စက္တင္ဘာလထဲမွာ မာမားဆီကအီးေမးလ္တစ္ေစာင္ရပါတယ္။ ‘သားငယ္နဲ႔ဖုန္းေျပာရတယ္။ ဦးရဲ႕ အဆူမခံရတာၾကာၿပီ။ အဆူခံခ်င္ေသးတယ္လို႔ သားငယ္ကို ခက္မာကေျပာတယ္လို႔ျပန္ေျပာျပတယ္။ ဦးကလည္းေျပာတယ္။ 'သူ႔ကို ငါကစိတ္ပူလို႔ဆူေနရတာတဲ့’။ အဲဒီေမးလ္ေလးကိုဖတ္ၿပီးက်မမ်က္ရည္ လည္ခဲ့ရပါ တယ္။ အီးေမးလ္စာမ်က္ႏွာကိုဖြင့္ၿပီးစာျပန္ဖို႔လုပ္ရင္း ဘယ္လိုျပန္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရာကေန အေတြးေတြကအတိတ္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ညလည္ေခါင္ႀကီးမွာ တေယာက္ထဲ ရယ္လိုက္၊ မ်က္ရည္က်လိုက္နဲ႔တမ္းတရင္းရွင္သန္ရတဲ့ လူလတ္ပိုင္း ကာလရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားလိုက္တာစာေတာင္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေနာက္ေန႔မွေအးေအးေဆးေဆးေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့နဲ႔ စာရွည္ရွည္ျပန္ေရးေတာ့မယ္ ဆိုၿပီးေတးထားလိုက္ပါတယ္။
