1. 2.


ကၽြန္မစာေရးဖိုု ့ႀကိဳးစားေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ စာေရးေစခ်င္သျဖင့္ဖိတ္ေခၚေသာအစီအစဥ္အတြက္ေရာက္ လာတာမိုု ့ စာမေရးျဖစ္တာနည္းနည္းၾကာသြားလ်ွင္ အားနာသလိုု၊ တာ၀န္မေက်သလိုုအျမဲခံစားရသည္။ စာေရးလာတာအႏွစ္၂၀ ေက်ာ္လာေပမယ့္ စာမဖတ္ျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားလွ်င္စာေရးလိုု ့လည္းမရ 
ေတာ့ေၾကာင္းသတိထားမိတာလည္းၾကာၿပီ။ အဲဒီ လိုုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုု ေရးစရာအေၾကာင္းအရာေတြေခါင္းထဲရွိေန တာေတာင္ ဘာကဘယ္လိုုစရမွန္း မသိျဖစ္တတ္သည္။ စာဖတ္မ်ားခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ ေခါင္းထဲမွာေရးစရာမရွိ တာေတာင္ စာဖတ္ရင္းဆင့္ပြားအေတြးေတြမွတဆင့္ စာတစ္ပုုဒ္ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ျဖစ္သြားတာမနည္းလွပါ။
         ဒီဇင္ဘာလထဲမွာကၽြန္မသားေတြ ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရက္ရွည္ရသျဖင့္ေအးေအးေဆး 
ေဆးတစ္ခါမွမေရာက္ျဖစ္ေသာ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ၊ ေမရီလန္း၊ ဗာဂ်ီးနီးယားဖက္ေတြခရီးထြက္ၾကဖိုု႔စဥ္းစားမိ၏။ အင္ဒီယားနားမွာေနေသာသူငယ္ခ်င္းမိသားစုုကလည္း ခရီးထြက္ခ်င္သည္ဆိုုသျဖင့္ ခရီးစဥ္စီစဥ္ၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာတတိယပါတ္ေလာက္ထဲက သူတိုု ့မိသားစုုက ကၽြန္မတိုု ့ရွိရာပင္ဆယ္ေဗးနီးယားကိုု လာၾကမည္။ ကၽြန္မတိုု ့ဆီမွာ ၃-၄ ရက္ေနၿပီး၀ါရွင္တန္ဒီစီဖက္ခရီးဆက္ၾကမည္။ သူတိုု႔မလာခင္ကတည္းက သူတိုု႔လာ လ်ွင္ဧည့္ခံဖိုု႔ႏွင့္ ၁၀ရက္တာခရီးထြက္လ်ွင္လိုုအပ္တာေတြထည့္ဖိုု႔ႀကိဳျပင္ဆင္တာက သံုုးေလးရက္ၾကာသည္။ သူတိုု ့ရွိေနတာကသံုုးေလးရက္၊ ခရီးစဥ္က ၁၀ ရက္ဆိုုေတာ့ ရက္ ၂၀ ေလာက္ စာႏွင့္ေပႏွင့္ေ၀းသြားသည္။ အဲဒီမတိုုင္ခင္ကတည္းက ဟိုုလိုုလိုုဒီလိုုလိုုႏွင့္စာမေရးျဖစ္တာဆိုုေတာ့ တစ္လအတြင္း စာတစ္ပုုဒ္မွမေရးျဖစ္  သလိုုျဖစ္ေသာအခါ ထံုုးစံအတိုုင္း ဘယ္သူကဘာမွမေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မမွာအားနာသလိုုတာ၀န္မေက်သလိုု ခံစားလာရသည္။
Labels: 3 comments | | edit post


                             ျမန္မာျပည္က နာဂစ္ဆိုက္ကလံုးေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးရတဲ့ အပ်က္အစီ
 
          က်မရဲ႕ခရီးသြားေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ဆာရာေယဗိုကကဗ်ာဆရာမနဲ႔ဂ်ာနယ္လစ္အဒစ္ဆာ ( Adisa Basic) က က်မကိုေမးတယ္။“အေမရိကားမွာဘယ္လိုအရာေတြကမင္းရဲ႕မိခင္ေျမကိုလြမ္းaအာင္ အလုပ္ႏိုင္ဆံုးလဲ”တဲ့။က်မကခ်က္ျခင္းပဲတုန္႔ျပန္မိပါတယ္။“ျမင္သမ်ွအရာအားလံုးပါပဲ”  လို႔။
          တကယ္ပါ။ အေမရိကားဟာ ေန႔စဥ္ကိစၥေတြမွာ လူေတြကိုအင္မတန္လြယ္ကူ သက္သာစြာျဖတ္သန္း ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ က်မရဲ႕မိခင္ေျမမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြကို ခလုပ္ေလးတစ္ ခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ႔ၿပီးေျမာက္ေစပါတယ္။အဲဒီလိုရုပ္၀တၱဳပစၥည္းအရတိုးတက္မႈေတြနဲ႔လြယ္ကူ  
ေစတာကိုျမင္ရတိုင္း ပင္ပန္းတႀကီးရွင္သန္ၾကရတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူေတြကိုသတိရမိပါ တယ္။ တဦးကိုတဦးေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့ ဒီကလူေတြရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအဆင့္ အတန္းျမင့္မႈေတြကို ျမင္ျပန္ေတာ့လည္းပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ရပ္တည္ရွင္သန္ရမႈေၾကာင့္ တဦးကိုတဦးမုဒိတာမထားႏိႈင္ၾကေတာ့ရွာတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူေတြအေၾကာင္းကေခါင္း ထဲေရာက္လာမိျပန္တာပါပဲ။  ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ႏွင္းထုေတြၾကားမွာျဖတ္ သန္းရင္း ေျခလက္ေတြကခံစားမႈကင္းမဲ့ေတာ့မတတ္ေအးခဲထံုက်င္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အသားေတြေလာင္မတတ္ပူျပင္းတဲ့ မိခင္ေျမဆီအေတြးေရာက္ရျပန္ပါေရာ။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ က်မရဲ႕မိခင္ေျမအလြမ္းေတြဟာ က်မႀကီးျပင္းခဲ့ရာႏိုင္ငံနဲ႔မတူတာေတြအေပၚ အေျခခံတတ္ပါတယ္။
Labels: 1 comments | | edit post