၁၉၉၅ ခုႏွစ္တုန္းက ဆရာမင္းသု၀ဏ္ၿခံထဲကထမနဲပြဲမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္၊ ဘဘဦးမိုးသူ၊ ဦးလိႈင္(သုခမိန္လိႈင္) ဆရာဒဂုန္တာရာ့ေျမးေဒ၀ီကေလးနဲ႔က်မ အမွတ္တရ

စက္တင္ဘာလထဲမွာ မာမားဆီကအီးေမးလ္တစ္ေစာင္ရပါတယ္။ ‘သားငယ္နဲ႔ဖုန္းေျပာရတယ္။ ဦးရဲ႕ အဆူမခံရတာၾကာၿပီ။ အဆူခံခ်င္ေသးတယ္လို႔ သားငယ္ကို ခက္မာကေျပာတယ္လို႔ျပန္ေျပာျပတယ္။ ဦးကလည္းေျပာတယ္။ 'သူ႔ကို ငါကစိတ္ပူလို႔ဆူေနရတာတဲ့’။ အဲဒီေမးလ္ေလးကိုဖတ္ၿပီးက်မမ်က္ရည္ လည္ခဲ့ရပါ တယ္။ အီးေမးလ္စာမ်က္ႏွာကိုဖြင့္ၿပီးစာျပန္ဖို႔လုပ္ရင္း ဘယ္လိုျပန္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရာကေန အေတြးေတြကအတိတ္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ညလည္ေခါင္ႀကီးမွာ တေယာက္ထဲ ရယ္လိုက္၊ မ်က္ရည္က်လိုက္နဲ႔တမ္းတရင္းရွင္သန္ရတဲ့ လူလတ္ပိုင္း ကာလရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားလိုက္တာစာေတာင္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေနာက္ေန႔မွေအးေအးေဆးေဆးေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့နဲ႔ စာရွည္ရွည္ျပန္ေရးေတာ့မယ္ ဆိုၿပီးေတးထားလိုက္ပါတယ္။

မာမားဆိုတာ ေတးေရးသုခမိန္လိႈင္ရဲ႕ဇနီးေတးေရးယံယံပါ။ႏွစ္လေပါင္းမ်ားစြာဦးလိႈင္အိမ္မွာ ၀င္ထြက္ရင္း စားစရာေရာ၊ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ထဲကထြက္ေျပးခ်င္တဲ့ ခဏေတြမွာခိုလႈံရာေနစရာေရာ၊ မိသားစုေႏြးေထြး မႈေမတၱာကိုပါခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဦးနဲ႔ မာမားတို႔ရဲ႕ေမတၱာနဲ႔ေစာင့္ေရွာက္မႈကို က်မခံစားခဲ့ရတာ ၁၉၉၀ ေက်ာ္စအေစာ ပိုင္းႏွစ္ေတြကတည္းကပါ။ က်မကေတာကတက္လာတဲ့ စာေရးဆရာမ ေပါက္ စေလး ဘ၀နဲ႔ၿမိဳ႕ေတာ္မွာေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနခ်ိန္။ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပြဲေတြကိုမ်က္လံုး ၾကာင္ေတာင္နဲ႔တက္ရင္း ဦးလိႈင္နဲ႔ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မကလူမႈေရးညံ့ ၿပီးႏႈတ္စလ်ွာစနည္းသူ ဆိုေတာ့ အစပိုင္းမွာ ဦးလိႈင္ကိုစိတ္နဲ႔ရင္းႏွီးေနေပမယ့္လူခ်င္း မရင္းႏွီးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီကာလေတြမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ေမြးေန႔ကိုသြားရင္းေမွာ္ဘီ မွာဆံုၾကတာ၊ ဆရာဒဂုန္တာရာေမွာ္ဘီကလာေတာ့ ကိုလိႈင့္ဆီသြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဆရာဦးမင္းသစ္နဲ႔က်မတို႔ဦးလိႈင္ရဲ႕ ၃၄လမ္းကအလုပ္ခန္းေလးကို လိုက္ပို႔ရ တာေတြ မွတ္မိေနတယ္။

တကယ္တန္းဦးလိႈင္တို႔မိသားစုနဲ႔နီးသြားတာကေတာ့ က်မနဲ႔မမိုခ်ာ့ Operation Day Break ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားအေခြေလးကိုင္ၿပီး အေနာ္ရထာလမ္းေပၚမွာ ေယာင္လည္လည္ေလ်ွာက္ေနၾကတဲ့ တစ္ရက္မွာပါ။ အဲဒီအေခြေလးကို မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ဆီက (ထင္ပါရဲ႕) က်မတို႔ငွားလာၾကတာ။ အေခြငွားလာေပမယ့္ က်မတို႔မွာၾကည့္စရာ စက္ကမရွိဘူး။ ဒီေတာ့အေခြေလးကိုင္ၿပီး ဘယ္သူ႔အိမ္မွာ သြားၾကည့္လို႔ရမလဲ စဥ္းစားရင္းေလွ်ာက္ေနၾကတာ။ ဘားလမ္းနားတ၀ိုက္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ေရွ႕တည့္ တည့္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလ်ွာက္လာတဲ့ဦးလိႈင္နဲ႔ေတြ႕ပါတယ္။ ဦးလိႈင္က က်မတို႔ ဆီတည့္တည့္မတ္မတ္ေလ်ွာက္လာရင္း ‘မိုခ်ာ့တို႔၊ ခက္မာတို႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔ တုန္း’ လို႔ေမးေတာ့ က်မတို႔ကအေခြၾကည့္ မလို႔ဘယ္မွာၾကည့္ရမလဲစဥ္းစားရင္း လမ္းေလ်ွာက္ေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းေျပာလိုက္ ပါတယ္။ က်မတို႔ စကားၾကားေတာ့ ဦးလိႈင္ ကခ်က္ခ်င္းပဲဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ “ဒါဆိုဦးလိႈင္အိမ္မွာ လိုက္ၾကည့္ေလ။ ဦးအိမ္က လမ္း ၄၀ မွာ။ နီးနီးေလးပဲ။ ဦးရဲ႕မိသားစုနဲ႔လည္းေတြ႕ရတာေပါ့တဲ့။” က်မ တို႔လည္းေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲက်ရံုမက ေရတြင္းထဲမွာပေဒသာပင္ပါေတြ႕သလို အျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳရပါေတာ့ တယ္။

