ျမန္မာျပည္က နာဂစ္ဆိုက္ကလံုးေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးရတဲ့ အပ်က္အစီး
က်မရဲ႕ခရီးသြားေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ဆာရာေယဗိုကကဗ်ာဆရာမနဲ႔ဂ်ာနယ္လစ္အဒစ္ဆာ ( Adisa Basic) က က်မကိုေမးတယ္။“အေမရိကားမွာဘယ္လိုအရာေတြကမင္းရဲ႕မိခင္ေျမကိုလြမ္းaအာင္ အလုပ္ႏိုင္ဆံုးလဲ”တဲ့။က်မကခ်က္ျခင္းပဲတုန္႔ျပန္မိပါတယ္။“ျမင္သမ်ွအရာအားလံုးပါပဲ” လို႔။
တကယ္ပါ။ အေမရိကားဟာ ေန႔စဥ္ကိစၥေတြမွာ လူေတြကိုအင္မတန္လြယ္ကူ သက္သာစြာျဖတ္သန္း ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ က်မရဲ႕မိခင္ေျမမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြကို ခလုပ္ေလးတစ္ ခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ႔ၿပီးေျမာက္ေစပါတယ္။အဲဒီလိုရုပ္၀တၱဳပစၥည္းအရတိုးတက္မႈေတြနဲ႔လြယ္ကူ
ေစတာကိုျမင္ရတိုင္း ပင္ပန္းတႀကီးရွင္သန္ၾကရတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူေတြကိုသတိရမိပါ တယ္။ တဦးကိုတဦးေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့ ဒီကလူေတြရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအဆင့္ အတန္းျမင့္မႈေတြကို ျမင္ျပန္ေတာ့လည္းပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ရပ္တည္ရွင္သန္ရမႈေၾကာင့္ တဦးကိုတဦးမုဒိတာမထားႏိႈင္ၾကေတာ့ရွာတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူေတြအေၾကာင္းကေခါင္း ထဲေရာက္လာမိျပန္တာပါပဲ။ ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ႏွင္းထုေတြၾကားမွာျဖတ္ သန္းရင္း ေျခလက္ေတြကခံစားမႈကင္းမဲ့ေတာ့မတတ္ေအးခဲထံုက်င္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အသားေတြေလာင္မတတ္ပူျပင္းတဲ့ မိခင္ေျမဆီအေတြးေရာက္ရျပန္ပါေရာ။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ က်မရဲ႕မိခင္ေျမအလြမ္းေတြဟာ က်မႀကီးျပင္းခဲ့ရာႏိုင္ငံနဲ႔မတူတာေတြအေပၚ အေျခခံတတ္ပါတယ္။
ေစတာကိုျမင္ရတိုင္း ပင္ပန္းတႀကီးရွင္သန္ၾကရတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူေတြကိုသတိရမိပါ တယ္။ တဦးကိုတဦးေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့ ဒီကလူေတြရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအဆင့္ အတန္းျမင့္မႈေတြကို ျမင္ျပန္ေတာ့လည္းပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ရပ္တည္ရွင္သန္ရမႈေၾကာင့္ တဦးကိုတဦးမုဒိတာမထားႏိႈင္ၾကေတာ့ရွာတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူေတြအေၾကာင္းကေခါင္း ထဲေရာက္လာမိျပန္တာပါပဲ။ ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ႏွင္းထုေတြၾကားမွာျဖတ္ သန္းရင္း ေျခလက္ေတြကခံစားမႈကင္းမဲ့ေတာ့မတတ္ေအးခဲထံုက်င္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အသားေတြေလာင္မတတ္ပူျပင္းတဲ့ မိခင္ေျမဆီအေတြးေရာက္ရျပန္ပါေရာ။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ က်မရဲ႕မိခင္ေျမအလြမ္းေတြဟာ က်မႀကီးျပင္းခဲ့ရာႏိုင္ငံနဲ႔မတူတာေတြအေပၚ အေျခခံတတ္ပါတယ္။
နယူးေအာ္လန္းကေတာ့ျဖင့္ က်မကိုလြမ္းေနက်နဲ႕ကြဲျပားစြာလြမ္းေစပါတယ္။ စိမ္းစိုတဲ့သစ္ပင္ေတြအံု႔ဆုိင္းေနတာ၊ နဖူးနဲ႔လည္ပင္းကစီးက်လာတဲ့ေခၽြးေတြကိုသုတ္ ရင္းလမ္းသြားရတာက ျမန္မာျပည္အတိုင္းပါပဲ။ နယူးေအာ္လန္းမွာျမင္ရတဲ့ပန္းပင္ႏြယ္ ၀င္အပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္းျမန္မာျပည္မွာျမင္ရတဲ့အပင္ေတြပါ။ ေဖြးေဖြးလႈပ္
ေအာင္ပြင့္တဲ့ဇြန္ပန္းရံုေတြကိုေနရာအႏွံံ႔ေတြ႕ရပါတယ္။အပူေတြတရွိန္ရွိန္ဟပ္ေနတဲ့
ေျမမွာလမ္းေလ်ွာက္ရင္းပန္းနံ႔ေတြေမႊးေနတဲ့ေလေအးေအးတိုက္လာတဲ့အခါခံစားရတဲ့ အရသာက ျမန္မာျပည္မွာခံစားခဲ့ရတာနဲ႔တထပ္ထဲပါပဲ။ဘိုကေတာ္မ်က္ခံုးပင္ေတြ၊ႏြယ္ သာကီပင္ေတြ၊ ကတၱီပါသီးပင္ေတြ၊ရြက္လွဂမုန္းပင္ေတြကိုျမင္ေနရတာကလည္း ျမန္ မာျပည္မွာေနရသလိုပါပဲ။
ေအာင္ပြင့္တဲ့ဇြန္ပန္းရံုေတြကိုေနရာအႏွံံ႔ေတြ႕ရပါတယ္။အပူေတြတရွိန္ရွိန္ဟပ္ေနတဲ့
ေျမမွာလမ္းေလ်ွာက္ရင္းပန္းနံ႔ေတြေမႊးေနတဲ့ေလေအးေအးတိုက္လာတဲ့အခါခံစားရတဲ့ အရသာက ျမန္မာျပည္မွာခံစားခဲ့ရတာနဲ႔တထပ္ထဲပါပဲ။ဘိုကေတာ္မ်က္ခံုးပင္ေတြ၊ႏြယ္ သာကီပင္ေတြ၊ ကတၱီပါသီးပင္ေတြ၊ရြက္လွဂမုန္းပင္ေတြကိုျမင္ေနရတာကလည္း ျမန္ မာျပည္မွာေနရသလိုပါပဲ။
အဲဒါေတြအျပင္နယူးေအာ္လန္းဟာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ဘယ္ေလာက္တူလိုက္သလဲဆိုေတာ့ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ တနာရီမိုင္ ၁၅၀ႏႈန္းရွိတဲ့ကက္ထရီနာဟာရီကိန္းမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ခံလိုက္ရတာပါပဲ။ကက္ထရီနာမုန္တိုင္းေၾကာင့္လူေပါင္း၂၀၀၀၀န္းက်င္ေသ
ဆံုးၿပီးလူေပါင္း ၇ သိန္းေလာက္အိုးအိမ္ေတြဆံုးရံႈးခဲ့ရပါတယ္။မုန္တိုင္းအတြက္ဆံုးရံႈးမႈ တန္ဖိုးစုစုေပါင္းကေတာ့ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၈၁ ဘီလီယံဖိုးရွိ ခဲ့ပါသတဲ့။
ဆံုးၿပီးလူေပါင္း ၇ သိန္းေလာက္အိုးအိမ္ေတြဆံုးရံႈးခဲ့ရပါတယ္။မုန္တိုင္းအတြက္ဆံုးရံႈးမႈ တန္ဖိုးစုစုေပါင္းကေတာ့ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၈၁ ဘီလီယံဖိုးရွိ ခဲ့ပါသတဲ့။
က်မတို႔ Writers-in-Motiom အဖြဲ႕ဟာ ၂၀၁၁ ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႔မွာ နယူးေအာ္လန္း၊ Loyola တကၠသိုလ္ကပါေမာကၡလဲျဖစ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္
