သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ ကေလးသာသာဘ၀မ်ားထဲကျဖစ္သည္။ ညေပါင္းမ်ားစြာလမ္း ေလ်ွာက္ရင္း သူတိုု ့စကားေ၀ျဖာခဲ့ၾကသည္။ သိပ္အေရးတႀကီးမဟုုတ္လွေသာ စိတ္အခန္ ့မသင့္စရာတစ္ခုုျဖစ္ၿပီးေနာက္ မွာေတာ့ သူတိုု ့တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္စကားမေျပာၾကေတာ့ေပ။ ေမရီသည္ေလးေလးနက္နက္မစဥ္း စားပဲ သူမ,ခ်စ္သည္ဟုုထင္သူတစ္ေယာက္ကိုုလက္ထပ္လိုုက္သည္။ ဘီလ္ကေတာ့မိန္းမဆိုုတာကိုု ခါးသည္း သြားၿပီး ေျခဦးတည့္ရာခရီးႏွင္ေတာ့သည္။
မေန ့က၀ါရွင္တန္စကြဲရ္ပန္းၿခံနားမွာလမ္းေလ်ွာက္ရင္း ေမရီသည္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း ဘီလ္ ကိုုပထမဆံုုးအႀကိမ္အျဖစ္ျပန္ေတြ ့ခဲ့သည္။
“ဘီလ္ေ၀ၚလ္ကာ“
သူမကလွမ္းေခၚလိုုက္သည္။ သူမေခၚသံေၾကာင့္ ဘီလ္ကလမ္းေလ်ွာက္ေနရာမွရပ္ကာလွည့္ ၾကည့္သည္။ ပထမေတာ့ သူမကိုုဘီလ္မမွတ္မိေပ။ သူ ့အတြက္ေတာ့ ေမရီကအေတာ္အိုုစာသြားၿပီ။
“ ေမရီ.. မင္းဘယ္ကလာတာလဲ။“
သူအနမ္းႏွင့္ႏႈတ္ဆက္ေလမလားဟုု ေမရီကသတိလက္လြတ္မ်က္ႏွာကိုုေမာ့ေပးလိုုက္မိေသာ္ လည္း ဘီလ္ကလက္ကိုုသာကမ္းေပးေလသည္။ ေမရီသည္ဘီ့လ္လက္ကိုု ဆြဲကိုုင္လႈပ္ယမ္း၍ႏႈတ္ဆက္လိုုက္ သည္။
“ ကၽြန္မ အခုု နယူးေယာက္မွာေနတယ္ေလ။“
“ ဟုုတ္လား“
ဘီလ္ကယဥ္ေက်းစြာၿပံဳးလိုုက္သည္။ ၿပီးေတာ့သူ႔မ်က္လံုုးႏွစ္ခုုအၾကားတြင္ မ်က္ေမွာင္အႀကံဳအေကြး
တခုုျဖတ္ကနဲေပၚသြားသည္။
တခုုျဖတ္ကနဲေပၚသြားသည္။
“ ရွင္ဘာေတြလုုပ္ေနခဲ့သလဲလိုု ့ က်မအၿမဲတန္းသိခ်င္ေနခဲ့တာဘီလ္ရဲ ့“
“ ကိုုယ္ကေရွ ့ေနေလ။ ၿမိဳ ့ထဲကေတာ္ေတာ္အေျခအေနေကာင္းတဲ ့ေရွ ့ေနလုုပ္ငန္းစုုတစ္ခုမွာေပါ့။"
“လက္မထပ္ေသးဘူးလား“
“ လက္ထပ္ၿပီးၿပီ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ။“
“ အိုုး..“
ပန္းၿခံအတြင္းရွိ သူတိုု ့မသိေသာလူမ်ားစြာက သူတိုု ့ကိုုေကြ ့ေရွာင္ျဖတ္သန္း၍သြားေနၾကသည္။
ေန၀င္ကာနီးၿပီျဖစ္ေသာညေနေႏွာင္းပိုုင္းမိုု ့ရာသီဥတုုကလည္းအေတာ္ေအးလာၿပီ။
“ မင္းခင္ပြန္းေရာ..“ ဘီလ္ကေမရီ ့ကိုုေမးလိုုက္သည္။
“က်မတိုု႔မွာကေလးသံုုးေယာက္ရွိတယ္ေလ။က်မကကိုုလမ္ဘီယာတကၠသိုုလ္ဘဏၭာေရးဌာနမွာ
အလုုပ္လုုပ္ေနတယ္။
အလုုပ္လုုပ္ေနတယ္။
“ မင္းၾကည့္ရတာ…“ က်သြားလိုုက္တာဟုု သူကဆက္ေျပာခ်င္ေနသည္။
“ အင္းေလ…“
ေမရီကလည္းနားလည္ပါသည္။ ၀ါရွင္တန္စကြဲရ္ပန္းၿခံထဲက သစ္ပင္ေတြေအာက္မွာရပ္ရင္း အတိတ္ကိုုျပန္ ေရာက္သြားသလိုု သူမလြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ခံစားေနရသည္။ အိုုဟိုုင္းယိုုးတြင္ေနၾကစဥ္ ကတည္းက သူမက ဘီလ္ထက္အသက္ပိုုႀကီးခဲ့တာပဲ။ ခုုေတာ့ သူမတကယ္ပဲမငယ္ေတာ့ပါ။ ဘီလ္ကေတာ့ႏုုပ်ိဳဆဲပင္ျဖစ္သည္။
