အဲဒီ႔ေန႔က ႏွင္းမုန္တိုင္းလည္းမက်ပါဘူး။ ေရခဲမိုးလည္း မရြာပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိ ဆန္ဖရန္ စစ္စကိုကပစ္စ္ဘတ္ကိုသြားမယ္႔ေလယာဥ္ကတစ္နာရီေနာက္က်မယ္တဲ႔။ က်မနည္းနည္းေတာ႔ စိတ္ညစ္သြား တယ္။ ပံုမွန္အတိုင္းေတာင္ေလယာဥ္ကပစဘတ္ကိုည၁၀နာရီခြဲမွ၀င္မွာ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာ႔ taxi ျဖစ္ျဖစ္ Shuttle Bus ျဖစ္ျဖစ္စီးသြားလို႔ရေသးတယ္။ ရေသးတယ္ဆိုတာစီးရဲေသးတာကို ေျပာတာပါ။ က်မတို႔မွာကား မရွိဘူးေလ။ ခုအတိုင္းဆိုရင္ေတာ႔ေလယာဥ္ကအနည္းဆံုး ၁၁နာရီခြဲေလာက္ မွ၀င္မယ္။ baggageထုတ္မွာနဲ႔ဆို ၁၂နာရီ။ သက္ျပင္းလည္းမခ်ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ က်မဘ၀မွာ ဒီလိုအခက္ အခဲဆိုတာကရိုးေနျပီေလ။
San Francisco Asian Art Museumမွာက်င္းပေနတဲ႔ ထိုင္း-ျမန္မာအနုပညာျပပြဲမွာ ျမန္မာစာေရး ဆရာတေယာက္ရဲ႔ Reading ထည္႔ခ်င္တယ္ဆိုျပီး Museum ကဖိတ္လို႔က်မလာခဲ႔တာပါ။ Reading မွာ‘NightFlow”(ညေရစီး)ဆိုတဲ႔က်မရဲ႔၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ဖတ္ခဲ႔တယ္။ က်မရဲ႕မိတ္ေဆြဦးေအာင္ ေအာင္တိတ္အဂၤလိပ္လိုဘာသာျပန္ေပးျပီး သူငယ္ခ်င္းနယူးဇီလန္စာေရးဆရာမ Penelope Toddတည္း ျဖတ္ေပးခဲ႔တာပါ။က်မရဲ႕ကိုရီးယားသူငယ္ခ်င္းရာဟီေဒါက္(RaHeeDuk) ေျပာခဲ႔တဲ႔စကားေလးကိုသေဘာ က်ျပီးစိတ္ကူးရသြားတဲ႔ ၀တၳဳေလးတပုဒ္ေပါ႔။
က်မ၂၀၀၇ခုႏွစ္ International Writingr Pogramအတြက္အိုင္အို၀ါးစီးတီးမွာ တျခားတိုင္း ျပည္က စာေရးဆရာအေယာက္၄၀နီးပါးနဲ႔ ေနရစဥ္တုန္းကေပါ႔။က်မတို႔ေနရတဲ႔ဟိုတယ္လ္ေဘးအိုင္အို၀ါျမစ္ ကမ္းမွာညတိုင္းနီးပါးက်မတို႔လမ္းေလွွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔စီးဆင္းေနတဲ႔ အိုင္အို၀ါျမစ္ေရကို ၾကည္႔ရင္းရာဟီေဒါက္ေျပာခဲ႔တာ။ညဘက္မွာစီးတဲ႔ျမစ္ေရဟာသိပ္စိတ္၀င္စရာေကာင္းသတဲ႔ေလ။ အေပၚယံ မွာတည္ျငိမ္လွပသေလာက္ ျမစ္ေအာက္ေျခမွာရုန္းကန္မႈမ်ားေနသတဲ႔။ အေပၚယံမ်က္ႏွာေက်ာမာလွသလို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသတ္မွတ္ခံရတဲ႔ က်မရင္ထဲက၀ဲကေတာ႔ေတြအေၾကာင္းေစာေၾကာမိတဲ႔က်မက ကိုယ္႔ ကိုကိုယ္ညေရစီး နဲ႔ႏႈိင္းျပီးအဲဒီ၀တၳဳေလးေရးခဲ႔မိတာ။
အ႔ဲဒီခရီးစဥ္မွာပဲ“ႏွင္းနတ္သား”ဆိုတဲ႔၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ေရးမိခဲ႔ေသးတယ္။ေလယာဥ္ကြင္းမွာဆံုေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ သေဘာျဖဴလူငယ္ေလးတေယာက္အေၾကာင္းေရးခဲ႔တဲ႔၀တၳဳေလးကိုေလယာဥ္အၾကာၾကီးေစာင္႔ရင္းသတိ ရေနမိေသးရဲ႕။အဲဒီတုန္းကေတာ႔ေရခဲမိုးနဲ႔ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာ။ဒီကေန႔ကေတာ႔ဘာလို႔ေလယာဥ္ေနာက္က်မွန္း မသိေပမယ္႔ရာသီဥတုကမဆိုးလွပါဘူး။ေန႔လည္၂နာရီခြဲထြက္ရမယ္႔ေလယာဥ္ကညေန၃နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွ
ထြက္ေတာ႔ ပစၥဘတ္ကိုည၁၁နာရီခြဲေက်ာ္္မွေရာက္တယ္။ (TimeZone ကလည္း ၃နာရီျခားေသးတာကိုး)
“ႏွင္းနတ္သား" ၀တၳဳတိုထဲကအတိုင္း က်မကဆက္တိုက္ကံံဆိုးတတ္ေလေတာ႔ Baggageေတြကေတာ္ ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာဘူး။နာရီ၀က္ေလာက္ေစာင္႔ျပီးမွကိုယ္႔အိတ္ကိုယ္ထုတ္ႏိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒီေတာ့ခ်က္ခ်င္းပဲ Shuttle bus စီးရမယ္႔ေကာင္တာကိုေျပးရေတာ႔တာေပါ႔။
ဒီမွာလည္းကံဆိုးျပန္ျပီ။Shuttlebus ေကာင္တာမွာလူမရွိဘူး။လက္မွတ္ကိုစက္နဲ႔၀ယ္ခ်င္၀ယ္။မ၀ယ္ခ်င္
ရင္ သူတို႔ေပးထားတဲ႔ဖုန္းနံပါတ္ကိုဖုန္းေခၚပါတဲ႔။ ဒါနဲ႔ က်မလည္းဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။ ပထမဆံုးၾကားရတာ
ေအာ္တိုဖုန္းေျဖတဲ႔စက္။တစ္ဖက္ကဖုန္းေျဖမယ္႔သူavailableျဖစ္သည္ထိကိုင္ထားပါတဲ႔။က်မဖုန္းကိုင္ထားရင္း လယာဥ္ကြင္းထဲကိုမ်က္လံုးေ၀႔ၾကည္႔မိတယ္။ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ၀န္ထမ္းေတြအပါအ၀င္လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ပဲေတြ႔ရေတာ႔တယ္။ ဖုန္းထဲကလည္း ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္တီးလံုးေတြပဲၾကားေနရတုန္း။ က်မနည္းနည္ေတာ႔စိတ္ပူျပီ။ အ႔ဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မေနာက္ကေျခသံတေဒါက္ေဒါက္ၾကားလိုက္ရတာ။ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ေလာင္းကုတ္ရွည္၀တ္ထားတဲ႔ လူငယ္ေလးတေယာက္ Shuttle Bus လက္မွတ္၀ယ္တဲ႔စက္ဆီတန္းသြားေနတယ္။သူဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္နဲ႔စက္ထဲ ကလက္မွတ္ျဖတ္ပိုင္းေလးထြက္လာတာျမင္လိုက္ေတာ႔က်မဖုန္းပိတ္လိုက္ျပီး သူ႔နားကိုေလွ်ာက္သြားလိုက္ တယ္။
ထြက္ေတာ႔ ပစၥဘတ္ကိုည၁၁နာရီခြဲေက်ာ္္မွေရာက္တယ္။ (TimeZone ကလည္း ၃နာရီျခားေသးတာကိုး)
“ႏွင္းနတ္သား" ၀တၳဳတိုထဲကအတိုင္း က်မကဆက္တိုက္ကံံဆိုးတတ္ေလေတာ႔ Baggageေတြကေတာ္ ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာဘူး။နာရီ၀က္ေလာက္ေစာင္႔ျပီးမွကိုယ္႔အိတ္ကိုယ္ထုတ္ႏိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒီေတာ့ခ်က္ခ်င္းပဲ Shuttle bus စီးရမယ္႔ေကာင္တာကိုေျပးရေတာ႔တာေပါ႔။
