(အခုအခ်ိန္မွာ က်မအတြက္ ဝတၱဳတို၊ အက္ေဆး၊ကဗ်ာစတဲ့ အႏုပညာပစၥည္းတခုခုဖန္တီးရတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အလြန္ခက္ခဲေနပါတယ္။ က်မေရာက္ေနရတဲ့ေနရာကလည္းက်မ ကို စာေရးေစခ်င္လို႔ေခၚထားတဲ့ေနရာျဖစ္ေနေလေတာ့ စာေတြေရးျဖစ္မွျဖစ္မယ္လို႔လည္း ကိုယ့္ ဘာသာအားေပးေန ရတာအခါခါပါ။ တခါတေလ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္မသြားေပမယ့္ တခုခုကိုဆက္စပ္ေတြးမိသြားၿပီး အႏုပညာဆန္ တယ္လို႔ခံစားမိသြားတဲ့ အေတြးေလးေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေလး ေတြကို အႏုပညာပစၥည္းတခုမျဖစ္ေတာင္ဖတ္လို႔ ေကာင္းတဲ့ အေတြးေလးတခု၊ အျဖစ္အပ်က္ ေလးတခုျဖစ္သြားလည္း အနည္းဆံုးေတာ့စာေရးျဖစ္တာပဲလို႔ ေတြးၿပီး စေရးၾကည့္တာပါ။ ေန႔တိုင္းေရးျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုယ့္ဘာသာေသခ်ာေနလို႔"ေန႔စဥ္မဟုတ္ေသာမွတ္တမ္း" လို႔နံမည္ေပးမိပါတယ္။)
ေႏြဦးရဲ႕ ေနေရာင္၀င္းပေသာ္လည္း ေအးစိမ့္ေနဆဲတရက္မွာ အလြန္အခံရခက္တဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခုကိုေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီးခံစားဖို႔ က်မေဆးရံုေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ခါးဆစ္ရိုး ႏွစ္ခုၾကားမွာကူရွင္သဖြယ္ခံေပးထားတဲ့ အရြတ္ဖတ္ကေလးအျပင္ကို ကၽြံထြက္ေနတဲ့ အတြက္ ခါးနာတဲ့ေ၀ဒနာကို၂၀၀၈ခုႏွစ္ထဲကဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခံစားေနရတာပါ။ အဲဒီခါးနာ ျပႆနာေၾကာင့္ ေဆးေသာက္တာ၊ Physical Therapy လုပ္တာ၊ ကၽြံထြက္ေနတဲ့ ခါးဆစ္ရိုးထဲကိုေဆးထိုးသြင္းတာ အပါအ၀င္နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ကုေနတာ က်မတို႔မိသားစု အေမရိကားစေရာက္တဲ့ ၂၀၀၉ ကတည္းကပါပဲ။ ခါးဆစ္ရိုးထဲေဆးထိုးသြင္းရလို႔ ခံစား ရတဲ့ေၾကာက္ရြံ ႔ခံခက္ဖြယ္ေ၀ဒနာအေၾကာင္းကို အခိုုက္အတန္ ့မ်ားကိုုျဖတ္သန္းျခင္း ဆိုၿပီးေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒီတခါကေတာ့ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ေဆးထိုးရမွာပါ။ ခါးရိုးထဲသံမဏိအပ္ထိုး သြင္းတဲ့ဒါဏ္ကိုခံႏိုင္ေပမယ့္ ေဆး၀င္သြားၿပီးေနာက္ခံစားရတဲ့ေျပာရခက္ေသာေ၀ဒနာ ႀကီးကိုေတြးေၾကာက္ၿပီး ေဆးမထိုးခင္အႀကိဳညမွာ က်မအိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ စိတ္က ေၾကာက္ေနေတာ့ လူကလည္းအေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္ေနေလရဲ႕။အရင္တခါဆရာ ၀န္နဲ႔ေတြ႕ခဲ့တုန္းက ေဆးမထိုးခင္တစ္ရက္မွာေသာက္လက္စေဆးအားလံုးရပ္ပစ္ရ မယ္လို႔ေျပာခဲ့တယ္ထင္ေနတယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ေသာက္ရမလား၊မေသာက္ရမလား ေ၀ခြဲ မရျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ကိုလွမ္းေမးဖို႔ကလည္း ရံုးခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ဘယ္သူ႔ လွမ္းေမးရမွန္းမသိတာနဲ႔ အႀကံရၿပီး အီးေမးလ္ရဲ႕ Message Box မွာသူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေတြလိုင္းေပၚမွာေတြ႔ရင္ႏႈတ္ဆက္ပါ၊ က်န္းမာေရးကိစၥတခုေမးခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး ေရးတင္ထားလိုက္တယ္။
ညေရာက္ေတာ့ျမန္မာျပည္က ငယ္သူငယ္ခ်င္း နားႏွာေခါင္း၊လည္ေခ်ာင္း အထူးကုဆရာ၀န္ေဒါက္တာ၀င္းထြန္းနဲ႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာေတြ႔တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက အေသအခ်ာရွင္းျပတယ္။ အိပ္မရတဲ့ေရာဂါလည္း ရွိလို႔ ညစဥ္ေသာက္ေနက်အိပ္ေဆး ပါရပ္ပစ္ရမလားေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကအိပ္ေဆးေတာ့ေသာက္လို႔ရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာရင္း "နင္တရားထိုင္သင့္တယ္" လို႔ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ထပ္ေျပာလာ တယ္။ က်မကလည္းထံုးစံအတိ္ုင္း ေအးပါ..ငါႀကိဳးစားပါ့မယ္လို႔ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ မွန္းမသိေျပာမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက'နင့္ကိုစိတ္ပူတယ္'လို႔ chat box ထဲမွာအဂၤလိပ္ လိုရိုက္ျပေတာ့ က်မရင္ထဲမွာလႈိက္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းျဖစ္သြားမိတယ္။ ၀င္းထြန္းလိုပဲငယ္သူငယ္ခ်င္းစိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္တေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာဆန္းလင္းကလည္း အြန္လိုင္းေပၚမွာေတြ႔တိုင္းအိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လားေမးၿပီး အိပ္ မေပ်ာ္ဘူးေျပာမိရင္ 'နင့္ကိုစိတ္ပူတယ္' လို႔ေျပာေန က်။ ကိုဆန္းလင္းေရာ ၀င္းထြန္း ေရာက က်မျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္ကအခမဲ့အခ်ိန္ျပည့္ေဆးကုေပးခဲ့ၾကတဲ့မိသားစုသူငယ္ ခ်င္းဆရာ၀န္ေတြဆိုေတာ့ က်မအေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းသိေနၾကတယ္ေလ။
က်မရဲ႕ေနာက္ထပ္အြန္လိုင္းေဆးခန္းတခုကေတာ့ က်မတို႕ရဲ႕စာေပအကိုႀကီး ေဒါက္တာသက္ဦးေခၚကဗ်ာဆရာ မိႈင္း(ေဆး ၂)ပါ။ ကိုသက္ဦးနဲ႕က ညတိုင္းလိုလို အြန္လိုင္းေပၚမွာေတြ႕ေတာ့ညတိုင္းလိုလိုပဲ ခ်ဴျခာတဲ့က်န္းမာေရးကိစၥေတြေမးမိတယ္။ ကိုသက္ဦးက 'ညည္းေၾကာင့္မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြျပန္လုပ္ေနရတယ္။ ေဆးစာအုပ္ ေတြျပန္ဖတ္ေနရတယ္ေလ' လို႔ေျပာေတာ့လိိႈက္တတ္တဲ့ရင္ကဖိုကနဲျဖစ္ရျပန္ေရာ။
