အခုုတေလာ က်မမက္သည့္အိမ္မက္ေတြက က်မႀကီးျပငး္ခဲ့ရာရြာကေလးႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်ငး္ ေတြ အေၾကာင္းမ်ားခ်ညး္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ က်မကရြာကေလးဟုုသံုုးစြဲတတ္ေပမယ့္ တကယ္ ေတာ့ က်မတိုု ့ ရြာက ေက်းရြာအုုပ္စုုရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္သည္။ က်မအထက္တန္းေက်ာငး္သူ ဘ၀မွာပင္ အိမ္ေျခ ၈၀၀ ေက်ာ္ရွိသည္။ တိုုးခ်ဲ ့ရပ္ကြက္သစ္ေတြထပ္တည္ၿပီးသည့္ ခုုခ်ိန္မွာ ေတာ့ အိမ္ေျခ ၁၀၀၀ကိုု ေတာ္ေတာ္ပင္ ေက်ာ္ေလာက္ၿပီ။ က်မတိုု ့ငယ္ငယ္က အိမ္ေရွ ့ တာလမး္မွာေအာ္ေရာငး္သည့္ အသား ငါးႏွင့္ ဟငး္သီးဟင္း ရြက္သည္မ်ားထံမွသာ ၀ယ္ျခမး္ စားေသာက္ရေပမယ့္ ခုုေတာ့ ရြာမွာေစ်းတနး္ႏွင့္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ က်မ၏ငယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရြာ ့မ်က္ႏွာဖံုုးသူေဌးေတြ၊ ေက်းရြာအထက္တန္းေက်ာင္းေကာ္မတီေတြ၊ ဘုုရားေဂါပက ေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ က်မတိုု ့တေတြ တစ္ေယာက္အိမ္တစ္ေယာက္ကုူးသန္းလည္ပတ္ခဲ့ ၾကသည္။ အလွတိုု ့အိမ္မွာ ဘက္ထရီအိုုးႏွင့္ဖြင့္ေသာကက္ဆက္ရွိသည့္အျပင္ အလွ၏အမ မခင္ေဌးက ရန္ကုုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္သူမိုု ့ ေနာက္ဆံုုးေပၚသီခ်င္းေခြေတြ နားေထာင္ ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ က်မ ႏွင့္ကပ္လွ်က္ထိုုင္ေသာအလွက သီခ်င္းေခြအသစ္ ထြက္ လာလွ်င္ အတနး္ထဲမွာမိတ္ဆက္ဆိုုျပထားျပီးသား။ အလွကနံမည္ႏွင့္လိုုက္ေအာင္ လွျပီး သီခ်ငး္ဆိုုလညး္ အေတာ္ေကာငး္သည္။ အတန္းအားခ်ိန္ မ်ားတြင္ က်မ တိုု ့ကိုုသီခ်ငး္ ဆိုုျပ ေလ့ရွိသည္။ သူဆိုုျပေသာသီခ်ငး္မ်ားထဲမွ က်မနားထဲစဲြ သြားေသာသီခ်ငး္ဆိုုလွ်င္ က်မ ကဘယ္သူဆိုုတာလဲ၊သီခ်ငး္နံမည္ဘာလဲေမးေတာ့သည္။သူကအဆိုုေတာ္နံမည္နွင့္ သီခ်ငး္နံမည္ကိုု ေျပာျပ ျပီး “ငါ့အိမ္မွာလာနားေထာင္ပါလား“ ဟုုေျပာတတ္သည္။ စေန တနဂ္ေႏြေက်ာငး္ပိတ္ရက္ေတြဆိုု က်မက သူတိုု ့အိမ္အလည္သြားကာ သီခ်ငး္နားေထာင္ တတ္သလိုုေန ့လည္မုုန္ ့စားဆင္းခိ်န္ေတြမွာ အလွႏွင့္လိုုက္၍ မၾကာခဏထမင္းစားဖူးသည္။ အလွတိုု ့အိမ္က ခ်မ္းသာေတာ့ အၿမဲလိုုလိုုဟင္းကာငး္ ခ်က္သည္ေလ။ မမြန္တိုု ့အိမ္ကေတာ့က်မအိမ္ႏွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုုင္မိုု ့ေန ့စဥ္နီးပါးေရာက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္း ေကာင္းေကာင္းေသာက္ခ်င္လွွ်င္ အိမ္ေရွ ့ကအုုပ္နီခဲခင္းထားသည့္ ရွစ္ေပေလာက္သာက်ယ္သည့္ တာလမ္း ကေလးကိုုေစြ ့ကနဲျဖတ္ကာေရာက္သြားတတ္သည္။ မမြန္တိုု ့ကအဘဟုုေခၚေသာ သူတိုု ့ဖခင္ဦးဒန္နီက ေရေႏြးၾကမ္းေကာင္းကာင္းၾကိဳက္သည္။ ရြာက ကုုန္စံုုဆိုုင္မွာရနိုုင္သည့္အထဲမွ အေကာငး္ဆံုုးလက္ဖက္ ေျခာက္ကိုုမွေသာက္သည္။ လက္ဖက္ေျခာက္ေကာင္းေကာငး္သံုုးသည့္အျပင္ ေရေႏြးကိုုလညး္စံနစ္ တက် ႀကိဳေသာက္သူ ျဖစ္သည္။ ေရေႏြးတည္စဥ္မွာ မီးခိုုးေစာ္မနံေအာင္ မီးေကာင္းေကာငး္ႏွင့္ ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ တည္သည္။ ပြက္ပြက္ဆူေတာ့မွ လက္ဘက္ေျခာက္ခပ္၍ ခုုနကဟုုနး္ဟုုန္းေတာက္ေနေသာ မီးမ်ားကိုု ရွဲကာ မီးခဲကေလးႏွင့္ႏွပ္လိုုက္ေသးသည္။ အေသအခ်ာနွပ္ၿပီးသြားေသာ ေရေႏြး ၾကမး္ကိုု ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုုက္ထားေသာ ဒန္ေရေႏြးအိုုးကေလးထဲေျပာငး္ထည့္ကာ ထိုုေရေႏြးအိုုးကေလးကိုုမွ ခဏေလးႏွင့္ ေအးမ သြားေအာင္ ပုုဆိုုးေဟာငး္တစ္ခုုျဖင့္ ပတ္ထား လိုုက္ေသးသည္။ ထိုုကဲ့သိုု ့စံနစ္တက်ႀကိဳႏွပ္ထားေသာ ေရေႏြးၾကမး္က ဖန္သက္ခါးဆိမ့္စြာ လွ်ာေပၚမွာစြဲသြားေလသည္။ ေနာက္ပိုုင္းဓါတ္ဘူးေတြေပၚလာေတာ့ ဦးဒန္နီတစ္ေယာက္္ ေရေႏြးၾကမး္အိုုးကိုု ပုုဆိုုးေဟာငး္ျဖင့္ပတ္ရေသာ အလုုပ္တစ္ခုုသက္သာသြားသည္။
က်မတိုု ့အိမ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုုဆံုုဖိုု ့စုုရပ္လိုုျဖစ္ေနသည္။ က်မအဖြားက ရြာမူလတန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုုပ္ဆရာမေဟာင္းမိုု ့ က်မသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မိသားစုု၀င္တစ္ ေယာက္မဟုုတ္တစ္ေယာက္က အဖြား၏တပည့္ေတြျဖစ္သည္။ တပည့္မ်ား၏ေသြးသားရင္း ေတြျဖစ္သည့္အျပင္ ေျမး၏သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုု ေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြလာလွ်င္ သူ ့တပည့္ ေဟာင္းေတြအေၾကာင္းေမးျမန္းရင္း အဖြားနွင့္ အဖြ ့ဲ က်သြား တတ္သည္။ က်မတကၠသိုုလ္ တက္ေတာ့ ရန္ကုုန္မွသူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္လိုုက္လည္ၾကျပန္သည္။ ဂီတ၀ါသ နာပါေသာ က်မ၏ညီမကိုုျမိဳ့ သားက်မသူငယ္ခ်င္းေတြက ဂစ္တာတစ္လက္ လက္ေဆာင္ေပး၏။ အိမ္မွာ ဂစ္တာရွိလာေတာ့ လုူပိုုစံုုလာသည္။ ညေနေစာင္းေတြမွာ၊ ညဦးယံေတြမွာ၊ လသာညေတြမွာ က်မတိုု ့အိမ္၌ ဂစ္တာသံသီခ်င္းသံေတြ ညံေနေလ့ရွိသည္။
က်မတိုု ့အိမ္ကေလးက တိုုးျမစ္ႀကီးမွခြဲျဖာထြက္လာေသာ မလက္တိုုေခ်ာင္းကမ္းနဖူး ေပၚမွာရွိသည့္ ေျခတံရွည္သစ္သားအိမ္ကေလးျဖစ္သည္။ လဆန္းရက္ေတြဆိုု လေရာင္က အိမ္ေနာက္ေဖး ေခ်ာင္းကမ္းနဖူး ေပၚရွိ သစ္ပင္သစ္ကိုုင္းမ်ားၾကားမွ တိုုးေ၀ွ ့ထြက္လာတတ္ သည္။ လေရာင္ဟပ္၍ ေရႊေရာင္အလင္းေတြ တလက္လက္ျဖာေနေသာေခ်ာင္းေရျပင္ကိုု ၾကည့္ျပီး အနာဂါတ္ကိုု က်မတိုု ့စိတ္ကူးယဥ္ပံုုေဖာ္ခဲ့ၾကသည္။
“သီတင္းကႊ်တ္ပြဲေတာ္ရက္က်ရင္ မအူပင္သြားမယ္ေနာ္အဖြား“ အတားအဆီးမရွိရေနေသာလေရာင္ႏွင့္ ေခ်ာင္းကိုုျဖတ္တိုုက္လာေသာညေလေအး ေအးေၾကာင့္ အဖြား စိတ္လက္ၾကည္သာေနတာကိုု အခြင့္ေကာင္းယူကာ က်မတိုု ့အတြက္ အေရးၾကီးေသာအခြင့္အေရး ကိုု ေတာင္းဆိုုရသည္။
မအူပင္ၿမိဳ ့က က်မတိုု ့ရြာႏွင့္ ေရလမ္းအရဆိုု ၇ မိုုင္ခန္ ့ေ၀းသည္။ ပဲ့ေထာင္ဟုုေခၚ သည့္စက္တပ္ ေလွကေလးေတြႏွင့္ဆိုု တစ္နာရီခန္ ့ေမာင္းရသည္။ မအူပင္မွ က်မတိုု ့ရြာကိုု အေျဖာင့္ေဖာက္ ထားေသာ ေျမကားလမ္းကသြားလွ်င္ေတာ့ ၄မိုုင္ခန္ ့ပဲေ၀းေတာ့သည္။ ဒါေပ မယ့္ ကားကေႏြရာသီမွာပဲ ေျပး၍ရသည္။ ရႊံ ့ေစးေျမမိုု ့မိုုးတြင္းမွာ ဗြက္လံုုးမ်ားထကာလမ္းပ်က္ သြားၿပီးက်မတိုု ့အလယ္တန္း၊ အထက္ တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာေတာ့ ကားေတာင္ေျပး၍ မရေတာ့ေပ။ ၂၀၀၈ ခုုႏွစ္မွာရြာကိုုေန ့ျခင္းျပန္ အလည္ ေရာက္ေတာ့ ဆိုုင္ကယ္ ကယ္ရီေတြႏွင့္ ကူးသန္းသြားလာေနၾကတာေတြ ့ခဲ့သည္။ အေတာ္ခရီးႀကံဳ ့ၿပီး သြားရလာရလြယ္ကူသြားသည္။
