1. 2.


ကၽြန္မစာေရးဖိုု ့ႀကိဳးစားေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ စာေရးေစခ်င္သျဖင့္ဖိတ္ေခၚေသာအစီအစဥ္အတြက္ေရာက္ လာတာမိုု ့ စာမေရးျဖစ္တာနည္းနည္းၾကာသြားလ်ွင္ အားနာသလိုု၊ တာ၀န္မေက်သလိုုအျမဲခံစားရသည္။ စာေရးလာတာအႏွစ္၂၀ ေက်ာ္လာေပမယ့္ စာမဖတ္ျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားလွ်င္စာေရးလိုု ့လည္းမရ 
ေတာ့ေၾကာင္းသတိထားမိတာလည္းၾကာၿပီ။ အဲဒီ လိုုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုု ေရးစရာအေၾကာင္းအရာေတြေခါင္းထဲရွိေန တာေတာင္ ဘာကဘယ္လိုုစရမွန္း မသိျဖစ္တတ္သည္။ စာဖတ္မ်ားခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ ေခါင္းထဲမွာေရးစရာမရွိ တာေတာင္ စာဖတ္ရင္းဆင့္ပြားအေတြးေတြမွတဆင့္ စာတစ္ပုုဒ္ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ျဖစ္သြားတာမနည္းလွပါ။
         ဒီဇင္ဘာလထဲမွာကၽြန္မသားေတြ ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရက္ရွည္ရသျဖင့္ေအးေအးေဆး 
ေဆးတစ္ခါမွမေရာက္ျဖစ္ေသာ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ၊ ေမရီလန္း၊ ဗာဂ်ီးနီးယားဖက္ေတြခရီးထြက္ၾကဖိုု႔စဥ္းစားမိ၏။ အင္ဒီယားနားမွာေနေသာသူငယ္ခ်င္းမိသားစုုကလည္း ခရီးထြက္ခ်င္သည္ဆိုုသျဖင့္ ခရီးစဥ္စီစဥ္ၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာတတိယပါတ္ေလာက္ထဲက သူတိုု ့မိသားစုုက ကၽြန္မတိုု ့ရွိရာပင္ဆယ္ေဗးနီးယားကိုု လာၾကမည္။ ကၽြန္မတိုု ့ဆီမွာ ၃-၄ ရက္ေနၿပီး၀ါရွင္တန္ဒီစီဖက္ခရီးဆက္ၾကမည္။ သူတိုု႔မလာခင္ကတည္းက သူတိုု႔လာ လ်ွင္ဧည့္ခံဖိုု႔ႏွင့္ ၁၀ရက္တာခရီးထြက္လ်ွင္လိုုအပ္တာေတြထည့္ဖိုု႔ႀကိဳျပင္ဆင္တာက သံုုးေလးရက္ၾကာသည္။ သူတိုု ့ရွိေနတာကသံုုးေလးရက္၊ ခရီးစဥ္က ၁၀ ရက္ဆိုုေတာ့ ရက္ ၂၀ ေလာက္ စာႏွင့္ေပႏွင့္ေ၀းသြားသည္။ အဲဒီမတိုုင္ခင္ကတည္းက ဟိုုလိုုလိုုဒီလိုုလိုုႏွင့္စာမေရးျဖစ္တာဆိုုေတာ့ တစ္လအတြင္း စာတစ္ပုုဒ္မွမေရးျဖစ္  သလိုုျဖစ္ေသာအခါ ထံုုးစံအတိုုင္း ဘယ္သူကဘာမွမေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မမွာအားနာသလိုုတာ၀န္မေက်သလိုု ခံစားလာရသည္။

