(အခုအခ်ိန္မွာ က်မအတြက္ ဝတၱဳတို၊ အက္ေဆး၊ကဗ်ာစတဲ့ အႏုပညာပစၥည္းတခုခုဖန္တီးရတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အလြန္ခက္ခဲေနပါတယ္။ က်မေရာက္ေနရတဲ့ေနရာကလည္းက်မ ကို စာေရးေစခ်င္လို႔ေခၚထားတဲ့ေနရာျဖစ္ေနေလေတာ့ စာေတြေရးျဖစ္မွျဖစ္မယ္လို႔လည္း ကိုယ့္ ဘာသာအားေပးေန ရတာအခါခါပါ။ တခါတေလ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္မသြားေပမယ့္ တခုခုကိုဆက္စပ္ေတြးမိသြားၿပီး အႏုပညာဆန္ တယ္လို႔ခံစားမိသြားတဲ့ အေတြးေလးေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေလး ေတြကို အႏုပညာပစၥည္းတခုမျဖစ္ေတာင္ဖတ္လို႔ ေကာင္းတဲ့ အေတြးေလးတခု၊ အျဖစ္အပ်က္ ေလးတခုျဖစ္သြားလည္း အနည္းဆံုးေတာ့စာေရးျဖစ္တာပဲလို႔ ေတြးၿပီး စေရးၾကည့္တာပါ။ ေန႔တိုင္းေရးျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုယ့္ဘာသာေသခ်ာေနလို႔"ေန႔စဥ္မဟုတ္ေသာမွတ္တမ္း" လို႔နံမည္ေပးမိပါတယ္။)
ေႏြဦးရဲ႕ ေနေရာင္၀င္းပေသာ္လည္း ေအးစိမ့္ေနဆဲတရက္မွာ အလြန္အခံရခက္တဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခုကိုေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီးခံစားဖို႔ က်မေဆးရံုေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ခါးဆစ္ရိုး ႏွစ္ခုၾကားမွာကူရွင္သဖြယ္ခံေပးထားတဲ့ အရြတ္ဖတ္ကေလးအျပင္ကို ကၽြံထြက္ေနတဲ့ အတြက္ ခါးနာတဲ့ေ၀ဒနာကို၂၀၀၈ခုႏွစ္ထဲကဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခံစားေနရတာပါ။ အဲဒီခါးနာ ျပႆနာေၾကာင့္ ေဆးေသာက္တာ၊ Physical Therapy လုပ္တာ၊ ကၽြံထြက္ေနတဲ့ ခါးဆစ္ရိုးထဲကိုေဆးထိုးသြင္းတာ အပါအ၀င္နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ကုေနတာ က်မတို႔မိသားစု အေမရိကားစေရာက္တဲ့ ၂၀၀၉ ကတည္းကပါပဲ။ ခါးဆစ္ရိုးထဲေဆးထိုးသြင္းရလို႔ ခံစား ရတဲ့ေၾကာက္ရြံ ႔ခံခက္ဖြယ္ေ၀ဒနာအေၾကာင္းကို အခိုုက္အတန္ ့မ်ားကိုုျဖတ္သန္းျခင္း ဆိုၿပီးေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