ဦးလိႈင္ရဲ႕ဇနီးမယံကစိတ္ႏွလံုးသားအင္မတန္ႏုညံ့သိမ္ေမြ႕ၿပီး ခ်စ္ခင္တတ္သူပါ။ ၾကည္လင္တဲ့ စိတ္ရဲ႕ အရိပ္က မ်က္ႏွာမွာပါထင္ဟပ္ေနတဲ့မယံကို က်မတို႔ျမင္ျမင္ခ်င္းခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးသြားၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြမွာ ဦးလိႈင္နဲ႔မယံတို႔ရဲ႕သမီးငယ္ေလးစမ္းေရက ခ်စ္စရာအမူအယာေတြနဲ႔တီတီ တာတာ စကားေျပာတတ္တဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ သမီးေလးစကားေျပာတာကို ၀ိုင္းၾကည့္ရယ္ေမာရင္း မိသားစုနဲ႔ ႔ေ၀းေနတဲ့က်မတို႔ မိသားစုအရသာကိုခံစားခဲ့ရတဲ့ကာလေတြေပါ့။ တကယ္ပဲဦးလိႈင္တို႔အိမ္ဟာက်မ အတြက္ဆာတဲ့အခ်ိန္အစားအစာရခဲ့ၿပီး လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာခိုလံႈရာေနရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးတို႔မယံတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြနဲ႔ပါနီးစပ္ခင္မင္ၿပီး သူတို႔ေတြေခၚသလုိ မယံကို မာမားလို႔ေခၚျဖစ္လာတာဒီေန႔ထိပါပဲ။

