့္ ကြၽန္မကေတာ့ မ်က္(ေစ့)စိကိုဆက္မွိတ္ ထားကာ လူကလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတုန္းပင္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးၾကားမွာပဲ ကြၽန္မပုခံုးကို လက္တစ္ဖက္လာထိေတာ့ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ဟို အိႏၵိယသား လူရြယ္။
“ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ကို ထပ္ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပန္ၿပီ။ ဆင္းၾကဦးစို႔။”
ဒီတစ္ခါေတာ့ အဂၤလိပ္လို ‘Oh My God’ဟု ကြၽန္မအက်ယ္ႀကီးေရရြတ္မိေတာ့သည္။ စိတ္ဓါတ္က အႀကီးအက်ယ္ က်သြားသလို ခ်က္ျခင္းကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးလိုက္မိသည္။ အိုေက.. ဘယ္ေလာက္အခက္အခဲ ေတြႀကံဳႏိုင္မလဲ။ အေတြ႔အႀကံဳ သစ္ရတာေပါ့။ အိႏၵိယသားကေလးက ကြၽန္မပုခံုးကို ဖြဖြပုတ္ရင္းအားေပးေတာ့ ကြၽန္မက အားတင္းၿပံဳးကာ တုန္႔ျပန္လိုက္မိသည္။ ကြၽန္ကတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခံုတန္းတစ္ခုထဲမွာ အတူထိုင္ေစာင့္ၾကျပန္သည္။ ကြၽန္မ မအိပ္ခ်င္ေတာ့ေပမယ့္ မ်က္(ေစ့)စိကိုမွိတ္ထားၿပီး မွတ္မိသမွ် ဘုရားစာေတြရြတ္ေနမိသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မနက္ဖန္မနက္မွာ အိုင္အိုဝါကိုေရာက္မွာပဲ။ သတိရသြားသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ၁၁ နာရီခြဲေလယာဥ္ဖ်က္သိမ္းျပန္ေၾကာင္း မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ရျပန္သည္။ စိတ္ဓါတ္က်က်ႏွင့္ အခ်ိန္ကို မွတ္မေနေတာ့ပဲ မ်က္စိမွိတ္ၿငိမ္သက္ေနစဥ္ ေၾကျငာသံတစ္ခုၾကားရသည္။ အိုင္အိုဝါေလယာဥ္ခရီးစဥ္အတြက္ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီး ပ်ံသန္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ပ်က္ကြက္သြားေသာခရီးစဥ္မ်ားမွ ခရီးသည္မ်ားကို ေလယာဥ္တစ္စင္းထဲတြင္ တင္ေဆာင္သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ မဲစနစ္ျဖင့္တင္ေဆာင္မည့္ လူစာရင္းကိုေရြးခ်ယ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္မႏွင့္ အိႏၵိယသား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ အားကိုးတႀကီး ၾကည့္မိၾကသည္။
ခရီးသည္နာမည္ေတြေခၚေနစဥ္တေလွ်ာက္ ကြၽန္မရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနသည္။ အခ်ိန္ကညတစ္နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ လူ ၂ဝ ေက်ာ္သည္အထိ ကြၽန္မတို႔နံမည္မပါေသးပါ။ အို.. မပါလည္းဘာျဖစ္လဲ။ ခရီးစဥ္ကပဲ ခက္ခဲႏိုင္မလား၊ ငါကပဲ ရင္ဆိုင္ ႏိုင္မလား ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ဟန္တင္းအားေပးေနစဥ္မွာ ကြၽန္မနံမည္ေခၚသံ ၾကားရသည္။ ကြၽန္မရင္က ဒိတ္ကနဲခုန္သြားၿပီး သူ႔ကိုျဖတ္ကနဲ ၾကည့္မိသည္။ သူက ႏႈတ္ခမ္းေစ့ၿပံဳး၍ လက္မေထာင္ျပသည္။ ကြၽန္မသူ႔နံေဘးမွ ျဖတ္ကာေလယာဥ္ရွိရာသြားေတာ့ ေဆာရီးပဲ ေျပာရမည္လား။ Thank you ပဲေျပာရမည္လား မသိသျဖင့္ ၿပံဳးျပရံုသာၿပံဳးျပခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခရီးသည္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ေနသည့္ကာလအတြင္း သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ မက္ေဆ့ခ်္ ပို႔ျပန္သည္။ သူတုိ႔ ကြၽန္မ မက္ေဆ့ခ်္ကို မိုးလင္းမွ ေတြ႔မည္ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ခ်ရေအာင္လို႔ေပါ့။
