1. 2.

                                                                                                                                (သရုပ္ေဖၚ ပန္းခ်ီစံမင္း)
မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၈ ႏွစ္လည္ေလာက္မွာ ကၽြန္မခါးနာေနတာကိုု သတိထားမိသည္။ ဆရာ၀န္ျပလည္း ခဏေတာ့ သက္သာသလိုုသလိုုရွိကာ လံုုးလံုုးေတာ့မေပ်ာက္ျပန္။ ဒီေတာ့ဆရာ၀န္က အမ်ိဳးသမီးေရာဂါ တစ္ခုုခုုႏွင့္ ဆက္စပ္ေနမလားေတြးကာ သားဖြားမီးယပ္အထုူးကုုႏွင့္ ျပၾကည့္ဖိုု႔ တိုုက္တြန္းသည္။ ဒါႏွင့္ပဲ သားဖြားမီးယပ္အထူးကုု ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေက်ာ္ညြန္႔ႏွင့္ ျပျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးက ကၽြန္မကိုု ဓါတ္မွန္ရိုုက္ခိုုင္းသည္။ ခါးနာတာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သဲလြန္စ မရပါ။ သားအိမ္ထဲက အသားစကိုု စစ္ခိုုင္းျပန္သည္။ ေညာင္ျမစ္တူးတာ ပုုတ္သင္ဥေပၚသည္ပဲ ေျပာရမလား၊ ယုုန္ေထာင္ေၾကာင္မိလိုု႔ပဲ ဥပမာ ေပးရမလားမသိပါ။ ခါးနာတာႏွင့္ မပတ္သက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါ တစ္ခုုေတြ႔သည္။ ထိုုေရာဂါကိုု ဆက္ကုုရင္း ခါးနာတာကုုဖိုု႔က ေနာက္ဖက္ေရာက္သြားသည္။ ၂၀၀၉  မွာ အေမရိကားကိုု ထြက္လာေတာ့ ခါးနာေရာဂါက တန္းလန္း ႀကီးပါလာသည္။
       ေရာက္စမွာေတာ့ အလုုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ၂၀၀၉ ႏွစ္လည္ေလာက္မွာ ခါးကျပန္နာလာ၏။ ေအာ္ဟစ္ေနရေလာက္ေအာင္ ဆိုုးဆိုုး၀ါး၀ါးႀကီး မဟုုတ္တာေၾကာင့္ ေမွးေနလိုုက္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကာၾကာလမ္းေလ်ွာက္လိုု႔မရ၊ ၾကာၾကာထိုုင္လိုု႔ မရ၊ ကုုန္းၿပီးလုုပ္ရေသာ အလုုပ္ေတြလုုပ္လို႔ မရ ျဖစ္လာသည္။ ဘယ္ဖက္ေျခ သလံုုးကပါ ထံုုလာကာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ အားႏွင့္ ႏွိပ္တာနင္းတာေတာင္ မနာေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ဆရာ၀န္ျပရေတာ့သည္။ ထံုုးစံအတိုုင္းပထမ အေထြေထြသမားေတာ္၊ ထိုုသမားေတာ္ကတဆင့္ ခါးရိုုးပိုုင္းဆိုုင္ရာ အထူးကၽြမ္းက်င္သူ Neurosurgeon တစ္ေယာက္ ကိုုလႊဲေပးသည္။ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ရသည့္ဆရာ၀န္က x-ray ရိုုက္ခိုုင္းသည္။ ခါးနာျခင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ ထူးျခားသည့္ေတြ႔ရွိမႈ မရွိပါ။ ထိုု႔ေနာက္ MRI ရိုုက္ခိုုင္းသည္။ MRI အေျဖရ ေတာ့ Neurosurgeon ကိုုသြားေတြ႔ရသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက Neurosurgery ဌာန၏ ဌာနမႈး ျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးနွင့္အတူ ကၽြန္မ၏ ခါးနာေရာဂါကိုု ေလ့လာခ်င္သည္ဆိုုေသာ လူငယ္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္လည္း ရွိေနသည္။