ေခါင္းထဲမွာစာေရးခ်င္ေသာအေၾကာင္းအရာအတိုုအစေလးေတြေတာ့ရွိသလိုုပင္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အတိုုအစေတြကိုုစာတစ္ပုုဒ္ျဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုုစရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲ မွာခ်င္ခ်ဥ္းတပ္လာသလိုု ျဖစ္ၿပီး တာရာမင္းေ၀၏ကဗ်ာရွည္ေတြျပန္ရွာဖတ္ျဖစ္သည္။ ေလာ္လီတာမဟုုတ္ေသာ ထူးျခားလွပသည့္ သူ႔ စာလံုုးအတြဲအစပ္ေတြကိုုကၽြန္ႀကိဳက္သည္။ အႏုုပညာေျမာက္ေသာ္လည္း အနက္ကိုုဖြက္မထားလွေသာသူ ့ဆိုုလိုုရင္းေတြကိုု သေဘာက်သည္။ “ေခါင္းေလာင္းသံစာတန္း“ လိုုမိခင္ဖြဲ ့ကဗ်ာ၊ “ မီးေတာက္ရမ္သမ္“ လိုု ခ်စ္ျဖင္းဖြဲ ့ကဗ်ာမ်ိဳးကိုုတမ်ိဳးဆန္းသြားေအာင္အလကၤာလွလွေတြႏွင့္ သီယွက္သြားတာမ်ိဳးကၽြန္မဖန္တီးခ်င္ လိုုက္တာ။
         ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာအႏုုပညာဆိုုတာမ်ိဳးက ဖန္တီးခ်င္တိုုင္းပီျပင္လာတာမွမဟုုတ္တာ။ တာရာမင္းေ၀ ကဗ်ာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုု အထပ္ထပ္ဖတ္ၿပီး စာေၾကာင္းတခ်ိဳ ့ခ်ေရးေပမယ့္ကၽြန္မစာေၾကာင္းေတြက ကဗ်ာျဖစ္မလာပါ။ အိပ္ရာေဘးကနာရီကေလး၏ဂဏန္းေတြသာတျဖည္းျဖည္းႀကီးလာသည္၊ ကၽြန္မ၏အေရြ ့ကေတာ့သုုညျဖစ္ၿမဲပင္။ စာရြက္လွန္သံေတြ၊သက္ ျပင္းခ်သံေတြ၊ အိပ္ရာေဘးေရသန္ ့ဘူးထဲကေရကိုုတဂြပ္ ဂြပ္မ်ိဳခ်သံေတြကေတာ့စိပ္လာသည္။ၿငီးေငြ ့အလိုုမက်မႈကိုု ခဏတာကုုစားဖိုု ့ ျပတင္းေပါက္ဆီသြားၿပီး အျပင္ ဖက္ကိုုေမ်ွာ္ေငးေတာ့ ကၽြန္မတိုု ့အိမ္ေရွ ့လမ္းမက ႏွင္းတိုု ့ျဖင့္ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနၿပီ။
         ေကာင္းကင္ေပၚမွ တဖြားဖြားလြင့္က်လာေသာ ႏွင္းဖတ္မ်ားလြင့္၀ဲေနပံုုက အိပ္မက္ဆန္လွသည္။ သူတိုု႔တေတြေျမျပင္ကိုုေရာက္ေတာ့ မာက်ဴရီမီးေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ရတာကေၾကမြေနေအာင္ႀကိတ္ေျခ ျခင္းခံရေသာ စိန္မႈံေလးမ်ားပမာပင္။ ထိုုစိန္မႈံေလးမ်ားေအာက္တြင္ကၽြန္မတိုု႔ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းသြားေနေသာ လမ္းမေပၚမွေျခရာမ်ားကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။ ေႏြတုုန္းက ေခါင္းေမာ့ရံုုမကမာန္ဖီခဲ့သည့္ နဂါးပန္း ( Dragon Flower) မ်ား၏ ပင္စည္အကိုုင္းေတြက အေအးဒါဏ္ေၾကာင့္အရိုုးမဲမဲမ်ားအျဖစ္သာက်န္ေတာ့သည္။ ထိုုအရိုုး မည္းမည္းမ်ားကလည္းႏွင္းထုုေအာက္မွာ ျမဳပ္တ၀က္ေပၚတ၀က္။ ေနျခည္၀င္းေသာရက္မ်ားမွာတုုန္းက
အိမ္ေနာက္ဖက္ၿခံမွေၾကာင္အနက္ႀကီး လိပ္ျပာေလးေတြလာဖမ္းရင္းေပ်ာ္တတ္ေသာ ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္းက လည္း သူ၏ျဖစ္တည္မႈကိုု ေမ့ေလ်ာ့ခံေနရၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ထိုုျမင္ကြင္းမ်ားက စာတစ္ပုုဒ္ဖြဲ ့စရာမဟုုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးခ်င္ေနေသာကၽြန္မက မ်က္စိေအာက္မွ ျမင္ကြင္း ကိုု လက္ရွိဘ၀ႏွင့္ဆက္စပ္ခံစားပစ္လိုုက္ သည္။