“ဟိုင္း”
ကြၽန္မ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ေနတုန္း ႏွုတ္ဆက္သံၾကား၏။ အို.. အိႏိၵယသား။ ကြၽန္မႏွင့္ခံုတစ္တန္းထဲ ဟိုဖက္စြန္းမွာ။ သူ႔ အတြက္ ကြၽန္မဝမ္းသာ သြားသည္။
“အိုး- ရွင္ပါလိုက္ခြင့္ရတာ ကြၽန္မဝမ္းသာလိုက္တာ။”
သူက လက္မေထာင္ျပျပန္သည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလယာဥ္ပံ်က ညတစ္နာရီခြဲမွာ တကယ္ပဲ အိုင္အိုဝါစီးတီးဆီ ပ်ံသန္းေတာ့၏။ ကဲ.. အခက္အခဲဆိုတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသားျဖစ္သြားတာပဲမဟုတ္လား ဟုေတြးကာ ကြၽန္မေက်နပ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ေက်နပ္မႈက ၾကာရွည္မခံပါ။ ကံၾကမၼာက ကြၽန္မ၏ခံႏိုင္ရည္ကို ထပ္မံစမ္းသပ္ျပန္သည္။
မနက္သံုးနာရီထိုးကာနီးမွာ အိုင္အိုဝါေလယာဥ္ကြင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မ၏ ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွစ္လံုးအနက္ တစ္လံုးကိုရွာမေတြ႔ပါ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္သာရွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တရားလြန္ဝသည့္ ေလဆိပ္ဝန္ထမ္းကေလးမက ကြၽန္မကို ခရီးေဆာင္ေသတၱာပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါသည့္ ကတ္တေလာက္ႀကီးထုတ္ျပၿပီး ကြၽန္မအိတ္က ဘယ္လိုပံု၊ ဘယ္ေလာက္ဆိုဒ္ မွတ္သားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကို ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ိဳးစံုရွိေနေသာ အခန္းႀကီးထဲေခၚသြားကာ အိတ္ကိုရွာေစသည္။ သူလည္းဝိုင္း ရွာေပးသည္။ အျပင္မွာ ေျခမ်က္စိျမဳပ္ေအာင္ ႏွင္းက်ေနေသာ ဒီဇင္ဘာလလည္၏ (- ၁၆) အေအးေအာက္မွာ ကြၽန္မ ေခြၽးစို႔ ခ်င္လာၿပီ။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၄ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေလဆိပ္မွာတင္ ကြၽန္မတစ္နာရီေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ေကာင္မေလးက ဟိုတယ္လိပ္စာေတာင္းကာ ကြၽန္မအိပ္ကို သူတို႔ရွာေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ဟိုတယ္ဆီပို႔ေပးမည့္အေၾကာင္းေျပာ၏။ ကြၽန္မလည္း စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး အိတ္မ်ားထားရာအခန္းတြင္းမွ ထြက္ခဲ့သည္။
အခန္းအျပင္ဘက္ခံုတန္းလ်ားမွာ သူကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကြၽန္မ ‘ဟင္’ ကနဲအသံထြက္ေရရြတ္မိေအာင္ အံ့ၾသသြား သည္။
“ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုေစာင့္ေနတာ။ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာလည္း ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။ ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းေအးေနတယ္။ (- ၁၆ )တဲ့။ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲ ဒုကၡေရာက္ေနမွာစိုးလို႔။”