ဒီမွာလည္းကံဆိုးျပန္ျပီ။Shuttlebus ေကာင္တာမွာလူမရွိဘူး။လက္မွတ္ကိုစက္နဲ႔၀ယ္ခ်င္၀ယ္။မ၀ယ္ခ်င္
ရင္ သူတို႔ေပးထားတဲ႔ဖုန္းနံပါတ္ကိုဖုန္းေခၚပါတဲ႔။ ဒါနဲ႔ က်မလည္းဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။ ပထမဆံုးၾကားရတာ
ေအာ္တိုဖုန္းေျဖတဲ႔စက္။တစ္ဖက္ကဖုန္းေျဖမယ္႔သူavailableျဖစ္သည္ထိကိုင္ထားပါတဲ႔။က်မဖုန္းကိုင္ထားရင္း လယာဥ္ကြင္းထဲကိုမ်က္လံုးေ၀႔ၾကည္႔မိတယ္။ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ၀န္ထမ္းေတြအပါအ၀င္လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ပဲေတြ႔ရေတာ႔တယ္။ ဖုန္းထဲကလည္း ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္တီးလံုးေတြပဲၾကားေနရတုန္း။ က်မနည္းနည္ေတာ႔စိတ္ပူျပီ။ အ႔ဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မေနာက္ကေျခသံတေဒါက္ေဒါက္ၾကားလိုက္ရတာ။ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ေလာင္းကုတ္ရွည္၀တ္ထားတဲ႔ လူငယ္ေလးတေယာက္ Shuttle Bus လက္မွတ္၀ယ္တဲ႔စက္ဆီတန္းသြားေနတယ္။သူဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္နဲ႔စက္ထဲ ကလက္မွတ္ျဖတ္ပိုင္းေလးထြက္လာတာျမင္လိုက္ေတာ႔က်မဖုန္းပိတ္လိုက္ျပီး သူ႔နားကိုေလွ်ာက္သြားလိုက္ တယ္။
“က်မကိုလက္မွတ္ဘယ္လို၀ယ္ရမလဲျပေပးပါလား”
“sure”
သူကက်မမ်က္ႏွာကိုျဖတ္ကနဲတခ်က္ပဲၾကည္႔ျပီးလက္မွတ္၀ယ္တဲ႔စက္ကိုဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ႏိွပ္ျပန္တယ္။ျပီးေတာ႔ က်မနာမည္နဲ႔လိပ္စာေမးတယ္။ ၿပီးစက္ထဲရိုက္ထည္႔တယ္။ ခဏခ်င္းမွာပဲလက္မွတ္နဲ႔ေျပစာျဖတ္ပိုုင္းေလး ေလွ်ာကနဲထြက္လာတယ္။သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပီးက်မတို႔၂ေယာက္ ေလယာဥ္ကြင္းအျပင္ဖက္က shuttle busဂိတ္ကိုထြက္ခဲ႔ၾက တယ္။ေလယာဥ္ကြင္းအျပင္ဖက္က စိမ္႔ေနေအာင္ေအးတဲ႔ေလကက်မတို႔ ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္။ ရာသီဥတုက ၾကည္လင္သာယာေနေပမယ္႔ ေအးခ်က္ကေတာ႔ရက္ရက္စက္စက္ပါပဲ။
“မင္းဘယ္ကလာတာလဲ”
သူကသူ႔ဂ်ာကင္ေကာ္လာကိုေမးေစ႔ေရာက္ေအာင္ေထာင္လိုက္ျပီးေမးတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ပလတ္စတစ္နဲ႔ပတ္ကာထားျပီးအက်ီၤခ်ိတ္တန္းလန္းနဲ႔၀တ္စံုတစံုကိုလည္းကိုင္ထားေသးတယ္။
“က်မဆန္ဖရန္စစ္စကိုကလာတာ”
“မဟုတ္ဘူးေလ။ မင္းရဲ႔ဇာတိတိုင္းျပည္ကိုေမးတာ”
အေမရိကန္ရုပ္မေပါက္တဲ႔ က်မကိုသူစပ္စုတာပါ။
တကယ္ေတာ႔သူလည္းအေမရိကန္စစ္စစ္ရုပ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ အသားကအေတာ္ကေလးျဖဴေပမယ္႔
