1. 2.
(ထံုးစံအတိုင္း အိပ္မရတဲ့တည ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲလည္ရင္း ခင္ေအာင္ေအးရဲ႕ႏုတ္စ္ 
ေတြဖတ္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိသူေရးတာေတြဖတ္ၿပီးစာေရးခ်င္လာတာနဲ႔ 
ေခါင္းထဲျဖတ္ကနဲေပၚလာတာကိုခ်ေရးလိုက္တာပါ။ ဘယ္လိုစမယ္၊ ဘယ္လို ဆံုးမယ္ဆိုတာထည့္မစဥ္းစားပဲ ေရးခ်င္တာကိုေရးခ်င္သလိုေရးၿပီး ရပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ မွာရပ္လိုက္ပါတယ္။)

က်မကကံဆိုးသူတစ္ေယာက္ပါ။ ကာလာလေရၾကည္ဘ၀မွာ ေတာသူေဌးမ်ားရဲ႕ေျမး၊ လူသားကေလးအျဖစ္ေလာက  
ႀကီးထဲကိုေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အထည္ႀကီးပ်က္တို႔ရဲ႕ေသြး။ အသက္ ၅ႏွစ္မွာ
ေတာၿမိဳ႕ကေလးကေန ေတာစစ္စစ္ဆီေရႊ႕ရတယ္။ ၆ ႏွစ္မွာအေဖနဲ႔ေ၀းရတယ္။ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ ၅တန္း ေက်ာင္းသူအရြယ္မွာ ခုႏွစ္ မိုင္ေ၀းတဲ့ရြာႀကီးတစ္ခုကိုအသြား အျပန္တစ္ရက္ ၃နာရီလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ပညာသင္ရတယ္။ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ၿမိဳ႔ေတာ္ကိုေန႔စဥ္ေျပးၿပီးရြာစဥ္ဆိုက္တဲ့သေဘၤာႀကီးစီးခြင့္ရရင္ေတာ့ နည္းနည္း သက္သာတယ္။ ဒါေပမယ့္မနက္ ၄နာရီဆိုတာေမွာင္တုန္း၊ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ သြားရတဲ့သေဘၤာဆိပ္ကို တစ္ေယာက္ထဲ အေမွာင္ထဲမွာ လမ္းေလ်ွာက္သြားရတဲ့ ၁၀ ႏွစ္သမီးကေလး သနားစရာမေကာင္းဘူးလား။

ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ တစ္နာရီ ေလာက္ကစားခြင့္ရတယ္။ ကံမေကာင္းတဲ့ေန႔ ကစားေဖာ္ေတြနဲ႔ရန္ျဖစ္ရင္ ကစား ခြင့္ဆံုးရံႈးရတာထက္ပိုနာတာ က တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အႏိုင္လုေျပာၾကရင္းၾကားရတဲ့ “ အေဖမရွိတဲ့သမီးကမ်ား” ဆိုတဲ့စကား။ လူႀကီး ေတြကေတာ့ ညည္းအေဖနဲ႔အေမကြဲရတာ ညည္းအဘြားေၾကာင့္တဲ့။ ဘာေတြမွန္းလဲမသိဘူး။ ၀မ္းနည္းတာပဲ သိတယ္။ ငါကံဆိုးတယ္လို႔ေတြးမိတယ္။ အခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေနေန က်မကေတာ့ နံံ႔သာျဖဴ ကရမက္နံ႔ေတြ စြဲထင္ေနတဲ့အဘြားကိုယ္လံုးအိအိႀကီးကိုဖက္အိပ္ရတာသိပ္ေက်နပ္တယ္။ 

