ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ညလည္ေခါင္ႀကီးတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ႀကိဳးစား၍မရေသာအခါ ၾကည္ေအးကဗ်ာကိုုသတိရမိေသာ္
လည္း ရြတ္ဆိုုဖိုု ့စိတ္မပါေတာ့ျပန္။ ျပတင္းေပါက္မွဟိုုဟိုုဒီဒီေငးၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ျမင္သမွ်က ႏွင္းမ်ား
ျဖင့္ေဖြးေဖြးျဖဴေနေလသည္မိုု ့ အခ်မ္းပိုုရသည့္အျပင္ အျဖဴအမည္းပန္းခ်ီကားႏွင့္တူေသာေဆာင္းညက ဘ၀ အလြမ္းကိုုပင္ အားေပးပိုုကဲေစျပန္သည္။ ဒီေတာ့အိပ္ရာဆီျပန္လွည့္၊ထံုုးစံအတိုုင္းေစာင္ထူူထူေအာက္မွေန၍
ၿဂိဳလ္ကမ ၻာေနရာအႏွံ ့ စိတ္ျဖင့္လည္ပတ္လြန္းထိုုးဖိုု ့ကိုုသာေရြးခ်ယ္ရေတာ့သည္။
အိပ္ရာႏွင့္ေက်ာထိမိလိုုက္တာႏွင့္ ထိုုအသံကိုုၾကားလိုုက္ရတာျဖစ္သည္။ ေရစီးသံ။ ခုုနပဲ ျပတင္းေပါက္မွအၾကည့္ခြာခဲ့တာမိုု ့အျပင္မွာမိုုးရြာေနတာလည္းမျဖစ္ႏိုုင္။ အိမ္ခန္းထဲမွာလည္းေမွာက္က်ယိုု
ေရသံက စမ္းေရစီးသံလိုုလည္းမၿငိမ့္ေညာင္းပါ။ ပင္လယ္ေလာက္လည္းလႈိင္းမထန္။ ေရတံခြန္ တစ္ခုုလိုုလည္းမာန္ဟုုန္မျပင္း။ အရွိန္တခုုျဖင့္ မွန္မွန္စီးဆင္းေနမွန္းသိသာရံုု။ တစ္ခါတရံေတြ မွာေတာ့ ေရစီး ႏွင့္ ၀ဲကေတာ့ဆံုုေတြ ့သလိုု ေရစီးသံက အနည္းငယ္ထူးျခားျမန္ဆန္သည္။ တစ္ခါတရံက် ျပန္ေတာ့ တစံုုတစ္ ခုုက ကန္ ့လန္ ့ျဖတ္လိုု ့ႀကံ့ႀကံ့ခံတားျမစ္ထားရာကိုု ျဖတ္စီးရသည့္ေရစီးလိုု က်ားကုုတ္ က်ားခဲ ေဟာဟဲသံ ေတြေပၚေနသည္။ ဒါဟာက်မႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အိမ္ကေလးေဘးကေခ်ာင္းထဲမွာ မိုုးရာသီ စီးတဲ့ေရစီးသံပဲဟုု သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့ က်မကခံစားေနက် အအိပ္ပ်က္ည၏ဒုုကၡကိုုေမ့ေလ်ာ့စျပဳၿပီ။
ျမစ္၏လက္တက္ေခ်ာင္းကေလးမိုု ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႏွင့္ဆံုုရာမွာေတာ့ နည္းနည္းမာန္ဟုုန္ျပင္း ခ်င္သည္။ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းပဲ တရေဟာစီး၀င္လာေသာ တစ္နယ္သားျမစ္ေရေတြကိုု ကိုုယ့္ပိုုင္နက္ထဲ စီးဆင္းခြင့္ေပးဖိုု ့ရာ မေက်နပ္ျငဴစူခ်င္ေသာ ေခ်ာင္းလက္တက္အပ်ိဳစင္ကေလးက အားမတန္လိုု ့မာန္ ေလ်ာ့ ခြင့္ျပဳလိုုက္ရေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းစူမ်က္ေစာင္းထိုုးဟန္ ျမင္ကြင္းက မသိမ္ေမြ ့။ ေျခေဆာင့္ေက်ာခိုုင္းသြားဟန္
