( လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ ၁၉၉၄ တုုန္းကေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့၀တၱဳေလးတပုုဒ္ပါ။ ငယ္ႏုုစဥ္ကလက္ရာေလးေပါ့။ ေလာေလာဆယ္အသစ္မတင္ျဖစ္ေသးခင္စပ္ၾကား အေဟာင္းေလးျပန္ဖတ္ၾကည့္ေပးၾကပါဦး။)
ပန္းခ်ီသန္းေဌးေမာင္
ခက္မာ
မေဟသီမဂၢဇင္း
“ကဲ…ဘယ္လိုုလဲ…၊ဘာအေၾကာင္းနဲ ့ဒီေလာက္ၾကာေနရတာလဲ၊ ဆရာ့အမိန္႔ကိုုအာခံတဲ့သေဘာ လား၊ ဟုုတ္လား၊ ဆရာ့အမိန္႔ကိုုအာခံရင္ဘာျဖစ္သြားမယ္ဆိုုတာသိတယ္မဟုုတ္လား၊ လာစရာရွိတာလာ၊ ၀င္စရာရွိတာ၀င္ေလ …။“
သက္ျပင္းကိုုႀကိတ္ခ်လိုုက္သည္။ က်မေညာင္းလွၿပီ။ သည္ေနရာမွာထိုုင္ေနရတာညေန၃နာရီေလာက္ ကတည္းကျဖစ္သည္။ ယခုုအျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီ။ ပုုဆစ္တုုတ္အေနအထားႏွင့္၃နာရီခန္႔မလႈပ္မယွက္ထိုုင္ေန ရသူတဦး၏ ေညာင္းညာျခင္းကိုု မွန္းဆၾကည့္ရံုုုႏွင့္ကိုုယ္ခ်င္းစာႏုုိင္ၾကပါလိမ့္မည္။ ဘာလုုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဟုုအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွေနာက္တစ္ႀကိမ္အျဖစ္ေတြးမိသည္။
သည္အတိုုင္းဆိုု က်မေပါ့ေပါ့ဆဆေတြးခဲ့မိေသာမွားယြင္းမႈကေသခ်ာခဲ့ေလၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ ၃နာရီ
ေလာက္ကေပါ့။ အုုန္းပြဲ၊ငွက္ေပ်ာပြဲမ်ားအေပၚတင္၍့ထြန္းထားသည့္ အေမႊးတိုုင္၊ဖေယာင္းတိုုင္မ်ား စတင္
အသက္ ၃၀ ခန္႔သာရွိေသး၍ ဆံပင္ကိုုေခါင္းတံုုးဆံေတာက္သာသာညွပ္ထားေသာထိုုလူ၏ေရွ ့တြင္ ၀င္ထိုုင္မိျခင္းကစတင္သည္ဟုုလည္းဆိုုႏုုိင္သည္။ ထိုုသူကငယ္ရြယ္ပ်ိဳမ်စ္သည္။ မ်က္လံုုးေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းထူရဲရဲႏွင့္ေျပပ်စ္ေသာႏွာတံရွိသည္။ ျပည့္ၿဖိဳးေသာပါးျပင္ေပၚမွပါးခ်ိဳင့္ခြက္ကေလးကိုုျမင္စကစိတ္၀င္ တစားၾကည့္မိေသးသည္။ သူ႔ေရွ ့တြင္က်မရွိသည္။ သူ႔ေနာက္တြင္ က်မမသိေသာ႐ုုပ္ထုုေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဓါတ္ပံုု ကားခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာနွင့္ အုုန္းငွက္ေပ်ာပြဲေပါင္းမ်ားစြာရွိသည္။ က်မ၏အေနာက္ဖက္က်က်၀ဲဖက္နံေဘးတြင္ အေမရွိသည္။ အုုန္းငွက္ေပ်ာပြဲမ်ားေပၚတြင္ထြန္းညွိထား၍ ထြက္လာေသာအေမႊးတိုုင္၊ဖေယာင္းတိုုင္တိုု႔၏ အခိုုးအေငြ ့မ်ားကေတာ့ အခန္းအႏွံ ့တြင္ရွိေလသည္။
