( ၀တၱဳတိုုအသစ္မေရးျဖစ္ေသးတာနဲ ့ပဲ ရွားရွားပါးပါးျပန္ရွာေတြ ့တဲ ့ ၁၉၉၂ တုုန္းကေရးခဲ့တဲ့ ၀တၱဳတိုုေလးတပုုဒ္ ျပန္တင္ျဖစ္ပါတယ္။)
(က)
(က)
ဒီေန ့မနက္ အိပ္ရာအထမွာ ညီမတစ္ေယာက္ ဘာအိပ္မက္ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာ လာဦးမည္လဲဟုု ျမ၀ါးရုုံက စိတ္၀င္စားစြာ၊ ျပီးေတာ့ ရယ္ခ်င္စြာ ေတြးေနမိသည္။ တကယ္ တမ္းက်ေတာ့ ညီမအိပ္မက္အေၾကာင္းေတြ ေျပာလာတုုိင္း မရယ္ရက္ေတာ့တာ ေတာ္ၾကာ ေနခ့ဲျပီပဲ။ ညီမအိပ္မက္အေၾကာင္း ျမိန္ေရရွက္ေရ ေျပာေန သည့္အခ်ိန္မွာ ေပၚလာတတ္ေသာ ရယ္ခ်င္စိတ္ေတြက သနားကရုုဏာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲ၍ ထုုထည္ ခဲဖြဲ ့ၾကီးထြားခဲ့ရသည္။ ‘ညီမ’ကုုိ အလ်င္အျမန္ေျပာရင္း ‘ညကေလ’ ‘ညေျပာျပမယ္သိလား’ ဟူ၍ ျဖစ္သြား တတ္ေသာ ညီမ၏ ညအိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း နားေထာင္ဖိုုုု ့အတြက္ ညီမကုုိ စူးစုူးၾကည့္ရင္း “ကဲပါညရယ္ ညရဲ့တစ္ေထာင့္တစ္ည အိပ္မက္ပံုုျပင္ေတြကုုိ ရပ္တန္းက ရပ္ပါေတာ့“ ဟုု ရယ္ကာေမာကာ ပင္ မေျပာျဖစ္ ေတာ့ပါ။ မနက္မိုုးလင္းျပီးဆုုိလွ်င္ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္း၊ ေရခ်ိဳး ရင္းနွင့္ ညီမျပန္ေျပာျပမည့္ ညက အိပ္မက္အေၾကာင္း နားေထာင္ဖုုိ ့ပင္ စိတ္ေစာေနတတ္ျပီ။
ညီမသည္ အလြန္ထူးဆန္းေသာ မိန္းမငယ္ျဖစ္၏။ ညီမက ငါးမိနစ္ခန့္ အိပ္ေပ်ာ္သြား လွ်င္ ထုုိငါးမိနစ္ အတြင္း အိပ္မက္ကုုိမက္ျဖစ္ေအာင္မက္လုုိက္တတ္သူ ျဖစ္၏။ ညဘက္အိပ္ ျပီဆုုိလွ်င္လည္း တစ္ညကိုု ေျခာက္နာရီအိပ္လွ်င္ ညီမျပန္ေျပာတတ္သည့္ အိပ္မက္ေတြက ေျခာက္နာရီစာေလာက္ ၾကာေနတတ္ ျပန္သည္။ ညီမအိပ္မက္ေတြက အစီစဥ္တက် ဇာတ္ လမ္းဇာတ္ကြက္ အဆင္ေျပေျပေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဟုုိေရာက္၊ သည္ေရာက္၊ ဘာမွမဆုုိင္သည့္ ျမင္ကြင္းေတြ၊ လူေတြ၊ စကားသံေတြပဲျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မွာေတာ့ ဆက္စပ္ေတြးယူလွ်င္ အစီအစဥ္တက်လုုိလုုိ ျဖစ္ေနတတ္ေသာ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးေတြ ပါေနတတ္ ေသးသည္။ သည္ လုုိအိပ္မက္ရွည္ၾကီးေတြ မက္သည့္ည၏ မနက္ပုုိင္းဆုုိလွ်င္ ညီမမွာ အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပလုုိေဇာနွင့္ တက္ၾကြေနတတ္သည္။