“ ေအး.. သီတင္းကႊ်တ္မတိုုင္ခင္ ညည္းတိုု ့လိမ္လိမ္မာမာေနရင္ သြားရမွာေပါ့။“
အဖြားကဤသိုု ့ေျဖတတ္သည္။ ထိုုစဥ္က ပြဲေတာ္ရက္မွာမအူပင္သြားခြင့္ရဖိုု ့က က်မတိုု ့အတြက္ အျမင့္မား ဆံုုးရည္မွန္းခ်က္မိုု ့က်မတို ့ုမွာပြဲေတာ္မတိုုင္မခ်င္းအိမ္အလုုပ္ေတြ ကိုု အပိုုးက်ိဳးက်ိဳးလုုပ္လိုုက္ၾကတာ မေျပာ ပါႏွင့္ေတာ့။ ပြဲေတာ္ရက္နီးေလ ပိုုအပိုုးက်ိဳးေလပါပဲ။ အဲသည္ ကာလေတြတုုန္းကေတာ့ က်မတိုု ့သူငယ္ခ်င္း ေတြၾကားထဲမွာ မအူပင္ေရာက္ဖူးသူက ဆရာၾကီးပဲကိုုး။ ေရာက္ဖူးသူအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ေတာ့အေခါက္ေရ မ်ားမ်ားေရာက္ဖူးသူကပိုု ဂုုဏ္ရွိသူေပါ့။
အလယ္တန္းေအာင္ေတာ့ က်မတိုု ့ရြာမွာအထက္တန္းေက်ာင္းမရွိသျဖင့္ မအူပင္မွာ အထက္တန္း ေက်ာင္းသြားတက္ရသည္။ ရွစ္တန္းေအာင္စာရင္းမွာနံမည္ပါလာေတာ့ ေပ်ာ္ လိုုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ မအူပင္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရေတာ့မည္ေလ။ ေႏြရာသီထဲက ၿမိဳ ့ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ျပင္လိုုက္ဆင္လိုုက္ရသည္မွာ အေမာ။ ေက်ာင္းအက္်ီအျဖစ္၀တ္ရမည့္ ရင္ဖံုုးအျဖဴကလည္းရင္ခုုန္ေစသည္။ ၿမိဳ ့မွာေက်ာင္းသြားတက္ရမည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ မိုု ့ အေမ၀ယ္ေပးသည့္သိုုးေမြးလြယ္အိတ္ဖားဖားကလည္းရင္ခုုန္ေစသည္။ ဒန္ထမင္းခ်ိဳင့္အသစ္၊ ဖိနပ္အသစ္၊ ကြန္ပါဘူးအသစ္၊ ေဖာင္တိန္အသစ္။ ၿမိဳ ့ေက်ာင္းသူအျဖစ္ ေက်ာင္း တက္ခြင့္ရေရး ဆႏၵကျပည့္၀ခဲ့ၿပီမိုု ့လူကေပါ့ပါးျမဴးၾကြေနသည္။
ကိုုးတန္းေက်ာင္းသူအျဖစ္ မအူပင္မွာေက်ာင္းတက္၍ ႏွစ္၀က္နီးပါးအၾကာ ပထမ အစမ္းေျဖအၿပီးမွာ ရန္ကုုန္မွာေနေသာအေဒၚကေျပာလာသည္။
“ ငါ့တူမ ကိုုးတန္းကိုု အဆင့္ျမင့္ျမင့္နဲ ့ေအာင္ရင္ ဆယ္တန္းကိုု ရန္ကုုန္မွာ ေခၚထားမယ္။"
ထိုုအခါ ရန္ကုုန္ဟူေသာဦးတည္ရာအသစ္ က်မေခါင္းထဲ၀င္ေရာက္ခဲ ့ ျပန္သည္။ ေရႊၿမိဳ ့ေတာ္ဟုု တင္စားျခင္းခံရေသာၿမိဳ ့။ တိုုက္ေတြအထပ္ထပ္၊ ကားေတြတ၀ီ၀ီ၊ ဖက္ရွင္ေတြ ဆန္းျပားလွသည္ဆိုုေသာ ရန္ကုုန္သည္ က်မအတြက္ အိမ္မက္ၿမိဳ ့ ေတာ္ျဖစ္ရ ျပန္သည္။ ဆယ္တန္းကိုုရန္ကုုန္မွာတက္ခြင့္ရေရးက က်မအတြက္အေရးအႀကီး ဆံုုးရည္မွန္းခ်က္။ ထိုုရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္ဖိုု ့အတြက္ ကိုုးတန္းကုုိ အဆင့္ ျမင့္ျမင့္ ေအာင္ျမင္ဖို ့က်မၾကိဳးစား ရျပန္သည္။ ကိုုးတန္းေအာင္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက်င္လည ္ႀကီး ျပင္း ခဲ့ရာဇာတိေျမကိုု ခြဲခြာရမွာမိုု ့စိတ္ မေကာင္းေပမယ့္ ရန္ကုုန္၏ဆြဲေဆာင္အားေၾကာင့္ ေျခလွမ္းကသြက္ၿမဲ။ ရန္ကုုန္သြားမည့္ ကုုန္စိမ္းသေဘ္ာေပၚတက္ကာနီး အေမ့ကိုုကန္ေတာ့ေတာ့ အေမက မ်က္ရည္က်သည္။ ေရာေယာင္က်ခ်င္သည့္မ်က္ရည္က ရန္ကုုန္ဟူေသာနံမည္အား စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ တန္ ့ရသည္။ က်မရန္ကုုန္ၿမိဳ ့ ေန ေက်ာင္းသ ူျဖစ္ရျပန္ျပီ။