“ကဲ…. ငါ့ညီမက ဘုုရားကိုုအာ႐ုုံျပဳ၊ သက္ဆိုုင္ရာပုုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြကိုုအာ႐ုုံျပဳ၊ ၿပီးရင္ေဟာဒီကြမ္း႐ြက္ ေလးကိုုေသေသခ်ာခ်ာ၀ါး။"
ဆရာဆိုုေသာပါးခ်ိုဳင့္ရွင္သည္ ေအာင္ျမင္ေသာအသံႏွင့္က်မအား ထိုုသိုု႔စတင္အမိန္႔ေပးသည္။ ခံရ ခက္ေသာေ၀ဒနာကိုု အျမန္ေပ်ာက္ကင္းလိုုသည့္က်မက အနည္းငယ္မ်ွပင္ဆိုုင္းငံ့မေနပဲ ကြမ္းရြက္ကိုုယူ၍ ၀ါးလိုုက္သည္။
“ေသေသခ်ာခ်ာ အာ႐ံုုျပဳၿပီး၀ါးေနာ္သမီး၊ ေ၀ဒနာေပ်ာက္သြားဖိုု႔က အဓိကပါကြယ္။"
က်မအတြက္ေသာကပိုုေနရရွာေသာအေမ့ကိုု မ်က္စိမိွတ္ကြမ္း႐ြက္၀ါးေနရင္းမွေခါင္းညိွတ္ျပေျဖသိမ့္ လိုုက္မိေေသးသည္။ ကြမ္း႐ြက္၏ပူစပ္ေသာအရသာသည္ က်မ၏လွ်ာကိုုလည္းမလွည့္စားရွာပါ။
“ ကဲငါညီမ၊ ဘယ္လိုုအရသာရွိလဲ…။"
“ စပ္တယ္။ "
က်မေျဖသံဆိုုသံက တက္ၾကြေနသည္။ ဆရာဆိုုသူက လက္ေဖ်ာက္တခ်က္တီးလိုုက္၏ ။ ထိုုအခ်ိန္မွာပင္ က်မအမွားတခုုစတင္ခဲ့ေလသလား။
“ စပ္တယ္…ဟုုတ္လား…။"
“ ဟုုတ္ကဲ့….။"
“ကဲ… ေသခ်ာၿပီေပါ့၊ ဒါဟာ ပုုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေႏွာက္ယွက္ထားျခင္းပဲ၊ ကဲပါေလ..ေႏွာက္ ယွက္ထားတယ္ဆိုုတာသိမွေတာ့ ေႏွာက္ယွက္တဲ့လူကိုုရေအာင္ေခၚၿပီး ဆံုုးမရံုုေပါ့။ မပုူပါနဲ ့၊ဆရာ့အမိန္႔ကိုု ဘယ္သူမွမလြန္ဆန္ႏိုုင္ပါဘူး။"
ထိုုစကားၾကားရခ်ိန္တြင္ တခန္းလံုုးမီးခိုုးေငြ ့မ်ားေ၀့၀ိုုင္းေနၿပီ။ ဆရာဆိုုသူ၏ ႐ြတ္ဖတ္မန္းမႈတ္သံမ်ား ေအာက္တြင္ အေမသည္လည္း မ်က္လံုုး၀ိုုင္း၀ိုုင္းႏွင့္စိုုးရိမ္ငံ့လင့္ေနရွာၿပီ။ က်မကေတာ့ မ်က္လုုံးကိုုမွိတ္ထား လိုုက္ၿပီး က်မခႏၶာကိုုယ္အတြင္း၀င္ေရာက္လာမည္ဆိုုသည့္၀ိညာဥ္တစ္ခုုကိုု အနည္းငယ္ထိတ္လန္႔စြာ၊ ၿပီး ေတာ့ စိတ္၀င္စားစြာေစာင့္ၾကည့္ၿငိမ္သက္ေနမိသည္။
၅ မိနစ္။
၁၀ မိနစ္။
နာရီ၀က္။
ေမႊးအီေသာ အေမႊးတိုုင္ရနံ႔မ်ား၊ ဆရာဆိုုသူ၏ႀကိမ္းေမာင္းေရ႐ြတ္သံမ်ားမွလြဲ၍ ဘာမွမျမင္ရ၊မၾကား ရ၊ ထူးထူးျခားျခားမခံစားရပါ ။
တစ္နာရီ၀န္းက်င္ခန္႔ထိုုင္မိၿပီးေနာက္ ေညာင္းခ်ိျခင္းကထင္ရွားလာ၏။ ဆရာဟုုေျပာတတ္သူက ေတာ့မန္းမႈတ္ဆဲပင္ ။
“ေၾကာက္မေနနဲ ့၊ ေၾကာက္မေနနဲ ့၊ ျမန္ျမန္သာလာခဲ့။ ဆရာကမွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ပဲ ဆံုုးမမွာပါ။ ေၾကာက္မေနပါနဲ႔။"
တစ္နာရီခြဲ ။
၂ နာရီခြဲ။
