ရြာမွာရွိတဲ့ ကၽြန္မတိုု ့အိမ္ကေလးက ေရစီးျငင္သာတဲ့ေခ်ာင္းကေလးကိုုေက်ာေပးေဆာက္ထားပါတယ္။ အိမ္ေရွ ့မွာၿခံစည္းရိုုးအျဖစ္ ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးပန္းပင္ေတြနဲ ့ေဆးရိုုးပင္ေတြကိုုေရာစိုုက္ကာရံထားတယ္။ ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးပန္းကမရမ္းေရာင္ႏုုႏုုကေလးနဲ ့အရြက္ကေတာ့ ခပ္လြင္လြင္အစိမ္းရွိၿပီး အနံ႔ကသင္း သင္းကေလးေမႊးတယ္။ ပင္စည္ေတြအကိုုင္းေတြမွာဆူးေတြပါေတာ့ လံုုျခံဳေရးအတြက္ၿခံစည္းရိုုးကာလိုု ့
ေကာင္းတယ္။ ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးပင္ေတြၾကားမွာေဆးရိုုးပင္ေတြဘာေၾကာင့္ေရာေပါက္ေနတာလဲ၊ တမင္ စိုုက္ထားတာလားဆိုုတာကိုုေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ကလူႀကီးေတြကိုုတခါမွမေမးၾကည့္မိခဲ့ဘူး။
ေကာင္းတယ္။ ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးပင္ေတြၾကားမွာေဆးရိုုးပင္ေတြဘာေၾကာင့္ေရာေပါက္ေနတာလဲ၊ တမင္ စိုုက္ထားတာလားဆိုုတာကိုုေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ကလူႀကီးေတြကိုုတခါမွမေမးၾကည့္မိခဲ့ဘူး။
က်မကသစ္ပင္စိုုက္တာ၀ါသနာပါေတာ့ အိမ္ေရွ ့ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ ပန္းပင္ေလးေတြစိုုက္ထား တယ္။ ပန္းပင္ေလးေတြေရေလာင္းေပါင္းသင္ရင္း ၿခံစည္းရိုုးပင္ေတြကရိုုင္းထြက္လာတဲ့အကိုုင္းေတြကိုုလည္း တစ္လတခါေလာက္ျဖတ္ႏွိမ္ေပးျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုုၿခံစည္းရိုုးေတြကိုုျဖတ္တိုုင္း တရုုတ္ထမင္းစားတူေလာက္ အရြယ္ရွိတဲ့ေဆးရိုုးကိုုင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္တစ္ေခ်ာင္းကိုု ေျခာက္လကၼအရွည္ေလာက္ျဖတ္ၿပီးအဘြားကိုုေပးမိ တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဘြားကျဖတ္ခိုုင္းတာမဟုုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ျဖတ္ခိုုင္းေကာင္းျဖတ္ခိုုင္းခဲ့ မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
မနက္စာထမင္းစားၿပီးရင္ အဘြားကအိမ္ေရွ ့မွာ ေလးေထာင့္စားပြဲတစ္လံုုးျခားၿပီးယွဥ္လ်ွက္ခ်ထား တဲ့ပက္လက္ကုုလားထိုုင္ႏွစ္လံုုုုးထဲကတစ္လံုုးမွာထိုုင္တယ္။ တစ္ခါတေလထမီရင္လ်ားနဲ ့။ တစ္ခါတေလ
ေတာ့ သနပ္ခါးေျခဆံုုးေခါင္းဆံုုးလိမ္းလိုု ့၊ ပါတိတ္ထမီနဲ႔သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ပိတ္ပါးအကၤ် ီနဲ ့။ ထိပ္ကိုု ခပ္ဖြာဖြာျဖစ္ေအာင္ထုုထားတဲ့ ေဆးရိုုးေခ်ာင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ ့သူ ့သြားေတြကိုုေထာင္လိုုက္ထက္ေအာက္ပြတ္ တိုုက္ေနတတ္တယ္။ ညေနထမင္းစားၿပီးရင္တစ္ခါတိုုက္ျပန္ေရာ။
ေတာ့ သနပ္ခါးေျခဆံုုးေခါင္းဆံုုးလိမ္းလိုု ့၊ ပါတိတ္ထမီနဲ႔သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ပိတ္ပါးအကၤ် ီနဲ ့။ ထိပ္ကိုု ခပ္ဖြာဖြာျဖစ္ေအာင္ထုုထားတဲ့ ေဆးရိုုးေခ်ာင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ ့သူ ့သြားေတြကိုုေထာင္လိုုက္ထက္ေအာက္ပြတ္ တိုုက္ေနတတ္တယ္။ ညေနထမင္းစားၿပီးရင္တစ္ခါတိုုက္ျပန္ေရာ။
“ အဲဒါဘာလုုပ္တာလဲအဘြား။”
ကၽြန္မကတစ္ခါေမးဖူးတယ္။ သြားတိုုက္တာေပါ့ဟဲ့ လိုု ့အဘြားကျပန္ေျပာတယ္။
“ ဘာျဖစ္လိုု ့ေဆးရိုုးကိုုင္းနဲ ့တိုုက္တာလဲ။”
ကၽြန္မက လ်ွာရွည္ေတာ့ အဘြားကစိတ္မတိုုပဲ ေသခ်ာရွင္းျပပါတယ္။
“ ေဆးရိုုးကိုုင္းမွာ သြားေတြကိုုျဖဴေစတဲ့ ဓါတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ ့အေစးကလည္းသြားေတြကိုုခိုုင္
ေစတယ္။”
ေစတယ္။”
