1. 2.
(အခုအခ်ိန္မွာ က်မအတြက္ ဝတၱဳတို၊ အက္ေဆး၊ကဗ်ာစတဲ့ အႏုပညာပစၥည္းတခုခုဖန္တီးရတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အလြန္ခက္ခဲေနပါတယ္။ က်မေရာက္ေနရတဲ့ေနရာကလည္းက်မ ကို စာေရးေစခ်င္လို႔ေခၚထားတဲ့ေနရာျဖစ္ေနေလေတာ့ စာေတြေရးျဖစ္မွျဖစ္မယ္လို႔လည္း ကိုယ့္ ဘာသာအားေပးေန ရတာအခါခါပါ။ တခါတေလ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္မသြားေပမယ့္ တခုခုကိုဆက္စပ္ေတြးမိသြားၿပီး အႏုပညာဆန္ တယ္လို႔ခံစားမိသြားတဲ့ အေတြးေလးေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေလး ေတြကို အႏုပညာပစၥည္းတခုမျဖစ္ေတာင္ဖတ္လို႔ ေကာင္းတဲ့ အေတြးေလးတခု၊ အျဖစ္အပ်က္ ေလးတခုျဖစ္သြားလည္း အနည္းဆံုးေတာ့စာေရးျဖစ္တာပဲလို႔ ေတြးၿပီး စေရးၾကည့္တာပါ။ ေန႔တိုင္းေရးျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုယ့္ဘာသာေသခ်ာေနလို႔"ေန႔စဥ္မဟုတ္ေသာမွတ္တမ္း" လို႔နံမည္ေပးမိပါတယ္။)


ေႏြဦးရဲ႕ ေနေရာင္၀င္းပေသာ္လည္း ေအးစိမ့္ေနဆဲတရက္မွာ အလြန္အခံရခက္တဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခုကိုေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီးခံစားဖို႔ က်မေဆးရံုေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ခါးဆစ္ရိုး ႏွစ္ခုၾကားမွာကူရွင္သဖြယ္ခံေပးထားတဲ့ အရြတ္ဖတ္ကေလးအျပင္ကို ကၽြံထြက္ေနတဲ့ အတြက္ ခါးနာတဲ့ေ၀ဒနာကို၂၀၀၈ခုႏွစ္ထဲကဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခံစားေနရတာပါ။ အဲဒီခါးနာ ျပႆနာေၾကာင့္ ေဆးေသာက္တာ၊ Physical Therapy လုပ္တာ၊ ကၽြံထြက္ေနတဲ့ ခါးဆစ္ရိုးထဲကိုေဆးထိုးသြင္းတာ အပါအ၀င္နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ကုေနတာ က်မတို႔မိသားစု အေမရိကားစေရာက္တဲ့ ၂၀၀၉ ကတည္းကပါပဲ။ ခါးဆစ္ရိုးထဲေဆးထိုးသြင္းရလို႔ ခံစား ရတဲ့ေၾကာက္ရြံ ႔ခံခက္ဖြယ္ေ၀ဒနာအေၾကာင္းကို အခိုုက္အတန္ ့မ်ားကိုုျဖတ္သန္းျခင္း ဆိုၿပီးေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
Labels: 2 comments | | edit post
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပခံုုးတြန္႔၍ဟမ္မီလ္တန္ကိုုေျပာေနခ်ိန္တြင္ ဂေရးဘားမန္းတိုု႔သားအဖ မီးဖိုုခန္း ထဲျပန္၀င္ လာသည္။ ဂေရးဘားမန္းက စကားစေျပာသည္။
             “ စက္ဘီးကိုုတြန္းၿပီးလွိမ့္ခ်ဖိုု႔ ေရာ္ဂ်ာကေျပာခဲ့တာပါ။“
           “ အဲဒါမင္းေျပာခဲ့တာ။“
          ေရာ္ဂ်ာကခ်က္ျခင္းတုုန္႔ျပန္သည္။ သူထိုုင္ေနရာကုုလားထိုုင္မွထလာၿပီးေရာ္ဂ်ာကဆက္ေျပာ၏။
         “ မင္းကအဲဒီလိုုလုုပ္ခ်င္တာေလ။ စက္ဘီးကိုုသစ္သီးၿခံထဲယူသြားၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္ရေအာင္လိုု႔ မင္းေျပာခဲ့တာေလ။“