စူးရဲခ်ိဳအီလြန္းေသာ အေမႊးတိုုင္အနံ႔မ်ားေၾကာင့္ေခါင္းေတြလည္းမူးေ၀ေနာက္က်ိလာၿပီ။ ေညာင္းခ်ိ ျခင္းကိုုမခံႏုုိင္ေတာ့သည့္အဆံုုးေျခေထာက္ကိုုေရႊ ့ေျပာင္းထိုုင္မိ၏။
“ကဲ...ကဲ၊ ၀င္ခ်င္ေနၿပီမဟုုတ္လား၊ ေျခေထာက္အေနအထားေတြဘာေတြေျပာင္းလိုု။့ ၀င္ပါ၊ လာပါ၊ ဆရာႀကိဳေနပါတယ္။"
ျမတ္စြာဘုုရား….
က်မေျခေထာက္ေျပာင္းေရႊ ့မိတာထိုုပုုဂၢိဳလ္၀င္ခ်င္လိုု႔ဆိုုပဲ။ ဒါဆိုုေျခေထာက္ရွိအေသြးအသား၊အေၾကာ အခ်င္မ်ား၏ေဖာက္ျပန္မႈမဟုုတ္ဘူးေပါ့။ က်မေညာင္းလွၿပီ။ စိတ္ညစ္လွၿပီ။ အေမအစိုုးရိမ္ပိုုလိုု႔ဒီလိုုဒုုကၡခံေန ရတာ။ အေမ့ေၾကာင့္။ က်မခံစားေနရတဲ့ေ၀ဒနာက ဘယ္နာမ္ေလာကက ၀ိညာဥ္တစံုုတရာရဲ ့ပေယာဂမွ မပါဘူးဆိုုတာ က်မသိတာေပါ့။ ခုုေလာက္ဆိုု က်မမလႈပ္မယွက္ထိုုင္ေနတာ ၃နာရီခန္႔ရွိၿပီ။ သူ႔ကိုုယ္သူဆရာ ဟုရည္ညႊန္းတတ္သူ၏ တတြတ္တြတ္ေရရြတ္သံမ်ား။ တခန္းလံုုးေ၀့၀ိုုင္းမူးအီေနေသာအေမႊးတိုုင္ ရနံ ့မ်ား။
ေညာင္းညာအေနခက္မႈမ်ား။ အေမ့အေပၚဂရုုဏာေဒါသမ်ား။
က်မကမ်က္လံုုးကိုုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္လိုုက္သည္။ က်မေရွ ့တည့္တည့္ရွိဆရာကမ်က္လံုုးမွိတ္ထားၿပီး တတြတ္တြတ္တိုုးတိုုးရြတ္လွ်က္ရွိသည္။ သူတတြတ္တြတ္ရြတ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ သူ ့ ပါးျပင္ေပၚရွိပါးခ်ိဳင့္ခြက္ ေလးကတခ်က္တခ်က္ခြက္၀င္ထင္ရွား၏။ မသိမသာငဲ့ေစာင္းၿပီး အေမ့ကိုုၾကည့္သည္။ အေမက အခန္းနံရံ ကိုုမွီ၍ေလ်ာ့ရဲရဲထိုုင္ကာ က်မကိုုေငးၾကည့္လွ်က္ရွိသည္။ က်မသက္ျပင္းခ်မိျပန္သည္။
ယခုုခံစားေနရေသာ မူးေ၀ေညာင္းညာကိုုက္ခဲမႈမ်ားမွလြန္ေျမာက္ရန္ တနည္းတဖံုုႀကိဳးစား ရေတာ့ မည္။ ဘာလုုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။
အေျဖဟုုမွတ္ယူနိုုင္စရာတစ္ခုုအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး လက္ရွိအေနအထားကိုုေမ့ကာ အေတြးမ်ားကိုု ဟိုုးအစသိုု ့ျပန္ပိုု႔လိုုက္သည္။
* * *
“ ဒီညလည္း အေမေျပာတဲ့ဘီလူးစီးတယ္ဆိုုလားျဖစ္ျပန္ၿပီအေမ။ ထံုုးစံအတိုုင္းပဲ လႈပ္လိုု႔မရဘူး။ အိပ္ ေပ်ာ္ေနတာလည္းမဟုုတ္ဘူး။ လႈပ္လိုု႔မရပဲအၾကာႀကီးျဖစ္ေနေတာ့ေၾကာက္ၿပီး ျပန္လႈပ္လိုု႔ရလာေအာင္ႀကိဳး စားရတာသိပ္ပင္ပန္းတာပဲ။"