တစ္ရက္မွာ မွတ္မွတ္ရရ က်မဇာတိရြာကသေဘၤာနဲ႔ျပန္လာရင္းလမ္းမွာ ၀မ္းေတြေလ်ွာလာခဲ့ပါတယ္။ က်မေနတဲ့ အျပင္ေဆာင္ေရာက္သည္ထိေတာင္မျပန္ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ သေဘၤာဆိပ္နဲ႔နီးတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း လဲ့လဲ့၀င္းမာရဲ႕ဘားလမ္းကအိမ္ကို တန္းလာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္းအလုပ္သြားေနတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းအိပ္ရာထဲမွာ၀င္ နားေနရင္း ဦးလိႈင္အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့မာမားနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ၀မ္းေလ်ွာထားလို႔ အားနည္းေနတဲ့က်မအသံကိုမာမားကခ်က္ျခင္းသတိထားမိတယ္။ ‘သမီးအသံဘာ
ျဖစ္ေနတာလဲ’ တဲ့။ က်မက၀မ္းေလ်ွာေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ‘ဒါဆိုမာမားတို႔ လာခဲ့မယ္’ တဲ့။ ဘားလမ္းနဲ႔ လမ္း၄၀က နီးတာေၾကာင့္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းပဲဦးနဲ႔မာမားေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္ရိပ္တြကအထင္းသားေပၚေနတယ္။ ‘ သမီးဒီအတိုင္းေနလို႔ဘယ္ရမလဲ။ ဆရာ၀န္ျပရ မွာေပါ့။ ဒီအိမ္မွာ သမီး သူငယ္ခ်င္း လည္းမရွိဘူး။ ဦးတို႔အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့’ ဆိုၿပီးက်မကိုသူတို႔ အိမ္ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲဆရာ၀န္သြားေခၚလာတယ္။ ဆရာ၀န္အမ်ိဳးသမီးက က်မကို အေၾကာေဆးသြင္းေပးခဲ့တာမို႔ က်မကဦးလိႈင္တို႔ဧည့္ခန္းမွာေဆးပိုက္တန္း လန္းနဲ႔လွဲေလ်ာင္းလို ႔ေပါ။့ က်မေဘးမွာေတာ့ ဦးတို႔မာမားတို႔တမိသားစုလံုး၀ိုင္းလို႔။ ဦးလိႈင္ရဲ႕သမီးႀကီး တာရာတို႔ဒ႑ာရီတို႔ေရာ၊ ကေလးအငယ္ေတြေရာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ေရာက္လာပါတယ္။ က်မမွတ္မိေနတာေတာ့ ဦးလိႈင္ရဲ႕ ဇာတိ ျပည္ကလာၾကသူေတြပါ။ ေဆးပိုက္တန္းလန္းနဲ႔က်မနားမွာမိသားစု၀င္ေတြအားလံုး၀ိုင္းေနတာကိုၾကည့္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က ‘ဒါသမီးလား၊ ေန မေကာင္းလို႔လား’လို႔ေမးေတာ့ ဦးလိႈင္ကခ်က္ျခင္း ပဲ ‘ဟုတ္တယ္။ ဒါသမီးအႀကီး’ လို႔ေျဖလိုက္တယ္။ မာမားကလည္းက်မရဲ႕ဖြာယာက်ဲေနတဲ့ဆံပင္ေတြကို သပ္ေပးေနရင္း ဧည့္သည္ကိုၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနေတာ့ ဧည့္သည္က ေအာ္.. လို႔ေရရြတ္တယ္။ တကယ္
ေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့က်မဆီမိနစ္ပိုင္းအတြင္းစိုးရိမ္တႀကီးေရာက္လာၿပီး အိမ္ကိုေခၚလာကတည္းက က်မက၀မ္းနည္း၀မ္းသာနဲ႔ငိုခ်င္ေနခဲ့တာပါ။ ခ်က္ျခင္း ဆရာ၀န္ေခၚ၊ တစ္မိသားစုလံုးအနားမွာ ၀ိုင္းအားေပးေနေတာ့လည္းငိုခ်င္တာပါပဲ။ ဧည့္သည္ရဲ႕အေမးကိုမဆိုင္းမတြနဲ႔‘ဟုတ္တယ္။ ဒါသမီးႀကီး’ လို႔ ႔ေျဖလိုက္တဲ့အခ်ိန္ မွာေတာ့ က်မရဲ႕၀မ္းသာ၀မ္းနည္းေရာယွက္တဲ့ခံစားမႈနဲ႔ငိုခ်င္စိတ္က အထြဋ္အထိပ္
ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးနဲ႔လူေရွ႕မွာမ်က္ရည္က်ရမွာ အင္မတန္ရွက္တဲ့ က်မက ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းစိတ္ကိုအတင္းၿမိဳသိပ္လို႔ မ်က္ရည္ကို တားဆီးရင္းမ်က္စိမွိတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အဲဒီ အေၾကာင္းျပန္ေတြးတိုင္း က်မႏႈတ္ခမ္းကၿပံဳးေနခဲ့သလို က်မမ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္၀ဲခဲ့ တာခ်ည္းပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြကစလို႔ က်မနဲ႔ မာမားတို႔မိသားစုပတ္သက္လိုက္တာ လြမ္းစရာပံုရိပ္
ေတြကမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္လိုေရွ႕ေနာက္စီရမလဲမသိႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဦးတို႔ရဲ႕မီးဖိုေခ်ာင္ က က်မမီးဖိုေခ်ာင္လိုပဲျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့စာဖြဲ႕စရာမလိုေအာင္ပါ။ တာရာတို႔ဒ႑ာရီ တို႔နဲ႔အတူ သူတို႔အိပ္ရာထဲႀကံဳရင္ႀကံဳသလို၀င္ၿပီးတိုးေခြ႕အိပ္ခဲ့ရတာလည္း ညေပါင္း မရည္တြက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး၊ သားႀကီးသစ္ေတာ္နဲ႔သားငယ္ရဲတိုက္ကိုစာသင္ေပးရင္း ကေလးေတြန႔ဲလည္းေဆာ့ရင္းေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက အတံုးေလးေတြက်လာတာကိုဆက္ ရတဲ့ ဂိမ္းစက္ကေလးကို သားငယ္ရဲတိုက္နဲ႔လုကစားခဲ့ရတာမွတ္မိေသး။ တခါတခါ
ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေမးျမန္း အထြန္႔တက္တတ္တဲ့ သားငယ္ရဲ႕ေမးခြန္းေတြကို ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္ခဲ့တာလည္းရွိေပါ့။ ဦးလိႈင္နဲ႔ မာမားက သုခမိန္လိႈင္၊ ယံယံအေနနဲ႔အဲဒီလိုလ်ွမ္းလ်ွမ္းေတာက္ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ကာလေတြမွာ က်မလိုေတာ ကတက္လာတဲ့မအူမလည္၊ လူမႈေရးညံ့ညံ့ စာေရးသူေပါက္စေလးကိုေႏြးေႏြးေထြး
ေထြးေဖးေဖးမမႀကိဳဆိုခဲ့တာေတြအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထဲကတစ္ခုလို႔ေျပာ
ႏိုင္ တဲ့စကားတခ်ိဳ႕ ကိုလည္းဦးလိႈင္ဆီကၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ‘ နီးနီးေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ နီးနီးမေနခဲ့မိလို႔ဆံုးရံႈးရတာေတြ ဦးတို႔ေလာကမွာရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေနာက္မျဖစ္ ခ်င္ေတာ့ဘူး’ တဲ့ေလ။

က်မတို႔ရဲ႕ပတ္သက္မႈမွာေပ်ာ္စရာေတြခ်ည္းပဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတာ၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတာ၊ ေနာင္တရခဲ့ရတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ အားလံုးလိုလို ကေတာ့ က်မရဲ႕နားမလည္မသိတတ္မႈ ေတြေၾကာင့္ခ်ည္းပါပဲ။ ‘ညည္းကေတာ့ သံုးတံုးေလာက္စားၿပီးတာေတာင္သိမွာမဟုတ္တဲ့သူ’လို႔ ဦးလိႈင္ ဂရုနာေဒါသနဲ႔မွတ္ ခ်က္ခ်ခဲ့တာလည္းမွတ္မိပါေသးရဲ႕။

