လူတဖက္သားကိုကိုယ့္အတြက္ဒုကၡမပိုေစခ်င္တာ၊ ကိုယ့္အေပၚ မေကာင္း သူကိုေတာင္ႀကံဖန္ၿပီးအေကာင္းျမင္ေက်းဇူးတင္တတ္တာ၊ ဘယ္လိုအေျခ အေနမ်ိဳး မွာမွစကားကိုၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းမေျပာတာေတြကိုေမေမ့ဆီကအတု ယူခဲ့ရပါတယ္။

          က်မတို႔အိမ္ေထာင္က်ခ်ိန္မွာသားသမီးငါးေယာက္ရဲ႕လိုအင္ဆႏၵေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးျဖည့္စည္းေပးဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့မိခင္၊ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ကလြဲၿပီး ဘာမွနားမ လည္တဲ့ ေက်ာင္ဆရာေဟာင္းလူရိုးလူေအးခင္ပြန္းသည္ကိုအလြန္ဂရုစိုက္အလိုလိုက္

ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ဇနီး၊ တဦးတည္းေသာေမာင္ေလးအတြက္အမိ အရာမွာေနေနတဲ့ အမႀကီးအျဖစ္ေမေမ့ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ေမေမဟာ အိမ္ေထာင္ရွင္မ အေနနဲ႔ေနေနရ တဲ့တခ်ိန္ထဲမွာ မိသားစုရဲ႕စား၀တ္ေနေရး၊လူမႈေရး၊စီးပြားေရး၊အနာဂါတ္ေရးကိစၥအ၀၀ ကိုစီစဥ္ဦးေဆာင္ေနရတဲ့အိမ္ေထာင္ဦးစီးလည္းျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဘ၀မွာဘယ္လို ဆိုး၀ါးခက္ခဲတဲ့အေျခအေနကို ေရာက္ေနေနလူသိမခံပါဘူး၊ သူစိမ္းမေျပာနဲ႔သားသမီး နဲ႔ခင္ပြန္းကိုေတာင္အသိမခံ၊ညည္းညဴမေနပဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ႏိုင္တာကိုအေကာင္း ဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါကိုအတုယူစရာလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္ေပမယ့္ တေယာက္ထဲႀကိတ္ခံ၊ႀကိတ္ေျဖရွင္း၊ႀကိတ္ခံစားတတ္တဲ့သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားကသံမဏိနဲ႔ လုပ္ထားတာမဟုတ္ေလေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါစြဲကပ္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ပဲေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ေမေမဆံုးၿပီးေနာက္တေန႔မွာက်မရဲ႕ပရိုဂရမ္
ဒါရိုက္တာလည္းျဖစ္၊အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြလည္းျဖစ္တဲ့ဟင္နရီနဲ႔ဒိုင္ယန္ဇနီးေမာင္ႏွံ
ေရာက္လာပါတယ္။သူတို႔လက္ထဲမွာခရမ္းေရာင္လြင္လြင္အပြင့္ေလးေတြပြင့္ေနတဲ့ လာဗဲန္ဒါပန္းအိုးတအိုးကိုင္လို႔ေလ။ "တို႔တေတြမွာ မိတ္ေဆြရင္းျခာတေယာက္ရဲ႕ မိသားစု၀င္တဦးသီးေသဆံုးရင္ေသဆံုးသူကိုယ္စားအမွတ္တရစိုက္ဖို႔ သစ္ပင္၊ပန္းပင္ တပင္လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ဒါေၾကာင့္သန္းေဌးေမာင္ရဲ႕အေမကိုယ္စားအမွတ္ တရစိုက္ဖို႔ ဒီလာဗင္ဒါပန္းအိုးေလးေပးခ်င္ပါတယ္" လို႔ဒိုင္ယန္ကေျပာခဲ့ပါတယ္။ 

          က်မတို႔ေနတဲ့ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားျပည္နယ္က ေဆာင္းရာသီမွာေအးလြန္းၿပီး

ႏွင္းဖံုးေန တတ္တာမို႔ပန္းပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုအိမ္အျပင္မွာထားရင္ေသ သြား တတ္ပါတယ္။ လာဗင္ဒါပင္ကေလးကိုေျမႀကီးေပၚခ်စိုက္ခ်င္တာမို႔က်မက ဒိုင္ယန္႔ကို

ေမးၾကည့္ေတာ့ဒိုင္ယန္ကရွင္းျပတယ္။ "လာဗင္ဒါႏြယ္၀င္ပန္းမ်ိဳးေတြကအပူခ်ိန္ အႏႈတ္၁၀ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္အထိအသက္ရွင္ႏိုင္တယ္။ ေျမေပၚခ်စိုက္ခ်င္ရင္ခ်စိုက္လို႔ ရတယ္။" 