“ ဒုုကၡပါပဲသမီးရယ္။ အဲဒါခဏခဏျဖစ္ေနတာပဲေနာ္။လႈပ္လိုု ့ျပန္ရၿပီးအိပ္လိုုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေရာ ေၾကာက္စရာအိပ္မက္ေတြမက္တာပဲလား။"
အေမကမီးညိွဟန္ျပင္ေနေသာေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္တိုုကိုု လက္ညိွဳးျဖင့္ဖိသိပ္ရင္းျပန္ေမး၏။ အေမ့ မ်က္နွာက တကယ္ပင္စိုုးရိမ္ရိပ္မ်ားလႊမ္းေနသည္။ ဘယ္လိုုေျပာလွ်င္ေကာင္းမည္လဲက်မစဥ္းစား၏။ အမွန္ အတိုုင္းေျပာလွ်င္လည္း အေမအလြန္အမင္းစိတ္ပူသြားမွာစိုုးမိသည္။ အမွန္အတိုုင္းမေျပာျပန္ေတာ့လည္း ထိုုေ၀ဒနာႀကီးေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ေဆးကုဖိုု႔၊ ေဆးေသာက္ဖိုု႔ခက္ေပလိမ့္မည္။ အဓိက,ကေတာ့ထိုုသိုု႔ျဖစ္ေန ျခင္းမ်ားေပ်ာက္ခ်င္သည္။ ထိုု ့ေၾကာင့္အေမ့ကိုု အမွန္အတိုုင္းေျပာဖိုု႔စဥ္းစားလိုုက္သည္။
“ ဟုုတ္တယ္၊ အိပ္မက္ေတြကေၾကာက္စရာအိပ္မက္ေတြလည္းပါတယ္။ ေန႔ခင္းမွာႀကံဳခဲ့သမွ်၊ ေျပာခဲ့ သမွ်ေတြကိုုလည္း အိပ္မက္ျပန္မက္တတ္တယ္။ ေတာင္စဥ္ေရမရပဲ။ အဲဒီလိုုအိပ္မက္ေတြအမွ်င္မျပတ္ မက္ လိုုက္၊ အေၾကာေတြဆိုုင္းၿပီး လႈပ္ရွားမရျဖစ္လိုုက္နဲ႔ ညညဆိုုအိပ္ရတယ္လိုု႔မရွိသေလာက္ပဲ။"
အေမကက်မမ်က္ႏွာကိုုေငးၿပီး စကားေတြကိုုစိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနသည္။တကယ္ပင္က်မအိပ္ ေရးမ၀ျဖစ္တာမ်ားလွၿပီ။ ေန႔ဖက္မွာေျပာဆိုုျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ေတြကိုု အိပ္မက္ျပန္မက္လိုုမက္၊ ေနာက္ေန႔လုုပ္ ဖိုု႔ဆြဲထားသည့္အစီအစဥ္ေတြကိုု အိပ္မက္ႀကိဳမက္လိုုမက္။ ၿပီးေတာ့ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုုေျပာေနၾကသည့္ ဘီလူးစီးသည္ဆိုုေသာ လႈပ္မရ၊ ရွားမရျဖစ္ျခင္းကိုုနာရီေပါင္းမ်ားစြာႀကံဳလိုုႀကံဳ။ က်မခႏၶာကိုုယ္ထဲရွိ အစိတ္ အပိုုင္းတခ်ိဳ ့အလုုပ္မလုုပ္တာျဖစ္လိမ့္မည္။ အေၾကာေတြအားနည္းတာလား၊ အာရံုုေၾကာတခ်ိဳ ့အလုုပ္မလုုပ္ တာလား၊ တစ္ခုုခုုေပါ့။ က်မ၏ေ၀ဒနာရွာေဖြေရးအေတြးက အေမ့စကားေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားရသည္။
“ ဒီလိုုခ်ည္းပဲခဏခဏျဖစ္ေနေတာ့ အေမသံသယ၀င္လာၿပီသမီးရယ္။"
က်မက က်မအေတြးကိုုတင္ျပဖိုု ့ပါးစပ္ျပင္ဆဲ အေမကဆက္ေျပာ၏။
“ဒါဟာ သမီးကိုုမနာလိုုတဲ့ မေက်နပ္တဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္က ေႏွာင့္ယွက္ထားတာ ပဲျဖစ္မယ္။"
“ဟာ…အေမကလဲ.."