အဲဒီလိုုေျပာတာၾကားၿပီးကတည္းက တစ္လတခါေလာက္အိမ္ေရွ ့ၿခံစည္းရိုုးပင္ေတြကိုုရွင္းရင္ ေဆး ရိုုးကိုုင္းအေနေတာ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္တစ္ကိုုင္း အဘြားအတြက္ခုုတ္တဲ့အက်င့္ရေတာ့တာပါပဲ။ အဘြားလိုုပံုုမွန္ မဟုုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မလည္းစိတ္ကူးေပါက္ရင္ ေဆးရိုုးကိုုင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္တစ္ကိုုင္းခုုတ္ၿပီး အဘြားလိုုအတုုယူ ၿပီးသြားတိုုက္မိတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္တုုန္းကေတာ့ကိုုယ့္အဘြားေျပာတာမိုု ့ေထြလီကာလီထပ္ေတြးမေန
ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္မအဘြားအသက္၈၁ႏွစ္မွာဆံုုးသည္အထိ သြားတစ္ေခ်ာင္းမွမက်ိဳးေလေတာ့ အဘြားေျပာ တဲ့ေဆးရိုုးကိုုင္းဂုုဏ္ရည္ဟာ တကယ္ထင္ပါရဲ႔လိုု႔ေတြးမိတယ္။
ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္မအဘြားအသက္၈၁ႏွစ္မွာဆံုုးသည္အထိ သြားတစ္ေခ်ာင္းမွမက်ိဳးေလေတာ့ အဘြားေျပာ တဲ့ေဆးရိုုးကိုုင္းဂုုဏ္ရည္ဟာ တကယ္ထင္ပါရဲ႔လိုု႔ေတြးမိတယ္။
ေဆးရိုုးကိုုင္းနဲ႔သြားတိုုက္တာကိုုအဘြားကအားေပးေပမယ့္ ကၽြန္မတိုု႔တေတြသြားၾကားထိုုးရင္ေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ေျခာက္ခါခုုႏွစ္ခါထက္မနည္း က်မတိုု႔ကိုုေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
“သြားၾကားမထိုုးၾကနဲ ့။ ၾကာလာရင္သြားေတြက်ဲသြားလိမ့္မယ္။ ဘာစားစားအဲဒီသြားက်ဲေတြၾကားညပ္ ၿပီးၾကည့္ရလည္းဆိုုးသြားေတြလည္းပ်က္စီးနဲ ့ ဘာေကာင္းက်ိဳးမွမရွိဘူး။”
“ဟင္.. အဘြားက်ေတာ့ သြားၾကားထိုုးၿပီး…။”
အဘြားသြားေတြကခပ္က်ဲက်ဲမိုု ့ အဘြားသြားၾကားထိုုးတဲ့တုုတ္ကလည္းခပ္ႀကီးႀကီးေပါ့။ က်မတိုု႔အဲဒီလိုု ေျပာရင္ အဘြားကတစ္ခါတေလေတာ့ရယ္ရင္း၊ တစ္ခါတေလေတာ့ ခပ္ထန္ ထန္ေလးေဟာက္ရင္းတုုန္႔ျပန္ ပါတယ္။
“ေအး.. အဲဒီလိုုသြားၾကားထိုုးခဲ့လိုု ့အခုုဒီလိုုသြားက်ဲႀကီးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကိုုယ္တိုုင္ခံစားခဲ့ရတဲ့ဆိုုးက်ိဳး ကိုုေျပာျပေနတာ။ သြားေတြက်ဲသြားမွ ျပန္စိတ္ခ်င္လိုု ့မရေတာ့ဘူး။”
အဘြားဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ က်မတိုု ့ကေတာ့ အဘြားကြယ္ရာမွာ သြားၾကားခိုုးထိုုးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ သြားဘယ္ေလာက္တန္ဖိုုးရွိမွန္းမသိေသးတဲ့အရြယ္ေပကိုုး။
ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္ကာလမ်ားဆီတုုန္းက ကၽြန္မတိုု ့ရြာမွာရွိတဲ ့ရြာသူရြာသားေတြ အတြက္ကေတာ့ သြားတိုုက္စရာဆားနဲ ့ကေလးေတြသြားနဲ႔ရင္သြားႏႈတ္ေပးဖိုု႔ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးတစ္ထံုုးရွိရင္သြား ကိစၥလိုုအပ္သမ်ွျပည့္စံုုပါၿပီ။ သြာတိုုက္ေဆးသံုုးသူေတြလည္းရွိ ေကာင္းရွိမွာေပါ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ရွိခဲ့ရင္ ေတာင္ တစ္ရြာလံုုးမွလက္ငါးေခ်ာင္းျပည့္မယ့္ လူဦးေရရွိမွာမဟုုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္မတိုု႔သြားေတြနဲ႔ရင္ေတာ့ အေမကဒိုုင္ခံႏႈတ္ေပးပါတယ္။ အေမ့ေက်ာင္းဆရာမလစာနဲ႔ မိသားစုု ငါးေယာက္မေလာက္ငေလေတာ့ အပိုု၀င္ေငြရေအာင္အပ္ထည္ေလးဘာေလးလက္ခံခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္ စက္ကေလးေပၚမွာ အပ္ခ်ည္လံုုးရွိေနေလေတာ့ ကၽြန္မတိုု႔သြားႏႈတ္ေရးကိစၥအတြက္ျပည့္စံုုၿပီေပါ့။ အေတာ္
ေလးနဲ႔ေနၿပီျဖစ္တဲ့သြားကိုု အေမကအပ္ခ်ည္နဲ ့ အထပ္ထပ္ရစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ အေတာ္စိတ္လႈပ္ရွား စရာေကာင္းပါတယ္။ “ အေမျဖည္းျဖည္းလုုပ္ေနာ္” လိုု႔ေျပာရတာလဲအေမာေပါ့။ တစ္ခါတရံမွာနာမွာေၾကာက္ လိုု႔မ်က္ရည္ေတာင္က်ခဲ့ေသးထင္တာပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တကယ္သြားကိုုဆြဲႏႈတ္လိုုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သြားကၽြတ္ထြက္သြားတာမသိလိုုက္ပါဘူး။ သြားကတအားနဲ႔ေနတာေရာ၊ အေမက လက္ျမန္တာေရာေၾကာင့္ ေပါ့။ ေအာက္သြားက်ိဳးတာဆိုုရင္ အေမကအိမ္ေခါင္မိုုးေပၚပစ္တင္လိုုက္တယ္။ အေပၚသြားဆိုုရင္ေတာ့ အိမ္ ေအာက္တေနရာရာလႊင့္ပစ္လိုုက္တာပဲ။ ဘယ္သြားျဖစ္ျဖစ္လႊင့္ပစ္ခ်ိန္မွာ“ၾကြက္ကေလးေရ နင့္သြားနဲငါ့သြား လဲမယ္” လိုု႔အေမကတိုုင္ေပးသလို ကၽြန္မတိုု႔ကိုုလည္းလိုုက္ေျပာေစပါတယ္။ သစ္သားလိုုမာတဲ့အရာေတြကိုု ေတာင္ကိုုက္ျဖတ္ႏိုုင္တဲ့ ၾကြက္သြားေသးေသးေလးေတြကိုုေကာင္းတယ္၊ ခိုုင္တယ္လိုု ့သတ္မွတ္ၾကတယ္