            သူတိုု႔က ကၽြန္မ၏ MRI ရိုုက္ထားေသာ ပံုုေတြကိုု အရင္ၾကည့္ၾကသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ပံုုတစ္ပံုုကိုု ႏွစ္စကၠန္႔ ေလာက္ပဲၾကည့္ကာ ေနာက္တစ္ပံုု၊ ေနာက္တစ္ပံုု ေျပာင္းၾကည့္သည္။ ပံုုေတြကလည္း ေလးဆယ္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိမည္ထင္သည္။ ပံုုေတြကိုု တျဖတ္ျဖတ္ၾကည့္ေနစဥ္ သူတိုု႔ဘာစကားမွ မေျပာပါ။ တစ္ပံုုကိုု ႏွစ္စကၠန္႔ခန္႔ႏႈန္းႏွင့္ ပံုုေတြအားလံုုး ၾကည့္ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက ဆရာ၀န္ေလး ဖက္လွည့္ေမးသည္။
 ထူးျခားတာဘာေတြ႔လဲ

ကၽြန္မႏွင့္ အေဖာ္လိုုက္လာေပးေသာ အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြ ဒိုုင္ယန္တိုု႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကသည္။ ဆရာ၀န္ေလးအတြက္ စိုုးရိမ္သြားၾက၍ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတိုု႔ကေတာ့ ခါးဆစ္ရိုုးပံုု မည္းမည္းရိပ္ရိပ္ေတြ တျဖတ္ျဖတ္ ေျပာင္းသြားတာပဲ ျမင္ခဲ့သည္။ ဆရာ၀န္ ကေလးကေတာ့ သတိထားသည့္ပံုု ေပၚေနေပမယ့္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အေျဖေပးပါသည္။
 “ ေအာက္ဆံုုး ခါးဆစ္ရိုုးႏွစ္ခုုၾကားမွာ ပံုုမွန္ မဟုုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။
“ မွန္တယ္
            သည္ေတာ့မွ ဆရာ၀န္ႀကီးက ကြန္ပ်ဴတာကိုု ကၽြန္မတိုု႔ ဖက္လွည့္ကာ ဆရာ၀န္ေလးကိုုေရာ ကၽြန္မတိုုကိုုပါ တျပိဳင္ထဲရွင္းျပသည္။
            “ခါးရိုုးမႀကီးရဲ႕ ေအာက္ဆံုုး အဆစ္ႏွစ္ခုုၾကားမွာ ကူရွင္လိုုခံတားတဲ ့အရြတ္ကေလးက အျပင္ကိုု နည္းနည္းေလး ကၽြံထြက္ေနတယ္။ အဲဒီကၽြံထြက္ေနတဲ့ အရြတ္က ပထမနဲ႔ ဒုုတိယ ခါးရိုုးအဆစ္ႏွစ္ခုုၾကားကေန ထြက္လာၿပီး ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္ထဲသြားတဲ့ နာ့ဗ္ေက်ာကိုုဖိ ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ခါးက ဆက္တိုုက္နာေနတဲ့အျပင္ ဘယ္ဖက္ေျခသလံုုးကလည္း ထံုုေနတာ။”
