မႏွစ္ကေဆာင္းတြင္းမွာ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်ခဲ့သည္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လား၊ ရာသီဥတုုႏွင့္ ေနရာထိုုင္ခင္းအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္လားမသိေတာ့မသိပါ။ စိတ္ေတြအံု႔မိုႈင္းေနျခင္းကစခဲ့ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ျမင္သမ်ွ အလိုုမက်ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ညဖက္ေတြမွာပါ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္လာကာ လူ႔ဘ၀မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား အသက္ရွင္ေနရတာပါလိမ့္ဟုုေတြးမိစျပဳလာသည္။ ဒီၾကားထဲ ခါးဆစ္ရိုုးႏွစ္ခုုၾကားမွာ ကူရွင္ သဖြယ္ခံထားသည့္ အရြတ္ကလက္သည္းခြံ ေလာက္ကေလးကၽြံထြက္လာသျဖင့္ ခါးကအျမဲလိုုနာေနခဲ့တာ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနသည္။ ေဆးေတြေသာက္လည္း ခဏသာသက္သာၿပီးျပန္နာလာသည္။ ေလာေလာ ဆယ္ခါးရိုုးထဲ ေဆးထိုုးထည့္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ကာလျဖစ္သည္။ ေဆးဒါဏ္ေၾကာင့္ လူကအားနည္းၿပီး ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္္အထိ ခါးအနာကလည္းရာႏႈန္းျပည့္ေပ်ာက္မသြားေသးသျဖင့္ စိတ္ညစ္ ညဴးရျပန္ သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနတာပင္။ ဤသိုု႔မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာကိုုတာ ၏ “သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္စကားစျမည္ေျပာျခင္း“ စာအုုပ္ကိုုဖတ္မိကာ “ဘ၀၌ ၿမိန္ျခင္း”ဟူေသာ စကားေလးကိုု အရသာေတြ႔မိသည္။ အရသာေတြ႔မိသည္ဆိုုျခင္းက ဘ၀ဆိုတာ ၿမိန္သင့္ေသာအရာပါ တကားဟုု ဆင္ျခင္ သိျမင္လာျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက ဘ၀၌ရာႏႈန္းျပည့္ၿမိန္ယွက္ေနသူတစ္ေယာက္ဟုု သတ္မွတ္လိုု ့
ေတာ့မရ ေသးတာေသခ်ာေနျပန္သည္။
သိုု႔ေသာ္ ဘ၀မွာဘာေၾကာင့္မ်ားအသက္ရွင္ေနရပါလိမ့္ဟုုစဥ္းစားမိေနခ်ိန္တြင္
~ ~ ~ ~ ~ ~
ေနေရာင္၀င္း၀ါေသာ ေနာက္ဆံုုးရက္က်န္ေႏြညေနခင္းတခုုမွာ မိတ္ေဆြ ရီဘက္ကာဆီမွ အီးေမးတေစာင္
ေရာက္လာသည္။ “ တိုု ့ညေန ၄နာရီဆိုု အလုုပ္ၿပီးမယ္။ မင္းအားရင္ ညေနေလးနာရီခြဲေလာက္ေတြ ့ရ
ေအာင္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္အတူေသာက္ၿပီး ပန္းၿခံ ထဲလမ္းေလ်ွာက္ၾကမယ္ေလ“ ဟု ဆိုုထားသည္။ မနက္အိမ္ကမထြက္ခင္ အီးေမးလ္စစ္ မသြားနိုုင္ခဲ့သျဖင့္ သူ႔အီးေမးကိုု က်မဖတ္မိခ်ိန္ကိုုက ညေန ၃ နာရီ ခြဲေက်ာ္ေနျပီ။ က်မက စာျပန္ေနာက္က်ျခင္းအတြက္ေတာင္းပန္ရင္း ေတြ ့ၾကရေအာင္ဟုု ခပ္တိုုတိုုပဲ အီးေမး ျပန္ လိုုက္သည္။ သူႏွင့္က်မေကာ္ဖီေသာက္ ေနက်ဆိုုင္က က်မအိမ္ႏွင့္ ၅မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ေလ်ွာက္ရ သျဖင့္ ေလးနာရီခြဲဖိုု႔ ၇ မိနစ္ ေလာက္လိုုခ်ိန္မွ ေအးေအးေဆးေဆးပဲလမ္းေလ်ွာက္ ထြက္သြားလိုုက္သည္။