ေက်ာင္းအားခ်ိန္အေမတို႔အဘြားတို႔နဲ႔အထည္ေရာင္းလိုက္ရတာသိပ္ပင္ပန္းတယ္။
ေနပူပူမွာတစ္ေနကုန္ ေလ်ွာက္ရတာ။ မိုးတြင္းက်ေတာ့လည္း ခ်မ္းလို႔ိုႀကံဳ႕ေကြးထားရ တဲ့ပုခံုးက ေခ်ာက်ိေနတဲ့ဗြက္ထဲမလဲေအာင္ ကုတ္ေကြးထားရတဲ့ေျခေခ်ာင္းေတြ 
ေညာင္းသေလာက္ေညာင္းတာပဲ။ ဒီလိုပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ကဘယ္လို၊ဘယ္ေတာ့ လြတ္ပါ့မလဲေတြးရတဲ့စိတ္ကပိုေညာင္းတယ္။ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ၀တၱဳေတြဖတ္တတ္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သလိုမဟုတ္တဲ့ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို ထိေတြ႕မိေတာ့ ၀ဋ္ရွိသေလာက္ေတာ့ခံလိုက္တာေပါ့လို႔ မ်က္ရည္မပါတဲ့ ရိႈက္သံနဲ႔ ညည္းတြားေနရင္းပဲ လူဆိုတာနာက်င္မႈကိုစြဲလန္းတတ္ပါလားသံုးသပ္မိတာကံဆိုး တာလားကံေကာင္းတာလားမသိ။ အဲဒီခံရခက္ခက္ေ၀ဒနာကို အသက္ ၂၀ေက်ာ္မွာ တင္ပါးနဲ႔ေျခသလံုးေပၚ အနာစိမ္းအလံုး ၅၀ နီးပါး ႏွစ္ခ်ီေပါက္တုန္းကခံစားမႈနဲ႔ ဆိုင္ေလသလားမဆိုင္ေလသလားမသိ ႏိႈင္းယွဥ္မိေသး။ 

ငယ္သူငယ္ခ်င္းေယာက်ၤားေလးဆရာ၀န္က တင္ပါးေပၚမွာရွိအနာစိမ္းထဲက ျပည္နဲ႔ 
ေသြးပုပ္ေတြကိုညွစ္ေပးၿပီးေဆးကုရင္း ၀ိပႆနာတရားေဟာေတာ့ ကိုယ္လည္း တရားေပါက္လာသလိုလို။ အဲဒီငယ္သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ရဲ႕ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔တစ္ႏွစ္
ေက်ာ္ၾကာ နာက်င္ရွက္ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့အနာစိမ္းေတြေပ်ာက္ေတာ့အဲဒီေ၀ဒနာကို
ျပန္လြမ္းသလိုလို။


ပညာေရး၀န္ထမ္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ထဲကရြာေတြလွည့္ေျပာင္းတာ၀န္ထမ္း
ေဆာင္ေနလို႔ အတူေနရ တဲ့ရက္နည္းနည္းပဲရွိခဲ့တဲ့အေမရင္ခြင္က အသက္ ၁၄ႏွစ္မွာ စထြက္ခဲ့တယ္။ ထြက္စမွာစူးစမ္းလိုစိတ္နဲ႔ တက္ ႀကြေနတာမို႔ အေမ့မ်က္ရည္ေတြကို မ်က္ရည္နဲ႔မတုန္႔ျပန္မိခဲ့ေပမယ့္ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ႕ေအးစက္စက္ေန႔ေတြထဲမွာ 
ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ရပါမ်ားေတာ့ အေမက်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ထက္ ပမာဏႏွစ္ဆမ်ားတဲ့ မ်က္ရည္ေတြေလ်ာ္ေၾကးေပးခဲ့ရတယ္။ ငါကံဆိုးလိုက္တာေပါ့။ လူမႈေရးမကၽြမ္းက်င္ လို႔မိတ္ေဆြေတြပ်က္ရတာလည္းကံဆိုးမႈတစ္ခုပဲ။ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔အေၾကာင္းအမ်ိဳး မ်ိဳးေၾကာင့္ေ၀းရတာလည္းကံဆိုးလို႔ပဲ။ အထင္လြဲခံရတာေတြ၊ အာမနာပ အေျပာခံရ တာေတြလည္းကံဆိုးလို႔ပဲ။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔သိမ္ငယ္ခဲ့ရတာေတြလည္းကံဆိုးလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကံဆိုးမႈေတြထဲမွာကူးခပ္ေနရင္းကပဲ ကံေကာင္းမႈေတြပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတာ ကေတာ့ ဘ၀ရဲ႕အံ့ၾသဖြယ္ရာျဖစ္တဲ့ ရွားပါးခ်ိဳၿမိန္မႈတခ်ိဳ႔ပါပဲ။

