1. 2.

( 'ပုန္းလ်ိဴးေနေသာ၀ိညာဥ္မ်ား' အက္ေဆးေလးရဲ႕ အဂၤလိပ္ဗားရွင္းပါ။   HIMAL SOUTHASIAN magazine မွာပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကိုေျပာင္းလိုက္တာပါ။ )

By Khet Mar
altThe spring had with it warmth and happiness. Basking in its radiant sunlight, the earth could finally forget the melancholy of winter landscapes, with their dull-white snow and dried branches. The blacks and whites of winter had finally brightened into full-blown colour: the sky a tranquil blue, the earth covered with green grass.
Flower buds of so many hues peeped out from amidst the limbs and twigs. These delicate buds, bursting forth from dried bark, had been forced to endure dreadful chills. But nonetheless they had always continued to prepare for the passing of the awful winter chill.
Now, the snows could no longer remain stubborn in the face of the warmth that had arrived. So the ice thawed and the water soaked into the earth, to be swallowed up by roots and refresh the plants.
The spring knows no favourites. It even visited my garden, nudging the plants there to blossom. But in nature everything is constantly changing, and the flowers in my garden are no exception. Eventually the petals withered again; the remaining buds, pecked by birds.
One day autumn came, and with it the sense that the time of the flowers was over. The chill winds once again stripped the leaves of the plants and the trees with their invisible hands. And before long, the snowflakes and frosts set out again to kill the flowers.
The blossoms were helpless as always, and fell easily to the ground. But they never failed to store their remaining energies inside the bony branches that would continue to struggle numbly against the brutal cold. And on the day those branches met with the radiant sunrays once again, the strength stored there would trigger off another round of blossoming. Though the brutal winter could kill the flowers, it could do nothing against this inner strength – the souls that lay hidden deep inside the bones of the branches.
Each of us needs to struggle against the winter chill and prepare for the coming spring. We must raise new plants to replace the damaged ones. And if we do not rise to the occasion, if we feel helpless, we will be the ones who feel the loss of the flowers when they fail to bloom.
Because we are afraid of the winter, we feel helpless when the cold winds blow. But if we succumb to that feeling, we do not give ourselves the chance to welcome the spring. Of course, spring cannot be brought on by prayers alone. But as long as we are able to store our strength, our souls, in our bodies during the difficult seasons, our spring will no doubt bring with it a bounty of flowers to our garden.

Translated from the Burmese by Tazar
~ Khet Mar is a journalist, poet and author born in Burma.
 HIMAL SOUTHASIAN magazine
December 2011
Labels: 1 comments | | edit post

                                                                   လိပ္ကေလးရဲ႕ တကၠစီ..

“Equal and exact justice to all men of whatever state or persuasion”
                                                       Thomas Jefferson

ဒါဟာ အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္း အလဘားမားျပည္နယ္၊ ဘာမင္ဟမ္ၿမိဳ႕မွာ တည္ရွိတဲ့ Civil Rights Institute ျပခန္းအတြင္းနံရံတခုေပၚက က်မကူးယူခဲ့တဲ့ စာသားျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြကပဲ အသား အေရာင္မတူတဲ့တျခားလူမ်ိဳးစုတခုကို လူထက္တဆင့္နိမ့္ေနသလိုခြဲျခားဆက္ဆံခဲ့ရျခင္းဟာ ဂ်က္ဖာဆင္ကို  အဲဒီစကား   ေျပာျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ လူလူခ်င္းခြဲျခားဆက္ဆံခံခဲ့ရျခင္းရဲ႕အေထာက္ အထားေတြ ကိုျပသထားတဲ့ Civil Rights Institute ဟာ က်မကို အေတာ္ဆြဲေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာ အေရးအသားနဲ႔ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈျပရုပ္ေတြကို ဓါတ္ပံုေတြ၊ ပံုစံတူရုပ္ထုေတြ၊ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ေတြအျဖစ္နဲ႔ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ေနရာပါ။ 
          