သည္ေန့မနက္ေတာ့ ညီမျငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္။ အိပ္ရာထ၊ မ်က္နွာအတူတူ သစ္ၾကေတာ့လည္း ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္။ ထမင္းအိုုးတည္ဖုုိ ့တစ္ေယာက္က မီးေမႊး၊ တစ္ ေယာက္က ဆန္ေဆး ေနခ်ိန္မွာလည္း စကားမစ။ ေရအတူခ်ိဳးၾကေတာ့လည္း မသိလုုိက္ မသိ ဖာသာ။ ေက်ာင္းကေလးမွာ မနက္ပုုိင္း စာသင္ခ်ိန္ ကုုန္သြားျပီး ေန့ခင္းအားလပ္ခ်ိန္ ေရာက္ ေတာ့လည္း တပည့္ေလးေတြၾကားမွာ စကားမ်ား အလုုပ္ရွုုပ္ရင္း မေျပာျဖစ္ေပ။ သည္လုုိ ျငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနျပန္ေတာ့ ေျပာကုုိ ေျပာစရာရွိျပီး ေျပာျပျခင္း မခံရေသး ေသာ သူတုုိ ့ ၏ ထံုုးစံအတုုိင္း အသည္းတယားယားနွင့္ ေမးခ်င္လာသည္။ တကယ္တမ္းညီမတစ္ေယာက္ အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာလာသည့္ အခ်ိန္ကေတာ့ ညေနေက်ာင္းဆင္းအျပီးမွာ ျဖစ္သည္။ ေျခတံရွည္ ေက်ာင္း ကေလးေပၚမွ ဆင္းျပီး ေက်ာင္း ဝင္း၏ ညာဘက္ေထာင့္ ၿခံစပ္မွာရွိသည့္ ဆရာမမ်ားအတြက္ ေဆာက္ထားေပးေသာ၀ါးအိမ္ကေလးဆီသိုု ့ ေျခသလံုုး၀က္ခန္ ့နက္သည့္ ေရျပင္ကုုိ ထမီတစ္၀က္မရင္း၊ ၾကိမ္ဆြဲျခင္း ကေလးကုုိ တစ္ဖက္ကဆြဲရင္း၊ ေရျပင္ကုုိ ဒရြတ္တုုိက္ လွမ္းျဖတ္ရင္း သြားေနေသာ ညီမ၏ ေက်ာျပင္ ကုုိၾကည့္ျပီး အိပ္မက္အေၾကာင္း ေတြးေနမိေလသည္။
၀ါးထရံနွင့္လုုပ္ထားေသာ တစ္ဖက္တပ္ တံခါးရြက္နွင့္ ၀ါးတုုိင္တစ္တိုုင္မွာ ကပ္ခ်ည္ ထားေသာ သံၾကိဳး ကေလးထဲမွ ေသာ့ေသးေသးကေလးကုုိဖြင့္တာလည္း ညီမပဲျဖစ္သည္။ တကြ်ိကြ်ိျမည္ေနေသာ ၀ါးၾကမ္းခင္း ေတြကုုိ ဖြဖြလွမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေက်ာင္း၀တ္စံုု အျဖဴ အစိမ္းကုုိ လဲျပီးခါနီးအခ်ိန္မွာ ညီမ စကားစသည္။
“ညက အိပ္မက္အေၾကာင္း မမျမ၀ါးရံုုကုုိ ေျပာျပရဦးမယ္”
“လုုပ္စမ္းပါဦး”
ညီမက အ၀တ္အစားလဲျပီးျပီးခ်င္း ၀ါးၾကမ္းေပၚမွ အဆင္သင့္ ခင္းထားသည့္ သင္ျဖဴး ဖ်ာအိပ္ရာေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်လုုိက္သည္။ မနက္စာ ညစာ ထမင္းနွင့္ဟင္းကုုိ မနက္ ကတည္းက ခ်က္ထားျပီးသားမိုု ့ စိတ္ေအးလက္ေအး အနားယူႏိုုင္သည့္ သည္အခ်ိန္ကုုိ ညီမ တမင္ေရြးထားမွန္း သေဘာေပါက္လုုိက္မွ ညီမ အိပ္မက္ကေတာ့ မက္ရိုုးမက္စဥ္ထက္ ဆန္းျပန္ျပီလားဟုု ကမန္းကတန္း စဥ္းစားမိသည္။
“ညက အိပ္မက္ထဲမွာေလ ညီမ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကုုိ ေတြ.တယ္၊ ပန္းပြင့္မဟုုတ္ ပါဘူးေလ၊ ပန္းဖူးကေလးပါ၊ ပန္းဖူးအျဖဴေလး၊ သိလား မမျမ၀ါးရံု”
“ပန္းဖူးအျဖဴကေလး”
ညီမစကားကုုိ သံေယာင္လုုိက္မိေတာ့ ညီမက လက္ေမာင္းေပၚတြင္ အံုုးထားသည့္ ေခါင္းကုုိ ဆတ္ခနဲ ညိတ္ျပသည္။
“ဟုုတ္တယ္၊ အဲဒီပန္းဖူးကေလးရဲ့ ရိုုးတံေတြမွာ ဆူးေတြလည္း ရွိတယ္၊ အရြက္ ကေလးလည္း စိမ္းျပီး ဖားဖားကုုိေ၀ေနတာပဲ၊ ပြင့္ဖိုု ့ပဲ လုုိေတာ့တာ၊ အိပ္မက္ထဲမွာမိိုု ့လိုု ့လား မသိဘူး၊ ပန္းဖူးကေလးရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေနေရာင္မရပဲ အံုု့အံုု့မုုိွင္းမိွုုင္းၾကီး ျဖစ္ေနတယ္”
