1. 2.
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပခံုုးတြန္႔၍ဟမ္မီလ္တန္ကိုုေျပာေနခ်ိန္တြင္ ဂေရးဘားမန္းတိုု႔သားအဖ မီးဖိုုခန္း ထဲျပန္၀င္ လာသည္။ ဂေရးဘားမန္းက စကားစေျပာသည္။
             “ စက္ဘီးကိုုတြန္းၿပီးလွိမ့္ခ်ဖိုု႔ ေရာ္ဂ်ာကေျပာခဲ့တာပါ။“
           “ အဲဒါမင္းေျပာခဲ့တာ။“
          ေရာ္ဂ်ာကခ်က္ျခင္းတုုန္႔ျပန္သည္။ သူထိုုင္ေနရာကုုလားထိုုင္မွထလာၿပီးေရာ္ဂ်ာကဆက္ေျပာ၏။
         “ မင္းကအဲဒီလိုုလုုပ္ခ်င္တာေလ။ စက္ဘီးကိုုသစ္သီးၿခံထဲယူသြားၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္ရေအာင္လိုု႔ မင္းေျပာခဲ့တာေလ။“
          “ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း“ မစၥတာဘားမန္းက ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုလွမ္းေျပာသည္။
          “ သူ႔စကားဆံုုးရင္ မင္းဆက္ေျပာရမယ္ေကာင္ေလး။ ခုုေတာ့ ငါဆက္ေျပာမယ္။ မင္းတိုု႔တေတြ စက္ဘီးကိုုညဖက္ႀကီး တရြတ္တိုုက္ဆြဲသြားၾကတယ္ေလ။ အခုု မင္းတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ ေယာက္.....“
          ဘားမန္းက ပထမကစ္ပ္ကိုုၾကည့္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုၾကည့္ၿပီးဆက္ေျပာသည္။
          “ စက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာမင္းတိုု႔သိပါတယ္။ မင္းတိုု႔သိတာကိုုစေျပာဖိုု႔ ငါအႀကံေပးခ်င္တယ္။“
          ဘားမန္းစကားဆံုုးေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္က ၀င္ေျပာသည္။
          “ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ပံုုစံက နည္းလမ္းမက်ဘူးလိုု႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။“
          “ ဘာကြ..“
          ဘားမန္းကနဖူးေၾကာေတြေထာင္လာၿပီး ေဒါသတႀကီးျပန္ေျပာသည္။
          “ မင္း ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္စမ္းပါ“
          ဟမ္မီလ္တန္ မတ္တတ္ထရပ္လိုုက္သည္။
          “ သြားၾကစိုု႔ေရာ္ဂ်ာ။ ကစ္ပ္.. မင္းေရာလိုုက္ခဲ့မလား၊ ေနခဲ့ဦးမလား။“
          သူက အမ်ိဳးသမီးႀကီးဖက္သိုု႔လွည့္လိုုက္သည္။
         “ ဒီည က်ေနာ္တိုု႔ ဘာဆက္လုုပ္လိုု႔ရမလဲဆိုုတာ က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူးမစၥက္ေမလာ။ က်ေနာ္ ဒီကိစၥကိုုေရာ္ဂ်ာနဲ႔ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ ေလ်ာ္ေပးမလားဆိုုရင္ေတာ့စက္ဘီးကိုုပ်က္စီးေအာင္ လုုပ္ခဲ့တဲ့အထဲ မွာေရာ္ဂ်ာပါတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ သံုုးပံုုတပံုုေပးပါ့မယ္။“
           “ က်မလည္း ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။“
           အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဟမ္မီလ္တန္ေနာက္သိုု႔လိုုက္လာရင္း ဆက္ ေျပာသည္။
         “ က်မလည္း ေဂးလ္ဘာ့တ္အေဖကိုုေျပာျပလိုုက္ပါ့မယ္။ သူကအခုုခရီးထြက္ေနတယ္။ တခုုခုုေတာ့    ျဖစ္လာမွာပါ။ ေနာက္ေတြ႕ၾကဦးမယ္ေလ။“
           ဟမ္မီလ္တန္က တဖက္သိုု႔ကပ္ေပးလိုုက္သျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကိုုေက်ာ္ၿပီးဆင္၀င္ ေအာက္  ၀င္သြားၾကသည္။ သူတိုု႔ေနာက္ဖက္မွေန၍ ဂေရးဘားမန္း၏အသံကိုု ပီပီသသၾကားလိုုက္ရသည္။
          “ သူက က်ေနာ့ကိုု ငတံုုးလိုု႔ေခၚတယ္ဒက္ဒီ“
          “ သူလုုပ္တာမဟုုတ္လား။ သူကမွ တကယ့္ငတံုုး။ သူ႔ပံုုစံကိုုက ငတံုုးပံုုေပါက္ေနတာ“
          မစၥတာဘားမန္းအသံကိုုပါၾကားလိုုက္ရေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္က လွည့္ၾကည့္ရင္းေျပာလိုုက္သည္။
          “ ဒီညမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားအေတာ့္ကိုုတရားလြန္တာပဲ မစၥတာဘားမန္း။ ဘာေၾကာင့္ခင္ဗ်ားကိုုယ္ ခင္ဗ်ားမထိမ္းႏိုုင္ရတာလဲ။“
         “ ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္ပါလိုု႔ မင္းကိုုငါေျပာတယ္မဟုုတ္လား။“
           ဘားမန္းကလည္း သူ႔ကိုုျပန္ေျပာသည္။
    
          “ မင္းအိမ္ျပန္ေတာ့ေရာ္ဂ်ာ၊ သြားေတာ့။“
          ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုုလ်ွာျဖင့္သပ္လိုုက္ၿပီးေရာ္ဂ်ာ့ကိုုလွမ္းေျပာသည္။ ေရာ္ဂ်ာႏွင့္ကစ္ပ္ ကလမ္းမေပၚထြက္ရာလမ္းကေလးဆီေလ်ွာက္သြားသည္။ ဟမ္မီလ္တန္သည္တံခါး၀တြင္ပိတ္ရပ္လိုုက္ၿပီးသူ႔ သားႏွင့္အတုူ ဧည့္ခန္းကိုုျဖတ္ေလ်ွာက္လာေသာဘားမန္းကိုုၾကည့္ေနသည္။
         “ မစၥတာ ဟမ္မီလ္တန္“
          အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အလန္႔တၾကားစကားစလိုုက္ေပမယ့္ စကားကိုုအဆံုုးမသတ္ႏိုုင္ေပ။
          “ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ခ်င္လဲ။ က်ဳပ္ေရွ႕ကထြက္သြားစမ္းပါ။“
          ဘားမန္းက သူ႔ပခံုုးကိုု၀င္တိုုက္လိုုက္ေသာေၾကာင့္ ဟမ္မီလ္တန္မွာ ဆင္၀င္ေအာက္မွေန၍ ဆူးမ်ားရွိ ေသာၿခံဳပုုတ္အတြင္းေရာက္သြားသည္။ ထိုု႔သိုု႔ျဖစ္သြားတာကိုုသူမယံုုႏိုုင္ေပ။ သူသည္ၿခံဳပုုတ္ထဲမွ ကုုန္းထလာၿပီး ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ရပ္ေနေသာဘားမန္းကိုု အားႏွင့္ပစ္ထိုုးလိုုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုး မ်က္ခင္းေပၚလဲ က်သြားၿပီး မ်က္ခင္းေပၚတြင္လံုုးေထြးေနေလသည္။ ဟမ္မီလ္တန္သည္ ဘားမန္း၏လက္ ေမာင္းမ်ားကိုုသူ႔ဒူးႏွင့္ဖိရင္း ေနာက္ေက်ာကိုုလက္သီးႏွင့္တရစပ္ထိုုးေနသည္။ ဘားမန္း၏အကၤ် ီေကာ္လာ ကိုုလည္းဆုုတ္မိသြားၿပီး ဘားမန္းေခါင္းကိုုမ်က္ခင္းႏွင့္ေဆာင့္တိုုက္ေနစဥ္ မစၥက္ေမလာက အလန္႔တၾကား ေအာ္ေတာ့သည္။