 က်မတို႔ဘာမင္ဟမ္မ္ကိုေရာက္တဲ့ေန႔ရဲ႕ မ်က္ျမင္အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီးေျပာ မယ္ဆိုရင္ျဖင့္  ဘာမင္ဟမ္မ္ဟာ Bad Birmingham,၊ Bombingham ဆိုတာမ်ိဳး အေခၚခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာ၊ "the most thoroughly segregated city in the United States," ဆိုၿပီးသတ္မွတ္ခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြဟာ မယံုၾကည္ခ်င္စရာပါ။ အဲဒီေန႔ ဟာ ခရီးစဥ္တခုလံုးအတြင္းမွာ ေနလို႔ထိုင္လို႔အေကာင္းဆံုးထဲကတစ္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ 
Labels: 2 comments | | edit post
ႏိုင္ငံတကာကပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာ၊ကဗ်ာဆရာ ရွစ္ေယာက္


ေနေရာင္၀င္း၀င္းေအာက္မွာျမင္ရတဲ့ Baltimore ကိုေတာ့က်မဖ်တ္ကနဲႀကိဳက္လိုက္ မိပါရဲ႕။ သစ္ပင္ ေတြကစိမ္းစိမ္း၊ ေႏြဦးခ်ယ္ရီေတြရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ လားေတာ့ မသိ။ ေနေရာင္၀င္း၀င္းကလွည့္စားေတာ့ က်မကခပ္ပါးပါးအေႏြးထည္ကေလးနဲ႔ပဲ Baltimore ၿမိဳ႕လည္၀န္းက်င္ လမ္းေလ်ွာက္လွည့္ လည္ၾကည့္ရႈၾက မယ့္ Walking Tour ထဲပူးေပါင္းပါ၀င္မိပါတယ္။ အေမရိကရဲ႕ေရြ႕ေျပာင္းေနထိုင္သူ(immigrant ) အမ်ားဆံုးရွိတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးေတြထဲကတၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ဘာလ္တီမိုးရ္က ေလတဟူးဟူးတိုက္ ၿပီးက်မတို႔ရဲ႕စူးစမ္းလိုစိတ္နဲ႔ခံႏိုင္ရည္ကိုစမ္းသပ္ပါေတာ့တယ္။ ဘာလ္တီမိုးရ္ျမိဳ႔ခံ 
ျဖစ္တဲ့ Charles B. Duff, Developer & planner and great living authority on Baltimore’s architec ture and development ကက်မတို႔လမ္းေလ်ွာက္လွည့္ လည္မႈခရီးစဥ္ကို ဦး ေဆာင္ရွင္းလင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ခုႏွစ္ေတြ၊ကိန္း ဂဏန္းေတြ၊ အျဖစ္ အပ်က္ေတြကိုအလြတ္ရေနတဲ့ ခ်ာလီ ကအင္မတန္စကားေျပာေကာင္းသူပါ။ Baltimore ရဲ႕ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ကိုျပန္ေျပာေနတဲ့ သူ႔စကားေတြထဲမွာ သူ႔ၿမိဳ႕၊ သူ႔လူမ်ိဳးနဲ႔သူ႔ community ကိုအေလး အနက္ထားတဲ့စိတ္ကိုထင္ထင္ရွား ရွားျမင္ရပါတယ္။ ခ်ာလီက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၀န္းက်င္မွာ လူျဖဴလူမည္းခြဲျခားေရး အတြက္ ဘာလ္တီမိုးၿမိဳ႔ အတြင္း မွာေဆာင္ရြက္ခဲ့မႈေတြကိုလည္းေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။
                                                တခ်ိန္က Gettysburg စစ္ေျမျပင္မွာ 
၂၀၁၁ ဧၿပီလမွာ State Depertment ရဲ႕အစီအစဥ္နဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံအိုင္အို၀ါ တကၠသိုလ္္ International Writing Program မွာပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့ဖူးသူနိုင္ငံတကာ စာေရးဆရာေတြကိုဖိတ္ေခၚၿပီး Writer-in-Motion ဆိုတဲ့ Study Tour တခုမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႔ဖိတ္ၾကားခံရပါတယ္။ ခရီးစဥ္ရဲ႕ရည္ ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အေမရိ ကမွာ အေၾကာင္းေပါင္းစံုနဲ႔ၿပိဳလဲက်ဆံုးခဲ့ရမႈေတြနဲ႔ျပန္လည္ ထူေထာင္မႈေတြကိုဆက္စပ္
ေလ့လာဖို႔ပါ။