ေျပာရင္းနွင့္ ညီမက အားမလုုိအားမရ ျဖစ္လာကာ လွဲေနရာမွ ထထိုုင္သည္။ တင္ပ်ဥ္ေခြေပၚမွာ ေခါင္းအံုုးတင္ျပီး ေခါင္းအံုုးေပၚကိုု တစ္ေတာင္နွစ္ဖက္ အားရပါးရ ေထာက္၏။
“အဲဒီပန္းကေလးက ညီမကုုိ စကားေျပာတယ္”
“ဟင္”
အလန္ ့တၾကား အာေမဍိတ္သံကုုိ ၾကားေတာ့ ညီမက အားရပါးရ ရယ္သည္။
“တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုုျပင္လုုိ ့ေျပာဦးမလိုု ့လား၊ ညီမ တကယ္ေျပာေနတာ မမျမ၀ါးရုုံရဲ့၊ ပန္းဖူးကေလးက ေျပာတယ္၊ ကြ်န္မ ပန္းတစ္ပြင့္အျဖစ္ ပြင့္ခ်င္ျပီတဲ့”
ညီမက စကားကုုိ တံုးတိတိရပ္သည္။
“ဆက္ေျပာေလ ညီမ၊ ျပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”
“ဒါပဲ၊ အိပ္မက္က အဲဒီမွာတင္ လန္ ့ႏိုုးသြားတာ၊ ညီမေလ.. ပန္းဖူးကေလးကိုု ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိလုုိက္ဘူး၊ ဘာမွလည္း မေျပာျဖစ္လုုိက္ဘူး၊ အိပ္မက္ကလန္ ့ႏိုုးေတာ့မွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတယ္”
ညီမကုုိ စိုုးရိမ္တၾကီးနွင့္ ၾကည့္မိသည္။ ဒါဟာ တကယ္ပဲလား။ အိပ္မက္ဆုုိတာမ်ိဳးကသက္ေသျပခိုုင္းလုုိ ့ ရတာမဟုုတ္ေတာ့လည္း အခက္သားပင္။ ညီမကေတာ့ တကယ့္ကုုိ ထိခိုုက္တ, သေနေသာဟန္ျဖင့္ မက္ခဲ့ျပီးေသာ အိပ္မက္ကုုိ လုုိက္လံဖမ္းဆုုပ္၍ ေငးေမာေနသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမကုုိ တစ္နည္းတစ္ဖံုုေတာ့ ျပဳျပင္ေပးရေတာ့မည္။ ဘယ့္ႏွယ္… အိပ္မက္ေတြ တသီတတန္း ၾကီး မက္ျပီးေတာ့ အိပ္မက္ကုုိပဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသတဲ့၊ ညီမအတြက္ စိုုးရိမ္ေတြးက ညီမစကား ေၾကာင့္ အလန္ ့တၾကား ရပ္တန္ ့ရ၏။
“ဒီညေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ပန္းကေလးပြင့္လာမလားမသိဘူး”
(ခ)
အိပ္ရာကႏိုုးျပီဟုု အသိ၀င္၀င္ခ်င္းမွာပဲ ဆယ္ေပေက်ာ္ရံုုပတ္လည္၀ါးအိမ္ကေလးနွင့္ ဆက္လ်က္ေနာက္ေဖး ေခ်ာင္ပုုပုုေလးဆီမွ ညီမ၏ ဆန္ေဆးသံကုုိ ၾကားရသည္။ႏိုု ့ဆီဘူးႏွစ္လံုုးစာ ဆန္ကေလးကုုိ ေဆးေနတာမိုု ့ ဆန္ေဆးသံက စည္စည္ေ၀ေ၀ မရွိပဲ တေျဖာက္ေျဖာက္ျဖစ္ေနသည္။ ဆန္ေဆးေရကုုိ သြန္ခ်ေတာ့ အိမ္ ကေလးေအာက္မွာ ေရေတြအျပည့္ လႊမ္းေနတာမိုု ့ ေရသံ ဗလံုုဗလံုုကုုိ ၾကားရသည္။ညီမအေစာၾကီးအိပ္ရာ ႏိုုးေနတာပဲ။ ထမင္းအုုိးတည္ျပီး သြားလွ်င္ ညီမကႏိုု ့ဆီဘူးႏွစ္လံုုးစာ ထမင္းကိုု တစ္၀က္တိတိ ခြဲလိမ့္မည္။ က်န္ေသာ တစ္၀က္ကုုိ သံပန္းကန္ျပား နွစ္ပန္းကန္ထဲ အညီအမွ် ခြဲေ၀ျပီးသား ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ သည္အျပဳ အမူကိုုျမင္စက အလန္ ့တၾကား ေျပာခဲ့မိဖူးတာ သတိရသည္။
“ဟင္… ထမင္းကိုု ခြဲတမ္းနဲ ့ စားရမွာလား ညီမရဲ့၊ ၾကည့္လည္းလုုပ္ပါဦး၊ စားေကာင္းျခင္းမစားရဆုုိသလုုိ ျဖစ္ေနပါေရာလား”