         အတိတ္မွ ကၽြန္မတိုု ့၏ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေျခရာေတြ၊ အမွတ္ရစဖြယ္ပန္းမ်ားပြင့္ခဲ့ေသာေန႔ေတြ၊ ေမ်ွာ္လင့္ ခ်က္ျမက္ခင္းစိမ္းေတြကလည္း အခုုအခ်ိန္မွာတစ္စံုုတရာ၏ဖံုုးအုုပ္ဖိစီးျခင္း ခံခဲ့ရၿပီမဟုုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ထိုုအရာမ်ားကိုုဖံုုးလႊမ္းအုုပ္မိုုးပစ္လိုုက္ေသာတစ္စံုုတရာကိုုလက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွ ဘယ္အရာႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္တင္ စား ျပရမွန္းကၽြန္မမသိပါ။ ေလာကဓံရယ္လိုု ့စကားလံုုးႀကီးႀကီးသံုုးပစ္လိုုက္လ်ွင္လည္း အျငင္းပြားစရာေတာ့ ျဖစ္မည္မထင္ပါ။
         လက္ရွိဘ၀မွာမေပ်ာ္ပိုုက္နိုုင္ျခင္းအတြက္ ထိုုတစ္စံုုတရာကိုုပင္အျပစ္ဖိုု ့ရမည္လား။ တစ္ေန႔မွာေသ ဆံုုးၿပီး ဘယ္ေနရာမွန္းမသိေသာေဒသတစ္ခုုဆီ ထြက္ခြာၾကရမည့္အတူတူ ဘာေၾကာင့္မ်ားေမြးဖြားရွင္သန္ ခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။ ဘ၀ဆိုုတာႀကီးအေပၚ မေရမရာေမးခြန္းေတြ ထုုတ္ေနဖိုု ့၊ ကိုုယ္ဒုုကၡစိတ္ဒုုကၡေတြခံစားၿပီး အဆံုုးတေန႔ကိုုေစာင့္ေမ်ွာ္ဖိုု ့သက္သက္ေမြးဖြားလာၾကတာေတာ့မျဖစ္နိုုင္ပါ။ ေနာက္ဆံုုးေန႔ကိုုေရာက္သည္ အထိ ဘ၀ကိုုေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးျဖတ္သန္းရင္ဆိုုင္သြားဖိုု ့ထိုုက္တန္သည့္တစ္စံုုတရာ၊ မက္ေမာဖြယ္တစ္စံုုတရာ ဆိုုတာေတာ့ရွိကိုုရွိေနမွာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကမေတြ ့ရွိေသးတာ၊ ဒါမွမဟုုတ္ထိုုတစ္စံုုတရာက ကၽြန္မထံ 
ေရာက္မလာေသးတာသာျဖစ္လိမ့္မည္။
         ျမတ္စြာဘုုရား… ကၽြန္မကစာေရးခ်င္သည့္အေၾကာင္းမွအေတြးဆက္ရင္း ကၽြန္မမႀကိဳက္ေသာအေတြး အေခၚႏွင့္အက္ေဆးေတြထဲကအေရးအသားမ်ိဳးေတြ ေရးေနမိပါပေကာ။ ဘ၀ႀကီးကရက္စက္လွၿပီး ထိုုရက္ စက္မႈ၏အသီးအပြင့္မ်ားကိုု အႏုုပညာသမားမိုု႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးခံယူေနသေယာင္၊ ဒါမွမဟုုတ္အဲဒီအေတြးဆန္ ဆန္အေရးအသားေတြေလ။ 
        လြန္ခဲ့ေသာသံုုး ေလးႏွစ္က အုုပ္စုုလိုုက္စုုေပါင္းပါ၀င္ရေသာအစီအစဥ္တစ္ခုုမွာေတြ ့ခဲ့သည့္မိန္းမငယ္ ေလးတစ္ေယာက္ကိုုမဆီမဆိုုင္သတိရလိုုက္ေသးသည္။ သူမကအာဖရိကနိုုင္ငံတစ္ခုုကျဖစ္သည္။   လူအ 
ေတာ္မ်ားမ်ားပါ၀င္၍ရက္အတန္အသင့္ရွည္ေသာအစီအစဥ္မိုု႔ကၽြန္မတိုု႔ဟိုုတယ္တစ္ခုုမွာေနရသည္။ ထိုုအမ်ိဳး သမီးငယ္ကိုု သူမလိုုပင္အာဖရိကနိုုင္ငံတစ္ခုုမွလာေသာစာေရးသူတစ္ေယာက္၏အခန္းတြင္ အျမဲလိုုလိုုေတြ ့ရသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ကၽြန္မတိုု ့တေတြစကား၀ိုုင္းဖြဲ ့ရင္း ရိုုးရာႏႈတ္ဆက္နည္းေတြအေၾကာင္း စကားေရာက္ သြားသည္။ ထိုုအခါ သူမကေလးမၾကာခဏလည္ပတ္ရာအခန္းရွင္က ‘ကၽြန္ေတာ္တိုု ့နိုုင္ငံရဲ ့ႏႈတ္ဆက္နည္း ကေတာ့အေကာင္းဆံုုးထင္တယ္’ ဟုုေျပာသည္။ ဟုုတ္လား၊ဘယ္လိုုႏႈတ္ဆက္ၾကသလဲဟုု ကၽြန္မကစပ္စုုမိ ေတာ့ သူကေျပာ၏။