   ေဘာ့စနီးယား(ဥေရာပ)၊ ဂြာတီမာလာ(ေတာင္အေမရိက)၊ ဂ်ေမကာ(အာဖရိက)၊ ကင္ညာ (အာဖရိက)၊ ဖိလစ္ပိုင္(အာရွ)၊ ၾသစေတးလ်ား၊ ကေနဒါနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက က်မအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာက စာေရးဆရာ ရွစ္ေယာက္ဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာလူစုရပါတယ္။ ဒီစီကမွ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားျပည္နယ္ထဲက Gettyburg တိုက္ပြဲနယ္ေျမကိုပထမဦးဆံုးခရီးစဥ္အျဖစ္သြားရပါ တယ္။ အဲဒီကမွ ဘာလ္တီမိုးကိုျပန္၀င္၊ ဘာလ္တီမိုးကေနမွ အေမရိကတိုက္ကိုအေနာက္ေတာင္ တည့္တည့္ျဖတ္လို႔ ေတာင္ဖက္စြန္းက နယူးေအာ္လန္းစ္မွာတေထာက္နားၾကရပါ တယ္။ အဲဒီနား တ၀ိုက္က ဘာမင္ဟမ္မ္၊ အယ္လ္ ဘားမား၊ ေမာ္ဂင္စီးတီး၊ အာခ်ာ ဖလာရာေဘစင္ေတြကိုႏွစ္ပတ္ၾကာေလ့လာၿပီး အျပန္ေလယာဥ္ခရီးကို ဘဲဥပံုသ႑န္ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ဗာဂ်ီးနီးယားမွာလမ္းဆံုးၾကပါတယ္။

Labels: 0 comments | | edit post
(ထံုးစံအတိုင္း အိပ္မရတဲ့တည ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲလည္ရင္း ခင္ေအာင္ေအးရဲ႕ႏုတ္စ္ 
ေတြဖတ္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိသူေရးတာေတြဖတ္ၿပီးစာေရးခ်င္လာတာနဲ႔ 
ေခါင္းထဲျဖတ္ကနဲေပၚလာတာကိုခ်ေရးလိုက္တာပါ။ ဘယ္လိုစမယ္၊ ဘယ္လို ဆံုးမယ္ဆိုတာထည့္မစဥ္းစားပဲ ေရးခ်င္တာကိုေရးခ်င္သလိုေရးၿပီး ရပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ မွာရပ္လိုက္ပါတယ္။)