ဆံပင္နဲ႔မ်က္လံုးေတြကအနက္ေရာင္။ အရပ္ကေတာ္ေတာ္ကေလးရွည္တယ္။
“ေၾသာ္..က်မကျမန္မာျပည္ကပါ”
“က်ေနာ္႔အဖိုးက အိႏၵိယကေလ”
လာျပန္ျပီ။ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္တုန္းကေရခဲမိုးေတြ၊ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြၾကားက်မနဲ႔အတူတညလံုး ေလယာဥ္ကြင္းမွာထိုင္ေစာင္႔ျပီးေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ႔ႏွင္းေတြၾကားထဲကေန က်မကိုဟိုတယ္အေရာက္လိုက္ပို႔
ေပးခဲ႔တာလဲ အိႏၵိယသားပဲ။ အဲ႔ဒိအိႏၵိယသားကိုေတာ႔ စိတ္ညစ္ညူးဖြယ္ရာႏွင္းမုန္တိုင္းၾကားမွာမထင္မွတ္ႏိုင္ ေအာင္က်မကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ကူညီခဲ႔တာမို႔ “ႏွင္းနတ္သား”လို႔တင္စားခဲ႔တယ္။
“က်ေနာ္က ခ်ီကာဂိုကပါ။ ပစၥဘတ္မွာ ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႔ ၀င္ခြင္႔အင္တာဗ်ဴးလာေျဖတာ။”
သူကက်မကို ေက်ာင္းတက္ေနတာလားေမးတယ္။
“က်မကဒီမွာ Writing Program နဲ႔ေနတာပါ။ Residency Writing Programေပါ႔”
က်မအေျဖကိုသူကမ်က္ခံုးပင္႔တုန္႔ျပန္တယ္။
“Residency Writing Program ဆိုတာဘာလဲ။ ေဆာရီးပဲ။ က်ေနာ္သိပ္နားမလည္လို႔ပါ”
စာေပနဲ႔စာေရးဆရာေလာကနဲ႔ေ၀းတဲ႔ ဆရာ၀န္ေလာင္းေလးကိုက်မရယ္ေမာရင္းၾကည္႔မိတယ္။ ျပီးေတာ႔က်မကစာေရးဆရာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ စာေရးဆရာေတြအတြက္ Writing Program ေတြအေၾကာင္း ရွင္းျပမိတယ္။သူကတအံ႔တၾသနဲ႔really?ေတြတေလွၾကီးနဲ႔တုန္႔ျပန္လို႔ေလ။ေလယာဥ္ကြင္းကိုျဖတ္တိုက္လာ တဲ႔ေလက အကာအကြယ္လြတ္ေနတဲ႔က်မတို႔မ်က္ႏွာေတြကိုမညွာမတာတိုး ေ၀ွ႔ေနတယ္။
“သိပ္ေအးတာပဲ။အထဲ၀င္ေနပါလား။ကားလာရင္ျမင္ရမွာပဲ”
“သိပ္ေအးတာပဲ။အထဲ၀င္ေနပါလား။ကားလာရင္ျမင္ရမွာပဲ”
သိပ္ခ်မ္းေပမယ္႔က်မအထဲမ၀င္ျဖစ္ပါဘူး။ ကားေစာင္႔ေနတဲ႔သူက၂ေယာက္ထဲေပမယ္႔ကားေရာက္လာခဲ႔ ရင္ကားနားအျမန္ဆံုးေရာက္ခ်င္စိတ္နဲ႔ Shuttle Bus ဆိုတဲ႔ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာပဲ ပရပ္ေနမိတယ္။ သူ
ေျပာတာနဲ႔ေလဆိပ္အေဆာက္အအံုထဲလွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ့လူတေယာက္မွမျမင္ရေတာ႔ဘူး။ အဲဒီေလာက္ ၾကီးမားတဲ့အေဆာက္အဦးနဲ႔ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာသက္ရွိလူသားဆိုလို႔သူနဲ႔က်မ၂ေယာက္ထဲရယ္။ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာေတာ႔ yellowcab taxi သံုုးစီးတန္းစီရပ္ထားတယ္။ အထဲမွာဒရိုင္ဘာေတြေတာ႔ရွိမွာပဲ။ သူတို႔ေအးလြန္းလို႔ အျပင္မထြက္ၾကတာေနမွာ။
“က်ေနာ္တို႔ကားေစာင္႔ေနတာ၁နာရီနီးပါးရွိျပီ။ က်ေနာ္shuttlebus company ကိုဖုန္းဆက္ လိုက္ဦးမယ္”