“ က်မတိုု ့စင္ထရယ္ပန္းၿခံရဲ ့အေနာက္ဖက္မွာေနတယ္ေလ။“
ေမရီကေျပာေျပာဆိုုဆိုုပဲဖိတ္ေခၚလိုုက္သည္။
“ က်မတိုု ့အိမ္ကိုု တခါတေလလာလည္ပါဦး“
“ လာမွာေပါ့။“
ဘီလ္ကလည္းခ်က္ျခင္းတုုန္ ့ျပန္သည္။
“ မင္းနဲ ့မင္းခင္ပြန္းလည္း ကိုုယ္တိုု ့မိသားစုုနဲ ့ညေနစာလာစားရမယ္ေနာ္။ ဘယ္ညပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ လူစီနဲ႔ကိုုယ္က မင္းတိုု႔နဲ႔ဆံုုခ်င္ပါတယ္။“
ပန္းၿခံအတြင္းရွိသစ္ပင္မ်ားေပၚမွသစ္ရြက္မ်ားက ေလမတိုုက္ပဲႏွင့္တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေၾကြက်ေန ၾကသည္။ ေဆာင္းဦးရာသီ၏ ေန၀င္ၿဖိဳးဖ်မွာ ေမရီနည္းနည္းဖ်ားခ်င္သလိုလိုုျဖစ္လာသည္။
“ က်မတိုု ့ကလည္းဆံုုခ်င္ပါတယ္။“
“မင္း ..ကိုုယ့္ကေလးေတြကိုုလည္းလာၾကည့္သင့္တယ္ေလ။“
ဘီလ္ကၿပံဳးေေစ့ေစ့ျဖင့္ေျပာသည္။ေလထုုထဲသိုု ့ျမဴေတြက်လာသျဖင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာအျပာေရာင္ အလင္းေၾကာင့္ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းမႀကီးတေလ်ွာက္အေရာင္ေတြထြန္းေတာက္လာ၏။
“ ေဟာ.. က်မစီးရမယ့္ကားလာေနၿပီ။“
ေမရီကထိုုသိုု ့ေရရြတ္လိုုက္ေတာ့ ဘီလ္ကလက္ကိုုဆန္႔တန္းၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုုက္သည္။
“ဂြတ္ဘိုုင္.“
“ဘယ္ေတာ့….“
သူမကတစံုုတခုုေျပာလိုုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘတ္စ္ကားကထြက္ဖိုု ့ျပင္ေနၿပီ။ လမ္းမေပၚတြင္အလင္း
ေရာင္ေတြကတလက္လက္ေတာက္ပလာလိုုက္၊ေ၀၀ါးသြားလိုုက္။ သူမကကားထဲေရာက္ေနၿပီမိုု႔စကားဆက္ဖိုု႔ စိုုးရိမ္ဆုုတ္ဆိုုင္းသြားသည္။ ထိုုစိုုးထိတ္မႈႏွင့္ေတာ့ စကားတခြန္းတေလထြက္ဖိုု႔ပင္မျဖစ္နိုုင္ပါ။
“ဂြတ္ဘိုုင္.“
ရုုတ္တရက္သူမက်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္လိုုက္သည္။သိုု႔ေသာ္ဘတ္စ္ကားတံခါး ကပိတ္
သြားၿပီ။
သြားၿပီ။
ဘတ္စ္ကားႏွင့္ဘီလ္ၾကားမွာ လူေတြအစုုန္အဆန္ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ သူတိုု႔မသိေသာ လူေတြကသူတိုု႔ကိုုကြယ္လိုုက္ၾကသည္။ ဘတ္စ္ကားလည္းစထြက္ၿပီ။ဘီ့လ္ကိုုသူမ,မျမင္ရေတာ့ေပ။ ဒီေတာ့မွ ဘီ့လ္ကိုု သူမလိပ္စာမေပးခဲ့မိတာသတိရသည္။ ဘီလ္၏လိပ္စာကိုုေမးဖိုု႔ေရာ သူမသားအငယ္ဆံုုး၏နံမည္က ဘီလ္ျဖစ္သည္ဆိုုတာကိုုေျပာဖိုု ့ပါေမ့ခဲ့ၿပီ။
Langston Hughes ၏ Early Autumn ကိုုဆီေလ်ွာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ဆိုုပါသည္။