အားရပါးရရယ္လိမ့္မည္ဟုု ထင္ထားေပမယ့္ ညီမက မရယ္ပါ။ မ်က္သားျဖဴျဖဴကေလးေတြေပၚေအာင္ မ်က္လံုုးပင့္ေမာ့ၾကည့္ရင္း အသံခ်ိဳခ်ိဳနွင့္ တိုုးတုုိးေျပာသည္။
“မမ-မ၀ရင္ ညေနစာ တစ္၀က္ခြဲထားတဲ့ အထဲက ယူစားေလ၊ ညီမက မစားႏိုုင္လိုု ့ပါ”
ေနာက္ပုုိင္းမွာေတာ့ သည္လုုိ စနစ္တက်ခြဲတမ္းခ်ျခင္းမွာ ညီမ မစားႏိုုင္ျခင္း တစ္ခုု တည္းေၾကာင့္မဟုုတ္မွန္း သိလာရသည္။ အင္းေလ မစားႏိုုင္တာပါပဲ။ ၀မ္းျပည့္သြားလုိ ့ မစားႏိုုင္ေတာ့တာမ်ိဳး မဟုုတ္ပဲ၊ အ၀အၿပဲ စားဖုုိ ့မႏိုုင္ေသာ ဘ၀တာ၀န္ေတြေၾကာင့္ဆုုိတာ ရင္နင့္ဖြယ္ သိရွိခဲ့ရေလသည္။
ထမင္းကုုိ စနစ္တက် ခြဲေ၀ခ်က္ျပဳတ္စားရျခင္း၏ အေၾကာင္းေတြကုုိ ညီမ ေလေအး ေအးႏွင့္ ေျပာျပသည့္ ေန ့က ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ေန ့ျဖစ္သည္။ ထိုုေန ့သည္ ေက်ာင္း ကေလးမွ ဆရာမေတြအတြက္ ရြာက ေဆာက္ေပးထားေသာ ၀ါးအိမ္ကေလး၏ တံခါး၀မွာ ညီမနွင့္ အတူထိုုင္ရင္း စကား၀ိုု္င္းဖြဲ ့ျဖစ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကေလး၏ ေအာက္မွာေရာ၊ ဆရာမေတြအတြက္ ေဆာက္ေပးထားသည့္ ၀ါးအိမ္ေလး၏ ေအာက္မွာ ေရာ ေရေတြျပည့္လွ်ံ ၀ိုုင္းေနသည္။ ရြာထဲမွာလည္း ေရေတြ ၀ိုုင္းေနတာပါပဲေလ။ ညီမက သည္လုုိ၀န္းက်င္ အႏွံ ့ျပန့္၀ိုုင္း ေနသည့္ မိုုးတြင္းျမစ္ေရ ညိဳေနာက္ေနာက္ေတြကုုိ ၾကည့္ရင္း စကားစခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
“ေဟာဒီ ေရေတြက ဘယ္ေတာ့က်မလဲ မသိဘူး၊ ညီမေတာ့ ေရက်မွ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ မမျမ၀ါးရုုံေရာ ဒီလအိမ္မျပန္ဘူးလား”
“လခထုုတ္ရင္းနဲ့ ျပန္ၾကမယ္ေလ၊ ညီမက လခထုုတ္ရက္မျပန္ဘူးလား”
ညီမသည္ ေခါင္းကုုိခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ခါျပခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ဖုုိ့ အခြင့္အလမ္းေပၚတာေတာင္ မျပန္သည့္ ညီမအေပၚ အံ့ၾသတၾကီးနွင့္ စကားမစခင္မွာ ညီမအသံၾကားရသည္။
“မျပန္ေတာ့ဘူး၊ လစာကုုိ မမျမ၀ါးရံုုပဲ ထုုတ္ျပီး အိမ္ကုုိ ပုုိ ့ေပးပါ၊ ဒီမွာ ညီမတိုု ့အတြက္ တစ္လစာ၀ယ္ရမယ့္ အသံုုးစရိတ္အတြက္ ညီမစုုိက္ရမယ့္ ေငြတစ္၀က္ကုုိေတာ့ မမ ႏုုတ္ယူထားလုုိက္ေပ့ါ”
သည္ရြာက မူလတန္းေက်ာင္းကေလးမွာ တာ၀န္က်သည့္ ဆရာမခ်င္းအတူတူ ညီမကဘယ္လုုိျဖစ္ရတာလဲ။ ျပီးေတာ့ လစာထုုတ္ရက္ ညီမ မလိုုက္ဘူးဆုုိလွ်င္ သည္အိမ္ေသးေသးကေလးမွာ ညီမတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မွာ။
“ညီမကုုိ စိတ္မပူပါနဲ့၊ ကေလးေတြ ေခၚအိပ္မွာေပါ့”
ညီမက စုုိးရိမ္ေတြးကုုိရိပ္မိစြာ ကာကြယ္စကားေျပာ၏။
‘ဘာျဖစ္လုုိ့ မလုုိက္တာလဲ ညီမရယ္’ ဟူေသာစကား ဆံုုးဆံုုးခ်င္း ညီမက စကားကုုိ ျဖည္းျဖည္းစေျပာသည္။