အေဖနဲ႔ေ၀းခဲ့တာ၊ အေမ့ကိုတမ္းတခဲ့တာေတြ၊ ေနပူထဲမိုးရြာထဲျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚရဲ႕အခ်ိန္ေတြဟာ စာလံုးေတြအျဖစ္ရုပ္လံုးေပၚခဲ့တာကံေကာင္းမႈတစ္ခု မဟုတ္လား။ ပတ္ၾကားအက္ကုန္းေျမေျခာက္သေယာင္း ေတြကိုျဖတ္သန္းၿပီး ၀မ္းေက်ာင္းခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ထက္ပိုမ်ားတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုစာေရးရင္းကုန္ဆံုးနိုင္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာညည္းေငြ႕သြားေပမယ့္ သြပ္မိုးနဲ႔ကပ္ေနလို႔မီးကင္ထားသလိုျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ေဆာင္အခန္းေလးထဲမွာ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္အိပ္၊ စားခ်င္တဲ့အခ်ိန္စား၊ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကိုယ္ပိုင္ခဲ့တာလည္းကံေကာင္းမႈတစ္ခုပဲ။ လက္ထဲ မွာတစ္က်ပ္
ျပည့္ေအာင္မရွိတဲ့အခ်ိန္နဲ႔တိုက္ဆိုင္ၿပီး ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနတဲ့ဗိုက္ထဲကအူေတြ တၾကဳတ္ၾကဳတ္လႈပ္ေနတာမ်က္စိထဲျမင္လာမတတ္ထင္ထင္ရွားရွားခံစားေနရတဲ့
ေန႔ေတြမွာပဲ ဘ၀မွာအဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာလြမ္းစရာမ်ားကိုရရွိေစတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆံုေတြ႕ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတာဟာလည္းကံေကာင္းလို႔ပဲေပါ့။


က်မကံဆိုးတတ္ပါတယ္။ ကံလည္းေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလကံဆိုးမႈေတြဟာ ကံေကာင္းမႈေတြကိုပိုင္ဆိုင္ ရဖို႔အေျခခံေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဆန္းစစ္ႏိုင္မိတဲ့ ဦးေႏွာက္က်မမွာရွိေနတာကိုက က်မကံေကာင္းလို႔ပဲ။ အဲဒီဦးေႏွာက္ကပဲ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုခံစားနာက်င္ရျခင္းဆိုၿပီးသတင္းပို႔တာကေတာ့ ကံဆိုးမႈေပါ့။