ဆရာ၀န္ႀကီးက ခုုမွ ပံုုေတြကိုု အေသအခ်ာၾကည့္ရင္း ရွင္းျပသည္။ ဒါကေရွ႕ဖက္ကျမင္ရတဲ့ပံုု၊ ဒါက ေနာက္ဖက္ကျမင္ရတဲ့ပံုု၊ ေဘးတိုုက္ရိုုက္တဲ့ပံုုမွာ ပိုုသိသာတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုုယ့္ခါးထဲက အရိုုးအဆစ္ေတြ၊ အေၾကာေတြကို ျပန္ျမင္ေနရတာကိုု အံ့ၾသတာအျပင္ တျဖတ္ျဖတ္ေျပာင္းသြားေသာ ဓါတ္ပံုုေတြကိုု ႏွစ္စကၠန္႔ မ်ွၾကည့္ရံုုႏွင့္ လက္သည္းခြံခန္႔ သာျမင္ရသည့္ အရြတ္ေလးက ပံုုမွန္ေနရာ မဟုုတ္တာကိုု သတိထားလိုုက္မိေသာ သူတိုု႔၏ ပညာကိုုပါ အံ့ၾသေနမိ သည္။
            “ခြဲစိတ္ကုုတာကိုုေတာ့ ေနာက္ဆံုုးေရြးခ်ယ္မႈ အျဖစ္ပဲ လုုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အရင္ဆံုုး ေသာက္ေဆးနဲ႔ စၾကည့္ၾကတာေပါ့။”
            ကၽြန္မကေတာ့ ပညာရွင္ေတြ ေျပာသမ်ွ ေခါင္းညွိတ္ရံုုအျပင္ ဘာတတ္နိုုင္မွာလဲ။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္အတြင္းမွာ ကၽြန္မဆီကိုု ေငြေတာင္းခံလႊာတစ္ခုု ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မမ်က္ လံုုးျပဴးသြားသည္။ X-ray ႏွင့္ MRI ရိုုက္ခက ေဒၚလာ ၂၄၅၀ ဆိုုပါလား။ ကၽြန္မမွာ က်န္းမာေရး အာမခံရွိတယ္ေလ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္က်ရတာလဲ။ ကမန္းကတန္းႏွင့္ ေဆးရံုုကိုုဖုုန္းေခၚရ ျပန္သည္။ ေဆးရံုုကိုု ဖုုန္းေခၚေနစဥ္အတြင္း ရင္ကတုုန္ေနရသည္။ ေဒၚလာ ၂၅၀၀ နီးပါးေငြေလ။ ဒါေတာင္ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ခေတြ မပါေသး။ ဖုုန္းဆက္ျပီးမွ သက္ျပင္းခ်ရသည္။ ကၽြန္မတိုု ့က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အာမခံကဒ္ေတြက ၾသဂုုတ္လဆန္းမွာ အသစ္လဲရသည္။
ကၽြန္မ MRI ရိုုက္တာက ၾသဂုုတ္လ ဒုုတိယပါတ္ထဲမွာ။ သူတိုု႔က ကၽြန္မ၏ ကဒ္အေဟာင္းက နံပါတ္ကိုု ဆက္သံုုးၿပီး ေငြေတာင္းခံလႊာပိုု ့လိုုက္တာျဖစ္သည္။
ဆရာ၀န္ႀကီး ေပးေသာေဆးက အေတာ္သက္သာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးေသာက္တာ တစ္လျပည့္သြားေသာ္လည္း လံုုးလံုုး မေပ်ာက္ျပန္ပါ။ ေဆးကုုန္ခ်ိန္မွာ ဆရာ၀န္ႀကီး ရံုုးခန္းကိုု ဖုုန္းႏွင့္ဆက္သြယ္ေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက ခါးနာေပ်ာက္ေဆးေတြကိုု တစ္လထက္ ပိုုမေသာက္ ေစခ်င္ေၾကာင္းေျပာၿပီး Pain Medication ဆရာ၀န္ဆီလႊဲျပန္သည္။
            ဒီမွာ ဆရာ၀န္ႏွင့္ေတြ႔ဖိုု႔ ရက္ခ်ိန္းယူရတာ နည္းနည္းေစာင့္ရသည္။ ဆယ္ရက္ခန္႔ ခြာခ်ိန္းၿပီးမွ ေနာက္ထပ္ ဆရာ၀န္အသစ္ႏွင့္ ေတြ႔ရ၏။ အဲဒီမနက္မွာ Pain Medication ဆရာ၀န္က မနက္ ရွစ္နာရီ ခ်ိန္းတာေၾကာင့္ ကၽြန္မကိုု ကားေမာင္းပိုု႔မည့္ သူငယ္ခ်င္း ေလာ္ရာႏွင့္ ကၽြန္မတိုု႔အိမ္က ခုုႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ထဲက ထြက္ရသည္။ ဒီက ေဆးရံုုေတြ ထံုုးစံအတိုုင္း ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာကိုု ေျဖရသည္။ ဘယ္ပစၥည္းနဲ႔ ဓါတ္မတည့္သလဲ၊ ဘာေဆးနဲ႔ မတည့္တာရွိသလဲ။ ဘာေဆးေတြ ေသာက္ခဲ့ဘူးသလဲ။ ေလာေလာဆယ္ ဘာေဆး ေသာက္ေနသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ေသာက္သလဲ။ ခါးနာတာက စူးနာတာလား၊ ျပန္နာတာလား၊ ကိုုက္သလိုု နာတာလား၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အနာဆံုုးလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသက္သာဆံုုးလဲ။ ေမးခြန္းေတြ အကုုန္လံုုးကၽြန္မ မမွတ္မိပါ။  စာရြက္စာတန္းေတြကိုု မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ျဖည့္ၿပီး ဆရာ၀န္ကိုု မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေစာင့္ရျပန္သည္။
            ဆရာ၀န္၀င္လာေတာ့ ကၽြန္မ ရုုတ္တရက္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ ေဒးဗစ္မ်ားလား။ မျဖစ္နိုုင္မွန္း သိေပမယ့္ သူတိုု႔ ဘယ္လိုုဆက္စပ္ၾကသလဲဟုု အေတြးဆက္မိသည္။ ေဒးဗစ္ကြန္ရက္ ( David Conrad ) က အေမရိကန္ တီဗီြစီးရီးစ္ Ghost Whisperer ထဲက ေခါင္းေဆာင္ မင္းသားျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ Jazz Poetry Concert တြင္ အခမ္းအနားမွဴးလုုပ္သလိုု ကၽြန္မ၏ အက္ေဆးတစ္ပုုဒ္ႏွင့္ ကဗ်ာတပုုဒ္ကိုု ကၽြန္မႏွင့္ တြဲ၍ရြတ္ေပးခဲ့သည္။ ထိုုမင္းသားနွင့္အလြန္ တူေသာဆရာ၀န္က တူေသးေသးေလး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ကၽြန္မေျခေထာက္ကိုု ဟိုုဟိုုသည္သည္ ေခါက္သည္။ ခုုန သူနာၿပဳေမးၿပီးသား ေမးခြန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ထပ္ေမးသည္။
            “ကဲ .. ခဏေနရင္ ခင္ဗ်ားခါးဆစ္ရိုုးထဲကို ခါးနာတာသက္သာေစမယ့္ ေဆးထိုုးထည့္ ေပးမယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာမွာပါ။ ခဏေနရင္ေတြ႔မယ္ေနာ္။”
            သူထြက္သြားေတာ့ ကြန္မကိုု အေဖာ္လိုုက္လာေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း ေလာ္ရာက ခပ္တိုုးတိုုး ကပ္ေျပာသည္။
            “ ဆရာ၀န္က ေဒးဗစ္ကြန္ရက္နဲ႔ တူလိုုက္တာ။”
            “ ဟုုတ္တယ္။ တိုု႔လည္း သတိထားမိတယ္။”
            “ ခဏေနလိုု႔ သူနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရင္ ေဒးဗစ္နဲ႔ ဘာေတာ္လဲ ေမးၾကည့္ပါလား။”
            “အင္း .. ေမးလိုုက္မယ္ေလ။”
            အထူးကုု ဆရာ၀န္နဲ႔ မင္းသား ဘာေတာ္သလဲ သိခ်င္ေသာ အေမရိကန္ အီတာလ်ွံကျပား မေလးက အသားထဲ အပ္ထိုုးထည့္တာေတာ့ မၾကည့္ရဲပါတဲ့။ အျပင္ကပဲ ေစာင့္ပါရေစဟု ကၽြန္မ ကိုုခြင့္ေတာင္းသည္။ ကၽြန္မက အလြန္နားလည္စြာ သူမကို ဧည့္ခန္းမွာ ေစာင့္ေစလိုုက္သည္။ ဆရာ၀န္မလာခင္ ေလာ္ရာ့ကိုု ကၽြန္မအေတြ႔ အႀကံဳတစ္ခုု ေျပာျပလိုုက္ေသးသည္။