“လခထုုတ္လုုိက္ရင္ ပုုိက္ဆံကုုန္ဦးမွာ၊ ဒီေခ်ာင္းအတြင္းကေန ၿမိဳ့ကုုိသြားမယ့္ ေမာ္ေတာ္သြားစီးဖိုု ့သမၺန္ခက ငါးက်ပ္၊ ျမစ္၀က ၿမိဳ့ေရာက္တဲ့ အထိ သေဘၤာခက ရွစ္က်ပ္ ဆုုိေတာ့ ဆယ့္သံုုးက်ပ္၊ အသြားအျပန္ဆုုိ နွစ္ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္၊ ျမိဳ့ေရာက္ရင္ စားမွာ ေသာက္မွာနဲ ့၊ ဆုုိက္္ကားခဘာညာနဲ ့ဆိုု အနည္းဆံုုး ငါးဆယ္ ေလာက္ကုုန္မွာ။ ညီမဒီမွာစားဖိုု ့တစ္လစာဖယ္ထယးရမွာနဲ ့ဆိုုရင္ အေမတိုု ့ကိုုေပးဖိုု ့ဘယ္ေလာက္မွက်န္ ေတာ့ မွာမဟုုတ္ဘူး။“
“အိမ္မွာကညီမရဲ ့လစာေလးကိုုပဲ မွီခိုုစားေနရသလိုုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာေလ။ ေဖေဖ့ပင္စင္လစာ ေလးကလည္း ဘာမွျဖစ္ေလာက္တာမဟုုတ္ဘူး၊ အေမ့အိမ္ဆုုိင္ကေလးကလည္းဆုုိင္ဆုုိရုုံဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္၊ မီးဖုုိေခ်ာင္တစ္ခုုလံုုး ဆုုိင္ထဲက ယူစားရတာဆုုိေတာ့ ဆုုိင္ရဲ့ေငြက အိမ္သံုုး စားစရိတ္ထဲ၀င္ျပီး ဆုုိင္ေတာင္ ျပဳတ္လုုလုုျဖစ္ေနျပီ၊ ေမာင္ေလးနဲ့ ညီမေလးနဲ ့ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ။ တစ္အိမ္လံုုးစာအတြက္ ညီမကုုိ မွီခုုိေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီမက မေခြ်တာလိုု ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ မမရယ္။လစာထုုတ္မလုုိက္ပဲေနရင္ေငြ(၅၀)ေလာက္ အလုုိလုုိသက္သာ သြားမွာ”
ညီမစကားဆံုုးေတာ့ သက္ျပင္းတစ္လံုုးသာ အလုုိအေလ်ာက္ပြင့္အံထြက္က်လာေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမဟာ မိသားစုုအတြက္ အားထားရာေက်းဇူးရွင္ပဲ။ ညီမဘ၀က က်ဥ္းေျမာင္းက်ပ္တည္းေပမယ့္ ေနခ်င္ စရာေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ ေနခ်င္စရာ မေကာင္းဘူး ဆုုိရင္လည္း မေနခ်င္လုုိ့ ့မွမရတာေလ။
ထမင္းနွစ္လံုုးခ်က္ကုုိ နွစ္ေယာက္စာအတြက္ တစ္၀က္စီ အညီအမွ်ခြဲ၊ တစ္စိတ္အညီအမွ် စိတ္ျပီးမွ စားတာ ေတြ၊ တပည့္ေလးေတြ ခူးလာေပးသည့္ ပြပြေဖာင္းေဖာင္း လယ္ကန္စြန္းပင္ၾကီးေတြကိုု ေန့တုုိင္းလုုိေၾကာ္စား ျပီး ဟင္းစားဖိုုးေခြ်တာ တာေတြ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြေရာက္တုုိင္း ၿမိဳ့ျပန္ဖုုိ ့အေဖာ္စပ္သည့္အခါျငင္းဆန္တာေတြ ကုုိ ပီပီျပင္ျပင္ နားလည္ခဲ့ျပီ။
“ညီမရယ္ ၾကည့္လည္း လုုပ္ပါဦး၊ အာဟာရခ်ိဳ.တဲ့ျပီး ေရာဂါေတြ ၀င္ေနပါဦးမယ္”