ေလ။
ေလးနဲ႔ေနၿပီျဖစ္တဲ့သြားကိုု အေမကအပ္ခ်ည္နဲ ့ အထပ္ထပ္ရစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ အေတာ္စိတ္လႈပ္ရွား စရာေကာင္းပါတယ္။ “ အေမျဖည္းျဖည္းလုုပ္ေနာ္” လိုု႔ေျပာရတာလဲအေမာေပါ့။ တစ္ခါတရံမွာနာမွာေၾကာက္ လိုု႔မ်က္ရည္ေတာင္က်ခဲ့ေသးထင္တာပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တကယ္သြားကိုုဆြဲႏႈတ္လိုုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သြားကၽြတ္ထြက္သြားတာမသိလိုုက္ပါဘူး။ သြားကတအားနဲ႔ေနတာေရာ၊ အေမက လက္ျမန္တာေရာေၾကာင့္ ေပါ့။ ေအာက္သြားက်ိဳးတာဆိုုရင္ အေမကအိမ္ေခါင္မိုုးေပၚပစ္တင္လိုုက္တယ္။ အေပၚသြားဆိုုရင္ေတာ့ အိမ္ ေအာက္တေနရာရာလႊင့္ပစ္လိုုက္တာပဲ။ ဘယ္သြားျဖစ္ျဖစ္လႊင့္ပစ္ခ်ိန္မွာ“ၾကြက္ကေလးေရ နင့္သြားနဲငါ့သြား လဲမယ္” လိုု႔အေမကတိုုင္ေပးသလို ကၽြန္မတိုု႔ကိုုလည္းလိုုက္ေျပာေစပါတယ္။ သစ္သားလိုုမာတဲ့အရာေတြကိုု ေတာင္ကိုုက္ျဖတ္ႏိုုင္တဲ့ ၾကြက္သြားေသးေသးေလးေတြကိုုေကာင္းတယ္၊ ခိုုင္တယ္လိုု ့သတ္မွတ္ၾကတယ္
ေလ။
ကၽြန္မသားေတြသြားက်ိဳးခ်ိန္မွာေတာ့ တခ်ိဳ ့တေလကိုုအပ္ခ်ည္က်ိဳးနဲ႔ၿပီးခဲ့တာေတြရွိသလိုုသြားေဆး ခန္းေရာက္ရတာေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္သြားပိုုးစားတဲ့သားငယ္ အတြက္ေဆးခန္းေရာက္ရတာ မ်ားပါတယ္။ သူ႔သြားေတြကပိုုးစားထားေလေတာ့ က်ိဳးခ်င္လိုု႔နဲ႔လာရင္အပ္ခ်ည္က်ိဳးခ်ည္စရာေနရာအလံုု အေလာက္မရွိဘူးေလ။ ဒီေတာ့(လြန္ခဲ့တဲ့သံုုးေလး ႏွစ္ေလာက္က) သြားတစ္ေခ်ာင္းကိုု ႏွစ္ေထာင္သံုုးေထာင္ ေပးၿပီးႏႈတ္ရေတာ့တာေပါ့။ တိုု႔ငယ္ငယ္ကမ်ားမင္းတိုု႔လိုုဆိုုခက္ရခ်ည္ရဲ႕လိုု႔ကၽြန္မေရရြတ္မိခဲ့တာေပါ့။ သြား ႏႈတ္စရာေဆးခန္းလည္းမရွိ၊ သြားႏႈတ္ခေပးဖိုု႔ပိုုက္ဆံလည္းမရွိခဲ့ၾကဘူးေလ။ ကၽြန္မတိုု႔ငယ္ငယ္ကသြားနဲ႔ရင္ ႏႈတ္ဖိုု ့ အပ္ခ်ည္က်ိဳးခ်ည္စရာေနရာမရွိေအာင္ပိုုးစားထားတဲ့ ကေလးေတြရဲ ့သြားေတြဘယ္လိုက်ိဳးခဲ့ေလသလဲ ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မသြားေတြအတြက္အျမဲဂုုဏ္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မအေဖဖက္ကအဘိုုးကသြားတိုု တိုုေလးေတြနဲ႔ထိပ္ခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြ။ နင့္အဘိုုးသြားကၾကြက္သြားေလးေတြလိုု ့ေျပာၾကတာမွတ္မိေနတယ္။ သြားေလးေတြကတိုုေတာ့ ေမးကပါတိုုသလိုုေတာင္ျဖစ္ေနတတ္တာ။ ကၽြန္မကအဲဒီအဖိုုးရဲ ့သြားအေမြကိုုရခဲ့ တယ္။ ေမြးကတည္းကကၽြန္မသြားေတြကဘာဒုုကၡမွေပးခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္မတစ္ကိုုယ္လံုုးမွာသြားေတြပဲအေကာင္း ဆံုုးရွိတယ္လိုု႔ကၽြန္မက မၾကာခနေျပာေလ့ရွိတယ္။ သြားကဒုုကၡမေပးေတာ့သြားအတြက္ေဆးခန္းမသြားခဲ့ရဘူး ေလ။
~ ~ ~
က်မတိုု ့အေမရိကကိုုေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ရက္ပိုုင္းအတြင္းပဲရွိေသး ကၽြန္မကိုုဖိတ္ေခၚတဲ့အဖြဲ ့ရဲ ့တာ၀န္ရွိသူေတြက သြားေတြကိုုစစ္ေဆးဖိုု႔သတိေပးပါတယ္။ က်မနဲ ့သားႀကီးကသြားေကာင္းသူေတြဆိုုေတာ့ တိုု႔သြားေတြဘာမွမျဖစ္ပဲဘာကိုုစစ္ရမွာလဲဆိုုၿပီးေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။ သြားမေကာင္းတဲ့သားငယ္နဲ ့သူ ့အေဖကေတာ့ သြားေဆးခန္းသြားဖိုု႔စိတ္၀င္စားပံုုပါပဲ။ ကေလးေတြကိုုသြားဆရာ၀န္အရင္လိုုက္ျပေတာ့ အငယ္ ေကာင္ဆီမွာခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ေတြေတြ ့တာေပါ့။ သြားပိုုးစားေနတာေတြေရာ။ ပဲ့ေနတာ၊ေပါက္ေနတာေတြေရာ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပါပဲ။ ဆရာ၀န္က ေပါက္ေနတဲ့သြားေတြကိုုဖာၿပီး ပိုုးစားတဲ့သြားေတြကိုုႏႈတ္လိုုက္ေတာ့သားရဲ ့သြားေတြၾကားမွာ ႏႈတ္လိုုက္တဲ့သြားေတြအတြက္ကြက္လပ္ေတြျဖစ္ကုုန္ေရာ။ သြားအခ်င္း ခ်င္းထိမ္္းညွိထားတဲ့ ပံုုစံပ်က္သြားတာေၾကာင့္သြားေတြယိုုင္ကုုန္မွာစိုုးလိုု႔ဆိုုၿပီး သတၱဳ၀ါယာႀကိဳးနဲ႔သြားေတြကိုု ဆိုုင္းၿပီးထိမ္းေပးထား တယ္။ သားလည္းအေတာ္ခံလိုုက္ရသလိုု က်မတိုု႔လည္းသြားက်န္းမာေရးအာမခံသီးသန္႔ရွိတာေတာင္ေတာ္ ေတာ္ထိသြားတယ္။
ကေလးေတြၿပီးေတာ့ လူႀကီးေတြအလွည့္ေပါ့။ က်မတိုု႔ပထမဆံုုးသြားေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ သူနာျပဳ ဆရာမကမွတ္တမ္းယူရင္း “ ေနာက္ဆံုုးအႀကိမ္သြားေဆးခန္းျပခဲ့တာဘယ္တုုန္းကလဲ” လိုု႔ေမးတယ္။
“က်မသြားေဆးခန္းတစ္ခါမွမသြားခဲ့ဖူးဘူး။”
က်မအေျဖၾကားေတာ့သူနာျပဳမမွာ ေရးခၽြတ္ေနတာေတြေတာင္ရပ္သြားတယ္ထင္ရဲ ့။ ‘တစ္ခါမွမသြားခဲ့ ဖူးဘူး၊ ဟုုတ္လား’လိုု ့ထပ္ေမးတယ္။ က်မကေခါင္းျငိတ္ျပေတာ့ သူအံ့ၾသေနပံုုကသိသာလိုုက္တာ။ သူတိုု႔က်မ သြားကိုုဓါတ္မွန္ရိုုက္ၾကတယ္။ က်မသြားေတြရဲ ့ေနာက္ဖက္မွာ ခပ္နီနီအစြန္းအထင္းေတြမနည္းမေနာပါပဲ။ သြားဆရာ၀န္က မင္းလဖက္ရည္အရမ္းေသာက္သလားလိုု ့ေမးတယ္။
“က်မကေရေႏြးၾကမ္းေတာ့အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအစြန္းအထင္းေတြကေတာ့ ကြမ္းစားတာ ေၾကာင့္လိုု႔ထင္တယ္။ က်မအဖြားကကြမ္းစားေတာ့ က်မငယ္ငယ္ကအဘြားနဲ ့အတုူကြမ္းလိုုက္စားတတ္တယ္ ေလ။ ၾကီးလာေတာ့လဲကြမ္းစြဲေနတာမဟုုတ္ေပမယ့္ညေနထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မ်ိဳးဆိုုတစ္ေန႔ကြမ္းတစ္ယာေလာက္ စားတတ္တယ္။”
အဲဒါေတြကဘက္တီးရီးယားေတြ၊ အႏ ၱရာယ္ရွိတယ္လိုု ့ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္။ ျခစ္ထုုတ္ပစ္ရမတဲ့။
ေျခာက္လတစ္ခါသြားသန္႔ရွင္းေရးလုုပ္ရမတဲ့။ က်မကေတာ့ ရြာကကြမ္းခ်ိဳးတက္ေနတဲ့သြားပိုုင္ရွင္ လူငယ္ လူႀကီးေတြကိုုေျပးျမင္မိတယ္။ အဲဒီကြမ္းခ်ိဳးဘက္တီးရီးယားေတြကရြာကလူေတြရဲ ့ခံတြင္းနဲ႔သြားေတြကိုု ဒုုကၡ ေပးတယ္လိုု႔တစ္ခါမွမၾကားခဲ့မိပါဘူး။ မၾကားဆိုု ရြာသားေတြတကယ္ဒုုကၡေရာက္ခဲ့လဲ အဲဒီကြမ္းခ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ဒုုကၡေရာက္ၾကရတယ္ဆိုုတာကိုုသိနိုုင္တဲ့ ပညာဗဟုုတမရွိခဲ့ၾကဘူးေလ။ ကြမ္းေတြစားၿမဲစားၿပီးသြားေတြလည္း က်ိဳးၿမဲက်ိဳးေနၾကမွာပဲ။ ဘယ္သူမွလည္းေထြလီကာလီစဥ္းစားေနၾကမွာမဟုုတ္ပါဘူး။ေမြးကတည္းကဒီအတိုုင္း ေနၿပီးဒီအတိုုင္းေသကုုန္ၾကေတာ့ ဒါဟာသဘာ၀ပဲလိုု႔အလိုုလိုုလက္ခံၿပီးသားျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ။
ေျခာက္လတစ္ခါသြားသန္႔ရွင္းေရးလုုပ္ရမတဲ့။ က်မကေတာ့ ရြာကကြမ္းခ်ိဳးတက္ေနတဲ့သြားပိုုင္ရွင္ လူငယ္ လူႀကီးေတြကိုုေျပးျမင္မိတယ္။ အဲဒီကြမ္းခ်ိဳးဘက္တီးရီးယားေတြကရြာကလူေတြရဲ ့ခံတြင္းနဲ႔သြားေတြကိုု ဒုုကၡ ေပးတယ္လိုု႔တစ္ခါမွမၾကားခဲ့မိပါဘူး။ မၾကားဆိုု ရြာသားေတြတကယ္ဒုုကၡေရာက္ခဲ့လဲ အဲဒီကြမ္းခ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ဒုုကၡေရာက္ၾကရတယ္ဆိုုတာကိုုသိနိုုင္တဲ့ ပညာဗဟုုတမရွိခဲ့ၾကဘူးေလ။ ကြမ္းေတြစားၿမဲစားၿပီးသြားေတြလည္း က်ိဳးၿမဲက်ိဳးေနၾကမွာပဲ။ ဘယ္သူမွလည္းေထြလီကာလီစဥ္းစားေနၾကမွာမဟုုတ္ပါဘူး။ေမြးကတည္းကဒီအတိုုင္း ေနၿပီးဒီအတိုုင္းေသကုုန္ၾကေတာ့ ဒါဟာသဘာ၀ပဲလိုု႔အလိုုလိုုလက္ခံၿပီးသားျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ။
“မင္းသြားေတြကအေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဘယ္လိုုဂရုုစိုုက္ထိမ္းသိမ္းခဲ့တာလဲ”