         “ ဘုုရားသခင္.. သူတိုု႔ကိုုျဖည္ၾကပါဦး။ ရဲေခၚၾကပါဦး“
          ဟမ္မီလ္တန္က ဘားမန္းေခါင္းကိုု မ်က္ခင္းႏွင့္ေဆာင့္ေနရာမွရပ္လိုုက္ေတာ့ ဘားမန္းကသူ႔မ်က္ ႏွာကိုုလည္ျပန္ၾကည့္ရင္းေအာ္သည္။
          “ ငါ့ကိုုလႊတ္..“
          အမ်ိဳးသမီးႀကီးက လူခ်င္းကြဲသြားေသာ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ကိုုလွမ္းေမးသည္။
          “ ဘာျဖစ္သြားၾကေသးလဲ။ ဘုုရား၊ ဘုုရား...“
          ေပအနည္းငယ္ခြာ၍ ေမာပန္းတႀကီးအသက္ရွဴေနၾကေသာ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ကိုု သူမကရပ္ ၾကည့္ေနသည္။ အသက္အႀကီးဆံုုးေကာင္ေလးက ဆင္၀င္ေအာက္ရွိလူစုုထဲတိုုး၀င္လာၿပီး ရန္ပြဲကိုုၾကည့္ဖို႔
ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ရန္ပြဲကၿပီးေနၿပီ။ ကေလးေတြက လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ကိုုၾကည့္ရင္း ဘာဆက္လုုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ကာရပ္ေနၾကသည္။ သူတိုု႔က လက္ေမာင္းႏွင့္ နံရိုုးမ်ားကိုုကြယ္ရင္း တေယာက္ကိုုတေယာက္ 
လက္သီးႏွင့္ ထိုုးၾကဦးမည့္ပံုု ဟန္ေရးျပေနၾကေသးသည္။
          “ ကေလးေတြ.. အိမ္ထဲျပန္၀င္ၾကစမ္း။“
          မစၥက္ေမလာက ရင္ဘတ္ကိုုလက္ႏွင့္ဖိရင္း ကေလးေတြကိုုလွမ္းေအာ္သည္။
         “ ဒီလိုုျဖစ္သြားၾကလိမ့္မယ္လိုု႔ က်မမထင္ထားခဲ့ပါဘူး“
          ဟမ္မီလ္တန္မွာ ေခၽြးေတြရႊဲေနၿပီး အသက္ရွဴဖိုု႔ႀကိဳးစားလိုုက္တိုုင္း သူ႔အဆုုတ္ေနရာကပူေလာင္ နာက်င္လာသည္။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲမွာလဲ တစံုုတခုုဆိုု႔နင္ေနသလိုုျဖစ္ေနၿပီး မ်ိဳခ်လိုု႔လည္းမရေပ။ သူက လမ္းစေလ်ွာက္ဖိုု႔ႀကိဳးစားေတာ့ သူ႔သားႏွင့္ကစ္ပ္က ေဘးတဖက္တခ်က္မွ၀င္တြဲသည္။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ 
ကားတံခါးကိုုခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ပိတ္သံၾကားလိုုက္ရၿပီး အင္ဂ်င္လည္းစႏိႈးသည္။ ကားေရွ႕မီးကသူတိုု႔ေရွ႕ကို  ျဖတ္ထိုုးထား၏။ ေရာ္ဂ်ာကတခ်က္ရိႈက္လိုုက္သည္။ ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔သားပခံုုးေပၚလက္လွမ္းတင္လိုုက္ သည္။ ကစ္ပ္ကလည္းစတင္ငိုုေၾကြးရင္းေျပာေလသည္။
          “ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္။ အေဖ က်ေနာ့္ကိုုရွာေနေတာ့မယ္။“
           ေကာင္ကေလးကေျပာရင္းေျပးထြက္သြားသည္။
        
          “ ဒီလိုုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး မင္းျမင္လိုုက္ရတဲ့အတြက္ ဒက္ဒီစိတ္မေကာင္းပါဘူးသားရယ္။“
           သားအဖႏွစ္ေယာက္လမ္းေလ်ွာက္လာရင္း သူတိုု႔လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔သားပခံုုးေပၚကလက္ကိုုဖယ္လိုုက္သည္။