ကြၽန္မဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သြားသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဝမ္းသာတာ ဝမ္းနည္းတာ၊ ေက်းဇူးတင္တာ အ့ံၾသ တာေတြ အားလံုးက ရင္ထဲမွာေပါင္းဆံုေနသည္။ Thank you so much ဟု ႀကိဳးစားေျပာလိုက္သည့္ ကြၽန္မအသံေတြ တုန္ေနခဲ့သည္ထင္သည္။
အျပင္မွာ ေရခဲမိုးက အေသးစားႏွင္းမုန္တိုင္းကေလးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ႏွင္းဖတ္ေတြကို သယ္ ေဆာင္လာေသာ ေလက လူကို သယ္မ သြားမတတ္ ျပင္းထန္သည္။ သူအဆင္သင့္ေျပာထားပံုရေသာ Airport Shuttle တစ္စီးထဲ ကြၽန္မတို႔အျမန္ေျပးဝင္ခဲ့သည္။ ကားျပတင္းမွတဆင့္ လွမ္းျမင္ရေသာ အိုင္အိုဝါသည္ ကြၽန္မေရာက္စက အိုင္အိုဝါႏွင့္ လံုးဝျခားနားခဲ့ၿပီ။ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းသစ္ပင္ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ ႏွင္းဖတ္ေတြေအာက္မွာ ေခါင္းငံု႔လည္စင္းခံလွ်က္။ ကားလမ္းေဘးက ႏွင္းပံုေတြက ကားေလာက္ျမင့္ေနသည္။ ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာမို႔ ကားက ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲ ေမာင္းေနသည္။
“ခင္ဗ်ား အိုင္အိုငါေဟာက္စ္ဟိုတယ္ကိုသြားမွာ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ႔။”
“အိုင္အိုဝါေဟာက္စ္ကို အရင္ေမာင္းဗ်ာ။”
နာရီဝက္နီးပါး ခရီးစဥ္မွာ ကားတစ္စင္းထဲခံုတစ္ခံုထဲ အတူထိုင္ရင္း ထိုစကားသံုးခြန္းသာကြၽန္မတို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဟိုတယ္ေရွ႔ကို ကားကေလးထိုးရပ္ေတာ့မွ ကြၽန္မက သူ႔ကိုေမးလိုက္သည္။
“ကြၽန္မ ကားခဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”
သူက ၿပံဳးရင္း လက္ကာျပသည္။
“ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ကူညီခ်င္လို႔ပါ။”
ကြၽန္မ ဘာေျပာရမွန္းမသိျပန္ပါ။ ကြၽန္မ၏ တစ္လံုးထဲေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္ခပ္ေသးေသးကိုကိုင္ရင္း သူတုိ႔ ကားကေလး အုိင္အိုဝါျမစ္နံေဘးမွာေကြ႔ဖို႔ ေမာင္းထြက္သြားတာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ကားကေလးက ျမစ္နံေဘးမွာေကြ႔ၿပီး ကြၽန္မ ရွိရာဖက္ျပန္ေမာင္းလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မေရွ႔မွာတုန္႔ကနဲရပ္၏။ ကားမွန္တံခါးေလး ေလ်ာကနဲပြင့္လာၿပီး သူက လွမ္းေျပာသည္။
“အထဲ ျမန္ျမန္ဝင္ေတာ့ေလ။ အျပင္မွာ သိပ္ေအးပါတယ္”
ကားကေလး ေဝါကနဲထြက္ခြာသြားျပန္ၿပီ။ ကြၽန္မ အသံထြက္ေအာင္ရယ္ရင္း ဟိုတယ္ထဲဝင္ခဲ့၏။ ေၾသာ္ - လူ႔ဘဝ ဆိုတာ ညစ္ပတ္ခက္ခဲတဲရႊံ႔ညြံ ေတာကိုျဖတ္ရင္းနဲ႔လည္း အင္မတန္သန္႔စင္လွပၿပီး ေမႊးပ်ံတဲ့ၾကာပန္းတစ္ပြင့္ကို ေတြ႔ႏိုင္ တာပါပဲလား။
ဂ ဂ ဂ
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန သူငယ္ခ်င္းဂ်ိဳးႏွင့္ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ညေနစာထြက္စားေတာ့ ကြၽန္မပံုစံက သိပ္ေလးနက္ေနသည္ ထင္၏။ ဂ်ိဳးက ေမးလာသည္။
“ခက္။ မင္းမွာ တစ္ခုခု ေျပာစရာရွိသလား။”
“သိပ္ရွိတာေပါ့။”
ကြၽန္မက အားတက္သေရာေျပာေတာ့ ဂ်ိဳးကဝါးလက္စ ပါစတာကိုရပ္ကာ မ်က္ခုန္းပင့္၍ အာ±ံုစိုက္သည္။
“ကြၽန္မေလ- မေန႔ညေနက ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာ နတ္သားေလးတစ္ပါးေတြ႔ခဲ့တယ္”
ဂ်ိဳးက ‘ဟား’ကနဲရယ္သည္။