လဲျဖစ္တဲ့ John Biguenet နဲ႔ေတြ႕ရပါတယ္။ ဂၽြန္က ကက္ထရီနာမုန္တိုင္းတိုက္ခဲ့စဥ္ ကသူတို႔ရင္ဆိုင္ခံစားခဲ့ရတာေတြကို အက်ယ္တ၀င့္ေျပာျပပါတယ္။ ဘုရွ္အစိုးရရဲ႕
ေနာက္က်ၿပီးမလံုေလာက္တဲ့အကူအညီအေၾကာင္းအေမရိကန္တႏိုင္ငံလံုးေျပာမဆံုး
ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။လူေတြဟာေဆး၀ါးမရွိပဲေနခဲ့ၾကရတယ္။မာက်ဴရီ ဓါတ္ေတြကေရပိုက္ လိုင္းေတြထဲပ်ံ႕ႏွံ႕၀င္ေရာက္ကုန္လို႔ လူေတြမွာေသာက္ေရအခက္အခဲေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
ေက်ာင္းေတြ၆ ပါတ္ကေန ၇ ပါတ္အထိပိတ္တယ္။ ကေလး ၂၅၀၀ဟာေက်ာင္းတက္ ဖို႔လမ္းေတြေပၚမွာ ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္လို႕သူကစိတ္လႈပ္ရႈားစြာေျပာခဲ့တယ္။
လဲျဖစ္တဲ့ John Biguenet နဲ႔ေတြ႕ရပါတယ္။ ဂၽြန္က ကက္ထရီနာမုန္တိုင္းတိုက္ခဲ့စဥ္ ကသူတို႔ရင္ဆိုင္ခံစားခဲ့ရတာေတြကို အက်ယ္တ၀င့္ေျပာျပပါတယ္။ ဘုရွ္အစိုးရရဲ႕
ေနာက္က်ၿပီးမလံုေလာက္တဲ့အကူအညီအေၾကာင္းအေမရိကန္တႏိုင္ငံလံုးေျပာမဆံုး
ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။လူေတြဟာေဆး၀ါးမရွိပဲေနခဲ့ၾကရတယ္။မာက်ဴရီ ဓါတ္ေတြကေရပိုက္ လိုင္းေတြထဲပ်ံ႕ႏွံ႕၀င္ေရာက္ကုန္လို႔ လူေတြမွာေသာက္ေရအခက္အခဲေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
ေက်ာင္းေတြ၆ ပါတ္ကေန ၇ ပါတ္အထိပိတ္တယ္။ ကေလး ၂၅၀၀ဟာေက်ာင္းတက္ ဖို႔လမ္းေတြေပၚမွာ ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္လို႕သူကစိတ္လႈပ္ရႈားစြာေျပာခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔ေန႔လည္ပိုင္းမွာပဲ က်မတို႔ဟာကက္ထရီနာမုန္တိုင္းအဓိကအတိုက္ခံ လိုက္ရတဲ့ေနရာကို Disaster Bus Tour နဲ႔ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ကားေပၚမွာ ဂိုက္အျဖစ္လိုက္ပါလာတဲ့အမ်ိဳးသမီးၾကီးကကားလမ္းေဘးတဖက္တခ်က္ကအိမ္ေတြ ကိုညႊန္ျပၿပီးတခ်ိဳ႕အိမ္ေတြဟာခုထိျပန္မေဆာက္ႏိုင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း ထပ္ကာထပ္ ကာေျပာပါတယ္။ ၂၀၀၅ မွာမုန္တိုင္းဒါဏ္ခံစားခဲ့ရသူေတြရဲ႕နယ္ေျမေတြဟာ က်မ အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုေဖာ္ျပရမွန္းမသိတဲ့ခံစားမႈကိုေပးေနပါတယ္။ အိမ္ေတြကစံနစ္ က်သပ္ရပ္ေနတယ္။ ေျပာရရင္ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာအေတာ္ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြမွေန
ႏိုင္တဲ့အိမ္မ်ိဳးေတြပါ။ တခ်ိဳ႕မိသားစုေတြကအပူဒါဏ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕အိမ္ေရွ႕ကအရိပ္ေကာင္းတဲ့သစ္ပင္