ေရစီးသံကလည္းမျငင္သာ။ ဒါေပမယ့္စကားခ်ိဳေသာတစ္နယ္သားက သူ ့ေရလိႈင္းႏွင့္ကမ္းစပ္ကိုု စည္းခ်က္ ညီညီရိုုက္ခတ္ေစ၍ ဂီတသံဖန္တီးေခ်ာ့ျမဴေလေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးမစြာေတးက မ်က္ေစာင္း၀င့္ထားဆဲ
ေပမယ့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွာအၿပံဳးတိုု ့တြဲခိုုစျပဳၿပီ။ ထိုု ့အျပင္တစ္နယ္သားျမစ္ေရစီးကသယ္ေဆာင္ခဲ့ေပးေသာ ၀တၱဳ
ေရစီးသံကလည္းမျငင္သာ။ ဒါေပမယ့္စကားခ်ိဳေသာတစ္နယ္သားက သူ ့ေရလိႈင္းႏွင့္ကမ္းစပ္ကိုု စည္းခ်က္ ညီညီရိုုက္ခတ္ေစ၍ ဂီတသံဖန္တီးေခ်ာ့ျမဴေလေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးမစြာေတးက မ်က္ေစာင္း၀င့္ထားဆဲ
ေပမယ့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွာအၿပံဳးတိုု ့တြဲခိုုစျပဳၿပီ။ ထိုု ့အျပင္တစ္နယ္သားျမစ္ေရစီးကသယ္ေဆာင္ခဲ့ေပးေသာ ၀တၱဳ
ပစၥည္းေတြက ေခ်ာင္းမေလး၏မိတ္ေဆြလူသားမ်ားအတြက္ အသံုုး၀င္အဖိုုးတန္ေနေလေတာ့ လူသားမ်ား ကိုုယ္စားေက်းဇူးတင္စကားေျပာသည့္နွယ္ ေရစီးသံကိုုမွန္မွန္ျပဳ၍ ဂီတသဖြယ္ဖန္တီးေလသည္။
တစ္နယ္သားသယ္ေဆာင္လာေပးသည့္အထဲမွာ ကိုုင္းဖ်ားကိုုင္းေျခာက္ကေလးမ်ားအပါ အ၀င္ သစ္ပင္အမ်ိဳးအစားစံုု၏ ပင္စည္အစိတ္အပိုုင္းေတြ၊ အျမစ္ဆံုုေတြပါ ပါသည္။ က်မအပါအ၀င္ ေခ်ာင္းမ ကေလး၏မိတ္ေဆြလူသားမ်ားက ေလာင္စာအျဖစ္ သစ္ပင္မွရေသာထင္းကိုုသာသံုုးၾကရသျဖင့္ ျမစ္ေရစီးက
သယ္ေဆာင္ခဲ့ေပးေသာ ထိုုထင္းစ၊ ထင္းေျခာက္ႏွင့္ သစ္ပင္၏အပိုုင္းအစမ်ားက အဖိုုးတန္ေသာလက္ ေဆာင္မ်ားပမာပင္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ပံုုမွန္ထက္ေရစီးပိုုျပင္းေသာ မိုုးတြင္းေခ်ာင္းေရျပင္ထဲတြင္ ထင္းဆယ္ထြက္ ၾကေသာေလွေတြကိုု တေပ်ာ္တပါးျမင္ေတြ ့ၾကရသည္။ တခ်ိဳ ့ေလွေတြေပၚမွာ ကေလးေတြခ်ည္း။ တခ်ိဳ ့က
ေတာ့ အေမႏွင့္သား။ အေဖႏွင့္သမီး။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ေလွႀကီးႀကီးႏွင့္ လူႀကီးေတြခ်ည္းထြက္လာ၍ စီးပြားေရး တစ္ခုုလိုုထင္းလိုုက္ဆယ္ၾကသည္။ လူအင္အားေကာင္းလွ်င္ေကာင္းသလိုု မိုုးတြင္းမွာဆယ္ထားေသာထင္း က ထိုုမိသားစုု တစ္ႏွစ္စာဖူလံုုတာမ်ိဳးရွိသလိုု အပိုုအလွ်ံထုုတ္ေရာင္းရတာမ်ိဳးေတာင္ရွိသည္။