က်မ ဆင္ေရတြင္းေဘာ္ဒါေဆာင္မွာေနတဲ့ကာလ၊ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ဆာေလာင္
ေနတဲ့ေန႔ေတြမွာ က်မေခါင္းထဲပထမဆံုးေရာက္လာတတ္တာက ဦးလိႈင္တို႔အိမ္သြား ဖို႔ပါပဲ။ က်မဘယ္အခ်ိန္သြားသြား အဲဒီအိမ္မွာက်မအတြက္စားစရာရွိမယ္၊အိမ္ရွင္ေတြ ကလည္း က်မကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳဆိုၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာေၾကြးေမြးၾကမယ္ ဆိုတာက်မသိထားလို႔ေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္ေတြးေတြးအဲဒီေသခ်ာမႈ က်မေခါင္းထဲမွာ ရွိေနတာကိုက အဲဒီကာလကက်မဘ၀အတြက္အားအင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလြမ္းဇာတ္ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ေသခ်ာတဲ့ေနရာကိုသြားဖို႔ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြဆို က်မဆီမွာကားခမရွိတာပါပဲ။

က်မတို႔ခင္မင္ရင္းႏွီးစရက္ေတြမွာ ဦးလိႈင္နဲ႔ေတြ႕ရမွာက်မလန္႔မိတာအမွန္ပါ။ ဦးလိႈင္ ကဆူလြန္းလို႔ေပါ့။ က်မအဆူခံႏိုင္ပါတယ္။ ခက္တာက ကဗ်ာဆရာ၊ သီခ်င္းေရး ဆရာဆူသမ်ွက်မအကုန္နားမလည္တာပါပဲ။ ဦးလိႈင္ေျပာသမ်ွ မ်က္လံုးအေၾကာင္ သားနဲ႔နားေထာင္ေနရေပမယ့္၊ နားေထာင္လို႔ေကာင္းမွန္း မွတ္သားစရာေတြပါမွန္း က်မအတြက္စိုးရိမ္လို႔ဆံုးမေနတာမွန္းသိေပမယ့္ ဘာအျဖစ္အပ်က္ကိုဘယ္လိုဦး တည္ေျပာေနလဲ က်မမွန္းမရခဲ့တာေတြကမ်ားပါတယ္။ မာမားကေတာ့ ဦးအေၾကာင္း အသိဆံုးသူမို႔ ဦးလိႈင္က်မကိုအဲဒီလိုစကားေတြေျပာၿပီးၿပီဆိုရင္က်မ လက္ေမာင္း ကေလးကိုဖြဖြသပ္ၿပီးေျဖသိမ့္ စကားေျပာတတ္ပါတယ္။ ခက္မာလည္းဦးအေၾကာင္း သိသားပဲ။ သူက သမီးကိုသံေယာဇဥ္ရွိလို႔စိတ္ပူလို႔ ေျပာတာပါဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

က်မေမ့မရတဲ့ညတစ္ညရွိပါေသးတယ္။ က်မမမွားဖူးဆိုရင္အဲဒီညဟာ ဦးေခ်ာႏြယ္ အတြက္အမွတ္တရပြဲတခုခုကိုဦးလိႈင္ကက်င္းပေပးတာထင္ပါတယ္။ ဦးလိႈင္က ဦးေဆာင္ၿပီး ဦးေအာင္ခ်ိမ့္၊ ဦးေခ်ာႏြယ္၊ ဦးသစ္မင္းတို႔နဲ႔အတူ သိမ္ႀကီးေစ်းအေပၚထပ္ စားေသာက္ဆိုင္ကိုသြားႀကတယ္။ က်မဘ၀မွာအဲဒီေနရာကိုပထမဦးဆံုးေရာက္ဖူး တာပါပဲ။အဲဒီပြဲမွာအစပိုင္းကေတာ့ေရာက္တတ္ရာရာေျပာၾကရယ္ေမာၾကေပါ့။ ေနာက္
ပိုင္းက်ေတာ့ ဦးလိႈင္ကစၿပီးက်မကိုဦးတည္လို႔စကားေတြေျပာပါတယ္။ ဦးေအာင္ခ်ိမ့္ နဲ႔ဦးသစ္မင္းကလည္း က်မကိုစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာပါတယ္။ အဲဒီညမွာ က်မကို ဦးတည္ၿပီးစကားအနည္းဆံုးေျပာခဲ့တာကေတာ့ဦးေခ်ာႏြယ္ပါ။ သူတို႔ဟာက်မကိုဆံုး  မေနတာ၊ က်မအတြက္ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳး ေတြေျပာေနတယ္ဆိုတာသိေနေပ မယ့္ ထံုးစံအတိုင္းဘာကိုဦးတည္ေနတာလဲ က်မနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ လိုပုဂိဳလ္ႀကီးေတြကသူတို႔ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုေပးၿပီး က်မေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳး အတြက္ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခဲ့တာကိုက်မတန္ဖိုးထားေက်နပ္ေနခဲ့မိပါတယ္။
 အဲဒီေနရာကိုပဲဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္တာကေတာ့ ဦးလိႈင္နဲ႔မာမားရယ္၊ဆရာဒဂုန္ တာရာနဲ႔ ဆရာ့ေျမးမေလးေဒ၀ီရယ္ က်မရယ္။ အဲဒီေန႔ဟာလည္းက်မဘ၀ရဲ႕ မေမ့ႏိုင္ တဲ့ေန႔႔ေတြထဲကတစ္ရက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွက်မဥာဏ္ရည္တက္လာတာထင္ပါရဲ႕။ ဦးလိႈင္ဆူ ၿပီဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ဆူတာလဲ၊ ဘာကိုဦးတည္ေနတာလဲသိလာပါၿပီ။ အဲဒီအခါဦးလိႈင္ အဆူခံဖို႔၊ ဦးလိႈင္စကားေတြနားေထာင္ဖို႔ မၾကာခဏအေရာက္သြားမိပါေတာ့တယ္။ ဦးလိႈင္က်မကိုဆူတဲ့အထဲမွာ သမိုင္းေတြပါတာကိုး။ ဘ၀ခရီးအတြက္ကိုးကားစရာ
ေတြပါတာကိုး။ ဦးလိႈင္ဆီကက်မမွတ္သားခဲ့ရတာေတြ၊ လက္ေတြ႔အသံုးခ်ရင္းအက်ိဳး ရွိေနတာေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ တေန႔ဦးလိႈင္ေျပာတဲ့စကားေတြထဲမွာ သူ႔အေဖ အေၾကာင္းပါလာပါတယ္။ “ ဦးအေဖအသက္ ၆၀ ျပည့္ကာနီးအခ်ိန္ေတြမွာ ဦးကိုယ္ဦး စိုးရိမ္တႀကီး ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့တာရွိတယ္။ အေဖအသက္ ၆၀ ျပည့္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အေဖ့ကိုအစစတာ၀န္ယူလုပ္ေႀကြးႏိုင္ပါ့မလားဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အေဖကိုေတာ့ ဦးကအျပည့္အ၀တာ၀န္ယူလုပ္ေၾကြး ခ်င္တယ္’ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္မ်ိဳးပါ။ စကားလံုးအတိအက်ေတာ့ က်မလည္းမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဦး အဲဒီစကားေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မကအသက္၂၅-၃၀ ၀န္းက်င္၊ က်မအေမက ၅၀ ေက်ာ္ေပါ့။ ဦးလိႈင္ စကားက အဲဒီကတည္းကက်မေခါင္းထဲစြဲေနခဲ့ပါတယ္။ ငါလည္း အေမအသက္ ၆၀ ျပည့္ကတည္းက အစစတာ၀န္ယူလုပ္ေႀကြးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္၀င္ခဲ့တယ္။ လုပ္ေႀကြးခြင့္ရပါေစလို႔ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ လုပ္ေႀကြးခြင့္ရေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အကယ္၍မ်ားဦးလိႈင္စကားကိုနားမေထာင္မိခဲ့ရင္အဲဒီအေတြး က်မဆီအခ်ိန္မီ၀င္လာ ပါ့မလားစဥ္းစားစရာပါပဲ။