ေကာ္ဖီဆိုုင္ေရွ႕မွာရပ္ကြက္ပန္းၿခံေသးေသးေလးရွိသည္။ ပန္းၿခံေလးအတြင္းရွိ အပြင့္ ပြင့္ေသာပန္း ပင္တိုုင္း လိုုလိုုက ရာသီကုုန္ကာနီးမို႔ အပြင့္ေတြတံုုးကုုန္ၾကျပီ။ ဒါေပမယ့္ဂႏၵမာ မ်ိဳးႏြယ္၀င္ပန္းတခ်ိဳ႕က ခုုမွ အားရပါးရ ပြင့္တုုန္းပင္။ ေအာက္တိုုဘာလဆန္းမွာ အပူခ်ိန္အေတာ္ က်သြားသျဖင့္ ပန္းပင္ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားက အရြက္ေတြညိွဳးကုုန္သည္။ ဒုုတိယပါတ္ထဲမွာ ဆယ္ရက္၀န္းက်င္ခန္႔ ေနျခည္ျပန္၀င္းပလာျပန္ေသာ အခါ ညိွဳးေနေသာ အပင္မ်ား၏ေအာက္ေျခမွ အကိုုင္းသစ္ေလးေတြခ်က္ျခင္းတိုုးထြက္လာကာ စံခ်ိန္မီအရြယ္ အစား မဟုုတ္ေသာ္လည္း ပန္းပြင့္အသစ္ေသးေသးေတြ စီရရီျမင္ရသည္။ ရသေလာက္ေတာ့ပြင့္လိုုက္ဦး မယ္ဆိုု ေနသေယာင္မာန္အျပည့္ႏွင့္ ပန္းပြင့္ေလးေတြကိုုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ကာ ကၽြန္မက အရူးလို တစ္ေယာက္ထဲ ျပံဳးရယ္မိသည္။ နည္းနည္း ေနာက္က်မယ္ မွန္းသိလ်ွက္ႏွင့္ ပန္းၿခံေသးေသး ေလးထဲမွာ ၅ မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုုက္ေသးသည္။ ပန္းၿခံထဲမွာ စိတ္မႏွံ႔သူလိုုတစ္ေယာက္ ထဲရယ္ေမာမိေစနိုုင္သည့္ ျမင္ ကြင္းကို ခံစားရျခင္းကခံတြင္းပ်က္စရာမဟုုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ထင္သည့္အတိုုင္း ရီဘက္ကာေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ေက်ာလည္ခန္႔ရွည္သည့္ ၀ါညိဳေရာင္
သူမေယာက္ခမႀကီးက ဒီကားကိုုေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုုကားကိုုမစြန္႔နိုုင္ေသးျခင္းက ေယာက္ခမ အေမြျဖစ္လိုု ့တခုုထဲေၾကာင့္မဟုုတ္ဘူးဟုုေျပာေသးသည္။ သူမခင္ပြန္းကအခ်ိန္ ျပည့္အလုုပ္မရွိေသးသလိုု သူမကလည္း NGO အဖြဲ ့အစည္းတခုုရဲ ့အႀကံေပးတစ္ဦးသာ ျဖစ္ သည္တဲ့ေလ။
“ အာမခံခ်က္ရွိ တဲ့ အလုုပ္မဟုုတ္ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ ေမာ္ဒယ္ေအာက္ေနတာတခုုထဲ
အကုုန္မခံခ်င္ေသးဘူး။ က်မတိုု႔က မခ်မ္းသာပါဘူး။ ေငြေၾကးကိုုတိုုင္းတာတြက္ခ်က္သံုုးစြဲေနရတယ္။ ဒါေပ မယ့္ကၽြန္မေပ်ာ္တယ္။ ေနဖိုု႔ထိုုက္တန္တဲ့ဘ၀ကိုုရတယ္လိုု႔ယံုုၾကည္တယ္။ ဒီႏွစ္ကၽြန္မအသက္ ၆၀ျပည့္တယ္။ ကၽြန္မအေမက ၉၃ ႏွစ္။ အေမ့ရဲ႕ အစ္မ ကၽြန္မႀကီးေဒၚႀကီးက ၉၄ႏွစ္။ သူတိုု ့စီနီယာဟုုမ္းတစ္ခုုထဲမွာ အတူ ေနၾကတယ္။ အေမနဲ႔ ႀကီးေဒၚကိုုျပဳစုုေနရတဲ့အခ်ိန္ဆိုု သူတိုု႔ကိုု ငါေစာင့္ေလ်ွာက္နိုုင္တယ္ဆိုုျပီး ပီတိိ ျဖစ္ရ တယ္။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္မမွာ ခုုလိုုသာယာတဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာခင္မင္ရတဲ့မိတ္ေဆြနဲ႔ လမ္းေလ်ွာက္နိုုင္တယ္။ စားေသာက္ဆိုုင္ အသစ္ဖြင့္ရင္ သြားျပီးျမည္းစမ္းနိုုင္တယ္။“