က်မကကံဆိုးသူတစ္ေယာက္ပါ။ ကာလာလေရၾကည္ဘ၀မွာ ေတာသူေဌးမ်ားရဲ႕ေျမး၊ လူသားကေလးအျဖစ္ေလာက  
ႀကီးထဲကိုေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အထည္ႀကီးပ်က္တို႔ရဲ႕ေသြး။ အသက္ ၅ႏွစ္မွာ
ေတာၿမိဳ႕ကေလးကေန ေတာစစ္စစ္ဆီေရႊ႕ရတယ္။ ၆ ႏွစ္မွာအေဖနဲ႔ေ၀းရတယ္။ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ ၅တန္း ေက်ာင္းသူအရြယ္မွာ ခုႏွစ္ မိုင္ေ၀းတဲ့ရြာႀကီးတစ္ခုကိုအသြား အျပန္တစ္ရက္ ၃နာရီလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ပညာသင္ရတယ္။ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ၿမိဳ႔ေတာ္ကိုေန႔စဥ္ေျပးၿပီးရြာစဥ္ဆိုက္တဲ့သေဘၤာႀကီးစီးခြင့္ရရင္ေတာ့ နည္းနည္း သက္သာတယ္။ ဒါေပမယ့္မနက္ ၄နာရီဆိုတာေမွာင္တုန္း၊ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ သြားရတဲ့သေဘၤာဆိပ္ကို တစ္ေယာက္ထဲ အေမွာင္ထဲမွာ လမ္းေလ်ွာက္သြားရတဲ့ ၁၀ ႏွစ္သမီးကေလး သနားစရာမေကာင္းဘူးလား။
Labels: 5 comments | | edit post
( ႏိုင္ငံတကာက စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး Jazz ေတးဂီတ၀ိုင္းနဲ႔ တြဲဖက္တင္ဆက္တဲ့ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲ Jazz Poetry Concert 2011) မွာ က်မ ရြတ္ခဲ့တဲ့အက္ေဆးေလးပါ။ က်မအက္ေဆးကိုစာေပေမာင္ႏွမေတာ္စပ္တဲ့
ေမာင္ေလးေတဇာ (လေရာင္လမ္း) က အဂၤလိပ္လိုဘာသာျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာ က်မက အဂၤလိပ္ဗားရွင္းကို ျမန္မာလိုတစ္ပိုဒ္နဲ႔ေပါင္းစပ္ရြတ္ခဲ့ ၿပီး၊ ျမန္မာဗားရွင္းကိုေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုဒီေနရာကေ၀မ်ွလိုက္ပါတယ္။)
ေဆာင္းကိုႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီး ေႏြဦးမွာရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အလွဆံုးပြင့္ခဲ့တဲ့ခ်ယ္ရီပင္..

ေနျခည္၀င္း၀င္းႏွင့္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားပတ္၀န္းက်င္တို႔မွတဆင့္ ေႏြးေထြးေသာအေပ်ာ္ကို
သယ္ေဆာင္လာခဲ့ေပးေသာေႏြဦးတခုလြန္ေျမာက္ ခဲ့ျပန္ၿပီ။ ႏွင္းေဖြးေဖြးႏွင့္သစ္ကိုင္း
ေျခာက္ထီးထီးေတြၾကားမွာ တခ်ိန္လံုးလိုလို ငိုခ်င္၀မ္းနည္းေနခဲ့ရေသာတိတ္ဆိတ္ သည့္ေဆာင္းပန္းခ်ီ ကိုေမ့ေလ်ာ့ဖို႔ႀကိဳးစားႏိုင္သည့္အင္အားကိုလည္း ေႏြဦးက သယ္ေဆာင္လာေပးခဲ့သည္။ ေႏြဦးေရာက္သည္ႏွင့္ေဆာင္းရာသီမွာအျဖဴအမည္း နီးပါးျဖစ္ခဲ့ေသာ ေလာက၀န္းက်င္တြင္ေရာင္စံုလႊမ္းလာၿပီ။ ေကာင္းကင္ကျပာျပာ။
ေျမျပင္တြင္ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း။ သစ္ကိုင္းေတြေပၚမွာအေသြးစံုပုရစ္ဖူးေတြအစီအရီ။
Labels: 1 comments | | edit post