          “ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း“ မစၥတာဘားမန္းက ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုလွမ္းေျပာသည္။
          “ သူ႔စကားဆံုုးရင္ မင္းဆက္ေျပာရမယ္ေကာင္ေလး။ ခုုေတာ့ ငါဆက္ေျပာမယ္။ မင္းတိုု႔တေတြ စက္ဘီးကိုုညဖက္ႀကီး တရြတ္တိုုက္ဆြဲသြားၾကတယ္ေလ။ အခုု မင္းတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ ေယာက္.....“
          ဘားမန္းက ပထမကစ္ပ္ကိုုၾကည့္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုၾကည့္ၿပီးဆက္ေျပာသည္။
          “ စက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာမင္းတိုု႔သိပါတယ္။ မင္းတိုု႔သိတာကိုုစေျပာဖိုု႔ ငါအႀကံေပးခ်င္တယ္။“
          ဘားမန္းစကားဆံုုးေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္က ၀င္ေျပာသည္။
          “ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ပံုုစံက နည္းလမ္းမက်ဘူးလိုု႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။“
          “ ဘာကြ..“
          ဘားမန္းကနဖူးေၾကာေတြေထာင္လာၿပီး ေဒါသတႀကီးျပန္ေျပာသည္။
          “ မင္း ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္စမ္းပါ“
          ဟမ္မီလ္တန္ မတ္တတ္ထရပ္လိုုက္သည္။
          “ သြားၾကစိုု႔ေရာ္ဂ်ာ။ ကစ္ပ္.. မင္းေရာလိုုက္ခဲ့မလား၊ ေနခဲ့ဦးမလား။“
ဒီေန႔ဆိုုလ်ွင္ အီဗန္ ဟမ္မီလ္တန္ေဆးလိပ္မေသာက္ပဲေနတာႏွစ္ရက္ရွိျပီ။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္း သူေျပာမိသမ်ွ ႏွင့္ေတြးမိသမ်ွေတြကေတာ့ စီးကရက္နွင့္တနည္းမဟုုတ္တနည္းပတ္သက္ေနေလသည္။အခုုလည္းသူသည္ မီးဖိုုခန္းအတြင္းမွအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ သူ႔လက္ေတြကိုုေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္ျဖန္႔ၾကည့္လိုုက္၊လက္ဆစ္
ေတြကိုုတရံႈ႕ရံႈ႕နမ္းလိုုက္လုုပ္ေနသည္။
          “ အနံ႔ရေနေသးတယ္“ ဟုုသူကေရရြတ္မိေတာ့ သူ႔ဇနီး အန္(န္) ဟမ္မီလ္တန္ကလွမ္းေျပာသည္။
          “ ဟုုတ္တယ္။ ရွင္ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတုုန္းက ေခၽြးထြက္ရင္ေဆးလိပ္နံ႔ရသလိုုေပါ့။“
          “ ေဆးလိပ္မေသာက္ပဲေနတာ သံုုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာင္မွေဆးလိပ္နံ႔ကိုုရေနေသးတယ္။ ေရခ်ိဳးတာေတာင္အနံ႔ကမေပ်ာက္ဘူး“
         သူမကေျပာရင္းဆိုုရင္းသူ႔လက္ေမာင္းကိုုပုုတ္လိုုက္သည္။
         “ရွင္ဘယ္လိုုျဖစ္ေနလဲဆိုုတာက်မသိပါတယ္ေယာက်္ားရယ္။ရွင္ေတာ္ေတာ္စိတ္ခိုုင္တယ္ဆိုုရင္ေတာင္မွ ဒုုတိယေျမာက္ေန႔ဟာအခံရအခက္ဆံုုးပဲ။ တတိယေျမာက္ေန႔လည္း ဆိုုးေသးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ၾကာ ၾကာဆက္ေနႏိုုင္ရင္ေတာ့ ရွင္ေအာင္ျမင္ၿပီ။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖိုု႔ ရွင္စိတ္အားထက္သန္ေနတာကိုုျမင္ရတာနဲ႔ တင္ က်မျဖင့္၀မ္းသာလွပါၿပီ။“