       အဲဒီပန္းအိုးေလးကို ကိုသန္းေဌးေမာင္ကိုယ္တိုင္ က်မတို႔အိမ္ေနာက္ဖက္ၿခံ၀င္း

ထဲမွာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေနရာေရြးၿပီးေျမေပၚခ်စိုက္ပါတယ္။ သားေတြကိုလည္းအဲဒီပန္း ပင္ေလးကိုျပၿပီး 'ဒါသားတို႔ဘြားဘြားအမွတ္တရအပင္။ ဒီအပင္ေလးကို သားတို႔ရဲ႕ ဘြားဘြားလို သေဘာထားၿပီးဂရုစိုက္ၾက' လို႔ေျပာျဖစ္ခဲ့တာမွတ္မိပါေသးတယ္။ သား တို႔ဘြားဘြားနံမည္က 'ေဒၚၾကည္ၾကည္' မို႔ ပန္းပင္ေလးကို ' လာဗင္ဒါၾကည္ၾကည္' လို႔စိတ္ထဲကေခၚခဲ့မိပါတယ္။ လာဗင္ဒါပင္ကေလးကေရာက္လာစမွာပန္းေတြပြင့္ေန တဲ့လက္နဲ႔ တေပြ႕စာၿခံဳပုတ္ေလးတခုပါပဲ။ တေႏြလံုးလိႈင္လိႈင္ပြင့္ၿပီး ေဆာင္းေရာက္

ေတာ့တျခားပန္းပင္ေတြနည္းတူ ႏွင္းေတြေအာက္မွာသံုးေလးလျမဳတ္ေနရရွာတာေပါ့။    

         ဧၿပီလေလာက္ႏွင္းေတြေပ်ာ္ၿပီးေနေရာင္ေလးရတာနဲ႔ လာဗင္ဒါပင္ကေလးက

ရြက္ႏုေတြျပြတ္သိပ္ထြက္လာေတာ့တာပါပဲ။ က်မကေျခာက္ေနတဲ့အကိုင္းဖ်ားရိုးတံ

ေတြကိုညွပ္ေပးလိုက္တယ္။ သားႀကီးကၿခံထဲမွာစည္းရိုးခပ္တုန္းကပိုလို႔ က်န္ေနတာ

ျဖစ္ ပံုရတဲ့ဘိလပ္ေျမအုန္တံုးေတြကိုအပင္ေျခမွာ၀ိုင္းၿပီး ေဘာင္ကေလးခတ္တယ္။ မိုးမရြာတဲ့ေန႔ေတြဆိုေရမွန္မွန္ေလာင္းေပးတယ္။ အကိုင္းေဟာင္းကေနအကိုင္းသစ္

ေတြျဖာထြက္လာၿပီး အပင္ကအႀကီးႀကီးျဖစ္လာလို႔အပင္ေပးသူဒိုင္ယန္ေတာင္ အံ့ၾသ

ေနတယ္။ တႏွစ္အတြင္းမွာမူလအပင္ရဲ႔သံုးဆေလာက္ကိုႀကီးလာတာပဲတဲ့။ ေႏြရာ သီပန္းေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ေနျပင္းျပင္းပူတဲ့ဇူလိုင္နဲ႔ၾသဂုတ္လဆန္းေလာက္မွာပန္းပင္ ကေလးကိုပြင့္မယ္ထင္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္လာဗဲန္ဒါၾကည္ၾကည္က အဖူးေတြစံုေနေပ မယ့္မပြင့္ပါဘူး။ ၂၀၁၁ ၾသဂုတ္လ ၁၅ရက္ေန႔မွာ က်မနဲ႔သားႏွစ္ေယာက္ အင္ဒီယား နားျပည္နယ္ ဖို႔၀ိန္းမွာလုပ္တဲ့ပန္းခ်ီထိန္လင္းရဲ႔ပါေဖာင္းမန္႔အႏုပညာျပပြဲနဲ႔ ကဗ်ာရြတ္ ပြဲကိုအားေပးရင္းပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႔သြားၾကတယ္။ ၾသဂုတ္လ၂၇ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့  ကိုသန္းေဌးေမာင္ကဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ဒီေန႔ေမေမဆံုးတာတႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မို႔ သတိရေနလို႔လွမ္းဆက္တာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ လာဗဲန္ဒါပင္ကေလးကလည္း ဒီေန႔မွအပြင့္

ေတြေ၀ေနေအာင္စပြင့္တယ္တဲ့။

        

        ၾသဂုတ္လ၂၈ရက္ေန႔ညသန္းေကာင္ေလာက္ႀကီးက်မတို႔သားအမိဖို႔၀ိန္းကျပန္