စကားစပ္ရင္း အုုတ္ကလန္းမွာ မေလးရွားစားေသာက္ဆိုုင္အသစ္ တစ္ခုုဖြင့္ေၾကာင္းႏွင့္ ေသာၾကာ ညေနတစ္ရက္အတူသြားစားဖိုု႔ခ်ိန္းရေအာင္ဟုုေျပာေသးသည္။ သူေျပာတာေတြကိုုနားေထာင္ရင္း ကၽြန္မတိုု ့ပန္းၿခံထဲက အဲလစ္ဇဘက္ေရကန္နားေရာက္လာသည္။ ကၽြန္မခါးကလည္းနည္းနည္းနာလာၿပီ။
စိမ္းျပာေရာင္ကန္ေရျပင္က ၀င္း၀ါေသာေနျခည္ ေအာက္တြင္ လွခ်င္တိုုင္းလွေနသည္။ ကန္ထဲရွိ အေကာင္ထြားထြား ဘဲေခါင္းစိမ္းႀကီးေတြ ဦးေဆာင္ေသာဘဲအုုပ္က ကေလးေတြ ေၾကြးေသာေပါင္မုုန္ ့စေတြ ကိုု အငမ္းမရစားေနသည္။ ပန္းၿခံအလည္က အမွတ္တရရုုပ္ထုု ေက်ာက္တိုုင္တစ္ခုုေပၚႏြယ္တက္ေနေသာ အပင္ကေလး ေတြက ပတၱျမားေရာင္ေျပာင္းစျပဳၿပီ။ ေၾကာက္စရာအေအးဒါဏ္ႏွင့္ႏွင္းထုုေၾကာင့္ ဤသိုု႔ေသာ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ သီဥတုုႏွင့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုု သိပ္မၾကာခင္ဆံုုးရံႈးေတာ့မည္။ ေနျခည္၀င္းပ ေႏြးေထြးေန သည့္ ပတ္၀န္းက်င္အတြင္းမွ ဘ၀အာမခံခ်က္မရွိသည့္အလုုပ္ကိုုလုုပ္ေနရေပမယ့္ တက္ၾကြ ျဖတ္လတ္ေန သည့္ အသက္ ၆၀ အရြယ္အမ်ိဳးသမီးႀကီးကိုုၾကည့္ကာ ဘ၀၌ၿမိန္ျခင္း ဆိုုေသာစကားလံုုးကိုု စဥ္းစားမိသြား သည္။
အိမ္အတြင္းမွာအခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္ဖိုု ့မသင့္ေတာ္ေသာ သာယာလွပသည့္ ညေန တစ္ခုုတြင္ ကၽြန္မႏွင့္ ေတြ ့ဆံုုကာ စကားစျမည္ေျပာ၍ ပန္းၿခံထဲလမ္း ေလ်ွာက္ဖိုု႔ေရာက္လာေသာ ဘ၀၌ၿမိန္ေနသည့္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရွိေနျခင္းကပင္ ၿမိန္စရာတစ္ခု ျဖစ္နိုုင္သည္လား ဆရာကိုုတာဆံုုးျဖတ္ေပးနိုုင္မည္ ထင္သည္။
~ ~ ~ ~ ~
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲတန္းမ၀င္ေသးပဲ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာတည္ထားေသာေစ်းဆိုုင္ကေလးကိုုေျပး ၾကည့္ရေသးသည္။ ျမန္မာျပည္မွလာေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေတြကေတာ့ ၆၀ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုုက္ထဲမွာ ၂ ရက္