“ကြၽန္မ ေနာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေျပာေနတာ။”
“တကယ္”
ဂ်ိဳးက သံေယာင္လိုက္သည္။
ကြၽန္မက သူႏွင့္စဆံုေတြ႔သည္မွစကာ ႏွင္းေတာထဲမွာ သူစီးလာသည့္ကားကေလးေဝါကနဲထြက္သြား သည္အထိ ဖြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာ ေျပာျပလိုက္သည္။
“ခက္”။ တကယ္ပဲ သူဟာ နတ္သားပဲ။ ေရခဲမိုးေတြ၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြၾကားမွာ မင္းဒုကၡေရာက္မွာကို သိလို႔ အဲဒီ နတ္သားေလးက ေကာင္းကင္ဘံုကဆင္းလာၿပီး မင္းကို လာကူညီတာ။ ”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂ်ိဳးက ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနသေလာက္ ကြၽန္မက အားရပါးရရယ္မိသည္။
“ဒါနဲ႔ - သူ႔နံမည္က ဘယ္သူတဲ႔လဲ။”
“ဟင္”
ကြၽန္မ သူ႔နံမည္ မေမးမိခဲ႔သလို သူလည္း ကြၽန္မနံမည္ကို မေမးခဲ့ပါ။
“ကြၽန္မ မေမးမိခဲ့ဘူး။”
ဂ်ိဳး၏ မီးခိုးေရာင္မ်က္လံုးေတြက ေလးနက္ေနသည္။
“သူက တကယ့္နတ္သားမို႔လို႔ သူ႔နံမည္ကို မေျပာတာေပါ့။ မင္းနံမည္ မေမးတာကေတာ့ သူကနတ္သား ဆိုေတာ့ မင္းနံမည္ကို သိၿပီးသားျဖစ္လို႔ ေနလိမ့္မယ္။”
ေျပာရင္းႏွင့္ ကြၽန္မက ရယ္ရမွာ ေမ့သြားေလာက္ေအာင္ ေလးနက္လာသည္။ ဟုတ္တယ္ ဘာပဲေျပာေျပာ သူဟာ နတ္သားပဲ။ ေတာင္ပံမပါတဲ႔ နတ္သားေလးေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ လမ္းခြဲၾကေတာ့ ည ကိုးနာရီထိုးၿပီ။ မနက္ေစာေစာက ဆိုးရြားခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို အိုင္အိုဝါရာသီဥတုက ကၽြန္မကို လွည့္စားေနျပန္သည္။ ေလတစ္ခ်က္မေဝွ႔ ႏွင္းတစ္ဖတ္မျမင္ရေပ။ စက္ႏွင့္ေကာ္ထုတ္ထားသျဖင့္ ကားလမ္းမေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြမရွိေတာ့ ေပမယ့္ လမ္းေဘးမွာ ႏွင္းပံုႀကီးေတြက ေရခဲတံုးႀကီးေတြအျဖစ္ ရွိေနဆဲ။ ျမင္ေလရာရာကလည္း အျဖဴေရာင္ျဖင့္ပိန္းပိတ္ဆဲ။
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ဟိုတယ္ဆီျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာရင္း ေကာ္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ ႏွင္းလြင္ျပင္ထဲေငးေမာလိုက္ရွိေနသည္။ မနက္ေစာေစာက ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာ ကၽြန္မႏွင့္အတူရွိေနေသာ နတ္သားေလးကိုမ်ား ေတြ႔ေလမလားေပါ့။ ဟင့္အင္း…ရွာမေတြ႔ပါ ဒါေပမယ့္ ဟိုတယ္တံခါးကိုမွီရင္း ႏႈတ္ခမ္းေစ့ထားေသာအၿပံဳးႏွင့္သူ..ကၽြန္မကိုေစာင့္ေနႏိုင္သည္။ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြ သြက္လာသည္။ ကုန္းအဆင္းမို႔ ေျပးသလိုျဖစ္လာတာကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ ကားလမ္းကိုျဖတ္ကူးလိုက္သည္။ ကားလမ္းတစ္ဖက္ေရာက္တာႏွင့္ ဟိုတယ္တံခါးဝကို လွမ္းျမင္ရၿပီ။ ဟိုတယ္တံခါးဝမွာ လူတေယာက္ ဂ်ာကင္အိပ္ထဲလက္ႏိႈက္၍ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မရင္မွာ ဆန္႔က်င္ဖက္အေတြးေတြ ေပါင္းစံုလာျပန္သည္။
အဲဒါ သူျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္မ Iowa House ဟိုတယ္မွာတည္းတာ သူ… သိသည္ေလ။
အဲဒါ သူ.. မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူက နတ္သားေလ ။
Khet Mar
May 18, 2009