ဦးလိႈင္ရဲ႕ဆံုးမစကားေတြထဲမွာ က်မမွတ္သားက်င့္ႀကံခဲမိတဲ့့ေနာက္စကားတစ္ခြန္း လည္းရွိပါေသးတယ္။ “ လူေတြက ႏိုင္ေအာင္တိုက္ႏိုင္တာကိုမွသတၱိလို႔ထင္ၾကတာ သမီးရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ လိုအပ္လာတဲ့အခါ အရံႈးေပးရဲတာ၊ အရံႈးကုိလက္ခံရဲတာ လည္းသတၱိပဲ”တဲ့။ အဲဒီစကားဦးလိႈင္ဆီကၾကားၿပီးကတည္းက က်မဘ၀မွာေတာ္
ေတာ္ေအးခ်မ္းသြားပါတယ္။ က်မသတၱိရွိရွိရံႈးတတ္သြားပါတယ္။ တခါတရံက်မသား
ေတြကိုေတာင္အဲဒီ သေဘာတရားကိုလက္ဆင့္ကမ္းမိပါေသးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရဲ႕ စြမ္းအင္ကိုလည္း ဦးေပးတဲ့ဥပမာတစ္ခုထဲမွာက်မမွတ္သားခဲ့ရပါတယ္။ ‘ မီးဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲအရွိန္အဟုန္ႀကီးႀကီး ကိုယ္ေလာင္ၾကြမ္းရမယ့္အရာကေရျဖစ္ေနရင္
ေလာင္လို႔မရဘူး။ သမီးရဲ႕မာမားကေရနဲ႔တူတယ္။ ဦးကေတာ့မီးေပါ့။ ဦးကဘယ္
ေလာက္ပဲေလာင္ခ်င္ေလာင္ခ်င္ သူကေရျဖစ္ေနေတာ့ေလာင္လို႔မရဘူး’ တဲ့။