က်မ၏မလိုုလားသံက အလွ်င္စလိုုထြက္သြားသည္။
“မဟုုတ္ပါဘူးအေမရာ၊ အဲဒါေတြက အေၾကာေတြမသန္စြမ္းတာ၊ အားနည္းတာ ျဖစ္လိမ့္ မယ္။ သမီးရန္ကုုန္သြားၿပီးဆရာ၀န္နဲ ့ျပၾကည့္မယ္။"
အေမသည္ က်မမ်က္ႏွာအားစိုုးရိမ္တႀကီးၾကည့္၍ ေလခ်ိဳကေလးႏွင့္ေျဖာင့္ဖ်ရွာသည္။
“ရန္ကုုန္သြားျဖစ္လိုု ့ ဆရာ၀န္နဲ ့ျပတာလည္းျပတာေပါ့သမီးရယ္။ ဆရာ၀န္နဲ႔မျပျဖစ္ေသးခင္ခုုေလာ ေလာဆယ္ေတာ့ ဟိုုဖက္ရြာကဆရာနဲ ့ျပၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။ အဲဒီဆရာေလးက အခုုလိုုအတိုုက္အခိုုက္ေတြ တယ္နိုုင္တယ္ဆိုုပဲ။ သမီးအဲဒီလိုု လႈပ္ရွားမရျဖစ္ေနတာေတြ၊ အိပ္မက္အမွ်င္မျပတ္မက္တာေတြနဲ႔ပဲ လူက တျဖည္းျဖည္းပိန္ခ်ိေသးေကြးလာေရာလား။ ဒါဟာ တစ္ခုုခုုေတာ့တစ္ခုုခုုပဲ။"
ဘ၀တေလွ်ာက္လံုုး မိသားစုုကိစၥ၊အိမ္ေထာင္မႈကိစၥမ်ားၾကားထဲတြင္နစ္ျမဳတ္ေနခဲ့ရွာေသာေတာရြာ သူအေမ့ကိုုရွင္းျပဖိုု ့က်မခ်က္ျခင္းစကားလံုုးရွာရသည္။ စိတ္ဓါတ္အင္အားကိုုေမြးျမဴရသည္။
“အေမ၊ သမီးက အဲဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ရတယ္မရွိဘူး။ အိပ္ေရးမ၀ဘူး။ အိပ္ရးမ၀ေတာ့ စားလိုု႔မ၀င္ဘူး။ အေမစဥ္းစားၾကည့္၊ အိပ္ေရးလဲမ၀၊ အစား လည္းေကာင္းေကာင္းမစားနိုုင္ မွေတာ့ အဲဒီလူမပိန္လိုု ့ဘယ္သူပိန္မလဲ။"
ရုုတ္တရက္ေတာ့ အေမႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ခဏပါပဲ။ ခိုုင္လံုုသည္ဟုု သူ႔ဘာသာယူဆ ထားေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ထိုုဆရာႏွင့္ျပဖိုု႔အဆိုုကိုု ေလးေလးနက္နက္တင္သြင္းျပန္ေတာ့သည္။
“ေအးေလ၊ အဲဒီလိုုအိပ္မရေအာင္၊စားမ၀င္ေအာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကလုုပ္ထားတာေနမွာေပါ့၊ ျပၾကည့္ရေအာင္ပါသမီးရယ္။ အပန္းတႀကီးမွမဟုုတ္တာ။ ေပ်ာက္သြားေတာ့လည္းအျမတ္ေပါ့။"
“ဟင္း….."