ေတာ့ အေမႏွင့္သား။ အေဖႏွင့္သမီး။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ေလွႀကီးႀကီးႏွင့္ လူႀကီးေတြခ်ည္းထြက္လာ၍ စီးပြားေရး တစ္ခုုလိုုထင္းလိုုက္ဆယ္ၾကသည္။ လူအင္အားေကာင္းလွ်င္ေကာင္းသလိုု မိုုးတြင္းမွာဆယ္ထားေသာထင္း က ထိုုမိသားစုု တစ္ႏွစ္စာဖူလံုုတာမ်ိဳးရွိသလိုု အပိုုအလွ်ံထုုတ္ေရာင္းရတာမ်ိဳးေတာင္ရွိသည္။
ျမစ္ေရစီးသယ္ေဆာင္လာေပးေသာေနာက္တမ်ိဳးကိုုေတာ့ ကေလးေတြပိုုမက္ေမာၾကသည္။
ဘယ္အရပ္ဘယ္ေဒသမွာေပါက္မွန္း ဘယ္လိုုပံုုစံႏွင့္ေပါက္မွန္းသီးမွန္းမသိပဲ ျမစ္ေရစီးႏွင့္ေမ်ာလာေသာ ဂံုုညင္းသီးမ်ားပင္။ အညိဳရင့္ေရာင္အခြံမာမာ ဂံုုညင္းသီး၀ိုုင္း၀ိုုင္းေလးေတြကိုု ေထြပစ္တမ္းကစားရာမွာသံုုးဖိုု ့
ဒိုုးလုုပ္ၾကသည္။ ပိန္ပိန္လိန္လိန္ မညီမညာဂံုုညင္းသီးေတြကိုုလည္းကေလးမ်ားက အလြတ္မေပးပါ။ ရသမွ် ဆယ္၊ ေလွ၀မ္းထဲထည့္သယ္ၿပီးလူႀကီးေတြကိုုအပ္ၾကသည္။ လုုႀကီးေတြက အခြံမာမာကိုုထုုခြဲ၊ အထဲက အနံ ့ ျပင္းျပင္းအဆံမာမာကိုုပါးပါးလွီး၊ မည္းညစ္ညစ္မုုန္ ့လုုပ္ထန္းလွ်က္ေတြႏွင့္ ယိုုထိုုးၾကသည္။ ဘာေကာင္းမွန္း ဘယ္သူမွေရေရရာရာမေျပာႏိုုင္ၾကေသာ္လည္း မိန္းကေလးေတြအတြက္ေကာင္းတယ္ဟုုဆိုုကာ အိမ္လာ သမွ်မိန္းကေလးေတြကိုု ဂံုုညင္းယိုုေၾကြးၾကသည္။ နီးစပ္ရာေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြထဲက မိန္းမမ်ားမ်ားရွိေသာ
မိသားစုုေတြကိုုေ၀ငွၾကသည္။
က်မတိုု ့တေတြ ဇာတိေျမကိုုစြန္ ့ခြာၿပီး ၿမိဳ ့ေတာ္မွာအေျခခ်ၾကေတာ့ ေႏြေန ့လည္ခင္းေတြမွာ
အိမ္ေရွ ့လမ္းမတေလွ်ာက္ ဗန္းကေလးႏွင့္ရြက္ေရာင္းေသာ ယိုုစံုုသည္ထံမွ ဂံုုညင္းယိုုကိုု၀ယ္စားမိၾကျပန္ သည္။အဲဒီအထိလည္းဘာေကာင္းမွန္းမသိေသးပဲ မိန္းမေတြအတြက္ေကာင္းတယ္ဟူေသာ လူႀကီးေတြေျပာ စကားအတိုုင္း ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္စားခဲ့ၾကေသာ ဂံုုညင္းယိုုႏွင့္၊ ဂံုုညင္းယိုုထိုုးဖိုု ့ ဂံုုညင္းသီးေတြကိုုေလွႏွင့္ လိုုက္ ဆယ္ၾကတာကိုုလြမ္းတာႏွင့္ပင္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားျဖစ္ၾကျပန္သည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ၾကည္ႏူးပီတိ
ကိုုျဖစ္ေပၚေစေသာအလြမ္းကိုုစားသံုုးၾကျခင္းက ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ပဲမဟုုတ္လား။
မိုုးတြင္းျမစ္ေရစီးသယ္ေဆာင္လာခဲ့သမွ်ထဲမွ ဆယ္ခဲ့ၾကသည့္ ေနာက္ထပ္အရာတစ္ခုုက