ဒီႏွစ္ က်မၿခံထဲမွာပန္းအ၀ါေတြပဲပြင့္ပါတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြက၀ယ္စိုက္ထားတာ ပန္းေရာင္စံုေတြေပမယ့္ ေဆာင္းရာသီႏွင္းေတြဖံုးၿပီးေနြဦးမွာျပန္ရုန္းထပြင့္ၾကေတာ့ အ၀ါေရာင္ပန္းပင္ေတြကပဲပြင့္တယ္ေလ။ ဒီႏွစ္ ထပ္၀ယ္ၿပီးစိုက္ျဖစ္သမွ်ပန္းပင္ အသစ္ေတြကလည္း အ၀ါေရာင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ၀ယ္မိတုန္းကလည္း သတိမထားမိပါဘူး။ အိုးနဲ႔၀ယ္လာတဲ့ပန္းပင္ကိုေျမေပၚခ်စိုက္ေတာ့လည္းသတိ မထားမိေသးဘူး။ မိုးရြာတဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္လည္း ၿခံထဲမဆင္းျဖစ္ေတာ့သတိမထား မိျပန္ဘူး။ ေနပူတဲ့ေန႔ေတြက်မွ စိုက္ထားတဲ့ စားပင္၊ ပန္းပင္ေလးေတြေရေလာင္းဖို႔ ၿခံထဲဆင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့သတိထားမိပါၿပီ။အပင္ေတြေရ၀၀ရေအာင္ ေရမႊားေသးေသး
ေလးေတြက်တဲ့ပိုက္နဲ႔စိမ္ေျပနေျပေလာင္းေတာ့ ေရေလာင္းသမ်ွပန္းပင္တိုင္းမွာ ပန္းအ၀ါ ေရာင္ေတြပြင့္ေနတာသတိထားမိပါတယ္။
Labels: 2 comments | | edit post

၂၀၁၀ၾသဂုတ္လ၂၈ရက္မွာက်မခင္ပြန္းရဲ႕အေမ၊က်မေယာကၡမၾကီးဆံုးသြားပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ေယာကၡမနဲ႔အတူေနခဲ့ၿပီးသားႏွစ္ေယာက္ကလည္းသူ႔လက္ေပၚ မွာႀကီးခဲ့တာဆိုေတာ့ေယာကၡမဆိုေပမယ့္အေမလိုပါပဲ။က်မရဲ႕ေမြးမိခင္ကိုက်မက အေမလို႔ေခၚေပမယ့္က်မခင္ပြန္းအပါအ၀င္သားသမီးငါးေယာက္ကေမေမလို႔ေခၚတဲ့ ယာကၡမကိုေတာ့ သူ႔သားသမီးေတြေခၚသလို'ေမေမ' လို႔ပဲလိုက္ေခၚျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 
          လူတဖက္သားကိုကိုယ့္အတြက္ဒုကၡမပိုေစခ်င္တာ၊ ကိုယ့္အေပၚ မေကာင္း သူကိုေတာင္ႀကံဖန္ၿပီးအေကာင္းျမင္ေက်းဇူးတင္တတ္တာ၊ ဘယ္လိုအေျခ အေနမ်ိဳး မွာမွစကားကိုၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းမေျပာတာေတြကိုေမေမ့ဆီကအတု ယူခဲ့ရပါတယ္။
Labels: 2 comments | | edit post

                            ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေႏြဦးမွာ ပန္းခ်ီေမာင္ေမာင္သိုက္ ဆြဲေပးခဲ့တဲ့ က်မပံုတူ..

ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္ ၃နာရီပတ္၀န္းက်င္ႀကီး ကိုေအာ္ပီက်ယ္ကိုလိုင္းေပၚမွာေတြ႕ လိုက္ေတာ့ " မအိပ္ေသး ဘူးလား" လို႔ႏႈတ္ဆက္မိပါတယ္။ " မနက္ ၃ နာရီႀကီးႏိုး လာတာ၊ ကိုသိုက္အတြက္စိတ္မေကာင္းလို႔" ဆိုၿပီး သူကျပန္ေျပာေတာ့ က်မၾကက္ 
ေသေသသြားမိတယ္။ “ ေသာၾကာေန႔ကဆံုးတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔သၿဂိဳလ္မယ္လို႔ သူကဆက္ေျပာေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ၾကားရေတာ့မယ္မွန္းသိတဲ့သတင္းေပမယ့္ ရင္ထဲမွာလိႈက္ကနဲျဖစ္သြား ၿပီးအၾကာႀကီးၿငိမ္သက္သြားမိပါတယ္္။ ဦးေမာင္ေမာင္ သိုက္ကြယ္လြန္ရွာၿပီ။ က်မတို႔ျမန္မာအႏုပညာ ေလာကအတြက္ အစားထိုးမရတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခုႀကံဳရျပန္ၿပီ။