သူငယ္ခ်င္း၀င္းထြန္းလို က်မကိုတရားထိုင္ဖို႔အခ်ိန္ေပးၿပီး အေလးအနက္ တိုက္ တြန္းသူေနာက္တဦးကေတာ့ ကိုထိန္(ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း)ပါ။ က်မရွိေနတဲ့ေနရာရဲ႕ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ကာလေတြ က်မကိုအြန္ လိုင္းေပၚမွာေတြ႕ေတာ့စကားစပ္ရင္း က်မမွာညအိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့ေရာဂါရွိေၾကာင္းသိသြားၿပီး တရားထိုင္ဖို႔လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲတိုက္တြန္းတဲ့အျပင္ က်မနဲ႔အနီးစပ္ဆံုး၊ အသင့္ေတာ္ဆံုးတရားစခန္းကိုပါရွာေပး၊ လင့္ေတြပို႔ေပးလုပ္ရွာပါတယ္။
က်မဘ၀ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြထဲမွာ က်မမၾကာခဏႏႈတ္ကဖြင့္ဟေျပာမိသလို ရင္ထဲမွာလည္းအၿမဲေက် နပ္ပီတိျဖစ္ေနရတဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈကေတာ့ က်မမွာက်မရဲ႕အက်ိဳး ကိုလိုလားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ ေျမာက္မ်ားစြာရွိေနျခင္းပါပဲ။ အခုလိုကမ ၻာႀကီး ရဲ႕တေထာင့္တစ္ေနရာဆီမွာ ဘ၀ကေနရာခ်ထားျခင္းခံရတာေတာင္ က်မအနားမွာ ရွိေနသလိုအားအင္ကိုေပးေနႏိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတာက်မဘယ္ေလာက္ကံေကာင္း သလဲေနာ္။
ေနာက္တေန႔ေဆးထိုးၿပီးျပန္လာေတာ့ ဟိုအရင္ကာလေတြခါးဆစ္ရိုးထဲေဆး ထိုး ရင္ခံစားရတာထက္မေလ်ာ့တဲ့ေ၀ဒနာဆိုးကိုခံစားရတာပါပဲ။ ေဆးရံုကျပန္လာ ေတာ့ခါးကနာ၊ ေခါင္းထဲမွာမူးေနာက္ၿပီးမၾကည္မလင္မအီမသာျဖစ္ေနေပမယ့္ ေနျခည္ ၀င္းတဲ့ေႏြဦးေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာေႏြးေနတယ္။ ေနျခည္၀င္းေနေပမယ့္ အေဆာက္အဦး ေတြ၊ ကားေတြထဲကထြက္လိုက္ရင္ အျပင္ေလာကကစိမ့္ေအးေနတုန္းပါပဲ။ ေႏြဦးပန္း တခ်ိဳ႕စပြင့္ဖို႔အားယူေနၾကၿပီ။ က်မေဆးရံုသြားဖို႔ရွိတိုင္းကားေမာင္းပို႔ေပးေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလာ္ရာကလည္း 'ေနရ တာအဆင္ေျပရဲ႕လား' တဖြဖြေမးေနတယ္။ က်မကေတာ့ေဆးထိုးအပ္၀င္ထားလို႔နာေနတဲ့ခါးဆစ္ရိုးကိုလက္နဲ႔အုပ္ရင္း သူေမးတိုင္း တြင္တြင္ပဲေခါင္းညိတ္ၿပံဳးျပေနမိတယ္။
အိမ္ေရွ႕မွာကားရပ္ေတာ့ ေလာ္ရာ့ကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ကားေပၚက ဆင္းတယ္။ ေခါင္းထဲမွာမိုက္ကနဲ၊ ခါးရိုးထဲကစစ္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ရင္ထဲမွာလဲ လိႈက္က နဲဖိုသြားတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ရင္ဖိုတာကသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေမတၱာစကားေတြၾကားရခ်ိန္မွာ ရင္ဖိုတာနဲ႔လံုး၀မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးမွာပဲက်မကသူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုသတိရသြားတယ္။ ေနေရာင္က က်မမ်က္ႏွာေပၚတိုက္ရိုက္က်လာေတာ့ သိသိ သာသာႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္အေႏြးဓါတ္ကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ နာက်င္ခံခက္ေနရင္း ၾကားက က်မၿပံဳးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ရာသီဥတုရဲ႕အေႏြးဓါတ္ကိုပဲျဖစ္ေစ၊ ေမတၱာ တရားရဲ႕အေႏြးဓါတ္ကိုပဲျဖစ္ေစ ႏွလံုးသားနဲ႔ခံစားႏိုင္ရင္ကို ဘ၀ကအတိုင္းအတာတခု ထိျပည့္စံုသြားတာပဲမဟုတ္လား။
သူငယ္ခ်င္းေတြက နင့္ကိုစိတ္ပူတယ္လို႔တိုက္ရိုက္ဖြင့္ဟေျပာၾကတာကိုေရာ ေျပာေနတဲ့စကားလံုးေတြထဲမွာစိတ္ပူရိပ္နဲ႔ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းေစလိုတဲ့အေငြ႕ေတြ ပါေနရင္ပါ သူတို႔ေတြေမတၱာက က်မရင္ထဲတည့္တည့္တိုး၀င္သြားၿပီး လိႈက္ကနဲခံစား ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုလိႈက္ကနဲခံစားရခ်ိန္မွာေပ်ာ္ရႊင္ပီတိျဖစ္ရေပမယ့္ သူတိုရဲ႕ ေမတၱာကိုလက္ခံအသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္းျပဖို႔က်ေတာ့ က်မလိႈက္ကနဲခံစားရတဲ့ စကား ေတြသူတို႔က်မကိုခဏခဏမေျပာရေအာင္ေနရမယ္ေလ။
ေအးခဲသြားမတတ္ျပင္းထန္တဲ့ေဆာင္းရာသီၾကမ္းကေ၀ဒနာဆိုရင္ မလြဲမေသြ ေရာက္လာမယ့္ေႏြဦးေနျခည္ေတြက မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းထားတဲ့ ေမတၱာ တရားေပါ့။ က်မကိုယ္က်မသစ္ပင္ကေလး တစ္ပင္လိုသတ္မွတ္လိုက္မယ္ဆိုပါစို႔။ ရာသီၾကမ္းၾကားခဏပုန္းခိုေနတဲ့သစ္ပင္ကေလးဟာေႏြဦးေနျခည္နဲ႔ ျပန္ဆံုတဲ့အခါ ရႈမၿငီးတဲ့ပန္းေတြပြင့္လာၾကရမွာပဲ။ အဲဒီပန္းေတြက က်မတို႔တေတြရဲ႕ အတက္အက် ေထြျပားတဲ့ဘ၀လမ္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ေစမယ့္ အင္အားေတြပဲေပါ့။
က်မတို႔လူသားတိုင္းမွာ ရာသီၾကမ္းေတြရွိပါတယ္။
အဲဒီလိုပဲ ေႏြဦးေနျခည္မလြဲမေသြေရာက္လာခ်ိန္ေတြလည္းရွိပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဘ၀လမ္းကိုျဖတ္သန္းဖို႔ အင္အားပန္းပြင့္ေတြလည္းလူတိုင္းမွာ ပြင့္ေန ၾကပါတယ္။
က်မတို႔က အဲဒီပန္းကေလးေတြမွန္မွန္နဲ႕ၾကာၾကာပြင့္ဖို႔ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ၾကဖို႔ေတာ့လိုသေပါ့ေနာ္။
( သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးအတြက္)
ခက္မာ
အစ္မခါးနာ သက္သာပါေစ..။
ေႏြဦးပန္းေလးေတြ ခ်စ္စရာ..။
ဒစ္ဖိုေဒးလ္ ပန္းဝါေလးေတြကို သေဘာက်တယ္။
ေပါက္
အိပ္မေပ်ာ္္တဲ့ေရာဂါရဲ႕ဒဏ္ကို အိပ္မေပ်ာ္ဖူးတဲ့သူပဲသိတယ္၊ ညီမအေဖလည္း အဲဒီေရာဂါေၾကာင့္ေဆးခန္းျပ ေဆးစြဲေသာက္ေနရၿပီး ညီမလည္းအိပ္မေပ်ာ္တတ္လို႕ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္၊ အမအျမန္ဆံုးသက္သာပါေစ၊ ခါးနာတာေရာေပါ့
စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းႏွင့္ျပည့္စံုၿပီး အႏုပညာေတြအမ်ားၾကီးဖန္တီးႏိုင္ပါေစ၊