ေရနံစိမ္းခဲေတြျဖစ္သည္။ လက္မလက္သန္းအရြယ္မွ ပိႆာအရြယ္အထိ ေရနံေခ်းတံုုးေတြက ထင္းတိုုထင္းစ ေတြ၊ ဂံုုညင္းဒိုုးေတြႏွင့္အတူ ေရစီးမွာေမ်ာပါလာၾကသည္။ ေရနံစိမ္းတံုုးေတြပတ္လည္ကေရျပင္မွာ အဆီေ၀့ ၀ိုုင္းေနတတ္သည္မိုု ့ခပ္လွမ္းလွမးမွာကတည္းကျမင္သာသည္။ တစ္ခါတေလ က်မတိုု ့ကေလးေတြက ေလွ တစ္စင္းႏွင့္ေခ်ာင္းထဲမွာ စုုန္ဆန္ကာထင္းဆယ္ရင္း၊ ဂံုုညင္းဆယ္ရင္းေမာလွ်င္ ေခ်ာင္းေရျပင္ထဲ ထိုုး ထြက္ ေနေသာ သစ္ပင္သစ္ကိုုင္းတစ္ခုုခုုကိုု ေလွႏွင့္ခ်ည္ေႏွာင္၍ ခဏနားၾကသည္။ ေျခႏွင့္လက္ေတြကခဏ
တျဖဳတ္နားၾကေပမယ့္ မ်က္လံုုးေတြကေတာ့မနားၾကပါ။ ေရစီးလာရာဖက္ေမွ်ာ္ေငးရင္း ေခ်ာင္းေရျပင္မွာဆီ
ေ၀့ေနတာအရင္ျမင္သူက အဲဒါငါ့အတံုုးဟုုေသခ်ာမျမင္ရေသးေသာ ေရနံတံုုးကိုုဦးရေသးသည္။
က်မတိုု ့ရြာကေလးက ငါးရွာ ဖားရွာ တံငါသည္ေရလုုပ္သားေတြမ်ားသည္မိုု ့ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာေလွရွိသည္။ ထိုုေလွမ်ားႏွင့္ဆယ္ထားေသာ ေရနံေခ်းတံုုးေတြကိုုစုုေဆာင္းကာ ေနာက္တစ္ႏွစ္မိုုး က်ကာနီးမွာ အိုုးအေဟာင္းတစ္လံုုးႏွင့္ မီးတိုုက္ၾကေတာ့သည္။ ေပ်ာ္က်လာေသာ ေရနံေခ်းအရည္ေတြကိုုေရ နံေခ်းဆယ္ခဲ့ေသာေလွမ်ားကိုု ျပန္သုုတ္လိမ္း၍ ေလွကိုုတာရွည္ခံေအာင္ အသံုုးခ်ၾကသည္။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ လည္းကိုုယ့္အိမ္သစ္သားနံရံေတြကိုု သုုတ္ၾကသည္။
ေရနံေခ်းသုုတ္ထားေသာ သစ္သားနံရံေတြက မိုုးဒါဏ္ပိုုခံႏိုုင္သည္။ တခ်ိဳ ့ကအိမ္ၾကမ္းခင္း
ေတြကိုုလည္း ေရနံေခ်းသုုတ္ၾကသည္။ ၾကမ္းခင္းေတြကိုုေတာ့ နံရံျပင္ေတြလိုု ေရနံႏွင့္ရႊဲနစ္ေနေအာင္သုုတ္ လိမ္းၾကတာမ်ိဳးမဟုုတ္ပါ။ ေရစုုပ္ေသာ အ၀တ္စအေဟာင္းေလးတစ္ဖက္ကိုု ေရနံေခ်းဆြတ္၊ ေရနံမစိုုေသာ
တဖက္အ၀တ္စႏွင့္ ျပန္ဖိအုုပ္ကိုုင္ကာ ၾကမ္းခင္းျပင္ျပားထဲစိမ့္၀င္ေအာင္ ဖိတိုုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီလိုု လုုပ္ပါမ်ားေသာ ၾကမ္းခင္းျပင္က ေရနံႏွင့္၀ၿပီး၊ အ၀တ္စႏွင့္ဖိတိုုက္ခံရပါမ်ားၿပီး ေျပာင္ေခ်ာေနေတာ့သည္။
ေႏြညေတြဆိုု အဲဒီေျပာင္ေခ်ာေနေသာ ၾကမ္းခင္းပ်ဥ္ေပၚမွာ ဖ်ာမခင္းပဲလူးလိမ့္ရင္း အဘြား
ေျပာျပေသာပံုုျပင္ေတြကိုု နားေထာင္ရသည့္အရသာက ဘာႏွင့္မွမတူ။ အဘြားမွာေျပာစရာပံုုျပင္ေတြထပ္