က်မကံဆိုးစြာပဲ ဘ၀ရဲ႕ကာလတစ္ခုမွာ ေနစရာေနရာမရွိျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းစြာတစ္အိုးတအိမ္ထူေထာင္ ခြင့္ရၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာေနခဲ့ ရတယ္။ သားဦးကေလးရလို႔ပီတိျဖစ္ရတာလည္းကံေကာင္းတဲ့အထဲပါတာပဲ။ သားကေလး ၆လသားမွာ ေရေႏြးပူေလာင္ေတာ့ ကိုယ့္ခႏၵာကိုယ္အေရျပားကို
ေလာင္တာမဟုတ္ ေပမယ့္ ငရဲေရာက္ေနသလိုခံစားရတာကေတာ့ကံဆိုးမႈုေပါ့။ ကံေကာင္းစြာသားကေလးေတြက ဥာဏ္ေကာင္းၾကတယ္။ သူတို႔ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မွာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ရိုးရာဓေလ့နဲ႔ေ၀းရာဆီေရာက္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ကံဆိုးတာ မဟုတ္ေတာင္ မေကာင္းတဲ့ကံတစ္ခုလို႔သတ္မွတ္ခ်င္တယ္။ အသက္ ၄၀ေက်ာ္ ကတည္းက ဘ၀ကိုစိတ္၀င္စားမႈနည္းပါးခဲ့တာကိုလည္း က်မရဲ႕ကံဆိုးမႈလို႔ေခၚရင္ ရမလားမသိ။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ တစ္ခါတေလမွာ ဘ၀ဟာတက္မက္စရာ
ေကာင္းေနေသးမွန္းေတြးမိတာပဲ။ က်မဘ၀မွာ က်မကိုခ်စ္ခင္ၾကတယ္လို႔ (က်မထင္တဲ့) မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတာကေတာ့ ကံေကာင္းမႈတစ္ခု ဆိုတာေသခ်ာတယ္။ ကံဆိုးတာကေတာ့ က်မရဲ႕ႏႈတ္စလ်ွာစနည္းမႈကိုမျပင္ႏိုင္ေသး တာပဲ။ ႏႈတ္စလ်ွာစနည္းတာေၾကာင့္လူေတြရဲ႕ ေလေပါလို႔သတ္မွတ္ျခင္းမခံရတာက
ေတာ့ကံေကာင္းတယ္။ က်မခံစားေနရတာေတြကိုဘာမွေထြေထြထူးထူး စဥ္းစား မေနပဲ ေရးခ်င္သလိုခ်ေရးဖို႔အခ်ိန္နဲ႔အခြင့္အေရး က်မမွာရွိေနတာေတာ့ ေလာေလာ ဆယ္မွာကံအေကာင္းဆံုး အျဖစ္ အပ်က္ပါပဲ။ 

ခက္မာ
ႏို၀င္ဘာ ၅ ရက္၊ ၂၀၁၁
Labels: | edit post
5 Responses
  1. ေခါင္းစဥ္မွာပဲ အရမ္းစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းေနျပီေနာ္
    တူတာေလးေတြ႔လုိက္ရတယ္
    ကြ်န္မကံဆုိးတတ္တယ္မၾကာခဏဆုိသလုိပဲ
    ဒါေပမဲ႔ မက်ရႈံးဘူး ျပန္မတ္ႏုိင္တယ္
    ခင္မင္တဲ႔ jasmine


  2. ကံဆိုး၊ ကံေကာင္းက ဒဂၤါးတစ္ေစ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာႏွစ္ဘက္လိုပဲ ကပ္လွ်က္ရွိေနတယ္ ထင္မိတာပဲ။ အျမဲတမ္းကံမေကာင္းခဲ့သလို အျမဲတမ္း ကံမဆိုးခဲ့ပါဘူး။ ကံဆိုးခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ခ်ိန္ျပန္ေကာင္းရမယ္လို႕ အားတင္းမိတယ္။ ကံေကာင္းခ်ိန္ မွာေတာ့ ကံဆိုးခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးမိၿပီး တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလားလို႔ေတာင္ ေရရြတ္မိတယ္။


  3. :P Says:

    (မ)ခက္မာရဲ႕ဘေလာ့ကိုေတြ႔လိုက္ရတာေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္..


  4. Anonymous Says:

    (မ)ခက္မာရဲ႕ဘေလာ့ကိုေတြ႔လိုက္ရတာေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္..ကၽြန္ေတာ္က ဆရာဦးသက္ဇင္ နဲ႔ ကိုႀကီးေက်ာ္ (ကိုေက်ာ္သြင္ႏိုင္) တို႔ရဲ႕ တပည့္ပါ

    အခ်ိန္ရတိုင္း ဒီ ဆိုက္ေလးကို လာလည္ပါ့မယ္


  5. Anonymous Says:

    ဘဝျဖတ္သန္းသူတုိင္းမွာ အခက္ခဲအစုံေတြ႔ႀကံဳရတာပါပဲဗ်ာ
    အနည္းအမ်ားေတာ႔ကြာတာေပါ႔
    အားတင္းထားပါ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရအုံးမွာ မဟုတ္လား

    ေလးစာစြာျဖင္႔

    ေမာင္ဘႀကိဳင္