ညီမက ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့မွ ‘ရပါတယ္’ တဲ့၊ ညီမ၏ တသီတတန္း အိပ္မက္ေတြက ညီမအေျခ အေနနဲ ့မ်ား ဆက္စပ္ေနမလားဟုု အေတြးလြန္စြာနွင့္ ဟုုတ္မွန္း မဟုုတ္မွန္း မေရရာစြာအေတြးဆန္ ့မိသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္အျပန္မွာ ပုုလင္းနွင့္ ထည့္ေၾကာ္ယူလာတတ္ေသာ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ငံျပာ ရည္ခ်က္ေတြ၊ ေျမပဲေၾကာ္ ေတြ ထည့္ေပးလွ်င္လည္း ညီမက ဘယ္ေတာ့မွ အသာတၾကည္ မစားတတ္သူ ေလ။ အာဟာရေတြ ခ်ိဳ ့တဲ့ေတာ့ နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္လိုု ့မေပ်ာ္ပဲ ေတာင္စဥ္ေရမရ အိပ္မက္ေတြ ေလွ်ာက္မက္ေနတာမ်ားလား။
“ညီမက ေၾကြက်လာတဲ့ သစ္ရြက္ကေလး တစ္ရြက္ကုုိ လုုိက္ေကာက္တာ မမျမ၀ါးရုုံရဲ့၊ သစ္ရြက္ကေလးက ေခ်ာင္းထဲက်သြားတယ္။ ညီမက သစ္ရြက္ကေလးကုုိ လုုိခ်င္ေဇာနဲ့ ေခ်ာင္းေရရဲ့ အတိမ္အနက္ကုုိ မတြက္မိပဲ အတင္းဆင္းဖမ္းလုုိက္ေတာ့ ေရထဲကုုိ ၀ုုန္းခနဲက်ျပီး ေရေအာက္ျမဳပ္သြားတာ၊ အသက္ရွဴေတြ က်ပ္လာျပီး လန္ ့ႏိုုးေတာ့ တစ္ကုုိယ္လံုုးေစာင္ေတြနဲ့ လံုုးေထြးေနတာပဲ”
ညီမ၏ အိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ခုုျဖစ္သည္။ ညီမျမင္ခဲ့ေသာ သစ္ရြက္ ကေလးက ဘာသစ္ရြက္လဲ ဆုုိတာ ညီမသိႏိုုင္လိမ့္မည္လား။
“ေတာင္ေပၚတက္ေနတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးခုုိးေတြဖံုုးေနလိုုက္တာ ဘာမွမျမင္ရဘူး၊ ေတာင္ၾကီးကလည္း မတ္ေစာက္၊ မီးခိုုးေတြဖုုံးျပီးမျမင္မကန္းျဖစ္ေနေတာ့အလဲလဲအျပိဳျပိဳနဲ ့ညီမတစ္ကိုုယ္လံုုးဒဏ္ရာေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ညီမက ဆက္တက္ေနတာပဲ၊ လန္ ့ႏိုုးေတာ့ ေမာလုုိက္တာ။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေတာင္ထိပ္နား မေရာက္ခဲ့ဘူး”
သည္လုုိ သည္းထိတ္ရင္ဖုုိေတြလည္း ပါေသးသည္။ ညီမေရာက္လိုုေသာေတာင္ထိပ္နွင့္ ဘယ္ေလာက္ေ၀း ကြာ ေသးသလဲ။ ညီမကုုိယ္တုုိင္ပင္ မွတ္သားႏိုုင္ခဲ့ဟန္ မတူေပ။
“ညတုုန္းက အိပ္မက္ကေတာ့ ဆန္းတယ္ မမေရ၊ ညီမတုုိ့ မိသားစုု က ဘုုရားဖူး သြားတာတဲ့။ ပင္လယ္ၾကီး ကုုိျဖတ္ျပီးေတာ့သြားရတာတဲ့။ သြားရတဲ့ယာဥ္ ကုုိလည္းၾကည့္ဦး၊ ေဖာင္နဲ့ သြားတာတဲ့ေလ၊ ေဖာင္ေပၚက လူေတြက သက္စြန့္ဆံဖ်ား အသည္းတထိတ္ထိတ္နဲ ့ ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ဘုုရားဆီေရာက္ဖုုိ ့စိတ္ထဲမွာေစာျပီး စိတ္အားလည္း ထက္သန္ေနၾကတယ္၊ တကယ္တမ္း ဘုုရားဟာ ရွိကုုိရွိရမွာပဲဆုုိျပီး ေဖာင္နဲ ့ဆက္တက္ဖိုု ့ ျပင္တုုန္းမွာပဲ လန္ ့ႏိုုး သြားတာ”
ညီမ၏အိပ္မက္ပံုုျပင္ေတြကုုိ ေျပာရမည္ဆုုိလွ်င္ေတာ့ ဆံုုးႏိုုင္မည္မထင္ေပ။ ညီမကေတာ့အိပ္မက္အေၾကာင္း ဆုုိလွ်င္ၿမိန္ေရရွက္ေရ ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခါတုုန္းကေတာ့ အိပ္မက္အေၾကာင္းေျပာရင္းတစ္စံုု တစ္ခုုကိုု သတိရသြားဟန္နွင့္ အိပ္မက္အေၾကာင္းကုုိ တိခနဲျဖတ္ရင္း ေျပာဖူးသည္။