က်မစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဒုုကၡပါပဲ။ အေမကေတာ့ အရမ္းကိုုစိတ္ အားထက္သန္ ေနေလၿပီ။ ေက်ာင္းပိတ္တုုန္းခဏေတြ ့ရေသာအေမ့ကိုုပစ္ပစ္ခါခါႀကီးလည္း ကလန္ကဆန္မလုုပ္ခ်င္ပါ။ ၿပီးေတာ့ အေမကတကယ္ပဲစိုုးရိမ္ေနရွာသည္။ အင္းေလ…အေတြ ့အႀကံဳရတာေပါ့။ ဒီလိုုေဆးကုုသနည္းမ်ိဳး နဲ ့ႀကံဳဖူးသြားတာေပါ့။ အေတြ ့အႀကံဳအသစ္ကိုု ေတာင့္တတတ္လြန္းေသာက်မ အေမ့စကားကိုုလက္ခံလိုုက္ သည္။
ထိုု႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ပါးခ်ိဳင့္ပါေသာဆရာေလး၏ေရွ ့၊ ရုုပ္ထုုေပါင္းမ်ားစြာ၏ေရွ ့၊ အေမႊးတိုုင္ရနံ ့စူးစူး မ်ား၊ မီးခိုုးေငြ ့မ်ားေ၀့၀ိုုင္းေနေသာအခန္းတြင္း၀ယ္ အခုုလိုုအေတြးၾကြယ္စြာ၊ ေညာင္းခ်ိစိတ္ပ်က္စြာထိုုင္ေနရ ေလၿပီ။
“ရႊမ္း.. ရႊမ္း"
အေတြးအဆံုုးႏွင့္တိုုက္ဆိုုင္စြာထြက္ေပၚလာေသာႀကိမ္လံုုးရိုုက္သံေၾကာင့္ က်မကိုုယ္ပင္တုုန္သြား၏။
“ဘာျဖစ္လိုု ့ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာေနရတာလဲ။ လာစရာရွိတာလာစမ္းလိုု႔ေျပာေနတယ္မဟုုတ္လား"
ဆရာ၏ေဒါသတႀကီးေရရြတ္သံကိုုၾကားရ၏။ က်မဘယ္လိုုမွမေအာင့္အီးနိုုင္ေတာ့ပါ။ တကယ္ရွိေန တယ္ဆိုုရင္လဲ က်မခႏၶာကိုုယ္အတြင္းျမန္ျမန္၀င္လွည့္ပါပုုဂၢိဳလ္တိုု႔ရယ္ဟုု က်မကိုုယ္တိုုင္ပင္ပင့္ဖိတ္မိ၏။ ျမန္ ျမန္၀င္လွ်င္ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးမည္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမထူးျခားပါ။
“ကၽြတ္..ကၽြတ္..ကၽြတ္..ကၽြတ္…"
စကားေျပာမည္ျပင္ဆဲၾကားလိုုက္ရေသာ အိမ္ေျမွာင္စုုတ္ထိုုးသံကိုုေစာင့္ၿပီးမွ က်မေျပာလိုုက္သည္။
“က်မေညာင္းလွၿပီ။ ဆက္မထိုုင္နိုုင္ေတာ့ဘူးဆရာ။ ဆရာ့ပုုဂၢိဳလ္ေတြဆိုုတာလည္း၀င္မလာပါဘူး။ ခရီးလြန္ေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ ့။ ေတာ္ပါၿပီ ဆရာရယ္။ ေခၚမေနပါနဲ ့ေတာ့ က်မေညာင္းလြန္းလိုု႔ပါ။"
က်မစကားေၾကာင့္ သူကမ်က္လံုုးမ်ား၀ိုုင္းလာသည္အထိျပဴးကာက်မကိုုၾကည့္၏။ ရုုတ္တရက္ဘာျပန္ ေျပာရမွန္းသိဟန္မေပၚပံုုႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ကာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနေလသည္။
“ အင္း..အင္း..၊ ငါ့ညီမကအေတာ္စိတ္ခိုုင္တာကိုုးကြဲ ့။ ဒါေၾကာင့္ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြ အလြယ္တကူ၀င္လိုု ့မရတာ။ ခုုနအိမ္ေျမွာင္စုုတ္ထိုုးတာၾကားလိုုက္တယ္မဟုုတ္လား။ အဲဒါအခ်က္ေပးတာပဲ။ သူတိုု ့အနားမွာရွိ တယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္ရဲ ့စိတ္ဓါတ္ကမေပ်ာ့ေပ်ာင္းေတာ့ သူတိုု ့ပူးလိုု႔၀င္လိုု ့မရဘူးဆိုုတာ အိမ္