က်မအဖိုုးရဲ ့အေမြၾကြက္သြားတိုုတိုုေသးေသးေလးေတြက အစြန္းအထင္းေတြရွိေနတာကလြဲရင္ ဘာမွ အျပစ္အနာမရွိဘူးတဲ့ေလ။ က်မကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရအဘြားနဲ႔အတူ ေဆးရိုုးကိုုင္းနဲ႔သြားတိုုက္ခဲ့တာကလြဲၿပီး ဘာမွေထြေထြထူးထူးထိမ္းသိမ္းခဲ့တာမဟုုတ္ေလေတာ့ ေဆးရိုုးကိုုင္းအေၾကာင္းေျပာျပမလားစဥ္းစားမိေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရိုုးကိုုင္းဆိုုတာတင္ေတာ္ေတာ္ရွင္းေနရမွာဆိုုေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။
“မင္းသြားေတြကေကာင္းေပမယ့္ အေပၚဖက္မွာသြားအပိုုႏွစ္ေခ်ာင္း (Wisdom Teeth) ပါေနတယ္။”
သြားအပိုုဆိုုတာကိုုက်မဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားေတာ့ ဆရာ၀န္ကဓါတ္မွန္ကိုုျပတယ္။
“ဒီမွာေတြ ့လား။ အေပၚဖက္ဘယ္ညာအစြန္းကအံသြားေတြေအာက္မွာ ခံထားတဲ့သြားမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူတိုု႔ကမ၀ါးဘူးေပါ့။ အသံုုးမ၀င္ပဲအပိုုျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီသြားအပိုုကၾကာလာရင္ဒုုကၡေပးလိမ့္မယ္။ ႏႈတ္ပစ္ရ မယ္။”
တကယ္ေတာ့ သူအဲဒီလိုုရွင္းျပလည္းက်မေကာင္းေကာင္းေတာ့နားမလည္ေသးပါဘူး။ ကိုုယ့္ပါးစပ္ထဲ သြားဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိသလဲ တစ္ခါမွေရမၾကည့္မိပါဘူး။ သြားပိုုေနတယ္ဆိုုတာကထားပါေတာ့။သူ႔ဟာသူပိုုေန တဲ့သြားကိုုဘာေၾကာင့္ႏႈတ္ပစ္ရမွာလဲ။ ဆရာ၀န္ကအႏ ၱရာယ္ရွိတယ္၊ ႏႈတ္ရမယ္ဆိုုေတာ့လည္းႏႈတ္ေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္က်မသြားေတြကေကာင္းေသးေတာ့ က်မလိုုပဲအသံုုးမ၀င္တဲ့သြားအပိုုပါၿပီး က်မလိုုသြားမေကာင္းတဲ့ က်မခင္ပြန္းရဲ ့သြားအပိုုေတြကိုအလ်ွင္ႏႈတ္မယ္တဲ့ေလ။ အဲဒီသြားအပိုုကိုုႏႈတ္ဖိုု ့ကပံုုမွန္သြားစစ္ေပးတဲ့ ဆရာ ၀န္နဲ႔မၿပီးျပန္ဘူး။ သြားခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ကို သပ္သပ္ရက္ခ်ိန္းေတာင္းၿပီးလုုပ္ရတယ္။
က်မခင္ပြန္းသြားအပိုုကိုုႏႈတ္တဲ့ရက္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ ့မသက္မသာပံုုကိုုၾကည့္ၿပီးက်မအေတာ္ေၾကာက္မိ တယ္။ သြားႏႈတ္ေပးတဲ့ဆရာ၀န္လည္းေခၽြးကိုုျပန္ေရာ။ “မင္းတိုု ့ျမန္မာသြားေတြအေတာ္ခိုုင္တာပဲ။ ငါအေတာ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုုပ္ရတယ္” လိုု ့ေတာင္ေျပာယူရတယ္။ ေယာင္ကိုုင္းေနတဲ့ပါးႏွစ္ဖက္ကိုုဖိၿပီး တအင္အင္ညည္း ေနတာ၊ ဆန္ျပဳတ္ကေလးကိုုလ်ွာနဲ႔လိွမ့္ၿမိဳခ်လိုုက္၊ ႏြားႏိုု႔ေလးေသာက္လိုုက္နဲ ့၃ ရက္ေလာက္ေနရတာကိုု ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း စိတ္မသက္သာဘူး။ က်မက ထမင္းမွမစားရရင္အာသာမေျပသလိုု ထမင္းစားရင္လည္း ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကိုုမွ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြတ္ဂၽြတ္မ၀ါးရရင္မစားတတ္တာေၾကာင့္ေပါ့။ ငါ့အလွည့္လိုု႔ေတြးၿပီးႀကိဳစိတ္ ညစ္မိတယ္။
သြာမႏႈတ္ခင္တစ္ရက္ က်မတိုု႔ေနတဲ့ၿမိဳ ့ကဘုုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကိုုေရာက္ေတာ့ေက်ာင္းမွာဘုုန္း
ေတာ္ႀကီးေတြေ၀ယ်ာ၀စၥတာ၀န္ယူလုုပ္ကိုုင္ေပးေနတဲ့ အဘနဲ႔အႀကီးဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔စကားစပ္ရင္း သြားႏႈတ္ရ မယ့္အေၾကာင္းေျပာမိတယ္။ အႀကီးတိုု႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္စလံုုးက အသက္ ၆၀ ရွိၿပီ။
ေတာ္ႀကီးေတြေ၀ယ်ာ၀စၥတာ၀န္ယူလုုပ္ကိုုင္ေပးေနတဲ့ အဘနဲ႔အႀကီးဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔စကားစပ္ရင္း သြားႏႈတ္ရ မယ့္အေၾကာင္းေျပာမိတယ္။ အႀကီးတိုု႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္စလံုုးက အသက္ ၆၀ ရွိၿပီ။