“ၾကည့္စမ္း ညီမအိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အလြယ္တကူ ျဖစ္သြားတာ၊ လုုိတာရသြားတာ မရွိဘူးေနာ္၊ ခက္ခက္ခဲခဲ ေတြၾကံဳရၿပီး ဆႏၵ မျပည့္ခင္ လန္ ့ႏိုုးသြားတာ ခ်ည္းပဲ၊ ကံၾကမၼာကေလ အိပ္မက္ကုုိေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္္ရႊင္ရႊင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အေႏွာင္ အဖြဲ.ကင္းကင္းနဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳး မက္ခြင့္မေပးဘူး”
သည္လုုိ ညီမစကား ၾကားရေတာ့လည္း ကရုုဏာသက္စြာ ေျဖသိမ့္ရျပန္သည္။
“အိပ္မက္ဆုုိတာ လက္ေတြ.မွ မဟုုတ္တာပဲ ညီမရယ္၊ သိပ္မစြဲလမ္းပါနဲ ့။ ေန ့ခင္းဘက္မွာလည္း တစ္ေန ကုုန္စာသင္၊ ညက်ေတာ့လည္း ေတာင္စဥ္မေရရာ အိပ္မက္ေတြေၾကာင့္ အိပ္မရနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္”
ညီမကသက္ျပင္းကုုိ အလ်င္ခ်သည္။ အိမ္ကေလးေအာက္က ေရညိဳေနာက္ေနာက္ေတြကုုိ စူးစုုိက္ၾကည့္ရင္း လက္ေခ်ာင္းေတြကုုိ တေျဖာက္ေျဖာက္ခ်ိဳးကာ ေျပာသည္။
“ညီမက မစြဲလမ္းလည္း အိပ္မက္ကေတာ့ ဆက္မက္ေနဦးမွာပဲ”
(ဂ)
ညီမတစ္ေယာက္ အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္းမေျပာတာ နွစ္ရက္သံုုးရက္ရွိၿပီ။ ကေလး ေတြကိုုသခ်ၤာတြက္ခိုုင္း ထားသည့္အခ်ိန္မ်ိဳး၊ လက္ေရးလွေရးခိုုင္းထားသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ သူ ့စားပြဲမွာထိုုင္ရင္း ေငးေမာေနတတ္ သည္။ ညေနေက်ာင္းအဆင္းေတြမွာလည္း သင္ျဖဴးဖ်ာခင္းအိပ္ရာေပၚ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလဲေလ်ာင္းေနတတ္ သည္။ အိပ္လိုု ့ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေတာ့မသိဘူးေပါ့။
ညီမကစကားမစေတာ့ ညီမျငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနတာကိုု မေႏွာက္ယွက္လိုုသျဖင့္္ စကားမစျဖစ္ျပန္ေပ။ ထိုုရက္ေတြအတြင္းမွာ ထိုုရက္ေတြအတြင္းမွာ ညီမအၿမဲလိုုအေစာႀကီးနိုုးေနတတ္သည္။ အိပ္ရာနိုုးၿပီဆိုုညီမ ကထမင္းခ်က္ထားတာေၾကာင့္ ထမင္းခ်က္ထားတာေၾကာင့္ ထမင္းက်က္ေနတာျဖစ္ျဖစ္၊ငွဲ ့ကာနီးဆူပြက္ ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ရွိေနၿပီ။ ညီမကအိပ္မက္အေၾကာင္းမ ေျပာေတာ့ေပမယ့္ ဆန္ႏွစ္လံုုးခ်က္ထမင္းကိုု တစ္၀က္ ခြဲကာ ညေနစာခ်န္ထားၿမဲ၊ က်န္တစ္ ၀က္ကိုုတစ္စိတ္ခြဲၿပီး ညီတူမွ်တူစားၿမဲ၊ တပည့္ေလးေတြခူးေပးသည့္ ကန္စြန္းရြက္ကိုု အတြင္ သာေၾကာ္စားျမဲပင္။
“ညီမရယ္ၾကည့္လဲလုုပ္ပါဦး၊ မေသထမင္း မေသဟင္းျဖစ္ေနၿပီ။“
သည္လိုုေျပာေတာ့ ညီမက ‘အဟဲ’ ကနဲတခ်က္ရယ္ကာ “ညီမစားနိုုင္ပါတယ္ မမျမ၀ါးရံုုရဲ့“ ဟုုရယ္က်ဲက်ဲေျပာသည္။
ညီမအိပ္မက္အေၾကာင္းမေျပာတာ သံုုးရက္ေျမာက္သည့္ေန ့မွာေတာ့ မေနနိုုင္စြာစကားစမိေတာ့သည္။