မာမားကေတာ့တကယ့္ေရပါ။ ေရမွသဘာ၀အတိုင္းၾကည္ၾကည္လင္လင္စီးဆင္းေနတဲ့
စမ္းေရ။ စမ္းေရရဲ႕ၾကည္လင္မႈကိုထိုးေဖာက္ၿပီးအတြင္းသားကိုျမင္ႏိုင္သလို မာမားရဲ႕ စိတ္အတြင္းသားကိုလည္း မာမားစိတ္ရဲ႕ၾကည္လင္မႈကတဆင့္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ မာမား ကလူတိုင္းကိုေမတၱာထားႏိုင္သူ၊ မစၦရိယစိတ္ကင္းသူ၊ တဖက္သားကိုျဖည့္ႏိုင္သမ်ွ
ျဖည့္ေပးခ်င္သူပါ။ က်မဘယ္အခ်ိန္အိမ္တံခါးကိုသြားေခါက္ေခါက္ အျပံဳးနဲ႔ႀကိဳၿပီး လူေရာစိတ္ကိုပါအဟာရျဖစ္ေစမယ့္အရာေတြေၾကြးၿမဲပါ။ ကိုယ္ကေၾကြးေမြးေပးကမ္း
ေစာင့္ေရွာက္ေနရသူရယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဘယ္ေတာ့မွမထားပဲ မသိတာရွိရင္မသိဘူးေျပာ ၿပီး သမီးသိရင္ေျပာျပစမ္းပါလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးတတ္သူပါ။ က်မကကိုယ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ႀကီးသူကိုလက္ထပ္လိုက္တဲ့အခါ က်မခင္ပြန္းကမာမားနဲ႔အသက္မတိမ္း မယိမ္းျဖစ္ေနပါတယ္။ (ႀကီးေတာင္ႀကီးမယ္ထင္ပါရဲ႕)။ အဲဒီအခါ သီတင္းကၽြတ္တစ္ ရက္ ဦးနဲ႔မာမားကိုက်မတို႔ကန္ေတာ့ဖို႔သြားေတာ့ မာမားအခက္ေတြ႕ေနတာျပန္ျမင္
ေယာင္ပါေသးတယ္။


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

၂၀၁၁ စက္တင္ဘာပထမပါတ္ထဲမွာ ေကာ္နဲလ္တကၠသိုလ္ကဖိတ္တာေၾကာင့္ Reading ႏွစ္ခုလုပ္ဖို႔သြားရပါ တယ္။ က်မနဲ႔ေရာ ဦးလိႈင္နဲ႔ပါခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္း Jane ( ၿငိမ္းခ်မ္းေအး) က ေကာ္နဲလ္က PhD ရထား ၿပီး ေလာေလာဆယ္ Australia National University မွာ သမိုင္းနဲ႔မႏုႆေဗဒသင္ေနသူပါ။ ျမန္မာလိုလည္းေကာင္း
ေကာင္းေျပာတတ္သူေပါ့။ ေကာ္နဲလ္မသြားခင္ ၿငိမ္းဆီက်မကအီးေမးလ္ပို႔လိုက္ပါ တယ္။ ေကာ္နဲလ္မွာ ၿငိမ္းသူငယ္ခ်င္းဘယ္သူရွိသလဲေပါ့။ တကယ္ေတာ့ က်မက
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ျမန္မာစာသင္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တာပါ။ က်မေမးလ္ပို႔ၿပီးမိနစ္ပိုင္းအတြင္းၿငိမ္းဆီက စာျပန္လာပါတယ္။ ‘က်မေကာ္နဲလ္မွာရွိ တယ’္တဲ့။ ၿငိမ္းက ANU ကခြင့္ရတုန္းေကာ္နဲလ္မွာ သုေတသနစာတန္းလာေရးေန
တာပါ။ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္စရာတိုက္ဆိုင္မႈပါပဲ။ က်မေရာက္ကတည္းက က်မအတြက္ စီစဥ္ေပးထားတဲ့အခန္းမွာၿငိမ္းကလာေနလိုက္တာ က်မျပန္သည္အထိပါပဲ။ ဂစ္တာ တီးၾက၊ သီခ်င္းဆိုၾက၊ ေကာ္နဲလ္တကၠသိုလ္ရွိရာအီသကာရဲ႕ရႈခင္းတခ်ိဳ႔ကိုလိုက္ ၾကည့္ၾကေပါ့။ ၿငိမ္းကသူ႔ရဲ႕ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ အၿမဲပါတာ ကဦးလိႈင္အေၾကာင္းပါ။ ဦးလိႈင္နဲ႔စကားေျပာရတာေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္လို႔ၿငိမ္း
ကအၿမဲေျပာပါတယ္။

က်မေကာ္နဲလ္တကၠသိုလ္ကျပန္တဲ့ညက ေဆာင္းဦးပဲရွိေနေသးေပမယ့္အေတာ္ေအး ပါတယ္။မိုးကလည္းတဖြဲဖြဲရြာလို႔။ေကာ္နဲလ္တကၠသိုလ္ရွိရာအီသကာကၿမိဳ႔ေသးေလး မို႔ေလယာဥ္ကြင္းကလည္းေသးေသးေလးပါ။ က်မေရာက္ခဲ့ဖူးသမ်ွအေမရိကန္ႏိုင္ငံ အတြင္းကေလယာဥ္ကြင္းေတြထဲမွာ အေသးဆံုးေလယာဥ္ကြင္းပါပဲ။ ေလယာဥ္ကြင္း ကေသးေတာ့ေလယာဥ္ေသးေသးေတြပဲဆင္းပါတယ္။ က်မစီးရ မယ့္ေလယာဥ္က
ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ထဲက ၁ နာရီေနာက္က်မယ္ဆိုတာေၾကျငာၿပီးသားပါ။ ၁ နာရီေနာက္က်ၿပီးေလယာဥ္ေပၚတက္တာေတာင္ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚကေန
ေကာင္းကင္ေပၚတက္ကာနီးမွ ေနာက္ထပ္နာရီ၀က္ေနာက္က်မယ္လို႔ေၾကျငာၿပီး စက္ႏိႈးရက္တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ရပ္ေနပါတယ္။