         “ႏႈတ္ခမ္းကိုုနမ္းၿပီးနႈတ္ဆက္ရတာေလ။ သူ႔ကိုုေမးၾကည့္ပါလား။ အဲဒီႏႈတ္ဆက္နည္းကဘယ္ေလာက္ ခ်ိဳသလဲဆိုုတာ။“
         ထိုုသူကသူ ့အခန္းမွာအျမဲလိုုလိုုရွိေနတတ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကိုုေမးဆတ္ျပရင္းေျပာေတာ့အူတူတူ ကၽြန္မကကၽြန္မကဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကေတာ့ မခိုု႔တရိုု ့အၿပံဳးျဖင့္ထိုုုုသူ ့လက္ေမာင္းကိုု ခပ္ဖြဖြထုုသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ဟိုုတယ္မွာ မနက္စာစားရင္းအထိုုအမ်ိဳးသမီးငယ္ႏွင့္ဆံုုခ်ိန္မွာ သူမ မ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္စေတြ။ ကၽြန္မကဘာျဖစ္တာလဲစိုုးရိမ္တႀကီးေမးေတာ့ သမီးေလးကိုုသတိရလိုု ့ဟုုေျပာ သည္။ သမီးေလးကဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လဲဆိုုေတာ့ ၁ႏွစ္တဲ့။ ‘အိုုး…တစ္ႏွစ္သမီးေလးကိုုထားခဲ့ရတယ္ေနာ္’ ဟုု ကၽြန္မကစိတ္မေကာင္းစကားဆိုုေတာ့ ‘ ဘ၀ဆိုုတာဒီလိုုပဲေလ။’ ဟုုသူမကေျပာသည္။ သူမ၏ ‘ဘ၀ဆိုုတာ’  ကိုုကၽြန္မမ်က္လံုုးေၾကာင္ေတာင္၊ေခါင္းတညွိမ့္ညိွမ့္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမထံ တြင္ဘ၀ကိုု မက္မက္ေမာေမာေရွ ့ဆက္ရွင္သန္ဖိုု ့ ခ်ိဳျမိန္ခံစားရေသာအရာေတြရွိေနေလသည္။
         ကၽြန္မ၏’ဘ၀ဆိုုတာ’ကေတာ့ ခါးသက္သက္နိုုင္ခဲ့တာအေတာ္ၾကာၿပီ။ ဘ၀ကတကယ္ ခါးတာလား မခါးတာလားမေရရာပဲ ကဗ်ာဆန္ဆန္သံုုးႏႈန္းမိေၾကာင္း၀န္ခံခ်င္ေပမယ့္ ငါ့ဘ၀ႀကီး ကခါးလိုုက္တာဟုုေတြးမိ ေစတာက ပိုုခါးပါသည္။ ေနာက္ဘ၀က်မွအတိုုးခ်ၿပီးခ်ိဳေအာင္ႀကိဳးစားေတာ့မယ္လိုု႔လည္းလုုပ္လိုု ့ရတာမွ မဟုုတ္တာေလ။
“ဘာေၾကာင့္မ်ား
ျမင္သမ်ွခါးေနရတာပါလိမ့္…“ ဆိုုတာမ်ိဳး ကဗ်ာလည္းျဖစ္မလာသည့္စာတိုုေပစေတြမ်ားစြာေရးျဖစ္သည္။ လုုပ္ေနရသမ်ွ၊ လုုပ္ျဖစ္ေနသမ်ွအရာတိုုင္းကိုုအဓိပၺါယ္ရွိသည္ဟုုမထင္ျပန္။ ဘာျဖစ္ လိုု ့မ်ားလူျဖစ္လာရတာ ပါလိမ့္ဆိုုတာကိုုပဲ ေန႔စဥ္ေတြးေနမိေတာ့သည္။ ေနေကာင္းလားဟု ပဋိသႏ ၱာရစကားဆိုုလာသူတိုုင္းကိုု ‘မေပ်ာ္ဘူး’ ဟုုပဲေျဖမိသည္။ အြန္လိုုင္းမွာမၾကာခဏေတြ ့တတ္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္က ‘ နင့္ကိုု စိတ္ပူတယ္’ ဟုု chat box ထဲမွာစာရိုုက္ျပ ေတာ့ ေ၀့၀ဲလာေသာမ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ တဟီးဟီးရယ္ရင္း ၾကည္ႏူးမိေသးသည္။ ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ‘ဘ၀မွာမေပ်ာ္ရင္ေတာ့ နာလွပါတယ္သူငယ္ခ်င္းရယ္’ ဟုုေျပာ သည္။ သူ႔စကားကကၽြန္မ၏ဘ၀အေပၚဇေ၀ဇ၀ါနိုုင္မႈေတြအတြက္ အေျဖတစိတ္တပိုုင္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူငယ္ ခ်င္းေကာင္းေတြရွိတာကိုုတန္ဖိုုးထားတတ္ေနေသးသ၍ ကၽြန္မ၏ဘ၀မွာမေပ်ာ္ပိုုက္မႈက ထိုုမေပ်ာ္ပိုုက္ေသာ ဘ၀ကိုု အဆံုုးသတ္ရန္စဥ္းစားမႈဆီေရာက္သြားလိမ့္မည္မဟုုတ္ေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိသည္။