က်မမွတ္မိေနတာေတာ့က်မကဗ်ာစေရးတာ တန္းေက်ာင္းသူဘ၀။ ေက်းလက္တြဲ ဖက္ေက်ာင္းကေလး၏နံရံကပ္စာေစာင္အတြက္ျဖစ္သည္။ ရြာ၏မူလတန္းေက်ာင္းပိုုင္ က်ယ္၀န္းေသာေျမနိမ္႔ကြင္းျပင္အလယ္မွာေဆာက္ထားသည့္ ေျမစိုုက္ဓနိမိုုးထရံကာ 
ေက်ာင္းကေလးမွာနံရံကပ္စာေစာင္လုုပ္မည္ဆိုုေတာ့အေပ်ာ္ဆံုုး သူကက်မျဖစ္ခဲ့မည္ ထင္သည္။ နံရံကကပ္စာေစာင္လုုပ္မည္ဟုုေၾကျငာၿပီးပူးေပါင္းပါ၀င္မည့္သူေတြကိုု ဖိတ္ေခၚကတည္းက စာ၊ ကဗ်ာတခုုခုုေရးဖိုု႔ က်မကေသခ်ာၿပီးသားမိုု႔စာေရးသူေနရာ ကပူးေပါင္းပါ၀င္ဖိုု႔စာရင္းေပးလိုုက္သည္။ ေရြး ခ်ယ္ခံရမည့္စာမူမ်ားကိုု နံရံတြင္ကပ္မည့္ စာရြက္ႀကီးမ်ားတြင္ကူးၿပီးေရးခ်ဖိုု႔လက္ေရးလွသူမ်ားကိုုဖိတ္ေခၚရာတြင္ေတာ့လက္ေရး ညံ့သူက်မမပါ၀င္ႏိုုင္ခဲ့ပါ။ သိုု႔ေသာ္ ေရြးခ်ယ္ခံစာမူမ်ားအတြက္သရုုပ္ေဖာ္ပံုုေရးဆြဲေပး မည့္သူမ်ားကိုုဖိတ္ေခၚရာတြင္ေတာ့ က်မလက္ေထာင္မိျပန္သည္။
Labels: 3 comments | | edit post
ရြာမွာရွိတဲ့ ကၽြန္မတိုု ့အိမ္ကေလးက ေရစီးျငင္သာတဲ့ေခ်ာင္းကေလးကိုုေက်ာေပးေဆာက္ထားပါတယ္။ အိမ္ေရွ ့မွာၿခံစည္းရိုုးအျဖစ္ ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးပန္းပင္ေတြနဲ ့ေဆးရိုုးပင္ေတြကိုုေရာစိုုက္ကာရံထားတယ္။ ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးပန္းကမရမ္းေရာင္ႏုုႏုုကေလးနဲ ့အရြက္ကေတာ့ ခပ္လြင္လြင္အစိမ္းရွိၿပီး အနံ႔ကသင္း သင္းကေလးေမႊးတယ္။ ပင္စည္ေတြအကိုုင္းေတြမွာဆူးေတြပါေတာ့ လံုုျခံဳေရးအတြက္ၿခံစည္းရိုုးကာလိုု ့
ေကာင္းတယ္။ ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးပင္ေတြၾကားမွာေဆးရိုုးပင္ေတြဘာေၾကာင့္ေရာေပါက္ေနတာလဲ၊ တမင္ စိုုက္ထားတာလားဆိုုတာကိုုေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ကလူႀကီးေတြကိုုတခါမွမေမးၾကည့္မိခဲ့ဘူး။
          က်မကသစ္ပင္စိုုက္တာ၀ါသနာပါေတာ့ အိမ္ေရွ ့ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ ပန္းပင္ေလးေတြစိုုက္ထား တယ္။ ပန္းပင္ေလးေတြေရေလာင္းေပါင္းသင္ရင္း ၿခံစည္းရိုုးပင္ေတြကရိုုင္းထြက္လာတဲ့အကိုုင္းေတြကိုုလည္း တစ္လတခါေလာက္ျဖတ္ႏွိမ္ေပးျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုုၿခံစည္းရိုုးေတြကိုုျဖတ္တိုုင္း တရုုတ္ထမင္းစားတူေလာက္ အရြယ္ရွိတဲ့ေဆးရိုုးကိုုင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္တစ္ေခ်ာင္းကိုု ေျခာက္လကၼအရွည္ေလာက္ျဖတ္ၿပီးအဘြားကိုုေပးမိ တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဘြားကျဖတ္ခိုုင္းတာမဟုုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ျဖတ္ခိုုင္းေကာင္းျဖတ္ခိုုင္းခဲ့ မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ 
Labels: 2 comments | | edit post


