1. 2.

Photo by Aung Aung (DVB)


အေမရိကအေရွ ့ပိုုင္း ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားျပည္နယ္ထဲမွာ ပစၥဘတ္လိုု ့ေခၚတဲ့အလြန္လွပသာယာတဲ့ျမိဳ ့တၿမိဳ ့ရွိပါတယ္။ အနိမ့္အျမင့္မညီညာ တဲ့ေတာင္ကုုန္းေတာင္တန္းေတြကၿမိဳ႕ကိုု၀န္းရံထားတယ္။ အဲဒီေတာင္ ကုုန္း ေတာင္တန္းေတြကိုုျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာတဲ့အလဂနီျမစ္နဲ ့မိုုနိုုဂဟီ လာျမစ္ႏွစ္စင္းက ၿမိဳ႕ရဲ႕ႏွလံုုးသားေနရာ မွာေပါင္းဆံုုၾကျပီး အိုုဟိုုင္းယိုုး ဆိုုတဲ့နံမည္သစ္နဲ႔နံမည္ေက်ာ္မစ္စစၥပီျမစ္ႀကီးဆီဆက္လက္စီးဆင္းသြားတယ္။ ျမစ္သံုုးသြယ္ျဖတ္စီးသြားတဲ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ပိုုင္နက္နယ္ေျမတေလ်ာက္မွာ ဒီဇိုုင္းအမ်ိဳးစံုုၿပီးေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ သံမဏိ တံတားၾကီးေတြက ၿမိဳ ့ရဲ ့ထူးျခားတဲ့ အမွတ္အသားအျဖစ္၀င့္ၾကြားေနၾကတယ္။ 
Labels: 2 comments | | edit post


မႏွစ္ကေဆာင္းတြင္းမွာ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်ခဲ့သည္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လား၊ ရာသီဥတုုႏွင့္ ေနရာထိုုင္ခင္းအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္လားမသိေတာ့မသိပါ။ စိတ္ေတြအံု႔မိုႈင္းေနျခင္းကစခဲ့ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ျမင္သမ်ွ အလိုုမက်ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ညဖက္ေတြမွာပါ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္လာကာ လူ႔ဘ၀မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား အသက္ရွင္ေနရတာပါလိမ့္ဟုုေတြးမိစျပဳလာသည္။ ဒီၾကားထဲ ခါးဆစ္ရိုုးႏွစ္ခုုၾကားမွာ ကူရွင္ သဖြယ္ခံထားသည့္ အရြတ္ကလက္သည္းခြံ ေလာက္ကေလးကၽြံထြက္လာသျဖင့္ ခါးကအျမဲလိုုနာေနခဲ့တာ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနသည္။ ေဆးေတြေသာက္လည္း ခဏသာသက္သာၿပီးျပန္နာလာသည္။ ေလာေလာ ဆယ္ခါးရိုုးထဲ ေဆးထိုုးထည့္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ကာလျဖစ္သည္။ ေဆးဒါဏ္ေၾကာင့္ လူကအားနည္းၿပီး ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္္အထိ ခါးအနာကလည္းရာႏႈန္းျပည့္ေပ်ာက္မသြားေသးသျဖင့္ စိတ္ညစ္ ညဴးရျပန္ သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနတာပင္။ ဤသိုု႔မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာကိုုတာ ၏ “သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္စကားစျမည္ေျပာျခင္း“ စာအုုပ္ကိုုဖတ္မိကာ “ဘ၀၌ ၿမိန္ျခင္း”ဟူေသာ စကားေလးကိုု အရသာေတြ႔မိသည္။ အရသာေတြ႔မိသည္ဆိုုျခင္းက ဘ၀ဆိုတာ ၿမိန္သင့္ေသာအရာပါ တကားဟုု ဆင္ျခင္ သိျမင္လာျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက ဘ၀၌ရာႏႈန္းျပည့္ၿမိန္ယွက္ေနသူတစ္ေယာက္ဟုု သတ္မွတ္လိုု ့
ေတာ့မရ ေသးတာေသခ်ာေနျပန္သည္။
     သိုု႔ေသာ္ ဘ၀မွာဘာေၾကာင့္မ်ားအသက္ရွင္ေနရပါလိမ့္ဟုုစဥ္းစားမိေနခ်ိန္တြင္ “ဘ၀၌ၿမိန္ျခင္း“ဟူေသာ စကားလံုုးအေပၚအရသာေတြ႔မိျခင္းကအလြန္တန္ဖိုုးရွိေသာအခိုုက္အတန္႔ကိုုပိုုင္ဆိုုင္ခြင့္ရသြားသည္ဟုု ေျပာ ရမည္။ကၽြန္မကဘ၀မွာၿမိန္စရာေကာင္းျခင္းဆိုုတာေလးေတြကိုုစဥ္းစားရွာေဖြလိုုစိတ္ေပါက္သြား၍ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ဘ၀မွာ ၿမိန္စရာရွာမေတြ႔ဘူးဆိုုေတာင္ ဆရာကိုုတာ၏စာမ်ားအတြင္းမွ တရုုတ္ႀကီး ‘ခ်င’္လိုု၊ ဆရာကိုုတာလိုု ဘ၀၏ ေပ်ာ္စရာအခိုုက္အတန္႔မ်ားေတာ့ ကၽြန္မမွာအနည္းႏွင့္အမ်ားရွိမွာပဲဟုု ေတြးမိသည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မဘ၀ထဲမွေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ေလးေတြကိုုရွာေဖြၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။

                                                   ~ ~ ~ ~ ~ ~
Labels: 2 comments | | edit post
သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ ေခ်ာအိသိမ္း


သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ ကေလးသာသာဘ၀မ်ားထဲကျဖစ္သည္။ ညေပါင္းမ်ားစြာလမ္း ေလ်ွာက္ရင္း သူတိုု ့စကားေ၀ျဖာခဲ့ၾကသည္။ သိပ္အေရးတႀကီးမဟုုတ္လွေသာ စိတ္အခန္ ့မသင့္စရာတစ္ခုုျဖစ္ၿပီးေနာက္ မွာေတာ့ သူတိုု ့တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္စကားမေျပာၾကေတာ့ေပ။ ေမရီသည္ေလးေလးနက္နက္မစဥ္း စားပဲ သူမ,ခ်စ္သည္ဟုုထင္သူတစ္ေယာက္ကိုုလက္ထပ္လိုုက္သည္။ ဘီလ္ကေတာ့မိန္းမဆိုုတာကိုု ခါးသည္း သြားၿပီး ေျခဦးတည့္ရာခရီးႏွင္ေတာ့သည္။