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကေတာ့ က်မအတြက္ေျခာက္ျခားဖြယ္အေကာင္းဆံုုး ကာလ မ်ားပင္။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ က်မကိုုလႊမ္းမိုုးထားျပီ ျဖစ္ေသာ တကၠသိုုလ္ေျမကိုုေျခခ် ခြင့္ရေရး အိပ္မက္က က်မ၏အအိပ္ ပ်က္ညေတြကိုုတိုုးပြားေစခဲ့သည္။ မနက္ေစာေစာထရမွာအင္မတန္ပ်င္းေသာက်မ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာေတာ့ မနက္ ၈ နာရီထျပီးဂုုဏ္ထူးဦးေအာင္ခိုုင္ က်ဴရွင္ေျပးတက္ရသည္။ က်မတိုု ့ကဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႏွင့္ ကပ္လွ်က္ စိန္ေမရီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေနတာဆိုုေတာ့ ပန္းဆိုုးတန္းကအဂ္လိပ္စာက်ဴရွင္ကိုု တက္ရ ဖို့ ေက်ာင္း၀င္းေနာက္ဖက္အေပါက္မွထြက္ကာ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကိုု ျဖတ္၍ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္း ေပၚထြက္ရသည္။ မနက္ ၆ နာရီက်ဴရွင္ကိုု အခ်ိန္မီေရာက္ဖိုု ့ က်မအိမ္က ၅နာရီခြဲေလာက္ ထြက္ရသည္။ ့မိုုးမလင္းတလင္း မနက္ ၅ နာရီ ခြဲအခ်ိန္တြင္ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက ေမွာင္မဲတိတ္ ဆိတ္၍လူရွင္းဆဲျဖစ္သည္။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေနာက္ဖက္ ဘူတာ မွာ ရထားဆိုုက္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုုးလွ်င္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုုက္ဆဲ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဆိုုင္တန္းေတြကိုု ျဖတ္ ေက်ာ္ဖိုု ့အေဖာ္ရ သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေဖာ္ကလည္းေန ့တိုုင္းေမွ်ာ္လို ့ရသည္မဟုုတ္ပါ။
မိုုးသည္းသည္းမဲမဲ ရြာေသာမနက္ေ၀လီေ၀လင္းေတြမွာ လြယ္အိတ္ကိုုတင္းတင္းပိုုက္၊ ထီးကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုတ္ကိုုင္ျပီး ေစ်းထဲမွာေတြ ့ရသည္ ့ေယာက်္ားသားႏွစ္ေယာက္သံုုးေယာက္ကိုု မရဲတရဲ မ်က္ လံုုးေ၀့ၾကည့္၍ ေမတၱာပိုု ့လိုုက္၊ ့ဆုုေတာင္းလိုုက္ လုုပ္ေနရင္းမွပင္ အေရးအေၾကာင္းဆိုု လက္နက္ အျဖစ္သံုုးဖိုု ့ထီးကိုုလဲအသင့္ျပင္ရေသးသည္။ ျမင္ကြင္းရွင္းေသာ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမ ေပၚေရာက္ျပီဆိုုလွ်င္ေတာ့ မွတ္ရလြယ္ေအာင္ ကဗ်ာေလးသဖြယ္ဖန္တီး ထားေသာ အဂ္လိပ္ သဒၵါစည္းမ်ဥ္းေတြကိုုရြတ္ရင္း ပန္းဆိုုး တန္းေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ရသည္။ စာရခ်င္စိတ္ေရာ၊ စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္သည့္စိတ္ေရာ ေပါင္းေနသည့္ ထိုုမနက္ခင္းေတြမွာ “ အာတီကယ္၊ သက္တ္ ၊ သစ္စ္၊ အက္ဂ်စ္တစ္နဲ ့any, one ရဲ ့ေနာက္မွာကြယ္၊ ပိုုင္ ဆိုုင္ မႈရယ္ ၀ိဘက္ေနာက္နဲ ့noun and noun လည္းသံုုးတတ္တယ္“ ဟုု noun “ နာမ္“ ကိုုေတြ ့ရ ေလ့ရွိသည့္ ေနရာမ်ားအား မွတ္ရလြယ္ေအာင္ဖန္တီးထားသည့္ လက္ာေတြကိုု ပါးစပ္မွ အသံထြက္ေအာင္ ရြတ္ရင္း အဂ္လိပ္စာလက္ာေတြက သံဗုုေဒၵနဲ ့ဆံုုးလိုု ဆံုုးလဲရွိခဲ့သည္။ ဓါတုုအီေကြးရွင္းလက္ာ ေတြႏွင့္ အဂ္လိပ္ စာလက္ာေတြေရာလိုုေရာ၊ ဓါတုုလက္ာနွင့္ အဂ္လိပ္စာလက္ာၾကား မွာ ဂုုဏ္ ေတာ္ကိုုးပါးက ေရာက္လိုု ေရာက္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲၾကီး မေျဖမီ ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက က်မတိုု ့မွာတက္ၾကြမႈႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ ့မႈ ေပါင္းကာ ေန ့နွင့္ညမွားလိုုမွားျပီးစာက်က္ၾက၊ ေမးခြန္း ေဟာင္းေတြေျဖၾက။ ခန္ ့မွန္းေမးခြန္းေတြရဖိုု ့ဖုုန္းနား မွာထိုုင္ေစာင့္ၾကရ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ ေသြး ပ်က္မႈ၊ ၀ရုုန္းသုုန္းကားျဖစ္မႈအားလံုုး၏ အရင္းခံဦးတည္ရာကေတာ့ ျမက်ြန္းညိဳညိဳတကၠသိုလ္ အိပ္မက္ျဖစ္သည္။