ေအာက္မွာကုလားထိုင္ေလးေတြခ်ၿပီး၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနၾကတယ္။ကေလးေတြကအိမ္ေရွ႕ လူသြားလမ္းမွာစက္ဘီးစီးလို႕။Tourကားတစ္စီးလာတိုင္းအိမ္ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့သူေတြ က လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကားေပၚကဂိုက္အမ်ိဳး သမီးႀကီး ‘ ေဟာဟိုအိမ္ေရွ႕ ကအျဖဴေရာင္တီရွပ္နဲ႔လက္ျပေနတဲ့သူရဲ႕အေဖနဲ႔သူ႔ရဲ႕ေျမးမေလးကကက္ထရီနာ
ေၾကာင့္ေဟာဒီအိမ္မွာပဲေသသြားခဲ့တာေပါ့’ဆိုတာမ်ိဳးေျပာျပတယ္။အိမ္လွလွေလးေပါင္း သံုးေလးဆယ္ေလာက္ျခားရင္တစ္ခါေတြ႕ရတတ္တဲ့အမိုးလန္ေနတာမ်ိဳး၊နံရံေတြၿပိဳက်
ေနတဲ့အိမ္မ်ိဳးတစ္လံုးေလာက္ေတြ႕ရင္‘ၾကည့္ပါဦးဒီအိမ္ဆိုခုထိျပန္ မေဆာက္ႏိုင္ေသး ဘူး’ လို႔ေျပာတယ္။ ကားေပၚကလူေတြက စုတ္သပ္လို႔။
ႏိုင္တဲ့အိမ္မ်ိဳးေတြပါ။ တခ်ိဳ႕မိသားစုေတြကအပူဒါဏ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕အိမ္ေရွ႕ကအရိပ္ေကာင္းတဲ့သစ္ပင္
ေအာက္မွာကုလားထိုင္ေလးေတြခ်ၿပီး၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနၾကတယ္။ကေလးေတြကအိမ္ေရွ႕ လူသြားလမ္းမွာစက္ဘီးစီးလို႕။Tourကားတစ္စီးလာတိုင္းအိမ္ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့သူေတြ က လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကားေပၚကဂိုက္အမ်ိဳး သမီးႀကီး ‘ ေဟာဟိုအိမ္ေရွ႕ ကအျဖဴေရာင္တီရွပ္နဲ႔လက္ျပေနတဲ့သူရဲ႕အေဖနဲ႔သူ႔ရဲ႕ေျမးမေလးကကက္ထရီနာ
ေၾကာင့္ေဟာဒီအိမ္မွာပဲေသသြားခဲ့တာေပါ့’ဆိုတာမ်ိဳးေျပာျပတယ္။အိမ္လွလွေလးေပါင္း သံုးေလးဆယ္ေလာက္ျခားရင္တစ္ခါေတြ႕ရတတ္တဲ့အမိုးလန္ေနတာမ်ိဳး၊နံရံေတြၿပိဳက်
ေနတဲ့အိမ္မ်ိဳးတစ္လံုးေလာက္ေတြ႕ရင္‘ၾကည့္ပါဦးဒီအိမ္ဆိုခုထိျပန္ မေဆာက္ႏိုင္ေသး ဘူး’ လို႔ေျပာတယ္။ ကားေပၚကလူေတြက စုတ္သပ္လို႔။
က်မကေတာ့ကက္ထရီနာေမႊေႏွာက္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာေရြ႕လ်ားေနတဲ့ကားေပၚထိုင္ၿပီး လူကတုတ္တုတ္မလႈပ္ၿငိမ္သက္ေနသေလာက္ စိတ္ထဲမွာအေတြးေတြေျဗာင္းဆန္ေန ပါတယ္။ က်မ၀ိဥာဥ္ဟာ ျမန္မာျပည္က နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းတိုက္ခံရလို႔ ေသာက္စရာ
ေရေတာင္မရွိခဲ့ၾကရွာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ေျမကိုေရာက္ေနပါ တယ္။ မုန္တိုင္းျဖစ္ၿပီး တစ္ပါတ္ေက်ာ္မွာ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ထဲကိုဒုကၡသည္ေတြကိုကူညီဖို႔သြားေတာ့ လူေပါင္း တစ္သိန္းသံုးေသာင္းေလာက္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ေသဆံုးခဲ့ရတာမို႔ ျမစ္ထဲမွာလူေသ