“အႀကီးတိုု ့တေတြလည္း ဒီေရာက္လာသည္အထိတစ္ခါမွသြားေဆးခန္းေတြဘာေတြသြားဖူးခဲ့တာ မဟုုတ္ဘူး။ ကြမ္းကလည္းငယ္ငယ္ထဲကစားလာတာဆိုုေတာ့ သြားမွာကြမ္းခ်ိဳးေတြကထုုနဲ႔ထည္နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီ။ ရြာမွာေနတုုန္းကေတာ့ သြားေတြဘာေတြကိုုက္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ေတာရြာဆိုုေတာ့ေဆးခန္းလည္းမရွိ၊ ေဆးလည္း မရွိဆိုုေတာ့ ေတာထဲထြက္ၿပီးဆူးရစ္ပင္ေတြခူး၊ ျပဳတ္ၿပီးငံုုရတယ္။ ဆူးရစ္ကတအားခါးတာ။ ျပင္းလဲျပင္းတယ္ ေလ။ အိုုင္ခပ္ေသးေသးထဲ ဆူးရစ္ရြက္ေတြေျခမႊၿပီးပစ္ထည့္ထားလိုုက္ရင္မၾကာဘူး ငါးေတြေသၿပီးေပၚလာ
ေရာ။ အဲဒီေလာက္ျပင္းတဲ့အရြက္ကိုုျပဳတ္ငံုုတာဆိုုေတာ့ သံုုးေလးခါငံုုၿပီးရင္ သြားေတြကကၽြတ္ထြက္လာေရာ။ ဒီေရာက္လာေတာ့ သြားကသံုုးေလးေခ်ာင္းပဲပါေတာ့တယ္။”
ေရာ။ အဲဒီေလာက္ျပင္းတဲ့အရြက္ကိုုျပဳတ္ငံုုတာဆိုုေတာ့ သံုုးေလးခါငံုုၿပီးရင္ သြားေတြကကၽြတ္ထြက္လာေရာ။ ဒီေရာက္လာေတာ့ သြားကသံုုးေလးေခ်ာင္းပဲပါေတာ့တယ္။”
ရြာကသြားကိုုက္ကုုနည္းကိုုေျပာျပေနတဲ့ အႀကီးရဲ ့ပါးစပ္ထဲမွာသြားတစ္ေခ်ာင္းမွမရွိပါဘူး။ အခုုသြား
ေတြအကုုန္က်ိဳးသြားၿပီလားဆိုုေတာ့ က်န္တာေလးေတြကိုုႏႈတ္ပစ္လိုုက္ရတယ္လိုု႔ေျပာပါတယ္။
ေတြအကုုန္က်ိဳးသြားၿပီလားဆိုုေတာ့ က်န္တာေလးေတြကိုုႏႈတ္ပစ္လိုုက္ရတယ္လိုု႔ေျပာပါတယ္။
“ ဒီေရာက္ေတာ့ သြားေဆးခန္းမျပပဲေနလိုု႔မရေတာ့ျပရေတာ့တာေပါ့။ သူတိုု႔ကအကုုန္ႏႈတ္ၿပီး အံကပ္ လုုပ္ေပးလိုုက္တယ္။”
သြားမရွိတဲ့ အႀကီးပါးစပ္ထဲကိုုၾကည့္ၿပီး အခုုအဲဒီအံကပ္ေရာဆိုုေတာ့ ရႈပ္လိုု ့ျဖဳတ္ထားတယ္တဲ့။ ဒါျဖင့္ ဘာနဲ႔၀ါးသလဲဆိုုေတာ့ အသားငါးကိုုႏူးေအာင္ခ်က္ၿပီး သြားဖံုုးနဲ႔၀ါးတယ္တဲ့ေလ။ က်မကျဖစ္မွျဖစ္ရေလ အႀကီး ရယ္လိုု ့ဆိုုေတာ့ အႀကီးကက်မကိုုေျဖသိမ့္သလိုုေျပာပါ တယ္။
“ အႀကီးကအံကပ္မတပ္ေပမယ့္ အႀကီးေယာက်္ားကေတာ့ အံကပ္ကိုုတပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေန႔ခင္း ဖက္မွာတပ္ထားရတာရႈပ္လိုု႔ညအိပ္မွတပ္အိပ္တယ္။”
က်မမွာ ဘုုန္းႀကီးေတြနဲ ့အတူေရာၿပီးရယ္လိုုက္ရတာ။ အံကပ္ကိုုဘယ္လိုုနည္းမွန္ လမ္းမွန္တပ္သင့္ ေၾကာင္းကိုုလဲ ဘုုန္းဘုုန္းတိုု႔နဲ႔အတူ၀ိုုင္းေျပာခဲ့ေသးတယ္။
တကယ္တန္း က်မအလွည့္ေရာက္လာေတာ့ တကယ့္ရက္ေကာင္းႀကီး။ အေမရိကန္ေတြအေလး အျမတ္ထားတဲ့ေက်းဇူးေတာ္ေန ့( Thanksgiving Day) နားကပ္ၿပီးသြားႏႈတ္ရတယ္ေလ။ က်မတိုု ့ပရိုုဂရမ္ ဒါရိုုက္တာရဲ ့့ Thanksgiving ညစာစားပြဲကလည္းအႀကီးအက်ယ္ေပါ့။ က်မသြားႏႈတ္မယ့္ေန႔ရက္ခ်ိန္းေျပာင္း လိုုက္ရမလားလိုု ့ဒါရိုုက္တာကေတာ္ကိုုခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာေတာ့ မင္းအတြက္အစားအစာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ စီစဥ္ထားပါ့မယ္။ ရက္ေတာ့မေျပာင္းပါနဲ ့။ Wisdom Teeth ကိုုျမန္ျမန္ႏႈတ္ပစ္ဖိုု ့ကအေရးႀကီးတယ္လိုု ့အေလးအနက္ျပန္ေျပာ တယ္။
သြားမႏႈတ္ခင္ သံုုးေလးရက္ေလာက္ကတည္းက က်မအေတာ္ေၾကာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ သာြးႏႈတ္မယ့္
ေန႔က်ေတာ့ စကားေတြရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေျပာၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ့ဆရာ၀န္ေၾကာင့္ နည္းနည္းစိတ္သက္ သာသလိုုေတာ့ခံစားရပါတယ္။
ေန႔က်ေတာ့ စကားေတြရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေျပာၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ့ဆရာ၀န္ေၾကာင့္ နည္းနည္းစိတ္သက္ သာသလိုုေတာ့ခံစားရပါတယ္။
“ မင္းမွာေရြးစရာႏွစ္ခုုရွိတယ္။ တစ္ခုုကမင္းသြားကိုုထံုုေဆးထိုုးေပးမယ္။ သြားဖံုုးထဲ ထံုုေဆးထိုုးတာက နည္းနည္းေလးေတာ့နာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္အဲဒါၿပီးရင္ၿပီးၿပီ။ သြားႏႈတ္ခ်ိန္မွာမင္းမနာေတာ့ဘူး။ေနာက္ေရြးခ်ယ္ ဖိုု႔တစ္ခုုကေတာ့ ေမ့ေဆးေပးၿပီးႏႈတ္တာပဲ။ ေမးေဆးပ်ယ္ရင္အားလံုုးၿပီးေနၿပီ။ မင္းဘယ္နည္းနဲ႔ႏႈတ္ခ်င္သလဲ။ မင္းဆႏၵရွိတဲ့အတိုုင္းလုုပ္ေပးမယ္။”