ကုုန္ေတာ့ ေျမးတစ္သိုုက္က အဘြားထံမွၾကားခဲ့ရေသာပံုုျပင္ေတြကိုုပဲ တလွည့္စီျပန္ေျပာၾကသည္။ တစ္ခါ တေလေတာ့ ေဒြးမယ္ေနာ္ႏွင့္ရွင္ေမႊ ့ႏြန္းမွားလိုုမွား၊ သက္ကယ္ရိတ္သြားမည့္ေရႊယုုန္ေရႊၾကားက ယုုန္ႏွင့္ လိပ္အေျပး ၿပိဳင္ပြဲကြင္းထဲေရာက္လိုုေရာက္ေပါ့။ အဲဒီလိုုဆိုုေတာ့လည္း ေစာေစာကေခါေခါေဟာက္ေနသည့္ အဘြားကဘယ္အခ်ိန္ျပန္နိုုးေနမွန္းမသိဘဲ တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ပံုုျပင္ကိုုျပင္ေပးျပန္သည္။
ေအးျမေနေသာ သစ္သားၾကမ္းခင္းေပၚတြင္လူးလိွမ့္ရင္း အိမ္ေရွ ့တည့္တည့္ကအုုန္းပင္ ခြၾကား မွာၿငိေနသည့္ဖိုုးလမင္းကိုုျမင္လွ်င္ ' အဘြား...ဟိုုမွာ လမင္းႀကီး လွလိုုက္တာ' ဆိုုေသာစကားကိုု လသာည တိုုင္းေျပာမိသည္။ အဘြားကလည္း မပ်က္မကြက္ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ကာ 'ေအး..ဟုုတ္ပ၊ လွလိုုက္တာ' တစ္လံုုးမလြဲျပန္ေျပာေနၾက။
ထိုုစဥ္ကမသိခဲ့ေပမယ့္ ထိုုၾကမ္းျပင္၏ေအးစက္စက္အရသာ၊ ထိုုၾကမ္းျပင္မွာသုုတ္လိမ္းဖိုု ့ေရနံ
ေခ်းအဆယ္ထြက္ရေသာခရီးစဥ္ေတြ၊ ထိုုၾကမ္းျပင္ေပၚမွာလူးလိမ့္ရင္းနားေထာင္ခဲ့ရေသာပံုုျပင္ေတြ၊ ရွဴရွိဳက္ ခဲ့ရေသာ အဘြားကိုုယ္မွ နံ႔သာျဖဴ၊ကရက္မက္နံ႔ေတြ၊ အဘြားေခါင္းေထာင္ၾကည့္ခဲ့ေသာ လမင္း၏ေရာင္ ျခည္ေတြက က်မတိုု ့ဘ၀ေတြကိုု ကိုုယ္စီစိတ္၀င္စားသည့္ ဆိုုင္ရာဆိုုင္ရာဘ၀ေတြဆီေရာက္ေအာင္ ေမာင္း ႏွင္ပိုု ့ေဆာင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။
အခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မေက်ာေအာက္မွာ စပရိန္ေမြ ့ယာရွိသည္။ က်မလွမ္းျမင္ေနရသည့္
ျပတင္းေပါက္အျပင္မွာ တစ္ထြာေလာက္ထူေသာ ႏွင္းလႊမ္းေျမျပင္ရွိသည္။ က်မေျခခ်လိုုက္လွ်င္ ႏုုညံ့ေႏြး
ေထြးေသာအထိအေတြ႕ကိုုေပးသည့္ ေကာေဇာနုုနုုရွိသည္။ အခန္းနံရံမွာကပ္ထားသည့္ အေမႊးရနံ႔ထည့္ရာ
လွ်ပ္စစ္ပုုလင္းမွ က်မ,မသိေသာ ပန္းရနံ ့တမ်ိဳးကိုု ထုုတ္လႊတ္ေပးေနသည္။
သိုု ့ေသာ္......
ေရနံေခ်း၀ေနေသာ ေျပာင္လက္ေအးစက္သည့္ ၾကမ္းျပင္မရွိပါ။
အုုန္းပင္ခြၾကားမွာ ယီးေလးခိုုစီးေနသည့္ ဖိုုးလမင္း မရွိပါ။
အဘြား၏ အိပ္ရာ၀င္ပံုုျပင္ေတြ မရွိပါ။
အဘြားကိုုယ္မွ နံ ့သာျဖဴကရမက္ရနံ ့ေတြမရွိပါ။
ထိုု ့အတူ ....
ထိူစဥ္က က်မတန္ဖိုုးထားရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့သည့္ ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ အိပ္စက္ျခင္းလည္းမရွိေတာ့ပါ။
May, 2010
ရနံ ့သစ္မဂၢဇင္း
