ကၽြန္မစာေရးဖိုု ့ႀကိဳးစားေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ စာေရးေစခ်င္သျဖင့္ဖိတ္ေခၚေသာအစီအစဥ္အတြက္ေရာက္ လာတာမိုု ့ စာမေရးျဖစ္တာနည္းနည္းၾကာသြားလ်ွင္ အားနာသလိုု၊ တာ၀န္မေက်သလိုုအျမဲခံစားရသည္။ စာေရးလာတာအႏွစ္၂၀ ေက်ာ္လာေပမယ့္ စာမဖတ္ျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားလွ်င္စာေရးလိုု ့လည္းမရ
ေတာ့ေၾကာင္းသတိထားမိတာလည္းၾကာၿပီ။ အဲဒီ လိုုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုု ေရးစရာအေၾကာင္းအရာေတြေခါင္းထဲရွိေန တာေတာင္ ဘာကဘယ္လိုုစရမွန္း မသိျဖစ္တတ္သည္။ စာဖတ္မ်ားခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ ေခါင္းထဲမွာေရးစရာမရွိ တာေတာင္ စာဖတ္ရင္းဆင့္ပြားအေတြးေတြမွတဆင့္ စာတစ္ပုုဒ္ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ျဖစ္သြားတာမနည္းလွပါ။
ဒီဇင္ဘာလထဲမွာကၽြန္မသားေတြ ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရက္ရွည္ရသျဖင့္ေအးေအးေဆး
ေဆးတစ္ခါမွမေရာက္ျဖစ္ေသာ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ၊ ေမရီလန္း၊ ဗာဂ်ီးနီးယားဖက္ေတြခရီးထြက္ၾကဖိုု႔စဥ္းစားမိ၏။ အင္ဒီယားနားမွာေနေသာသူငယ္ခ်င္းမိသားစုုကလည္း ခရီးထြက္ခ်င္သည္ဆိုုသျဖင့္ ခရီးစဥ္စီစဥ္ၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာတတိယပါတ္ေလာက္ထဲက သူတိုု ့မိသားစုုက ကၽြန္မတိုု ့ရွိရာပင္ဆယ္ေဗးနီးယားကိုု လာၾကမည္။ ကၽြန္မတိုု ့ဆီမွာ ၃-၄ ရက္ေနၿပီး၀ါရွင္တန္ဒီစီဖက္ခရီးဆက္ၾကမည္။ သူတိုု႔မလာခင္ကတည္းက သူတိုု႔လာ လ်ွင္ဧည့္ခံဖိုု႔ႏွင့္ ၁၀ရက္တာခရီးထြက္လ်ွင္လိုုအပ္တာေတြထည့္ဖိုု႔ႀကိဳျပင္ဆင္တာက သံုုးေလးရက္ၾကာသည္။ သူတိုု ့ရွိေနတာကသံုုးေလးရက္၊ ခရီးစဥ္က ၁၀ ရက္ဆိုုေတာ့ ရက္ ၂၀ ေလာက္ စာႏွင့္ေပႏွင့္ေ၀းသြားသည္။ အဲဒီမတိုုင္ခင္ကတည္းက ဟိုုလိုုလိုုဒီလိုုလိုုႏွင့္စာမေရးျဖစ္တာဆိုုေတာ့ တစ္လအတြင္း စာတစ္ပုုဒ္မွမေရးျဖစ္ သလိုုျဖစ္ေသာအခါ ထံုုးစံအတိုုင္း ဘယ္သူကဘာမွမေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မမွာအားနာသလိုုတာ၀န္မေက်သလိုု ခံစားလာရသည္။