ဆယ္တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာေတာ့ပိုုျပီးစိတ္လႈပ္ရွားရသည္။ က်မကခ်မ္းသာေသာမိသားစုု စာရင္း၀င္ မဟုုတ္ေလေတာ့ အေတာ္အတန္အမွတ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေအာင္ေသာ္လည္း တကၠသိုုလ္မွတက္ရ ပါ့မ လား ရင္တုုန္ရသည္။ ထင္သည့္အတိုုင္းပဲ အေမကေျပာလာသည္။ “ ငါ့သမီးရတဲ့အမွတ္နဲ ့ဆိုု မအူပင္မွာျပန္ ျပီး မူလတန္းျပဆရာမေလွ်ာက္ရင္ ထိပ္ဆံုုးက ၀င္တယ္။အလယ္တန္းျပေတာင္ တန္းရေလာက္တယ္။ ရြာ ျပန္ျပီးဆရာမလုုပ္၊စာေပးစာယုူတက္ ၿပီး ဘြဲ ့တခုုယူ။ ဘြဲ ့ရရင္ အလယ္တန္းျပ ၊အထက္တန္းျပ စသည္ျဖင့္ တဆင့္ၿပီးတဆင့္တက္ ျ႔ပီး အထက္တန္းေက်ာင္းအုုပ္ေတြဘာေတြအထိျဖစ္နိုုင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေအးခ်မ္းသလဲ။ ဂုုဏ္လည္းရွိတယ္။“
က်မအဖိုုးအဖြားေတြကလည္းေက်ာင္းဆရာေတြ။ အေမကလည္းေက်ာင္းဆရာမ။ ဘႀကီးႏွင့္ အေဒၚကလည္းေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမဦးေလးအေဒၚေတြထဲမွာေက်ာင္း ဆရာ၊ဆရာမလုုပ္သူ က ၁၀ ေယာက္ထက္မနည္းရွိသည္။ ဒီေတာ့ အေမက က်မကိုုလည္း မ်ိဳးရိုုး မပ်က္ေက်ာင္းဆရာမလုုပ္ေစ ခ်င္သည္။ က်မကလည္းဆရာမဘ၀ကိုု ႀကိဳက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ထိုုအခ်ိန္မွာ က်မ၏အိမ္မက္ထဲမွာ တကၠသီလာဆိုုတာၾကီးက ေနရာအျပည့္ယူ ထားျပီးသားျဖစ္ေနျပန္သည္။
ဦးေလးအေဒၚမ်ား၏အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမႈနွင့္ အဖြား၏ အားေပးမႈေၾကာင့္ က်မတကၠ သိုုလ္တက္ခြင့္ ရခဲ့သည္။ က်မ၏အိပ္မက္ေတြလည္း တစ္ခုုမွတစ္ခုုသိုု ့ ေရြ ့လ်ားေျပာင္းလဲ လာခဲ့သည္။ အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိုုင္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ေတြရွိသလိုု မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ တာေတြလည္း ဒုုႏွင့္ေဒး။ တကၠသိုုလ္က ဘြဲ ့ရျပန္ ေတာ့ ၿမိဳ ့ေတာ္မွာ အေျခခ်ေနနိုုင္ေရး အိပ္မက္၊ ဘ၀ရပ္တည္မႈခိုုင္မာေရးအိပ္မက္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သား သမီးေတြ ပြားစည္းလာ ျပန္ေတာ့ ကိုုယ့္ ရင္ေသြးက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေရး၊ ပညာေကာင္းေကာင္းသင္နိုုင္ေရး အိပ္မက္။ လုုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာက်င္လည္ရသည့္သက္တန္းၾကာလာေတာ့ တစ္နယ္ရပ္ျခားမွာအေတြ ့ အႀကံဳ သစ္ရွာေဖြနိုုင္ေရးအိပ္မက္။ က်မမွာ အိပ္မက္မ်ားအေကာင္အထည္ေဖာ္ေရးအတြက္ ေျပးေနရေသာ အရွိန္ ေတြကိုု မေလ်ာ့နိုုင္ခဲ့ပါ။
* * *