သူကကားလက္မွတ္ေပၚမွာပါတဲ႔နံပါတ္ကိုဖုန္းလွမ္ေခၚျပီးေလကြယ္တဲ႔၀င္ေပါက္နားမွာစကား သြားေျပာတယ္။ သူစကားေျပာတာဆယ္မိနစ္ေလာက္ေတာ႔ၾကာမယ္ထင္တယ္။ နံပါတ္တစ္ခုေရးမွတ္ထား တဲ႔စာရြက္ကေလးကိုင္ျပီး က်မနားျပန္ေရာက္လာတယ္။
“က်ေနာ္တို႔အေစာၾကီးထဲကဖုန္းဆက္သင္႔တာ။စကားေျပာေနၾကတာနဲ႔ ဖုန္းဆက္ဖို႔ေမ႔သြားတယ္။ Shuttle က၁၁နာရီခြဲေနာက္ဆံုးတဲ႔။ မနက္၃နာရီက်မွ ေနာက္တေက်ာ႔ျပန္စမတဲ႔”
က်မဒီတခါေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတာ။ နာရီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ည၂နာရီထိုးခါနီးျပီ။ မနက္၃နာရီထိေစာင္႔ရဦးမွာလား။ဗိုက္ကလဲဆာလွျပီ။ ခ်မ္းကလဲခ်မ္းလွျပီ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ခရီးေဆာင္ အိတ္ေပၚထိုင္ခ်ေတာ႔မွ သူကေရးမွတ္ထားတဲ႔စာရြက္ကေလးက်မေရွ႔ထိုးျပရင္းေျပာတယ္။
“သူတို႔ကဒီလိုလုပ္ဖို႔ေျပာတယ္။ ေတြ႔တဲ႔ Yellow Cab ဒရိုင္ဘာကိုက်ေနာ္တို႔ရဲ႔လက္မွတ္ေတြျပ။ ဒီကုတ္ နံပါတ္ေပးျပီး ဖုန္းဆက္ခိုင္းပါတဲ႔။သူတို႔ပို႔ေပးပါလိမ္႔မယ္တဲ႔”
က်မ ဆတ္ကနဲထရပ္လိုက္တယ္။
“ဒါဆိုသြားၾကစို႔ေလ”
က်မတို႔အနီးဆံုးYellowCabဆီထြက္ခဲ႔ၾကတယ္။သူနဲ႔လူမည္းဒရိုင္ဘာတို႔အျပန္အလွန္ေျပာၾက ျပီးမွ သူကက်မဖက္လွည္႔ေျပာတယ္။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္အတူတူသြားမလား။ ကိုယ္႔ဖာသာတစီးသပ္သပ္သြားခ်င္လား။ ခင္ဗ်ားဆႏၵရွိသလို လုပ္လို႔ရတယ္”
က်မကမန္းကတန္းတုန္႔ျပန္လိုက္တယ္။ည၁နာရီၾကီး လူမည္းဒရိုင္ဘာနဲ႔က်မႏွစ္ေယာက္ထဲမသြားရဲ ဘူးေလ။
“တူတူသြားၾကတာေပါ႔”
“အိုေက”
ဒရိုင္ဘာကသူေပးတဲ႔နံပါတ္နဲ႔ဖုန္းဆက္ေနတာအေတာ္ၾကာေသးတယ္။ ျပီးေတာ႔ Navigator ထဲမွာက်မတို႔လိ္ပ္စာေတြထည့္တယ္။ ဆရာ၀န္ေလာင္းေလးက ၿမိဳ႔ထဲကဟိုတယ္တခုမွာတည္းမွာဆိုေတာ့ က်မကိုေနာက္မွပို႔မွာပဲ။ ေကာင္ေလးဆင္းသြားရင္က်မတို႔ ၂ေယာက္ထဲဆိုေတာ႔ေက်ာကနည္းနည္းစိမ္႔လာ ျပန္တယ္။ ေကာင္ေလးနဲ႔ဒရိုင္ဘာက ပစၥဘတ္နာမယ္ေက်ာ္္ FootballChampion "Steeler"အသင္း အေၾကာင္းေျပာေနၾကတယ္။က်မကေလာေလာဆယ္ႏွင္းက်မေနေပမယ္႔ အရင္ရက္ကက်ထားတဲ႔ႏွင္းေတြ အရည္မေပ်ာ္ေသးတာမို႔ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ျမင္ကြင္းကိုေငးေမာၾကည္႔လိုက္လာရင္းက်မရဲ႕ႏွင္းနတ္သားကို သတိ ရမိေသးတယ္။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ႏွွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာ က်မကိုကူညီကယ္တင္ခဲ႔တဲ႔ ႏွင္းနတ္သားေလး တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ခဲ႔တယ္။အခု၂၀၀၉ရဲ႔ဒီဇင္ဘာမွာေတာ့ႏွင္းေတြက်မေနေပမယ္႔ လူသူတေယာက္တေလ မွမရွိေတာ႔တဲ႔ေလယာဥ္ကြင္းၾကီးထဲမွာေက်ာခ်မ္းစရာညလည္ေခါင္ၾကီးမွာက်မကိုအေဖာ္ျပဳကယ္တင္ေပး တဲ႔ နတ္သားေလးတစ္ပါးကိုေတြ႔ေနရျပန္ျပီ။