အျပင္မွာရာသီဥတုကေမွာင္ေနပါၿပီ။ မိုးဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့အီသကာေလယာဥ္ကြင္းရႈခင္းက ဆြဲေဆာင္မႈမရွိလွပါဘူး။ ေလယာဥ္ျပတင္းကေနအျပင္ကိုေငးၿပီးဟိုဟိုသည္သည္
ေတြးရင္းက်မရဲ႕ အလြမ္းစိတ္ကႏိုးၾကားလာျပန္ပါတယ္။ ၃ရက္အတူေနခဲ့ရတဲ့သူငယ္ ခ်င္းၿငိမ္းကိုလြမ္းမိရာကေန ၿငိမ္းနဲ႔မေမ်ွာ္ လင့္ပဲေတြ႔ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းဦးလိႈင္ကိုေျပာျပ ခ်င္လိုက္တာလို႔စဥ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒီကေနအေတြးဆက္သြားလိုက္တာ က်မက ဦးလိႈင္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေရာက္သြားလိုက္၊ ဦးလိႈင္သမီးတာရာတို႔ဒ႑ာရီတို႔နဲ႔အတူ အိပ္ခဲ့တဲ့ထပ္ခိုးကေလးထဲကအိပ္ရာဆီေရာက္သြားလိုက္၊ မားမားစက္ခ်ဳပ္ေနတဲ့စက္ ခံုေလးေဘးမွာေထြရာေလးပါးေျပာလိုက္၊ သား ႀကီးသားငယ္တို႔ကိုစာသင္ေပးခဲ့တဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းပုေလးဆီေရာက္သြားလိုက္ေပါ့။

တခါတခါ သတိလက္လြတ္ဟက္ကနဲရယ္မိသလို ကိုယ့္ဘာသာသတိမထားမိပဲ က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ကိုကမန္းကတန္းသုတ္ရင္း ေဘးခံုမွာထိုင္ေနတဲ့ကိုးရီးယား မေလးကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ရယ္ျပမိေသး။ ေကာင္မကေလးက ခဏေတာ့သည္းခံပါ
ေသးတယ္။ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ၾကာေတာ့ ေလယာဥ္ျပတင္းကေနမိုးရြာေနတဲ့အျပင္ ရႈခင္းကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္လိုက္မ်က္ရည္သုတ္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့က်မကို ပံုမွန္စိတ္မွဟုတ္ ရဲ႕လား မသကၤာေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕၊့ တစ္တန္းေက်ာ္ကလူလြတ္ေနတဲ့ခံုဆီေျပာင္း သြားေတာ့တယ္။ က်မကေတာ့ က်မဘ၀မွာ မ်က္ရည္က်ေအာင္လြမ္းရသူေတြရွိေန တာကိုေက်နပ္လို႔ေပါ့။ က်မဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းသလဲ ေကာင္မေလး ကသိႏိုင္ မွာမဟုတ္ပါ ဘူး။ တခါတေလ ဘ၀မွာကံဆိုးမႈေတြကေန ကံေကာင္းမႈေတြေပၚလာ တတ္တာအဲဒီေကာင္မေလးက်မအရြယ္ေရာက္ရင္သိႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။

တကယ္ေတာ့ က်မကအေၾကြးတင္ေနတဲ့မာမားအီးေမးလ္ကိုျပန္ဖို႔ စားပြဲမွာထိုင္တာ ပါ။ ေရးရင္းနဲ႔ က်မစာကျပန္စာနဲ႔မတူေတာ့ဘူး။ အမွတ္တရစာတစ္ခုလိုျဖစ္သြား တယ္။ ဒါနဲ႔က်မလည္း ဦးနဲ႔မားမားဆိုၿပီး တပ္ထားတဲ့ေခါင္းစဥ္ကိုျဖဳတ္လိုက္ၿပီး က်မ
ေရးခ်င္တာေတြကို ေရးခ်င္သလိုေရးလိုက္ေတာ့တယ္။ အဓိကကေတာ့ က်မဘ၀မွာ ဦးတို႔မိသားစုနဲ႔ဆံုဆည္းခဲ့ရတာဟာ ဘ၀တန္ဖိုးတစ္ခုလို႔ခံစားမိေၾကာင္း ဦးနဲ႔မာမားတို႔ ကိုေျပာျပခ်င္တာပါပဲ။ လူသားအခ်င္းခ်င္းပီတိကိုခံစားေစရျခင္းဟာ မဂၤလာတစ္ပါးလို႔ က်မေတြးမိလို႔ပါ။ မာမားစာထဲမွာ ‘ သမီးကိုမာမားတို႔ကခ်စ္ေနလြမ္းေနပါတယ္။’ ဆိုတဲ့စာေၾကာင္းေလး ဖတ္ရတာေတာင္က်မဘယ္ေလာက္ပီတိျဖစ္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ က်မအသိဆံုးေလ။

က်မနဲ႔ ဦးတို႔မာမားတို႔ရဲ႕သားငယ္ရဲတိုက္ကလည္း အြန္လိုင္းကတဆင့္အဆက္ အသြယ္ရွိပါတယ္။ သားငယ္နဲ႔က်မနီးစပ္ခဲ့တာသားငယ္အသက္ ၁၀ႏွစ္၀န္းက်င္
ေလာက္ကတည္းကပါ။ သူတို႔ေမာင္ႏွစ္မ ေတြထဲမွာသားငယ္ကအေဆာ့ဆံုး၊ ဂြတီး ဂြက်ေပါက္ေပါက္ရွာရွာအေမးဆံုး၊ ဆင္ေျခဆင္လက္အမ်ားဆံုးပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ က်မကလည္း အဲဒီကေလးနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သားႀကီးနဲ႔သားငယ္ကို စာသင္ရင္းသားငယ္ေမးတဲ့ သခၤ်ာပုစ ၦာတစ္ပုဒ္ကို က်မမရွင္းႏိုင္လို႔လား၊ သားငယ္ရဲ႕ အေျဖမွန္ကို က်မကမွားတယ္ေျပာမိလို႔လား မသိပါဘူး၊ က်မတို႔တေတြစကားေတြ အေျခအတင္ျဖစ္ၿပီး စာသင္တဲ့၀ိုင္းမွာ သားငယ္ေရာက်မပါ ထိုင္ငိုခဲ့ၾကတာ လည္း ဘ၀မွာေမ့မရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲကတစ္ခုေပါ့။