အေလာင္းေတြကေမ်ာေနဆဲ။ အပုပ္နံ႔ေတြကေဟာင္းေဟာင္းထေနလို႔။ က်မတို႔ကယ္ ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ဦးတည္သြားေနတဲ့ ရြာကေလးထဲကို၀င္ရမယ့္ ေခ်ာင္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ အ၀မွာ လူေသအေလာင္းတစ္ခုကေမွာက္လ်ွက္ ကားဟားႀကီးပိတ္ဆို႔ ေနတယ္။ က်မရဲ႕ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြက၀ါးလံုးရွည္ရွည္နဲ႔ထိုးၿပီးအေလာင္း
ကိုဖယ္ထုတ္ လမ္းရွင္း ေတာ့အေလာင္းရဲ႕ အသားေတြကပဲ့က်ကုန္တယ္။
က်မတို႔စားစရာ၊ ေဆး၀ါးေတြနဲ႔ ကူညီဖို႔ေရာက္လာတာျမင္ေတာ့ ရြာခံဒုကၡ သည္ေတြကငိုရင္းထိုင္ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီး ၈ရက္အတြင္းမွာက်မ တို႔ က ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့ကူညီကယ္ဆယ္သူ ေတြပါတဲ့။ ရြာကေရငံ၀င္တဲ့ရြာ။ ရြာရဲ႕ေရခ်ိဳေသာက္ေရတြင္းထဲကိုေရငံအပါအ၀င္ ေလနဲ႔လိႈင္းနဲ႔အတူလူေသေကာင္
ေတြ၀င္လာေတာ့ တစ္ရြာလံုးေသာက္စရာေရေတာင္မရွိၾကရွာဘူး။ ၈ ရက္လံုးလံုး စားစရာမေျပာနဲ႔ ေသာက္ေရေတာင္မရွိပဲ သူတို႔ဘယ္လိုေနခဲ့ၾကသလဲ က်မမစဥ္းစား ခ်င္ဘူး။
ေတြ၀င္လာေတာ့ တစ္ရြာလံုးေသာက္စရာေရေတာင္မရွိၾကရွာဘူး။ ၈ ရက္လံုးလံုး စားစရာမေျပာနဲ႔ ေသာက္ေရေတာင္မရွိပဲ သူတို႔ဘယ္လိုေနခဲ့ၾကသလဲ က်မမစဥ္းစား ခ်င္ဘူး။
ဂၽြန္နဲ႔ေတြ႕ခဲ့တဲ့စကား၀ိုင္းမွာ ဂၽြန္ကေျပာတယ္။ “မုန္တိုင္းက အဂၤါေန႔မွာတိုက္တယ္။အကူအညီေတြကိုၾကာသပေတးေန႔မွစရတယ္”တဲ့။ မုန္တိုင္း တိုက္စဥ္ကသူ႔အိမ္ထဲေရေတြ၀င္လို႔ပ်က္စီးသြားတဲ့စာအုပ္၃၀၀၀ ၀န္းက်င္နဲ႕တျခားမုန္ တိုင္းတိုက္ၿပီးစအေျခအေနေတြကိုဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီးကြန္ပ်ဴတာဆလိုက္ရိႈးနဲ႔ျပတယ္။ ဂၽြန္ဟာမုန္တိုင္းကာလနဲ႕မုန္တိုင္းလြန္ကာလအေျခအေနကိုစိတ္ခံစားမႈအျပည့္နဲ႔ေျပာ
ျပေန တယ္။သူ႔ဘ၀မွာအဲဒီကာလ ေလာက္စိတ္ညစ္ခဲ့ရတာမရွိခဲ့ပါဘူးတဲ့။သူ႔ရဲ႕ ကက္ထရီနာအေၾကာင္းေျပာျပဖို႔စိတ္ထက္သန္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြေနရာမွာက်မျမင္ခဲ့ရ တဲ့ေမ်ွာ္လင့္တိုးလ်ိဳးရိပ္ေတြပါေပမယ့္ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့မ်က္လံုးတစ္စံုကိုအစားထိုးၾကည့္ေန မိတယ္။
ျပေန တယ္။သူ႔ဘ၀မွာအဲဒီကာလ ေလာက္စိတ္ညစ္ခဲ့ရတာမရွိခဲ့ပါဘူးတဲ့။သူ႔ရဲ႕ ကက္ထရီနာအေၾကာင္းေျပာျပဖို႔စိတ္ထက္သန္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြေနရာမွာက်မျမင္ခဲ့ရ တဲ့ေမ်ွာ္လင့္တိုးလ်ိဳးရိပ္ေတြပါေပမယ့္ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့မ်က္လံုးတစ္စံုကိုအစားထိုးၾကည့္ေန မိတယ္။
အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ေမလ ၁၅ရက္ေန႔။ ဆိုက္ကလံုးတိုက္ၿပီး ၁၂ရက္
ေျမာက္ေန႔။ ထံုးစံအတိုင္း က်မတို႔အဖြဲ႔ရဲ႕ ၃ ရက္တစ္ႀကိမ္ခရီးစဥ္ေတြထဲကတစ္ခု
အျဖစ္ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ထဲကေနာက္ထပ္ ရြာတစ္ရြာကို ကူညီကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေတြ
ေပးဖို႔သြားတဲ့ခရီးစဥ္ေတြထဲကတစ္ခုေပါ့။ က်မတို႔အဖြဲ႕၀င္ေတြက ဆန္အိတ္္၊ အာလူး အိတ္္၊ ေဆး၀ါးနဲ႔ အ၀တ္အထည္ေတြ ကိုကားထဲကေနေမာ္ေတာ္ေပၚသယ္ခ်ေနၾက ခ်ိန္မွာ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဖြာယာက်ဲတဲ့ဆံပင္ေတြနဲ႔ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလး က်မနားကိုမ၀ံ့မရဲေရာက္လာတာ။ ‘အစ္မတို႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ’ လို႔ေမးတယ္။ က်မတို႔ သြားမယ့္ရြာနံမည္ေျပာလိုက္ေတာ့ ‘ ဒီပစၥည္းေတြက ဒုကၡသည္ ေတြကို ကူညီဖို႔လားတဲ့။’ က်မကဟုတ္တယ္လို႔ဆိုေတာ့ ‘အစ္မတို႕ကဘယ္ဌာနကလဲ’ တဲ့။ ဘယ္ဌာနကမွမဟုတ္ဘူး၊အစ္မတို႔က ပည္တြင္းျပည္ပကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာအလွဴ ခံၿပီး ဒုကၡသည္ေတြဆီကိုယ္တိုင္သြား၊ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေတြကို ဒုကၡသည္ေတြ လက္ထဲအေရာက္ကိုယ္တိုင္ထည့္ေပးၾကတာ’ ဆိုေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်က္လံုးမွာ အံ့ၾသရိပ္ေတြက မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ စြန္းထင္းလာတယ္။ ခဏေလာက္ၾကာမွ သူကခပ္ရြံ႕ရြံ႕
ေျပာတယ္။ ‘ က်မတို႔ရြာကိုလည္းလာလွဴပါလား အစ္မရယ္’တဲ့။ ‘ညီမတို႔ဘယ္က အလွဴမွမရေသးဘူးလား’ ဆိုေတာ့ အားမရွိတဲ့အသံနဲ႔ ‘ တစ္ခါေတာ့ရပါတယ္’ တဲ့။ ‘ဘာေတြရလဲ’ လို႔က်မကစိတ္ထက္သန္စြာေမးမိေတာ့ အမ်ိဳး သမီးေလးျပန္ေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ က်မပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔ပိတ္ၿပီးဘာသံမွမထြက္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ရ တယ္။
ေျမာက္ေန႔။ ထံုးစံအတိုင္း က်မတို႔အဖြဲ႔ရဲ႕ ၃ ရက္တစ္ႀကိမ္ခရီးစဥ္ေတြထဲကတစ္ခု
အျဖစ္ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ထဲကေနာက္ထပ္ ရြာတစ္ရြာကို ကူညီကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေတြ
ေပးဖို႔သြားတဲ့ခရီးစဥ္ေတြထဲကတစ္ခုေပါ့။ က်မတို႔အဖြဲ႕၀င္ေတြက ဆန္အိတ္္၊ အာလူး အိတ္္၊ ေဆး၀ါးနဲ႔ အ၀တ္အထည္ေတြ ကိုကားထဲကေနေမာ္ေတာ္ေပၚသယ္ခ်ေနၾက ခ်ိန္မွာ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဖြာယာက်ဲတဲ့ဆံပင္ေတြနဲ႔ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလး က်မနားကိုမ၀ံ့မရဲေရာက္လာတာ။ ‘အစ္မတို႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ’ လို႔ေမးတယ္။ က်မတို႔ သြားမယ့္ရြာနံမည္ေျပာလိုက္ေတာ့ ‘ ဒီပစၥည္းေတြက ဒုကၡသည္ ေတြကို ကူညီဖို႔လားတဲ့။’ က်မကဟုတ္တယ္လို႔ဆိုေတာ့ ‘အစ္မတို႕ကဘယ္ဌာနကလဲ’ တဲ့။ ဘယ္ဌာနကမွမဟုတ္ဘူး၊အစ္မတို႔က ပည္တြင္းျပည္ပကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာအလွဴ ခံၿပီး ဒုကၡသည္ေတြဆီကိုယ္တိုင္သြား၊ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေတြကို ဒုကၡသည္ေတြ လက္ထဲအေရာက္ကိုယ္တိုင္ထည့္ေပးၾကတာ’ ဆိုေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်က္လံုးမွာ အံ့ၾသရိပ္ေတြက မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ စြန္းထင္းလာတယ္။ ခဏေလာက္ၾကာမွ သူကခပ္ရြံ႕ရြံ႕
ေျပာတယ္။ ‘ က်မတို႔ရြာကိုလည္းလာလွဴပါလား အစ္မရယ္’တဲ့။ ‘ညီမတို႔ဘယ္က အလွဴမွမရေသးဘူးလား’ ဆိုေတာ့ အားမရွိတဲ့အသံနဲ႔ ‘ တစ္ခါေတာ့ရပါတယ္’ တဲ့။ ‘ဘာေတြရလဲ’ လို႔က်မကစိတ္ထက္သန္စြာေမးမိေတာ့ အမ်ိဳး သမီးေလးျပန္ေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ က်မပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔ပိတ္ၿပီးဘာသံမွမထြက္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ရ တယ္။
“ ၿပီးခဲ့တဲ့၂ ရက္က ဟယ္လီေကာ္ပတာေပၚကေနေရသန္႔ဗူးေတြက်ဲခ်တယ္။ က်မတို႔မွာလုလိုက္ရ တာအေမာကိုဆို႔ေရာအစ္မရယ္။ ေရေလးတစ္ပုလင္းရေတာ့
ေမာလြန္းလို႔ေမာ့ေသာက္လိုက္တာ တစ္ခါထဲနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ ဟယ္လီေကာ္ပတာျပန္ သြားေတာ့ က်မတို႔ရတဲ့ေရဗူးေတြကိုေရၾကည့္ၾကတယ္ေလ။ က်မတို႔တစ္ရြာလံုး အတြက္ စုစုေပါင္းေရသန္႔ဗူး ၂၃ ဗူးပစ္ခ်ေပးသြားၾကတယ္ေလ ”တဲ့။
ေမာလြန္းလို႔ေမာ့ေသာက္လိုက္တာ တစ္ခါထဲနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ ဟယ္လီေကာ္ပတာျပန္ သြားေတာ့ က်မတို႔ရတဲ့ေရဗူးေတြကိုေရၾကည့္ၾကတယ္ေလ။ က်မတို႔တစ္ရြာလံုး အတြက္ စုစုေပါင္းေရသန္႔ဗူး ၂၃ ဗူးပစ္ခ်ေပးသြားၾကတယ္ေလ ”တဲ့။
က်မအေတြ႕အႀကံဳေတြကို ဂၽြန္အပါအ၀င္က်မရဲ႕ ခရီးအတူထြက္ဖက္ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာေတြကို မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အေမရိကန္ဟာ ကမ ၻာအရပ္ရပ္ကလူေတြ လာခြင့္ရဖို႔၊ ပညာသင္နိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ခ်မ္းသာတိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခုပါ။ က်မတို႔
ျမန္မာျပည္ကေတာ့ အလြန္ၾကြယ္၀တဲ့သဘာ၀သယံဇာတေတြရွိေနေပမယ့္ျပည္သူ