၃ ရက္ေနလိုုက္ရတာႏွင့္ အရြက္ေတြနီကာလိပ္ကုုန္ၿပီ။ အေမရိကန္မ်ိဳးဘရိုုကိုုလီကေတာ့ အရြက္ေတြဖား တုုန္း။ ပထမဆံုုးပြင့္သည့္ပန္းပြင့္ၾကီးေတြကုုိျဖတ္ကာ ကိုုယ္တိုုင္လည္းစားျပီးျပီ၊ အိမ္နီးျခင္းေတြလည္းေ၀ၿပီး ျပီ။ ပန္းပြင့္ႀကီးေတြျဖတ္လိုုက္ေတာ့ ေအာက္ေျခမွဘရီုုကိုုလီအကိုုင္းေလးေတြ ေလးငါးကိုုင္းက မူလပင္စည္ ႀကီးေဘးမျဖာထြက္လာကာ တစ္လက္မ၊ႏွစ္လက္မပတ္လည္အရြယ္ အပြင့္ေသးေသးေလးေတြပြင့္လာသည္။ အတက္ေလးေတြဆိုုေပမယ့္ အလြန္နုုညံ့ျပီး ျပြတ္ေနေအာင္ထြက္လာသျဖင့္ ျဖတ္ျပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြေ၀ရျပန္ သည္။ ခုုေလာေလာဆယ္အပင္မွာပြင့္ေနေသးတာက တတိယအသုုတ္ ဘရီုုကိုုလီပြင့္ေတြ။ ဒုုတိယအသုုတ္ အပြင့္ထက္ပိုုေသးသြားျပန္ျပီ။ က်ပ္ျပား၀ိုုင္းသာသာအရြယ္သာရွိေတာ့ေသာဘရီုုကိုုလီပြင့္ေလးေတြကိုုအရြက္ ဖားဖားႀကီးေတြဖယ္၍ေရတြက္ေနစဥ္ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မွ အရုုပ္ဆိုုးသေလာက္ အေပါက္ဆိုုးေသာ ေခြးမေလး
ေမာ္လီႏွင့္ သခင္ျဖစ္သူ စင္ဒီတိုု ့ေရာက္လာသည္။
“ဘရီုုကိုုလီေတြက ပထမဆံုုးပြင့္တဲ့အပြင့္ႀကီးေတြကေတာ့လွတာေပါ့။ ေျမၾသဇာဘာညာမသံုုး ေတာ့ အရသာလည္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ပြင့္လာတဲ့ အပြင့္ေသးေသးေလးေတြ နုုညံ့ ၿပီးခ်ိဳတဲ့ပံုုမ်ိဳးကျဖင့္ ကၽြန္မတစ္ခါမွေတာင္မစားဖူးဘူး။ ေက်းဇူးတင္လိုုက္တာ။ မင္းအဲဒီ အပင္ေတြဘယ္က ၀ယ္စိုုက္တာလဲ။ လယ္သမားေစ်းက၀ယ္တာဆိုု ေရာင္းတဲ့သူကိုုမွတ္မိရဲ့လား။ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္လည္း ဒီမ်ိဳးပဲျပန္ရဖိုု႔အေရးႀကီး တယ္ေနာ္။“
စင္ဒီက ဘရိုုကိုုလီအေၾကာင္းကိုု G20 အစည္းအေ၀းမွာေဆြးေနြးမည့္ေခါင္းစဥ္တစ္ခုု
“ ေအာ.. အသြားတုုန္းက ယူသြားတဲ့ အိတ္ကအသီးအႏွံေတြ၀ယ္ဖိုု ့ကိုုး“
ကၽြန္မကသိသိခ်ည္းႏွင့္ဟာသေဖာက္ေမးလ်ွင္စင္ဒီက အားရပါးရရယ္သည္။ သူ႔သခင္ရယ္သံကိုုေမာ္ လီကဘယ္လိုုသေဘာေပါက္သည္မသိ၊ ရင္ေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ေဟာင္ျပန္သည္။ နားရြက္ တြဲတြဲ၊ ေျခတိုုတိုုႏွင့္ ရုုပ္ဆိုုးဆိုုးေခြးတစ္ေကာင္ ရင္ေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ေဟာင္ရင္း ဆြဲသြားသည့္ ေနာက္ တန္းလန္းတန္းလန္း ပါသြား ေသာအေမရိကန္မကိုုၾကည့္ရယ္ရတာကလည္း ခဏတာ အတြင္းမွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာတစ္ခုုပဲထင္ပါရဲ ့။
~ ~ ~ ~
မနီမလိပ္ေသးေသာ နုုနုုထြတ္ထြတ္ခ်ဥ္ေပါင္ညြန္႔ကေလးေတြကိုုဆိတ္ျပီး ေကာ္ဇလံုုတစ္ခုုထဲထည့္ သည္။ ၾကက္ဟင္းခါးပင္ကလည္း မၾကာခင္အေအးဒါဏ္ႏွင့္ေသေတာ့မွာပဲမိုု႔ အသီးရမည့္ ေမ်ွာ္လင့္သံေယာ ဇဥ္သိပ္ထားမေနေတာ့ပဲ ေရေႏြးေဖ်ာၿပီး တိုု႔စရာလုုပ္စားဖိုု႔အညြန္႔ေလးေတြ ျဖတ္သည္။ ေပမမီေထာက္မမီ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေလးသံုုးေလးလံုုးက အညြန္႔ေတြၾကားမွာကပ္ပါလာေသးသည္။ ခ်ီလီမွသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ေနာက္ထပ္အိမ္လာမလည္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္ အစြမ္းျပလိုုက္ေသာ မိုုးေမ်ွာ္ငရုုတ္ပင္မွငရုုတ္သီးေလး ငါးေတာင့္လဲခုူးခဲ့ေသးသည္။