ခုေတာ့ က်မသားေတြက သားငယ္နဲ႔က်မစတင္ဆံုစည္းစဥ္ကအရြယ္ကိုေတာင္ေက်ာ္
ေနပါၿပီ။ အိပ္မေပ်ာ္ပဲ အတိတ္ကိုလြမ္းေနတဲ့တစ္ညသားငယ္ကိုဂ်ီေတာ့ကတဆင့္
ႏႈတ္ဆက္မိပါတယ္။ ေဘာင္းဘီတိုကေလးနဲ႔၁၀ႏွစ္၀န္းက်င္အရြယ္ကေလးဘ၀ထဲက ခင္မင္နီးစပ္ခဲ့ရတဲ့ကေလးမို႔လားမသိ၊ သူ႔ကို က်မကေသြးသားရင္းလိုခံစားရၿပီး ရင္ထဲ ရွိသမ်ွေတြကိုဟန္မေဆာင္ပဲေျပာမိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏွာျပင္မွာ ျဖတ္ကနဲျဖတ္ ကနဲေပၚလာတဲ့စာလံုးေလးေတြကတဆင့္ သားငယ္ရဲ႕က်မအေပၚထားတဲ့ေလးနက္ မႈနဲ႔စိုးရိမ္စိတ္ကိုျမင္ရပါတယ္။

“ အန္တီက Home Sick ျဖစ္ၿပီး ဒီပရက္ရွင္ရေနတာထင္တယ္၊ ဂရုစိုက္ပါ အန္တီ ရယ္” ဆိုတဲ့စာသားေပၚလာေတာ့ က်မမ်က္ရည္က်ရျပန္တယ္။ က်မနဲ႔သားငယ္
ေနာက္ဆံုးလူခ်င္းဆံုခဲ့တဲ့ ၂၀၀၆ အထိ သူ႔ကိုယ္သူ ‘သားကေလ၊ သားကိုေလ’လို႔ ရည္ညႊန္းေျပာခဲ့ေသးေပမယ့္အခုကြန္ပ်ဴတာေပၚကစကား၀ိုင္းမွာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္း ကလို ‘သား’ လို႔ နာမ္စားမသံုးေတာ့ပဲ ‘ က်ေနာ္’ လို႔သံုးတာကိုသတိထားမိတယ္။
ေၾသာ္..က်မကဘယ္ေလာက္ပဲကေလးလိုျမင္ေနေသးေပမယ့္ ေမာင္ရဲတိုက္ကလူႀကီး
ျဖစ္ေနၿပီေလ။ က်မအတြက္ကေတာ့သူဟာ က်မသားေတြထက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေစာ ၿပီး ‘သား’ လို႔ေခၚခဲ့ရတဲ့ အရည္အတြက္အင္မတန္နည္းတဲ့ကေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ က်မသားေတြကိုေတာင္မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀ႆန္၊ ေႏြဦးစသျဖင့္ နံမည္ပဲေခၚမိတတ္ေပမယ့္ သူတို႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့တစ္ခါမွ သစ္ေတာ္၊ ရဲတိုက္ ဆိုၿပီးနံမည္မေခၚခဲ့ဖူးပါဘူး။ စေတြ႔ ကတည္းကသားႀကီးသားငယ္ပဲေခၚလာ လိုက္တာ ဒီေန႔ထိပါပဲ။

မနက္လင္းအားႀကီးၿပီမို႔ အိပ္ေတာ့မယ္ သားရယ္ဆိုၿပီးႏႈတ္ဆက္ေတာ့သားငယ္က “အန္တီဘယ္အခ်ိန္စကားေျပာခ်င္ေျပာခ်င္က်ေနာ့္ကို လွမ္းေခၚပါေနာ္’တဲ့။ က်မမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ၿပံဳးမိတဲ့အရူးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ရျပန္ပါၿပီ။

ဒီစာစုေလးကိုဦးနဲ႔မာမားဆီပို႔မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္တဲ့ေန႔မွာ တေခါက္ျပန္ဖတ္ပါတယ္။ အံ့ႀသစရာေကာင္းတာက ဦးတို႔မာမားတို႔မိသားစုနဲ႔အတူရွိေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ျပန္သတိရရ က်မကို အရူးတစ္ေယာက္လို မ်က္ရည္က်လိုက္၊ မ်က္ရည္ေတြၾကားကရယ္လိုက္ျဖစ္ေစတာပါပဲ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း အရူးလိုရယ္လိုက္ငိုလိုက္ျဖစ္ေစနိုင္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိႏိုင္ပါသလဲ။ က်မကေတာ့ က်မကိုအရူးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္သြား
ေစႏိုင္သူပမာဏကို က်မဘ၀ရဲ႕ၾကြယ္၀မႈ၊ တကယ့္ပိုင္ဆိုင္မႈလို႔မွတ္ယူပါတယ္။