တကယ္ေတာ့ က်မကေမ့ေဆးနဲ႔ႏႈတ္တာကိုုပိုုသေဘာက်တာပါ။ အကယ္၍ထံုုေဆးကမထံုုရင္ဘယ္ လိုုလုုပ္မလဲ။ ကိုုယ့္အံသြားႀကီးကိုုဖဲ့ရြဲ ့ေကာ္ထုုတ္ေနတာကိုုမနာေတာင္မွသိေနမွာေလ။ ဒါေပမယ့္ က်မကဒီလိုု ေရြးခ်ယ္လိုု႔ရမွန္းမသိေတာ့ မနက္ကမနက္စာအျဖစ္ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပန္းကန္စားခဲ့တယ္။ ဗိုုက္ထဲမွာအစာရွိ ေနရင္ေမ့ေဆးေပးလိုု႔မရဘူးေလ။ ဆရာ၀န္ကေမ့ေဆးနဲ႔ႏႈတ္ခ်င္တယ္ဆိုုရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္လာခဲ့ေပါ့၊ ခုုေတာ့မရဘူးလိုု႔ေျပာတယ္။ က်မကေနာက္တစ္ေခါက္မလာခ်င္ေတာ့ဘူး။ လုုပ္စရာရွိတာကိုုျမန္ျမန္လုုပ္ လိုုက္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ထံုုေဆးနဲ႔ပဲႏႈတ္မယ္လိုု ့ေျပာလိုုက္တယ္။
တကယ္ပဲသြားႏႈတ္တာမနာပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ခဏေလးရယ္။ က်မၾကိဳေၾကာက္ခဲ့သေလာက္မဟုုတ္ပါ ဘူး။ သြားႏႈတ္ၿပီးေတာ့ Wisdom Teeth အေၾကာင္းသိေကာင္းစရာစာအုုပ္တစ္အုုပ္၊ သြားႏႈတ္သူမ်ားလိုုက္နာ ရမယ့္စည္းကမ္းစာရြက္ကတစ္ရြက္နဲ႔၀ယ္ေသာက္ရမယ့္ ေဆးညႊန္းစာရြက္တစ္ရြက္ေပးလိုုက္တယ္။ က်မမွာ သြားက်န္းမာေရးအာမခံရွိေနတာေတာင္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းႏႈတ္တာ ေဒၚလာ ၁၉၀ ဆိုုေတာ့နည္းနည္းလန္႔သြား ခ်င္တယ္။ သားေတြရဲ႕သြားတစ္ေခ်ာင္းကိုုက်ပ္၂၀၀၀နဲ ့ႏႈတ္တာကိုု က်မကျမည္တြန္ေတာက္တီးခဲ့တာေလ။ ခုုေတာ့သြားတစ္ေခ်ာင္းကိုု က်ပ္ႏွစ္သိန္း၀န္းက်င္ေပးၿပီးႏႈတ္ခဲ့ရၿပီ။
အျပန္ကားေပၚမွာ ကားေမာင္းပိုု႔တဲ့သူငယ္ခ်င္းေလာ္ရာ့ကိုု မင္းဆီမွာေရာ Wisdom Teeth ရွိခဲ့လားလိုု႔ ေမးေတာ့ ရွိတာေပါ့တဲ့။ ငါ့အသက္ ၂၀ ေလာက္ထဲကႏႈတ္ပစ္လိုုက္ျပီတဲ့။ ငါ့အေဖကေတာ့ သိပ္မၾကာေသးခင္ ကမွ သူ႔သြားဖံုုးအတြင္းမွာ Wisdom Teeth တစ္ေခ်ာင္း ေပၚလာလိုု ့ခြဲထုုတ္လိုုက္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီညေနက
ေတာ့ အေတာ္မသက္မသာရွိလွတဲ့ညေနေပါ့။ ႏႈတ္တုုန္းကမနာတဲ့ သြားေဟာင္းေနရာက ထံုုေဆးပ်ယ္ေတာ့ တစစ္စစ္ကိုုက္လာတယ္။ ေသြးေတြကတစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနေတာ့ ရင္ထဲမွာမအီမသာနဲ ့။ သြားႏႈတ္ၿပီးရင္စားဖိုု ့ဆိုုၿပီးေလာ္ရာ၀ယ္ေပးတဲ့ ဂ်ယ္လိုုကလည္းအာလ်ွာမထိေတာ့ ဗိုုက္ကဆာေသးတယ္။
ေတာ့ အေတာ္မသက္မသာရွိလွတဲ့ညေနေပါ့။ ႏႈတ္တုုန္းကမနာတဲ့ သြားေဟာင္းေနရာက ထံုုေဆးပ်ယ္ေတာ့ တစစ္စစ္ကိုုက္လာတယ္။ ေသြးေတြကတစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနေတာ့ ရင္ထဲမွာမအီမသာနဲ ့။ သြားႏႈတ္ၿပီးရင္စားဖိုု ့ဆိုုၿပီးေလာ္ရာ၀ယ္ေပးတဲ့ ဂ်ယ္လိုုကလည္းအာလ်ွာမထိေတာ့ ဗိုုက္ကဆာေသးတယ္။
အဲဒီညေနမွာ တစ္ဖက္အိမ္မွာေနတဲ့ ဒါရိုုက္တာဇနီးေမာင္ႏွံက သတင္းလာေမးတယ္။ သူတိုု ့ရဲ ့ Wisdom Teeth ေတြႏႈတ္တုုန္းကဘယ္လိုုဆိုုတာေတြေျပာျပတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ညေနက်ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ဇနီးေမာင္ႏွံေရာက္လာျပန္ေရာ။ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းရဲ ့အေမရိကန္ခင္ပြန္းကက်မကိုုေျပာတယ္။
“ မင္းသြားေတြကဆြဲႏႈတ္ရံုုႏႈတ္ခဲ့ရတာမဟုုတ္လား။ မင္းသိပ္ကံေကာင္းတယ္။ ငါ့တုုန္းကဆိုုသြားဖံုုးကိုု ခြဲၿပီးထုုတ္ရတာ။”
“ အိုုး.. ရွင့္မွာလည္း Wisdom Teeth ရွိခဲ့တယ္၊ ဟုုတ္လား။”
“ ငါ့မွာ Wisdom Teeth သံုုးေခ်ာင္းေတာင္ပါတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းပဲသြားဖံုုးေပၚထြက္ေနၿပီး က်န္တဲ့ႏွစ္ေခ်ာင္းက သြားဖံုုးေအာက္ကေနတျခားသြားေတြရွိတဲ့ေနရာကိုုတိုုးထြက္ေနလိုု႔ခြဲထုုတ္ပစ္ရတာ။”