           “ တကယ္လိုု႔ သူကဒါးဆြဲထုုတ္ရင္ ဒါမွမဟုုတ္တုုတ္နဲ႔ရိုုက္ရင္ ဒက္ဒီဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ။“
          “ သူအဲဒါမ်ိဳး မလုုပ္ႏိုုင္ပါဘူးကြာ။“
          “ တကယ္လိုု႔ လုုပ္ခဲ့ရင္ေကာ။“
          “ လူေတြက ေဒါသထြက္လာရင္ ဘာလုုပ္မလဲ၊ ဘယ္လိုုတုုန္႔ျပန္မလဲဆိုုတာ ေျပာရခက္တယ္ကြ။“
          သူတိုု႔ အိမ္ေရွ႕တံခါးဆီ ဦးတည္မိၾကၿပီ။ အလင္းေရာင္ေတြထိုုးထြက္ေနေသာ သူတိုု႔အိမ္ေရွ႕တံခါး ကိုုျမင္ေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည္။
          “ ဒက္ဒီ့ၾကြက္သားေတြကိုုျပပါဦး။“
          ေရာ္ဂ်ာက သူ႔လက္ေမာင္းကိုုလွမ္းဆြဲရင္းေျပာသည္။
          “ သားအိမ္ထဲအရင္၀င္။ ညေနစာစားၿပီး ေစာေစာအိပ္ေတာ့။ မင္းမာမီကိုု ဒက္ဒီဘာမွမျဖစ္ဘူးလိုု႔ ေျပာလိုုက္။ ဒက္ဒီဆင္၀င္ေအာက္မွာ ခနထိုုင္လိုုက္ဦးမယ္။“
        ေကာင္ေလးကေျခလွမ္းတလွမ္းစလိုုက္ၿပီး သူ႔အေဖမ်က္ႏွာကိုုၾကည့္ကာ ေနာက္တလွမ္းထပ္လွမ္း သည္။  ထိုု႔ေနာက္အိမ္ထဲသိုု႔ တဟုုန္ထိုုးေျပး၀င္သြားကာ အဆက္မျပတ္ေအာ္ေတာ့သည္။
           “ မာမီ။ မာမီ....“

                        ~                    ~                     ~                     ~                       ~

          သူသည္ ဆင္၀င္ေအာက္ရွိကားဂိုုေထာင္နံရံကိုုမွီရပ္ရင္း ေျမႀကီးကိုုေျခေထာက္ျဖင့္ ဟိုုျခစ္ဒီျခစ္ လုုပ္ေနသည္။ နဖူးေပၚကေခၽြးေတြကေတာ့ေျခာက္ကုုန္ၿပီ။ အကၤ် ီေအာက္မွာေတာ့ ေစးထန္းထန္းခံစားေနရ တုုန္းပင္။
             တခါတုုန္းက  ပခံုုးေတြငိုုက္စိုုက္က်ေနၿပီး ျဖဴေဖ်ာ့၍ စကားကိုုျဖည္းညွင္းစြာေျပာေနေသာ သူ႔အေဖကိုုျမင္ခဲ့ရသည္။ ကေဖးဆိုုင္ထဲတြင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားႀကီးႏွစ္ဦး၏ ရန္ပြဲမွာ ေတာ္ေတာ္အေျခ အေနဆိုုးရြားခဲ့ ၿပီးႏွစ္ေယာက္စလံုုးလည္းအထိနာခဲ့ၾကသည္။ တဖက္လူမွာ ယာလုုပ္သားႀကီးျဖစ္သည္။ ဟမ္မီလ္တန္မွာ သူ႔ဖခင္ကိုုအလြန္ခ်စ္ၿပီး ဖခင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုုမွတ္မိသည္။ ခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ထိုုလူႏွင့္ျဖစ္ခဲ့ေသာသူ႔ဖခင္၏ရန္ပြဲကိုု ျပန္စဥ္းစားမိေနေတာ့သည္။
           သူ႔မိန္းမထြက္လာခ်ိန္ထိ သူကဆင္၀င္ေအာက္မွာထိုုင္ေနဆဲပင္။
           “ ဘုုရားေရ..“
          မိန္းမက သူ႔ေခါင္းကိုု သူမလက္ႏွင့္ပင့္မလိုုက္ၿပီး ေရရြတ္၏။
          “ အိမ္ထဲ၀င္၊ ေရခ်ိဳး၊ တခုုခုုစားၿပီးရင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုုတာ က်မကိုုေျပာပါဦး။ ညစာေတြ ကေတာ့ေႏြးေနတုုန္းပဲရွိေသးတယ္။ ေရာ္ဂ်ာေတာ့ အိပ္ရာ၀င္သြားၿပီ။“