         မေပ်ာ္ဘူးဟုုခံစားေနရသူအတြက္ ေပ်ာ္ျခင္းကိုုဘယ္လိုုအဓိပၺါယ္ဖြင့္မည္လဲဆိုတာက အေရးႀကီးျပန္ သည္။ အတိတ္မွာေပ်ာ္ခဲ့ဖူးေသာ အႀကိမ္နည္းနည္းကိုုျပန္စဥ္းစားမိသည္။ အဲဒီေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတာေတြထဲက တခ်ိဳ ့အေၾကာင္းျပန္ေရးရင္စာတစ္ပုုဒ္ျဖစ္နိုုင္တာပဲဟုု စာမေရးျဖစ္ေသာ၊ စာေရးျဖစ္ဖိုု ့ႀကိဳးစားခ်င္ေနေသာ ကိုုယ့္ ကိုုယ္ကိုုအားေပးမိျပန္သည္။ စာေရးခ်င္သူတစ္ေယာက္ေရးမည့္အေၾကာင္းအရာသည္ ထိုုအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္တည္ေသာအခ်ိန္ကာလ သဘာ၀၀န္းက်င္ႏွင့္ဆက္စပ္ေနရလိမ့္မည္။ ေလာေလာဆယ္မွာစာေရးဖိုု႔ ႀကိဳးစားေနေသာ ကၽြန္မ၏ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြေအးစက္ေနသည္။ ကၽြန္မေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ေသာတိုုင္းျပည္ ထက္ ေျမာက္၀င္ရိုုးစြန္းႏွင့္အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုုနီးေသာ တိုုင္းျပည္တစ္ခုု၏ေဆာင္းရာသီထဲမွာ ကၽြန္မရွိေန တာကိုုး။  ကၽြန္မျဖတ္သန္းရင္ဆိုုင္ခဲ့ရသည့္ ကၽြန္မတိုုင္းျပည္ထဲရွိေဆာင္းေတြထဲမွာေရာ ေပ်ာ္စရာအလြမ္း 
ေတြရွိမေနခဲ့ဖူးလား။ အတိတ္မွေဆာင္းကာလမ်ား၏ေပ်ာ္စရာအလြမ္းေတြကိုု ျပန္လည္ဖိတ္ေခၚစဥ္းစားဖိုု ့လက္ရွိေဆာင္းည၏ ျပတင္း၀ဆီဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိကၽြန္မေရာက္ခဲ့ျပန္ေတာ့ လမ္းမကေဖြးေဖြး ျဖဴဆဲ။ အိပ္မက္ဆန္ေသာႏွင္းဖတ္ႏွင္းလႊာေတြကေ၀့၀ဲက်ဆဲ။  ေရာင္နီပ်ိဳ ့ေတာ့မည္မိုု ့အနီေရာင္ေျပးေန သည့္ေကာင္းကင္ကိုုေနာက္ခံထား၍ လင္းလက္ေနဆဲမာက်ဴရီမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ညက္မႈန္႔ေနေအာင္ ႀကိတ္ေျခခံရသည့္စိန္မႈံမ်ားက တလက္လက္ေတာက္ပဆဲ။ လမ္းမေပၚမွကၽြန္မတိုု ့၏ေျခရာေတြ၊ ေႏြဦးမွာ တုုန္းကအထိမ္းအကြပ္မဲ့ပြင့္ခဲ့ေသာပန္းေတြ၊ တစံုုတစ္ဦးထက္မကေသာသူေတြကိုုေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့သည့္ျမက္ပင္ စိမ္းစိမ္းေတြက ထိုုစိန္မံႈမ်ား၏ေအာက္တြင္ျမဳပ္ႏွံခံေနရဆဲ။
         ထိုုျမဳပ္ႏွံခံေနရသည့္အရာမ်ားကိုုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မက၀မ္းနည္းခံခက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိန္ပြင့္လိုုလွပ 
ေတာက္ပသည့္ႏွင္းမံႈမ်ား၏လႊမ္းဖံုုးမႈကိုုခံရသည့္အတြက္ ထိုုအရာ၀တၱဳမ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္ေကာင္းေပ်ာ္ရႊင္ေန လိမ့္မည္။ သူတိုု႔၏ ‘ ဘ၀ဆိုုတာ’ က ကၽြန္မ၏ ‘ ဘ၀ဆိုုတာ’ ႏွင့္ဘယ္လိုုနည္းႏွင့္မွ တထပ္တည္း တူနိုုင္မည္ မဟုုတ္ေပ။