က်မသားေတြကိုု ေဆြမ်ိဳးေတြ၊မိတ္ေဆြေတြက ကံေကာင္းလိုုက္တာဟုု မုုဒိတာပြား ၾကသည္။ က်မအသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ့္သံုုးေလးႏွစ္၀န္းက်င္တုုန္းက ၿမိဳ ့၏ ဒီဖက္ထိပ္မွ ဟိုုဖက္ထိပ္စြန္းသိုု ့ စက္ဘီးျဖတ္နင္းလွ်င္ ဆယ္မိနစ္ခန္ ့သာနင္းရသည့္ၿမိဳ ့ကေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေရးက အလြန္ ျမင့္မား သည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုုျဖစ္ခဲ့သည္။ က်မသားေတြ ကေတာ ့မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာပင္ လူအမ်ားစုု ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္ၾကသည့္ အေမရိကား လိုု တိုုင္းျပည္မွာ ပညာသင္ေနရၿပီ။ က်မ ျမက်ြန္းညိဳညိဳကိုု အိပ္မက္ မက္ခဲ့သည့္ အသက္ အရြယ္မွာသူတိုု ့က ဟားဗတ္တိုု ့လိုု ေယးလ္တို ့လိုုတကၠသိုုလ္မ်ိဳးေတြကိုုမ်ား အိပ္မက္ မက္ၾကေလမလား။ ဘ၀အေတြ ့အႀကံဳသစ္၊ အခြင့္အလမ္းသစ္အတြက္ နိုုင္ငံရပ္ ျခားတိုုင္း ျပည္တစ္ခုုခုုကိုု က်မအိပ္မက္မက္ေနေသာအသက္အရြယ္မွာ သူတိုု ့ဘာေတြအိပ္မက္ မက္ေနၾကမလဲ က်မသိခ်င္သည္။
“ေမေမ သားတိုု ့အရြယ္တုုန္းက ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုု ၇ မိုုင္ေ၀းတဲ့ ခရီးကိုု လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ရတယ္။ မိုုးရြာတဲ့ေန ့ေတြဆိုု ဖိနပ္ကိုုခ်ြတ္ျပီး လက္ကကိုုင္၊ လက္ေနာက္တစ္ဖက္က ထမင္းဗူးနဲ ့ထီးနဲ ့။ လမ္းေတြကရႊံ ့လမ္းေတြဆိုုေတာ့ ေခ်ာ္ျပီးတဘိုုင္းဘိုုင္းလဲတယ္။ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြ နာေနေအာင္ရႊံ ့ေျမေစးကိုု ကုုတ္ၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ရတာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လူကတစ္ကိုုယ္လံုုး နာက်င္ ေနေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တေန ့မနက္က်ရင္ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ မနက္ေလးနာရီထရတာပဲ။ အဲဒီလိုုဘ၀မ်ိဳးက ေန တဆင့္ျမိဳ ့ကေလးမွာေနရေအာင္၊ ျမိဳ ့ကေလးကေနျမိဳ ့ၾကီးမွာေနရေအာင္ အဆင့္ဆင့္ၾကိဳးစားခဲ့ရတာ။“
က်မကသားေတြကိုု က်မႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ဘ၀ပံုုစံကိုုေျပာျပေတာ့ သူတိုု ့ကအသာျငိမ္ နားေထာင္ ေနေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခားစိတ္၀င္တစားရွိပံုုေတာ့မရၾကပါ။
“အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ကားေတြမေပၚေသးလိုု ့လား"
၉ ႏွစ္အရြယ္သားငယ္ကေတာ့ ဤသိုု ့ေမးေဖာ္ရေသးသည္။
“ေပၚေနပါၿပီသားရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေခတ္တုုန္းက ကားေတြကရွားေသးေတာ့ ေမေမတိုု ့ေနခဲ့ရ တဲ့ေက်းလက္ေတာရြာမွာ ကားျမင္ရဖိုု ့ဆိုုတာေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းတာ။“
သားငယ္ကမ်က္ေတာင္ပုုတ္ခပ္ပုုတ္ခပ္ႏွင့္နားလည္သလိုုလိုု နားမလည္သလိုုလိုုလုုပ္ ေနသည္။ က်မကားကိုုေကာင္းေကာင္းမျမင္ဘူးေသးသည့္အရြယ္မွာ သားငယ္ကကားမရွိ ေသာေနရာဆိုုတာကိုု ပံုုမေဖာ္တတ္ျဖစ္ေနသည္။ က်မကသူ ့ကိုုေမးခြန္းတစ္ခုုေမးလိုုက္သည္။
“သားတိုု ့ ဒီမွာေနျပီးေက်ာင္းတက္၊ ဘြဲ ့ေတြဘာေတြရရင္ ဘာလုုပ္မလဲ“ “မသိေသးဘူးေလ။“
သားငယ္ကခပ္သြက္သြက္ပဲျပန္ေျဖသည္။ က်မက က်မ၏အိပ္မက္အဆင့္ဆင့္ကိုု ျပန္ေတြးမိသြားျ႔ပီး ဆက္ေမးၾကည့္မိသည္။
“ဒါျဖင့္ သားအလယ္တန္းက်ရင္ ဘာလုုပ္ခ်င္လဲ။ ဘာလိုုခ်င္လဲ"