အိမ္မွာ၀က္သားနည္းနည္းက်န္ေသးသည္။ အႏၵိယန္းဆိုုင္က၀ယ္ထားေသာငါးသေလာက္တေကာင္ လည္း ရွိသည္။ အမဲသားလည္းရွိေသးသည္ထင္သည္။ သူတိုု႔အစားအစာ ေတြကိုုခံတြင္းမေတြ႕တတ္သျဖင့္ ျမန္မာထမင္းဟင္းသာ ေန႔တိုုင္းခ်က္စားေသာကၽြန္မက ၿခံထြက္ပစၥည္းေလးေတြႏွင့္လည္းလိုုက္ေအာင္ ဒီေန ့ဘာဟင္းခ်က္စားလ်ွင္ေကာင္းမည္လဲ စဥ္းစားသည္။ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္မက်ေသးခင္အီးေမးေလးတခ်က္စစ္ဖိုု ့အြန္လိုုင္းေပၚတက္လိုုက္ေတာ့ ကၽြန္မနံမည္ေဘးက မီးလံုုးေလးလင္းလင္းျခင္းမွာပဲ တင္တင္ေတာင္ေတာင္ အသံျဖင့္
“ ဘာေတြလုုပ္ေနတုုန္း“
သူငယ္ခ်င္းအေမးကိုု ကၽြန္မ၀မ္းသာအားရ တုုန္႔ျပန္မိသည္။
“အေတာ္ပဲ။ ဟင္းခ်က္မလိုု ့၊ ဘာဟင္းခ်က္ရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားေနတာ။ ၿခံထဲကခ်ဥ္ေပါင္ေတြခူး ထားတယ္။ ငရုုတ္သီးစိမ္းလည္းရွိတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ကိုုရခိုုင္လိုုခ်က္ျပီး ရခိုုင္ ငရုုတ္သီးေထာင္းေထာင္းမယ္။ ကဲ.. ရခိုုင္ဟင္းခ်က္နည္းအေသးစိတ္ေလးေျပာျပပါဦး“
ရခိုုင္သူငယ္ခ်င္းသူေဌး၏ အားရပါးရရယ္သံကိုု အြန္လိုုင္းေပၚမွစည္စည္ေ၀ေ၀ၾကားရသည္။ ထိုုသူ ငယ္ခ်င္းက ဟင္းခ်က္အလြန္ေကာင္းသည္။ လြန္ခဲ့ေသာသံုုးေလးႏွစ္က ေနြရာသီတစ္ခုုမွာ သူငယ္ခ်င္း၏ ဇာတိေက်ာက္ျဖဴကိုု လိုုက္လည္ၾကရင္း ရခိုုင္စာေတြကိုု ခံတြင္းေတြ႔ခဲ့ တာကိုု မၾကာခဏသတိရသည္။
“ ကဲ..ဒါဆို ခ်ဥ္ေပါင္ရခိုုင္ခ်က္စခ်က္ၾကရေအာင္။ ျပီးမွ ငရုုတ္သီးေထာင္းေထာင္းမယ္။“
သူငယ္ခ်င္းက ခ်ဥ္ေပါင္ေမႊပံုုေမႊနည္းမွ စေျပာသည္။ ပုုဇြန္ငါးပိကိုုဘယ္ေလာက္ထည့္၊ ေရကိုုဘယ္ ေလာက္ထည့္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဟင္းခ်က္ရင္းဗိုုက္ဆာလာၿပီ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ငါးပိ ေထာင္းႏွင့္လိုုက္ေအာင္ ၀က္သားနီခ်က္ ခ်က္လိုုက္မည္။ ဟင္းအိုုးထေမႊလိုုက္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ ့ စကားသြားေျပာလိုုက္လုုပ္ရင္းမွ ဒီေန ့ေတာ့ထမင္းၿမိန္မွာ ေျမႀကီးလက္ခပ္မလြဲပဲဟုု ကၽြန္မစဥ္းစားမိသည္။ ေျမႀကီးလက္ခပ္မလြဲ ထမင္းၿမိန္ေစမည့္ ဟင္းစပ္တစ္ခုုကိုု ကမၻာတျခမ္းစာေ၀းကြာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ အြန္လိုုင္းေပၚမွာ အတူခ်က္ ခြင့္ရတာကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ကိစၥတစ္ခုုပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
~ ~ ~ ~
အေမရိက၏ေႏြေနွာင္း မနက္သံုုးနာရီေလာက္ႀကီး ကၽြန္မအိပ္ရာမွနိုုးလာသည္။ တပိုုတပါးသြား