Labels: | edit post
3 Responses
  1. တစုံတရာက က်ေနာ္ တုိ႕ကုိ ဖုံးအုပ္ထားဆဲဘဲေလ.....
    ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္း ေလးေတြ ျပန္ျမင္ရ ဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ အခ်ိန္ကာလတခု ကုိ ေစာင္႕ရမွာလား ....ဖယ္ရွားဖုိ႕ ၾကဳိးစား ရမွာလား...


  2. sansantin Says:

    အနီးကပ္ႀကည့္ရင္ ႀကယ္ပြင့္ေတြျဖစ္ေနတဲ့ ႏွင္းေတြေ၀ခ်ိန္မွာေရးတဲ့စာ...
    ပန္းေတြေ၀ခ်ိန္မွာ ဖတ္ရတဲ့အခါ...

    ေျပာင္းသြားျပီေနာ္...

    အားလံုး ေျပာင္းလဲေနခ်ိန္...
    မေျပာင္းနိုင္သူေတြလည္း ရွိေနတုန္းမို႕
    ဖ်ံေတြေရမနစ္ဘဲ ငါးေတြေရနစ္ေနအုန္းမယ္လားမသိ

    ဗမာျပည္အေႀကာင္း Saving fish from drowning စာအုပ္ေရးတဲ့ Amy Tan ကေတာ့
    ေရနစ္ေနတဲ့ ငါးကို သတ္ျပီး ကယ္လိုက္တာဆိုျပီး သူႀကားခဲ့တဲ့စကားကို ကိုးကားတာပဲ...

    ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး...ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာမိ တာပါ...

    ဘာေတြပဲခက္ခက္ ခက္မာကေတာ့ မာေနမွာပါ

    စမ္းစမ္းတင္


  3. Unknown Says:

    အေၾကာင္းဓါတ္ခံရွိသူဖို႔၊ ဖတ္မိရ ဝမ္းနည္းလွပါခ်ိမ့္...
    မ်က္ရည္ရယ္ ေဝသီဝဲမိတယ္....
    လြမ္းလွတဲ့အိမ္။

    အစဥ္အားေပးလ်က္..
    ႏွင္း