“သား ၆တန္းက်ရင္ I Pod ၀ယ္ေပးေနာ္။ ဒါေတာင္သားက အခုုမွ ၄တန္းပဲရွိေသး ေတာ့ ၂ ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ေစာင့္ရဦးမွာ"
“I Pod ဆိုုတာဘာလဲ၊ ဘာလုုပ္ရတာလဲ"
က်မက စူးစူးစမ္းစမ္းေမးေတာ့ သားငယ္က က်မနားမလည္နိုုင္ရွာပါလားဟူသည့္ သနားေသာ အၾကည့္ႏွင့္ အရင္ၾကည့္ျပီးမွ မ်က္လံုုးေတြမွိတ္သြားေအာင္ရယ္ရင္းေျပာသည္။ "ေမၾကီးတိုု ့ကသားတိုု ့ထက္အသက္လည္းပိုုၾကီးတယ္။ ပညာလည္းပိုုတတ္ရဲ ့သားနဲ I Pod ေတာင္မသိဘူး။ ဟားဟား..ဟား"
“ဟဲ့..ငါက သူတိုု ့အားအားယားယားရွိတိုုင္းတီထြင္ေနသမွ် ဘယ္လိုုလုုပ္သိနိုုင္မွာလဲ" ဟုုဘုုေတာ ေတာ့မွသားငယ္က ရယ္ရိပ္မပ်ယ္ေသးေသာမ်က္နွာႏွင့္ေျပာသည္။
“ I Pod နဲ ့အကုုန္လုုပ္လိုု ့ရတယ္။ ဂိမ္းကစားလိုု ့ရတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္လိုု ့ရတယ္။ အင္တာ နက္သံုုးလိုု ့ရတယ္။ လမ္းမသိရင္ရွာလိုု ့ရတယ္။ ရန္ကုုန္ကသားတိုု ့အိမ္ ကိုုလည္း ရွာၾကည့္လိုု ့ရတယ္။“
က်မကသားငယ္ကိုုေငးရင္း သားငယ္အရြယ္ဆီစိတ္ကျပန္ေရာက္သြားသည္။ က်မ ေလးတန္း ေက်ာင္းသူအရြယ္မွာ လူတစ္ကိုုယ္မေျပာနဲ ့ေၾကာင္ၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ေတာင္ ၀င္လိုု ့မရေသာ ေရဒီယိုု ထဲ မွာ ဇါတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာအခန္းလာလ်ွင္ၾကားရသည့္ ေယာက်္ားမိန္းမေပါင္းစံုု၏အသံေတြကိုု စိတ္ လႈပ္ရွားစြာနွင့္ ေရဒီယိုုထဲေျခာင္းၾကည့္ကာ လိုုက္ရွာခဲ့တာသတိရသည္။ အဖြားလစ္လွ်င္ အဖြား၏ အနီေရာင္ Sanyo ေရဒီယိုု ၁၀” x ၆” ပတ္လည္အရြယ္ေလးကိုု ဓါတ္ခဲေတြျဖဳတ္၊ ၀ါယာၾကိဳးေတြျဖဳတ္နွင့္ စူးစမ္းျပီး သံုုးၾကိမ္ေျမာက္ ပ်က္၍ ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္အရိုုက္ခံရျပီးသည့္ေနာက္ပိုုင္းမွာမွ ေရဒီယိုုထဲ လူေသးေသးေလး ေတြ ၀င္၍ စကားေျပာေနျဖင္းျဖစ္မွာပဲဟူသည့္သံသယကို မေက်မနပ္ေမ့ပစ္ရသည္။ ေၾသာ္.. က်မေရဒီယိုုထဲက အသံကိစၥေခါင္းရႈပ္ခဲ့ရေသာအရြယ္တြင္ သားကလက္သံုုးလံုုးအရြယ္မွ်သာ ရွိမည့္ I pod ဆိုုေသာအရာႏွင့္ ကမ ၻာတျခမ္းမွာ က်န္ရစ္သည့္အိမ္ကိုုရွာနိုုင္ေနျပီ။
“ ေမၾကီးကေရာ ေနာက္ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ၾကရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ၊ ဘာလုုပ္ခ်င္လဲ။" က်မသားေတြ၏အိမ္မက္ေတြက ဘာေတြမ်ားျဖစ္လိမ့္မလဲ မေရမရာပံုုေဖာ္ၾကည့္မိေန ေသာက်မက သား ငယ္စကားေၾကာင့္ အေတြးတိုု ့တုုန္ ့ကနဲရပ္ရသည္။
“ ေမၾကီးကေတာ့ အသက္နည္းနည္းၾကီးလာရင္ ေမၾကီးရဲ ့ရြာမွာျပန္ေနခ်င္တယ္။ ေျမကြက္က်ယ္ က်ယ္ပါတဲ့ အိမ္ေလးတစ္လံုုးေလာက္၀ယ္မယ္။ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ရြာကိုုလမ္း ေလွ်ာက္အလည္ထြက္ရင္း တာလမ္းေဘးမွာေပါက္ေနတဲ့ ၾကက္မအုုပ္ရြက္ေတြ၊ၾကာဟင္းညြန္ ့ ေတြခူးမယ္။ ၾကက္မအုုပ္ရြက္ေလး ေရေႏြးေဖ်ာ ၿပီးငါးပိရည္ေဖ်ာ္နဲ ့တိုု ့စားရင္ သိပ္ထမင္းျမိန္ တာ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္လိုုက္လည္မယ္။ သူတိုု ့နဲ ့နင္တလံုုးငါတလံုုးေျပာျပီး ငယ္ငယ္က အတူဆိုုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြျပန္ဆိုုတဲ့အခါဆိုု၊ သူတိုု ့နဲ ့ခ်ိန္းၿပီး ဥပုုဒ္ေက်ာင္းသြားတဲ့ အခါသြားလုုပ္မယ္။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ။"