ကေလးပင္မထြန္းပဲအေမွာင္ခ်ထားေသာအိမ္ထဲမွလမင္းကိုုေငးေမ်ွာ္၍ကၽြန္မ၀တၱဳတိုုေပါင္းမ်ားစြာေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ လမင္းကိုုျမင္ပီး ဇာတိေျမတြင္စာေတြေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းကိုုသတိရသြားေတာ့ က်မေခါင္းေတြက ၾကည္လင္ သြားခဲ့ၿပီ။ စားပြဲေပၚမွာအသင့္ရွိေနေသာေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္း
“ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ႀကီး
လေရာင္ေတြရုုတ္တရက္လင္းျဖာလာတယ္လိုု႔ ထင္လိုုက္မိတာ၊
တကယ္က...
ကဗ်ာလိုုလိုုဘာလိုုလိုုျဖစ္သြားေသာ ကၽြန္မစာလံုုးေတြကိုုၾကည့္၍ ကၽြန္မၿပံဳးမိသည္။ အနုုပညာ
~ ~ ~ ~ ~
တကယ္ေတာ့ကၽြန္မဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေတြမရွိေတာ့တာေတာ့မဟုုတ္ပါ။ အဲဒါေတြကိုုကၽြန္မက
ေပ်ာ္စရာအခိုုက္အတန္႔မ်ားစြာျဖင့္ ဘ၀မွာၿမိန္ေစဖိုု႔ဆိုုတာမလြယ္ေပမယ့္ အခက္ႀကီးမွလည္း မဟုုတ္ တာ။ ကၽြန္မတိုု႔လုုပ္နိုုင္ပါသည္။ လူျဖစ္ရျခင္းဆိုုတာ လူ႔ဘ၀မွာ ၿမိန္ဖိုု႔ပဲဟုု ဆရာကိုုတာေျပာခဲ့သည္မဟုုတ္ လား။ ၿမိန္ျခင္းကိုုခံစားရဖို႔ ပထမဦးစြာ ေပ်ာ္ေနေသာအခိုုက္အတန္႔ေတြကိုု အသိအမွတ္ျပဳရမည္။ ကၽြန္မက ေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္တစ္ခုုေတြ႔လ်ွင္ ဘာမွလဲမဟုုတ္ပါဘူးဟုုေတြးကာ အရင္ကလိုုမပြင့္တပြင့္သာ ၿပံဳးမည့္ အစား အသံထြက္ေအာင္ ခပ္လြင္လြင္ရယ္ျခင္းျဖင့္စတင္ကာေပ်ာ္သည့္ခဏမ်ားကိုု ေရေလာင္းေပါင္းသင္ဖိုု႔ ၾကိဳးစား ၾကည့္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ။
ခက္မာ
( ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း။ ၂၀၁၁ ခုုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ )
( ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း။ ၂၀၁၁ ခုုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ )
ဆရာမ..
ဖတ္လို႔ေကာင္းလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.။
အရင္က မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ ဆရာမဝတၳဳေတြကို
ဖတ္ေနက်ပါ..။
သိပ္ကုိ သေဘာက်မိပါတယ္ ဆရာမ....
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ရွင္သန္ေနထုိင္သြားရာမွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကုိ မီးေမာင္းထုိးၿပလုိက္သလုိပါပဲ....
ဆရာမရဲ႕ စာေတြကုိ ဟုိးအရင္ကတည္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပရိတ္သတ္တစ္ဦးပါ....။
(facebook မွာ ဒီပုိ႕ေလးကုိ ရွယ္ပါရေစလို႕ ခြင့္ေတာင္းသြားပါတယ္ ဆရာမေရ....)
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္