ကၽြန္မစာေရးဖိုု ့ႀကိဳးစားေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ စာေရးေစခ်င္သျဖင့္ဖိတ္ေခၚေသာအစီအစဥ္အတြက္ေရာက္ လာတာမိုု ့ စာမေရးျဖစ္တာနည္းနည္းၾကာသြားလ်ွင္ အားနာသလိုု၊ တာ၀န္မေက်သလိုုအျမဲခံစားရသည္။ စာေရးလာတာအႏွစ္၂၀ ေက်ာ္လာေပမယ့္ စာမဖတ္ျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားလွ်င္စာေရးလိုု ့လည္းမရ 
ေတာ့ေၾကာင္းသတိထားမိတာလည္းၾကာၿပီ။ အဲဒီ လိုုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုု ေရးစရာအေၾကာင္းအရာေတြေခါင္းထဲရွိေန တာေတာင္ ဘာကဘယ္လိုုစရမွန္း မသိျဖစ္တတ္သည္။ စာဖတ္မ်ားခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ ေခါင္းထဲမွာေရးစရာမရွိ တာေတာင္ စာဖတ္ရင္းဆင့္ပြားအေတြးေတြမွတဆင့္ စာတစ္ပုုဒ္ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ျဖစ္သြားတာမနည္းလွပါ။
         ဒီဇင္ဘာလထဲမွာကၽြန္မသားေတြ ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရက္ရွည္ရသျဖင့္ေအးေအးေဆး 
ေဆးတစ္ခါမွမေရာက္ျဖစ္ေသာ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ၊ ေမရီလန္း၊ ဗာဂ်ီးနီးယားဖက္ေတြခရီးထြက္ၾကဖိုု႔စဥ္းစားမိ၏။ အင္ဒီယားနားမွာေနေသာသူငယ္ခ်င္းမိသားစုုကလည္း ခရီးထြက္ခ်င္သည္ဆိုုသျဖင့္ ခရီးစဥ္စီစဥ္ၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာတတိယပါတ္ေလာက္ထဲက သူတိုု ့မိသားစုုက ကၽြန္မတိုု ့ရွိရာပင္ဆယ္ေဗးနီးယားကိုု လာၾကမည္။ ကၽြန္မတိုု ့ဆီမွာ ၃-၄ ရက္ေနၿပီး၀ါရွင္တန္ဒီစီဖက္ခရီးဆက္ၾကမည္။ သူတိုု႔မလာခင္ကတည္းက သူတိုု႔လာ လ်ွင္ဧည့္ခံဖိုု႔ႏွင့္ ၁၀ရက္တာခရီးထြက္လ်ွင္လိုုအပ္တာေတြထည့္ဖိုု႔ႀကိဳျပင္ဆင္တာက သံုုးေလးရက္ၾကာသည္။ သူတိုု ့ရွိေနတာကသံုုးေလးရက္၊ ခရီးစဥ္က ၁၀ ရက္ဆိုုေတာ့ ရက္ ၂၀ ေလာက္ စာႏွင့္ေပႏွင့္ေ၀းသြားသည္။ အဲဒီမတိုုင္ခင္ကတည္းက ဟိုုလိုုလိုုဒီလိုုလိုုႏွင့္စာမေရးျဖစ္တာဆိုုေတာ့ တစ္လအတြင္း စာတစ္ပုုဒ္မွမေရးျဖစ္  သလိုုျဖစ္ေသာအခါ ထံုုးစံအတိုုင္း ဘယ္သူကဘာမွမေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မမွာအားနာသလိုုတာ၀န္မေက်သလိုု ခံစားလာရသည္။
Labels: 3 comments | | edit post