သူတိုု ့ျပန္သြားေတာ့ က်မေတြးမိတယ္။ က်မအသက္၄၀ အထိတခါမွမၾကားဖူးခဲ့တဲ့ Wisdom Teeth ဆိုုတာက သူတိုု႔တေတြမွာက်ေတာ့ လူတိုုင္းနီးပါးရွိေနၾကပါလားလိုု ့။ ပညာရွိသြားလိုု ့ဘာသာျပန္ရမယ့္ အဲဒီ သြားနံမည္ကခန္႔ေပမယ့္ သြားရဲ ့အဓိကတာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ကိုုက္၀ါးျခင္းအမႈကိုုမျပဳႏိုုင္ပဲ အပိုုသက္သက္အျဖစ္
ေပါက္လာတယ္။ အပိုုသက္သက္အျပင္ လူကိုဒုုကၡလည္းေပးေသးတာမိုု႔ အဲဒီသြားရွိရင္ႏႈတ္ပစ္ရတယ္။ အဲဒီ သြားရွိတဲ့သူေတြက အနည္းဆံုုးႏႈတ္ပစ္ရခ်ိန္မွာနာမယ္၊ ေငြကုုန္မယ္ဆိုုေတာ့ သူတိုု ့အတြက္ေတာ့ပညာရွိသြား လိုု႔မေခၚထိုုက္ဘူးထင္တာပဲ။
ေပါက္လာတယ္။ အပိုုသက္သက္အျပင္ လူကိုဒုုကၡလည္းေပးေသးတာမိုု႔ အဲဒီသြားရွိရင္ႏႈတ္ပစ္ရတယ္။ အဲဒီ သြားရွိတဲ့သူေတြက အနည္းဆံုုးႏႈတ္ပစ္ရခ်ိန္မွာနာမယ္၊ ေငြကုုန္မယ္ဆိုုေတာ့ သူတိုု ့အတြက္ေတာ့ပညာရွိသြား လိုု႔မေခၚထိုုက္ဘူးထင္တာပဲ။
က်မတို ့ဆီကလူေတြမွာလည္းအဲဒီသြားရွိေကာင္းရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မ အသက္ ၄၀ အထိမၾကားဖူး ခဲ့တာဟာ က်မဗဟုုသုုတနည္းလိုု႔ရင္လည္းျဖစ္မယ္။ က်မတိုု႔ဆီကလူေတြမွာ Wisdom Teeth ေပါက္တဲ့ႏႈန္း နည္းလိုု႔၊ ဒါမွမဟုုတ္မရွိသေလာက္ရွားလိုု ့ျဖစ္ရင္လည္းျဖစ္မယ္ေပါ့။ အကယ္၍ က်မတိုု႔ဆီကလူေတြမွာ Wisdom Teeth ေပါက္တာရွားလိုု႔ဆိုုရင္ေတာ့ အဲဒီသြားကိုုက်မတိုု႔ဆီမွာေတာ့ ပညာရွိသြားလိုု႔ေခၚဖိုု႔တကယ္ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီသြားအေၾကာင္းမသိၾကသလိုု သိခဲ့ရွိခဲ့ရင္လည္း ေဆးခန္းသြား ၿပီးႏႈတ္ပစ္နိုုင္ၾကမွာမဟုုတ္ဘူးဆိုုတာအဲဒီသြားကသိၿပီး လူအမ်ားႀကီးဆီမွာမေပါက္တာဆိုုေတာ့ကိုုယ့္အေျခ အေနကိုုယ္သိတဲ့သြားကိုု ပညာရွိသြားလိုု႔ေခၚထိုုက္တာေပါ့။
( စာၾကြင္း : ဒီေဆာင္းပါးကိုု ႏိုု၀င္ဘာလထဲကေရးထားေပမယ့္ သြားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ဗဟုုသုုတကနည္းေတာ့ အခ်က္အလက္အမွားေတြပါမွာစိုုးၿပီး ဘယ္မဂၢဇင္းကိုုမွမပိုု ့ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာစာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုုမွာပူးေပါင္းပါ၀င္ေဟာေျပာဖိုု ့ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ကိုုေရာက္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္တက္တက္ၾကြၾကြလုုပ္ကိုုင္ေနၾကသူေတြထဲမွာပါတဲ့ သြားဆရာ၀န္ေလးငါးေယာက္နဲ႔ေတြ ့ပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္ေတြထဲကတစ္ေယာက္နဲ႔စကားစပ္မိေတာ့မွ ကၽြန္မနားလည္မႈလြဲခဲ့တဲ့ သြားကိစၥရွင္းသြားေတာ့ တယ္။ ကၽြန္မတိုု႔ဆီမွာမၾကာခဏၾကားရ၊ ျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ အံဆံုုးဆိုုတာ Wisdom Teeth ကိုုေခၚတာဆိုုပဲ။
အံဆံုုးေပါက္သူမွာ အင္မတန္အခံရခက္ၿပီး တခ်ိဳ ့ဆိုုမ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ကိုုနာ က်င္ခံစားရတာ မဟုုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ပထမေကာက္ခ်က္ခ်ထားခဲ့တာကိုုျပင္ရေတာ့မယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုပညာရွိလိုု႔သတ္မွတ္တဲ့သူဟာ တကယ္ပညာရွိမဟုုတ္သလိုုပဲ Wisdom Teethလိုု ့သတ္မွတ္ခံ ရတဲ့သြားဟာလည္း ကိုုယ့္ရဲ ့ျဖစ္တည္မႈေၾကာင့္ တဖက္သားမွာဒုုကၡေရာက္နာက်င္ရေလေတာ့ ကမ ၻာရဲ ့ဘယ္ေနရာဘယ္ေဒသမွာပဲေပါက္ပါေစ၊ ပညာရွိသြားလိုု႔မေခၚထိုုက္ဘူးရယ္လိုု႔ေတြးမိပါေတာ့တယ္။)
ခက္မာ
နိုု၀င္ဘာ၂၈၊ ၂၀၁၀
ဟ...သူ႔ wisdom tooth က တစ္မ်ဳိးႀကီးပါလား...သြားနံမည္နဲ႔ တာ၀န္နဲ႔ မလိုက္ဖက္ေလျခင္း...သူတို႔နံမည္ေပးလိုက္မွျဖင့္ ပညာရွိဆိုတာ အပိုပစၥည္းေတာင္ ျဖစ္ရပါပေကာလား...
ဘုိကေဒၚမ်က္ခံုးပင္က ဘယ္လိုပါလိမ့္။ က်ေနာ္သိခဲ့တဲ့ ဘုိကေဒၚမ်က္ခံုးဆုိတာက ေတာေတာင္ေတြထဲမွာေပါက္ျပီး ေျကာ္ခ်က္စားလုိ့ရတယ္။