“ ဟင္…ဒါနဲ ့ေမႀကီးေျပာေတာ့ အဲဒီရြာကေန ျမိဳ ့မွာေနႏိုုင္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆိုု။ အခုုေတာ့ ၿမိဳ ့ကေနရြာမွာျပန္ေနခ်င္ျပန္ၿပီ။"
သားကအဲဒီလိုုေထာက္လိုုက္ေတာ့ က်မရုုတ္တရက္ဘယ္လိုုျပန္ရွင္းျပရမွန္းမသိပါ။ "သားတိုု ့ကငယ္ပါေသးတယ္။ သားတိုု ့ေမၾကီးအရြယ္ေရာက္ရင္ အဲဒီခံစားမႈကိုု သိလာလိမ့္မယ္။“ ေျပာသာေျပာလိုုက္ရသည္၊ က်မစကားအတိုုင္း သားတိုု ့ခံစားတတ္လာလိမ့္မည္လား က်မေသခ်ာ မေျပာနိုုင္ ပါ။ လသာေသာညေတြမွာ ေခ်ာင္းရိုုးနံေဘးတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ သီခ်င္း ေအာ္ဆိုုခဲ့ရေသာအရသာကိုု သားတိုု ့မွမခံစားဖူးတာေလ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏မိဘေတြ အိုုင္ပက္ေသာေနာက္လိုုက္ရင္း ေနာက္က်ိေနသည့္ ရႊံ ေရထဲမွာတ၀ုုန္း၀ုုန္းခုုန္ေနသည့္ ငါးေပါင္းစံုုႏွင့္နပန္းလံုုးရသည့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုု သားတိုု ့မွမသိတာေလ။ ရြာ ဘုုရားပြဲက ပြဲေစ်း တန္းမွာ အေၾကာ္စားရင္း ကာလသမီး၊ ကာလသားအခ်င္းခ်င္းမ်က္လံုုးကစားရတာ၊ က်ဴဖ်ာေသးေသးမွာ မိသားစုုကပ္ကပ္သပ္သပ္ထိုုင္ျပီး ပြဲၾကည့္ရတာ၊ ေနာက္ပိုုင္းဇာတ္လြမ္းခ်င္းခ်ခ်ိန္မွာ မင္းသားမင္းသမီးႏွင့္အတူေရာငိုုရတာ၊ ျပာသိုုလထမနဲပြဲမွာႏွမ္းေလွာ္ရင္း၊ ေျမပဲဆံေရြးရင္း လုုပ္အားကူရတာ။ ရြာဦးေစတီျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေငြဖလားထဲ အေၾကြေစ့ေတြထည့္ကာ တဂြမ္းဂြမ္းျမည္ေအာင္ေခါက္ရင္း အလွဴခံထြက္ရတာ။ အဲဒီအရသာေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုု သားတို ့ပံုုေတာင္ေဖာ္တတ္မည္မဟုုတ္ပါ။
လြမ္းေမာဖြယ္အတိတ္ကိုုမခံစားခဲ့ ဖူးသူေတြက အဲဒီ အတိတ္ျဖစ္ထြန္းခဲ့ရာေနရာဆီ ျပန္သြားဖိုု ့ ဘယ္မွာစိတ္၀င္စားမွာလဲေလ။ ဒီတခါေတာ့ သနားသည့္မ်က္လံုုးႏွင့္သားတိုု ့ကုိျပန္ၾကည့္မိသူက က်မျဖစ္၏။ ဘာသာတရား၊ ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုုးစံတိုု ့နွင့္လႊမ္းၿခံဳထာျပီး သဘာ၀ တရားႏွင့္ေရာျပြန္း ေနသည့္ လြမ္းေမာ ဖြယ္အတိတ္ဆိုုတာကိုု မခံစားရရွာေသာ၊ နားမလည္နိုုင္ရွာေသာ သနားစရာေကာင္း သည့္ကေလးေတြ။
က်မတိုု ့တေတြ၏အိပ္မက္ေတြက အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲေရြ ့လ်ားခဲ့ၾကသည္။ အလ်ားလိုုက္ေရြ ့ လ်ားသူေတြ၊ ေဒါင္လိုုက္ေရြ ့လ်ားသူေတြ၊ အျခားေသာပံုုစံအမ်ိဳးမိ်ဳးျဖင့္ ေရြ ့လ်ားသူ ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကပါ လိမ့္မည္။ က်မ၏အိမ္မက္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း၀န္း၀ိုုင္းျမင့္တက္လာၿပီး စတင္ထြက္ခြာခဲ့ရာဆီ ျပန္လည္ ဦးတည္သြားေနေသာ စက္၀ိုုင္းသဏၰန္ေရြ ့လ်ားမႈပဲျဖစ္သည္။ ေမ်ွာ္လင့္အိပ္မက္ေတြက မည္သိုု ့ေသာသဏၰန္ ျဖင့္ေရြ ့လ်ားေနသည္ျဖစ္ေစ ကိုုယ့္အိပ္မက္၏ ဦးတည္ရာမွာ ကိုုယ္ေပ်ာ္ေမြ ့ေနဖိုု ့က အေရးအႀကီးဆံုုးျဖစ္ လိမ့္မည္ဟုုထင္ပါသည္။ က်မက ေတာ့ စတင္ထြက္ ခြာရာဆီျပန္လည္ဦးတည္ေနေသာ က်မ၏အိပ္မက္ အေပၚ တကယ္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္ရင္ခုုန္လွ်က္ ရွိပါသည္။