                             ျမန္မာျပည္က နာဂစ္ဆိုက္ကလံုးေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးရတဲ့ အပ်က္အစီ
 
          က်မရဲ႕ခရီးသြားေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ဆာရာေယဗိုကကဗ်ာဆရာမနဲ႔ဂ်ာနယ္လစ္အဒစ္ဆာ ( Adisa Basic) က က်မကိုေမးတယ္။“အေမရိကားမွာဘယ္လိုအရာေတြကမင္းရဲ႕မိခင္ေျမကိုလြမ္းaအာင္ အလုပ္ႏိုင္ဆံုးလဲ”တဲ့။က်မကခ်က္ျခင္းပဲတုန္႔ျပန္မိပါတယ္။“ျမင္သမ်ွအရာအားလံုးပါပဲ”  လို႔။
          တကယ္ပါ။ အေမရိကားဟာ ေန႔စဥ္ကိစၥေတြမွာ လူေတြကိုအင္မတန္လြယ္ကူ သက္သာစြာျဖတ္သန္း ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ က်မရဲ႕မိခင္ေျမမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြကို ခလုပ္ေလးတစ္ ခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ႔ၿပီးေျမာက္ေစပါတယ္။အဲဒီလိုရုပ္၀တၱဳပစၥည္းအရတိုးတက္မႈေတြနဲ႔လြယ္ကူ  
ေစတာကိုျမင္ရတိုင္း ပင္ပန္းတႀကီးရွင္သန္ၾကရတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူေတြကိုသတိရမိပါ တယ္။ တဦးကိုတဦးေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့ ဒီကလူေတြရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအဆင့္ အတန္းျမင့္မႈေတြကို ျမင္ျပန္ေတာ့လည္းပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ရပ္တည္ရွင္သန္ရမႈေၾကာင့္ တဦးကိုတဦးမုဒိတာမထားႏိႈင္ၾကေတာ့ရွာတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူေတြအေၾကာင္းကေခါင္း ထဲေရာက္လာမိျပန္တာပါပဲ။  ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ႏွင္းထုေတြၾကားမွာျဖတ္ သန္းရင္း ေျခလက္ေတြကခံစားမႈကင္းမဲ့ေတာ့မတတ္ေအးခဲထံုက်င္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အသားေတြေလာင္မတတ္ပူျပင္းတဲ့ မိခင္ေျမဆီအေတြးေရာက္ရျပန္ပါေရာ။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ က်မရဲ႕မိခင္ေျမအလြမ္းေတြဟာ က်မႀကီးျပင္းခဲ့ရာႏိုင္ငံနဲ႔မတူတာေတြအေပၚ အေျခခံတတ္ပါတယ္။
Labels: 1 comments | | edit post