ေျမွာင္ကတဆင့္အခ်က္ေပးတာပဲ။"
က်မႀကိတ္ၿပံဳးလိုုက္သည္။ အေမကေတာ့ စိတ္၀င္စားေသာမ်က္လံုုးမ်ားႏွင့္ မ်က္ေတာင္ပုုတ္ခတ္ပုုတ္ ခတ္လုုပ္ကာ ဆရာ့စကားကိုုနားေထာင္ေထာက္ခံ၏။
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ။ က်မစိတ္ေတြမခိုုင္မာေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်မွ ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကေသးတာ ေပါ့။ ခုုေတာ့ က်မအရမ္းေညာင္းေနၿပီ၊ ဘယ္လိုုမွဆက္မထိုုင္နိုုင္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မစိတ္ကခ်က္ခ်င္း ႀကီးလည္းေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားမွာမဟုုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ က်မကိုုျပန္ခြင့္ျပဳပါဦးဆရာ။"
ေညာင္းညာထံုုက်င္ေနေသာေျခေထာက္မ်ားကိုု ႀကိဳးစားပန္းစားသယ္မ၍ ဆရာ့အိမ္ေပၚမွကေသာ ကေမ်ာဆင္းလာခ်ိန္တြင္ ဆရာဆိုုသူမည္ကဲ့သိုု႔က်န္ခဲ့မည္ကိုု က်မမစဥ္းစားေတာ့ပါ။ ဖိနပ္စီးလိုုက္ခ်ိန္တြင္ ေရဒီယိုုမွ ညခုုႏွစ္နာရီထိုုးသံၾကားလိုုက္သည္။
* * *
ေနာက္တေန ့မနက္ အိပ္ရာမွထလွ်င္ထခ်င္း က်မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုုင္း အေမကဆီးေမး၏။
“ဘယ္လိုုလဲသမီး၊ ညကဘယ္လိုုေနလဲ။"
က်မတြင္အဆင္သင့္ရွိေနေသာအေျဖကိုု ေသေသခ်ာခ်ာေျပာျပလိုုက္သည္။
“ညက လႈပ္မရတာပိုုၾကာတယ္အေမ။ အဲဒါ မေန ့တုုန္းက ေလးနာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မလႈပ္မယွက္ ထိုုင္ခဲ့ရလိုု႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ညတုုန္းကအိပ္မက္ေတြကပိုုၾကာတယ္၊ ပိုုၿပီးပီျပင္တယ္။ ဆရာေလး စကားေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနတာလည္းပါတယ္။ ကြမ္းရြက္ေကြ်းတာေရာ၊ ေဆးလံုုးေလးေပးတာေရာ၊ ၾကမ္းျပင္ကိုု ႀကိမ္လံုုးနဲ႔တရႊမ္းရႊမ္းရိုုက္ေနတာေရာ။ မီးခိုုးေငြ ့ေတြ၊ အေမႊးတိုုင္ေတြလည္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ဆရာေလးရဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးပါတာကိုုေတာင္ ထင္ထင္ရွားရွားမွတ္မိေနေသးတယ္။ တစ္ညလံုုးနီးပါး အိပ္မရဘူး အေမ။ အခုုေခါင္းေတြကိုု မုူးေနာက္ေနတာပဲ။"
က်မ၏မုုသားမဲေသာအေျဖစကားအတြက္ အေမ့မ်က္ႏွာကိုု ရဲရဲၾကည့္ၿပီးေျပာလိုုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အေမသည္ မေန႔ညေနေစာင္းက ဆရာဆိုုွသူ၏ေရွ ့တြင္ျမင္ခဲ့ရေသာ မ်က္လံုုးထက္ ပိုု၍၀ိုုင္းေသာ မ်က္လံုုးအစံုုႏွင့္က်မကိုုၾကည့္ကာ သူမရင္ဘတ္ကိုု လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္စံုုဖိထားေလသည္။
မေဟသီမဂၢဇင္း
ေဖေဖာ္၀ါရီလ၊ ၁၉၉၄