          သိိုု႔ေသာ္ သူ႔သားက သူ႔အားလွမ္းေခၚေနသံကိုုၾကားေနရသည္။
          “ သူမအိပ္ေသးဘူး“ ဟုု အမ်ိဳးသမီးကေျပာသည္။
          “ ခနေနရင္ ကိုုယ္ျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္။ တခုုခုုေသာက္ၾကတာေပါ့။“
          “ က်မျဖင့္ ခုုထိမယံုုႏိုုင္ေသးဘူး။“
           သူ႔မိန္းမက ေခါင္းခါရင္းေျပာသည္။ သူကသားအခန္းထဲ၀င္သြားၿပီး ကုုတင္ေပၚ၀င္ထိုုင္လိုုက္ သည္။
          “ သားမအိပ္ေသးဘူးလား။ ေနာက္က်ေနၿပီ။ အိပ္ေတာ့ေနာ္။ ဂြတ္ႏိုုက္...“
          “ ဂြတ္ႏိုုက္.“
          ကေလးကျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူကသား၏လည္ပင္းကိုု သိုုင္းဖက္လိုုက္သည္။ ေကာင္ေလးက ည၀တ္ အကၤ် ီ၀တ္ထား၏။ လတ္ဆတ္ေႏြးေထြးေသာ သား၏ကိုုယ္သင္းနံ႔ကိုုဟမ္မီလ္တန္ရွဴရိႈက္မိသည္။ သူကသား ၏ေက်ာျပင္ကိုု ခပ္ဖြဖြပုုတ္ေပးေနရင္းေျပာလိုုက္သည္။
          “ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့ေနာ္သား။ အဲဒီလိုအိမ္နီးခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းေန။ ၿပီးေတာ့အခုုလိုု စက္ဘီးကိုုဖ်က္ဆီးပစ္တာမ်ိဳးနဲ႔ အဲဒီလိုုမ်ိဳးတျခားကိစၥေတြကိုုလည္း ဒက္ဒီထပ္မၾကားခ်င္ ေတာ့ဘူးေနာ္။ ရွင္းလားသား..“
          ေရာ္ဂ်ာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သူသည္သားကိုုဖက္ထားေသာလက္အားဖယ္လိုုက္ကာအိပ္ရာ ခင္းကိုုပ်ံ႕ေအာင္ျပန္ခင္းေပးလိုုက္သည္။
          “ အိုုေက...။ ဂြတ္ႏိုုက္ေနာ္သား။“
           သူကသားကိုုနမ္းဖိုု႔ ကိုုယ္ကိုုငံုု႔ကိုုင္းလိုုက္ခ်ိန္မွာ ေကာင္ကေလးကေျပာသည္။
          “ ဒက္ဒီ..။ အဘိုုးကလည္း ဒက္ဒီလိုုပဲအားရွိတာပဲမဟုုတ္လား။ သူ ဒက္ဒီ့အရြယ္တုုန္းကေလ။ ဒက္ဒီသိ ပါတယ္။ သိတယ္မဟုုတ္လား။“
          “ ဒက္ဒီကိုုးႏွစ္သားေလာက္တုုန္းကအေၾကာင္းမင္းေျပာခ်င္တာမဟုုတ္လား။ ဟုုတ္တယ္။ မင္း အဖိုုး ကအားသန္တယ္။“
          “ တခါတေလက်ရင္ က်ေနာ္အဘိုုးကိုုသိပ္မွတ္မိဘူး။ အဘိုုးကိုုေရာ တျခားဟာေတြကိုေရာ က်ေနာ္ေမ့ မသြားခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကိုုသိတယ္မဟုုတ္လားဒက္ဒီ။“
          ဟမ္မီလ္တန္က အေျဖမေပးေတာ့ ေကာင္ေလးကလွဲေနရာမွကုုန္းထလာသည္။
        “ ဒက္ဒီငယ္ငယ္တုုန္းက အဘိုုးနဲ႔ဒက္ဒီက အခုုဒက္ဒီနဲ႔က်ေနာ့္လိုုပဲလားဟင္။ ဒက္ဒီက အဘိုုးကိုု က်ေနာ့္ထက္ပိုုခ်စ္လား။ ဒါမွမဟုုတ္ က်ေနာ္နဲ႔တုူတူပဲခ်စ္လား။“
          ေကာင္ေလးကျပတ္ျပတ္သားသားပင္ေမး၏။ ဟမ္မီလ္တန္က ေစာင္ေအာက္မွ သူ႔ေျခေထာက္ ေတြကိုုဆြဲထုုတ္လိုုက္ၿပီး အေ၀းကိုုေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူကခုုခ်ိန္ထိတစံုုတရာမေျဖေသးေသာအခါ သူ႔သားကထပ္ ေမးျပန္သည္။
          “ အဘိုုးကေဆးလိပ္ေသာက္သလား။ က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ ေဆးတံလားမသိဘူးေသာက္တယ္။“