“ဘယ္လိုုလဲညီမ၊ အိပ္မက္ေတြမမက္ေတာ့ဘူးလား“
ညီမက ‘ မက္ပါတယ္ ‘ ဟုုခပ္ဆိုုင္းဆိုုင္းပဲေျဖသည္။ေနာက္ထပ္စကားဆက္ဖိုု ့ညီမ မ်က္ႏွာကိုု ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကည့္မိ၏။ ဟုုတ္ေလာက္ပါရဲ ့၊ ညီမမ်က္ႏွာေတြေခ်င္က်ေနသည္။အိပ္မက္ဆိုုတာ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေနတုုင္းမက္တာမွမဟုုတ္တာ။ သည္ေလာက္အိပ္မက္ ေတြမက္ေနမွေတာ့ ဘယ္မွာႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္လိုု ့ရေတာ့မွာလဲ။ စားေတာ့လည္း ထမင္း ဟင္းျဖစ္ရံုု၊ ညီမနဲ ့ေတာ့ ဒုုကၡပါပဲ။
“ အိပ္မက္အေၾကာင္းဘာလိုု ့မေျပာတာလဲ ညီမရဲ ့“
“မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး မမျမ၀ါးရံုုရယ္၊ ေျပာစရာ ၾကည္ႏူးစရာေပါ့ေပါ့ပါးပါးအိပ္မက္မ်ိဳး ဆိုုရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္ မွာေပါ့။ အခုုေတာ့…“
ညီမစကားမဆံုုးခင္မွာဘဲ ၀ါးကနဲသမ္းသည္။ ညီမအိပ္ေရးပ်က္လွၿပီ။ ညီမ၏အိပ္မက္ဇာတ္လမ္းေတြကိုု တစ္ခန္းရပ္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ေငြေၾကးကိုုမီးကုုန္ရမ္းကုုန္ တိုုင္းတာသံုုးစြဲေန သည့္ၾကားထဲ အိပ္ေရးပ်က္ျပီး ေရာဂါ၀င္လွ်င္ပိုုလိုု ့ဒုုကၡေရာက္ေတာ့မည္။ မျဖစ္ပါဘူး….ၾကာလွ်င္အိပ္မက္ေတြအေပၚစြဲလမ္းၿပီး စိတ္ေရာဂါ ပါရလာနိုုင္သည္။ လိုုရမယ္ရေဆာင္ထားေသာေဆးပုုလင္းထဲမွာ ေဆးလံုုးကေလးေတြအဆင္သင့္ ရွိေန သည္။ ေဆးလံုုးတစ္လံုုးကိုုထုုတ္ၿပီးညီမကိုုလက္ကမးေပးေတာ့ ညီမကလက္မလွမ္းပဲ မ်က္လံုုး၀ိုုင္းေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္။
“ေရာ့ေလ ညီမ“
“ဘာလဲ“
“အိပ္ေဆးတစ္လံုုးေသာက္ၿပီးအိပ္လိုုက္၊ ဒါမွႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္မွာ။ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ရင္ ညီမရဲ ့ေတာင္စဥ္ေရမရအိပ္မက္ေတြလည္း မက္ေတာ့မွာမဟုုတ္ဘူး။ ဒါမွအိပ္ေရးပ်က္သက္သာမွာ။“
ညီမ၏လွမ္းလုုလုုလက္ကတြန္ ့ကနဲျဖစ္သြား၏။ ၿပီးေတာ့မွစကားမဲ့စြာ ေငးရီရီၾကည့္ သည္။
“ေရာ့ - ယူေလ“
ညီမကေခါင္းကိုုျငင္ျငင္သာသာယမ္းခါ၏။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေခါင္းငံုု ့သြားၿပီး ႏွစ္ ေယာက္သားၾကားရရံုုေလသံ ႏွင့္ေျပာသည္။
“ပန္းအဖူးေလး ပြင့္လာၿပီဆိုုတဲ့အိပ္မက္ မက္ၿပီးေတာ့မွပဲ ဒီေဆးကိုုေသာက္မယ္ေနာ္ မမျမ၀ါးရံုု“
မ်က္လံုုးေတြဆတ္ကနဲ၀ိုုင္းသြားတာ၊ တစ္စံုုတရာအာေမဍိတ္ထြက္ဖိုု ့ေမ့သြားတာ၊လက္ထဲရွိေဆးလံုုး ကေလးက ၀ါးခင္းၾကမ္းျပင္မွတဆင့္ အိမ္ေအာက္ကေရညိဳေနာက္ေနာက္ ေတြထဲခုုန္ဆင္းသြားတာ၊ ဒါေတြအားလံုုးကိုု ညီမသတိထားမိရဲ ့လားေတာ့မေျပာတတ္ပါ။
ထြန္းတိမ္လႊာမဂၢဇင္း
နိုု၀င္ဘာလ၊ ၁၉၉၂