        “ အခုုေတာ့ ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုေခၚေခ်ပါဦး။ ညစာစားၾကရေအာင္“
         ဟမ္မီလ္တန္အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုုဖြင့္လိုုက္ေတာ့ အျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီ။ ႏိုု၀င္ဘာလဆန္းပိုုင္းေရာက္ ေနၿပီမိုု႔ ေန႔တာတိုုၿပီးေအးေနၿပီ။ သူ႔အိမ္ေရွ႔လမ္းေပၚတြင္ သူမျမင္ဖူးေသာေကာင္ေလးတေယာက္ကိုု အမ်ိဳးအစားေကာင္းေကာင္းစက္ဘီးေလးတစင္းေပၚတြင္ ခြလ်ွက္ေတြ႕ရသည္။ေကာင္ေလးကပလက္ေဖာင္း ေပၚကိုုေျခေထာက္လ်ွက္ရပ္ေနသည္။
          “ မစၥတာ ဟမ္မီလ္တန္ပါလားခင္ဗ်ာ...“
          ေကာင္ေလးကေမးသည္။
         “ ဟုုတ္ပါတယ္။ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္။ ေရာ္ဂ်ာနဲ႔ေတြ႕ဖိုု႔လား“
         “ ေရာ္ဂ်ာက က်ေနာ့္အိမ္မွာ က်ေနာ့္အေမနဲ႔စကားေျပာေနပါတယ္။ အိမ္မွာဂေရးဘားမန္းဆိုုတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ကစ္ပ္တိုု႔လည္းရွိေနတယ္။ သူတိုု႔ က်ေနာ့ညီရဲ႕စက္ဘီးအေၾကာင္းေျပာေနၾကတာ။ အေသ အခ်ာေတာ့က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ့အေမကဒီကိုုလာၿပီး အန္ကယ့္လ္ကိုုေခၚဖိုု႔လႊတ္လိုုက္တာပါ။ ေရာ္ဂ်ာ့ မိဘတေယာက္ေယာက္ကိုုေခၚခဲ့ပါတဲ့။“
          ေကာင္ေလးကစက္ဘီးလက္ကိုုင္ကိုုလွည့္ေနရင္းေျပာသည္။
          “ ေရာ္ဂ်ာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္။“
          “ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္းဦးနဲ႔အတူလိုုက္ခဲ့မွာပါ။“
          သူကဖိနပ္စီးရန္အိမ္ထဲအိမ္ထဲျပန္၀င္ခဲ့သည္။
          အန္(န္) ကသူ႔ကိုုဆီးေမးသည္။
        “ ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုေတြ႕လား“
          “ ေရာ္ဂ်ာ ျပသနာတခုုခုုျဖစ္ေနပံုုရတယ္။ အျပင္မွာေကာင္ေလးတေယာက္ေရာက္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးက တိုု႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ေယာက္ကိုုသူနဲ႔လိုုက္ခဲ့ပါတဲ့။“
          “ ဟင္...ေရာ္ဂ်ာဘာျဖစ္လိုု႔မ်ားလဲ။
          “ အန္(န္)က ေအပရြန္ကိုုခၽြတ္ရင္းေမးသည္။
         “ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ၾကည့္ရတာကေလးအခ်င္းခ်င္းျငင္းခုုန္ေနၾကတာေနမွာပါ။ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕ အေမက ကေလးေတြျပသနာကိုုရွင္းေပးေနတာထင္တယ္“
          “ က်မလိုုက္သြားရမလား“
          သူခနစဥ္းစားသည္။
         “ အင္း..မင္းလိုုက္သြားရင္ပိုုေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ္ပဲသြားလိုုက္ပါ့မယ္။ ငါတိုု႔ျပန္လာမွ ညေနစာစားၾကမယ္။ သိပ္ၾကာမယ္မထင္ပါဘူး။“