Cab ေလးက Allegheny ျမစ္ကိုျဖတ္ေဆာက္ထားတဲ႔တံတားေပၚဦးတည္လိုက္ေတာ့သူတို႔ က်မ ကိုအရင္ပို႔ ေတာ႔မယ္လို႔သိလိုက္တယ္။ေကာင္ေလးသြားရမယ္႔ဟိုတယ္က အဲ႔ဒီျမစ္ကိုျဖတ္စရာမလိုဘူးေလ။ က်မစိတ္ထဲကစိုးရိမ္စိတ္ေတြ၊ဆႏၵေတြကို သူတို႔သိေနၾကသလိုပဲ။
“ျမိဳ႔ကလွလိုက္တာ”
အသံထြက္ေရရြတ္လိုက္တဲ႔ေကာင္ေလးကိုၾကည္႔ရင္းက်မစဥ္းစားမိတယ္။ တကယ္ပဲဒီေကာင္ေလး ဟာက်မတစ္ေယာက္ထဲေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတုန္း အေဖာ္တစ္ေယာက္ေလာက္ရွိရင္ေတာ႔ေကာင္းမွာပဲလို႔စိတ္ထဲက ၾကိတ္ဆုုေတာင္းေနတုန္း ေျခသံတေဒါက္ ေဒါက္နဲ႔ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔သူသာရွိမေနရင္က်မဘုမသိဘမသိနဲ႔မနက္၃နာရီထိေစာင္႔ရမွာ။ အဲဒါ ကို သိေနတဲ႔အလား သူက Shuttle Bus Companyကိုဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ Yellow Cab သမားနဲ႔ညွိေပး တယ္။ က်မဘာသာဆိုဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိသလိုေျပာရဲမွာလည္းမဟုတ္။ ခုလည္းၾကည္႔။ သူဆင္းသြားရင္လို႔ေတြးျပီးစိတ္ပူေနတာကိုသိေနသလိုပဲ။က်မကိုအရင္ပို႔ေပးဖို႔ဒရိုင္ဘာကိုသူေျပာလိုက္တာ။
သူဟာ၂၀၀၇တုန္းက က်မေတြ႔ခဲ႔တဲ႔နတ္သားေလးပဲ က်မကိုကူညီဖို႔ရုပ္ေျပာင္းျပီးေရာက္ လာခဲ႔တာလားလို႔ ကေလးကလားေတြးမိေသးတယ္။ အင္မတန္ေဘးက်ပ္နံက်ပ္အကူအညီလိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာၾကတာကိုး။ ျပီးေတာ႔"ဟိုတုန္းကနတ္သားေလးကို က်မနာမည္ေလးေတာင္မေမးမိလိုက္ဘူး။ ဒီေကာင္ေလးကိုေတာ့နာမည္ေမးလိုက္မွပါလို႔ေတြးျပီးပါးစပ္ဟလိုက္တုန္းေကာင္ေလးဖုန္းကျမည္လာတယ္။ သူဖုန္းေျပာျပီးမွနာမည္ေမးမယ္လို႔ေစာင္႔ေနတုန္းကားေလးကက်မအိမ္ေရွ႔ေရာက္လာေတာ႔တယ္။ က်မကား ေပၚကဆင္း၊ အထုတ္အပိုးေတြခ်ျပီးကားေလးထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ႔မွ ေကာင္ေလးကဖုန္းကိုပိတ္လိုက္တယ္။ က်မအိမ္ေလွခါးေပၚတက္ဖို႔ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ သူထိုင္ေနတဲ႔ေနာက္ခန္းတံခါးေလးေလွ်ာကနဲပြင္႔သြားတယ္။
သူကျပံဳးရင္းလွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။
“အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ”
ကားကေလးေ၀ါကနဲထြက္သြားျပီ။ဒီတစ္ခါလဲ နတ္သားေလးရဲ႕နာမည္ကိုက်မမသိလိုက္ရျပန္ဘူး။