ေတြငတ္မတတ္ဆင္းရဲတဲ့ေနရာ။ ပညာေရး က်န္းမာေရးအပါ အ၀င္အဖက္ဖက္က ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အေႏွးေကြးဆံုးတိုင္းျပည္။ လူ႔အသက္ေတြနဲ႔ရင္းရတဲ့ဆင္တူအေျခအေနတစ္ခု မွာ အစစအရာရာကြဲျပားျခားနားတဲ့တိုင္းျပည္ႏွစ္ခုကေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕တုန္႔ျပန္ပံုက ဘာေၾကာင့္တစ္ထပ္ထဲနီးပါးက်ေနတာလဲ။ အဲဒီထပ္တူနီးပါးက်မႈေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္ ကိုၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အာဏာနဲ႔လည္ပတ္ေစေသာတုန္႔ျပန္မႈေတြရဲ႕အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေျဖတစ္ခု ေတြ႕ႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ျမန္မာျပည္ကေတာ့ အလြန္ၾကြယ္၀တဲ့သဘာ၀သယံဇာတေတြရွိေနေပမယ့္ျပည္သူ
ေတြငတ္မတတ္ဆင္းရဲတဲ့ေနရာ။ ပညာေရး က်န္းမာေရးအပါ အ၀င္အဖက္ဖက္က ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အေႏွးေကြးဆံုးတိုင္းျပည္။ လူ႔အသက္ေတြနဲ႔ရင္းရတဲ့ဆင္တူအေျခအေနတစ္ခု မွာ အစစအရာရာကြဲျပားျခားနားတဲ့တိုင္းျပည္ႏွစ္ခုကေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕တုန္႔ျပန္ပံုက ဘာေၾကာင့္တစ္ထပ္ထဲနီးပါးက်ေနတာလဲ။ အဲဒီထပ္တူနီးပါးက်မႈေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္ ကိုၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အာဏာနဲ႔လည္ပတ္ေစေသာတုန္႔ျပန္မႈေတြရဲ႕အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေျဖတစ္ခု ေတြ႕ႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
သဘာ၀ေဘးဒါဏ္ခံရတာ၊ လူေတြေသေၾကဒုကၡေရာက္ရတာဘယ္လိုနည္းနဲ႔ၾကည့္ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ဒုကၡ
ေရာက္ၾကတာခ်င္းအတူတူငါတို႔ျပည္သူေတြခံရတာကပိုဆိုးပါတယ္၊ သူတို႔ခံရတာက
ေတာ္ပါေသးတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြးမိေစတာကပိုလို႔မေကာင္းပါဘူး။ မေကာင္းမွန္းသိ
ေပမယ့္ က်မအဲဒီအတိုင္းတကယ္ပဲ ေတြးခဲ့မိပါတယ္။
ေရာက္ၾကတာခ်င္းအတူတူငါတို႔ျပည္သူေတြခံရတာကပိုဆိုးပါတယ္၊ သူတို႔ခံရတာက
ေတာ္ပါေသးတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြးမိေစတာကပိုလို႔မေကာင္းပါဘူး။ မေကာင္းမွန္းသိ
ေပမယ့္ က်မအဲဒီအတိုင္းတကယ္ပဲ ေတြးခဲ့မိပါတယ္။
ခက္မာ
ဧၿပီ ၁၁ရက္၊ ၂၀၁၁
ဘာမင္ဟမ္မ္
က်မေလ က်ီးမ်ိဳးေတာ့ မဟုပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လဲ အဲလို ဟုပ္ပါတယ္။ ေတြမိတိုင္း ခံစားရလြန္းလို ့ တခါတေလေတာ့ စိတ္ကို အလုပ္ထဲ ႏွစ္ထားရတယ္။
ကိုယ္လူမ်ိဳးေတြ အတြက္ စိတ္မေကာင္း၊ ေဒါသျဖစ္လြန္းလို ့ ၾကာရင္ ေရာဂါေတာင္ရနိုင္မယ္ ထင္တယ္။