          “ ဟုုတ္တယ္။ သူမေသခင္ေလးမွာပဲ ေဆးတံစေသာက္တာ။ အရင္တုုန္းကသူ စီးကရက္ ေသာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တခုုခုုစိတ္ဓါတ္က်တယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တခါ တံဆိပ္ေျပာင္းၿပီး ျပန္ေသာက္ျပန္ေရာ။ သားကိုု ဒက္ဒီျပမယ္။ ဒက္ဒီ့လက္ဖမိုုးကိုုနမ္းၾကည့္စမ္း။“
            သားကသူ႔လက္ေတြကိုုလွမ္းယူကာ နမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။
            “ ဘာနံ ့မွမရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လိုု႔လဲဒက္ဒီ။“
           ဟမ္မီလ္တန္ကလည္း သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ လက္ဖမိုုးေတြကိုုနမ္းၾကည့္သည္။
          “ အခုုေတာ့ ဒက္ဒီလည္းအနံ႔မရဘူး။ အရင္တုုန္းကေတာ့ ေဆးလိပ္နံ႔ေတြရခဲ့တယ္။ သားကိုု ဒက္ဒီတခုု ျပမလိုု႔။ ဒါေပမယ့္ခုုကေတာ့ညဥ့္နက္ၿပီ။ အိပ္လိုုက္တာပိုုေကာင္းမယ္။“
          ေကာင္ေလးက ေစာင္ေအာက္လွိမ့္၀င္လိုုက္ကာ သူ႔အေဖတံခါး၀ဆီေလ်ွာက္သြားတာႏွင့္ မီးခလုုတ္ကိုု ပိတ္ေတာ့မည့္သူ႔အေဖလက္ကိုုၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေကာင္ကေလးကေျပာသည္။
          “ ဒက္ဒီကေတာ့ က်ေနာ္ကိုုအူေၾကာင္ေၾကာင္လိုု႔ထင္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒက္ဒီငယ္ငယ္တုုန္းက ဒက္ဒီ့ကိုု က်ေနာ္သိခဲ့ရင္ေကာင္းမွာပဲလိုု႔ဆုုေတာင္းမိတယ္။ ဒက္ဒီက အခုုက်ေနာ့္အရြယ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုုေျပာ ရမလဲမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အထီးက်န္ေနသလိုုပဲ။ အဲဒါကဘာနဲ႔တူသလဲဆိုုေတာ့  အဲဒီအေၾကာင္းေတြ  အခုုစဥ္းစားလိုုက္ရင္ ဒက္ဒီ့ကိုုက်ေနာ္အခုုကတည္းကႀကိဳလြမ္းေနသလိုုပဲ။ အဲဒါ နည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုုင္တယ္။ ဟုုတ္တယ္မဟုုတ္လား။ အင္းေလ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခန္း တံခါးကိုုဖြင့္သြားေပးပါဒက္ဒီ..။“
            ဟမ္မီလ္တန္က သား၏အခန္းတံခါးကိုု ဖြင့္လ်ွက္သားထားခဲ့သည္။ ထိုု႔ေနာက္ တ၀က္ေလာက္ပဲ ဖြင့္ထားေပးခဲ့ရင္ပိုုေကာင္းမွာဟုုေတြးမိသည္။

(Raymond Carver ၏ Bicycle, Muscles, Cigarettes ကိုုဆီေလ်ွာ္ေအာင္ျပန္ဆိုုပါသည္။)
                                                                                                ခက္မာ
Labels: | edit post
1 Response
  1. Anonymous Says:

    ဒီလိုေျပာရင္ ရယ္စရာမ်ားျဖစ္ေနမလားပဲ..
    က်ေနာ့္သမီးကလဲ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမနဲ႔ ေမာင္နွမ
    ျဖစ္ခ်င္တာတဲ့..။

    ေပါက္