ကၽြန္မ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က အဘြားႏွင့္အတူ ရြာက သမ၀ါယမ ေဆးခန္းအတြက္ ငွားထားေသာ ဆရာ၀န္မေလးဆီ အေဖာ္လိုုက္သြားေပးခဲ့သည္။ ဆရာ၀န္မကေလးက ဆရာ၀န္ျဖစ္စ ခပ္ငယ္ငယ္ေလး။ “အဘြားဘာျဖစ္သလဲ” ဟုု ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေမးသည္။ အဘြားအေျဖကို ၾကားေတာ့ ဆရာ၀န္မကေလး မ်က္လံုုးက အရင္၀ိုုင္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ နကိုုယ္ေမွးေသာ မ်က္လံုုးကေလးေတြ ပိတ္သြားေအာင္ အူတက္မတတ ္ရယ္ပါေတာ့သည္။ အဘြားေျဖလိုုက္တာကိုုလည္း ၾကည့္ေလ။
            “ကၽြန္မ ခႏၶာကိုုယ္ထဲမွာ တစ္ခုုခုုေတာ့ မွားေနတယ္ထင္တယ္ ေဒါက္တာရယ္။ ကၽြန္မ ေလလည္ရင္ မနံဘူး”
            အဘြား ဘာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္လာျပသလဲ မေမးထားမိေသာ ကၽြန္မပါ ဆရာ၀န္မေလးႏွင့္ အတူ ေရာရယ္မိသည္။ ဆရာ၀န္မေလးက အေတာ္ႀကိဳးစား၍ ရယ္ရွိန္သတ္ကာ ရိႈက္သံမေပ်ာက္ေသးေသာ အသံႏွင့္ အဘြားကိုုေျပာ၏။
“အဲဒါ ေကာင္းတာေပါ့ အဘြားရဲ႕။ ကိုုယ္ထဲမွာလအပူအပုုပ္မရွိလိုု႔ ေလလည္တာမနံတာ ေပါ့။”
            အဘြားက မ်က္နွာကိုု ခပ္မဲ့မဲ့ထား၍ အထြန္႔ တက္သည္။
            “ ေလလည္တယ္ဆိုုတာ နံရမွာေပါ့ ေဒါက္တာရယ္။ ေလလည္တာ မနံဘူးဆိုုတာက ပံုုမွန္မဟုုတ္လိုု႔ပဲ။”
            ဆရာ၀န္မကေလးခမ်ာ အဘြားေက်နပ္ေအာင္ ရယ္ခ်င္ရိပ္ မေပ်ာက္ေသာမ်က္နွာျဖင့္ အေတာ္ႀကိဳးစား ရွင္းျပရသည္။ ေနာက္ဆံုုး ဘယ္လိုုနားလည္မႈ ရသြားသည္မသိ။ အေၾကာအား  ေဆးတစ္လံုုး ထိုုးေပးဖိုု႔ သေဘာတူၾကသည္။ အဲဒီေခတ္ကေတာ့ ေမာ္ရီယာမင္း ပဲထိုုးၾကတာ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ပံုုမွန္ တင္ပါးကိုုထိုုးေသာ အပ္ထက္ နည္းနည္းႀကီးေသာ အပ္ထဲမွာ အျဖဴေရာင္ ေဆးရည္ေတြရွိသည္။ ဆရာ၀န္မကေလးက အဘြားလက္ေမာင္းရင္းကိုု ၀ိုုင္းညွစ္ေပးဖိုု႔ ကၽြန္မကိုု အကူအညီေတာင္းသည္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖထားေသာ ကၽြန္မက ဆရာ၀န္လုုပ္ဖိုု႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနေသာ ကာလမိုု႔ အားတက္သေရာပဲ ကူညီေပးလိုုက္သည္။ လက္ေမာင္းအေၾကာထဲကိုု ေဆးထိုုးအပ္ ထိုုးထည့္တာကို ၾကည့္ေနစဥ္အထိ အိုုေကပဲ။ အပ္ကေလး အေၾကာထဲ ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာ၀န္မကေလးက ေဆးထိုုးအပ္ေမာင္းတံကေလးကိုု ေနာက္ဖက္ နည္းနည္း ဆြဲထုုတ္လိုုက္သည္။ ထိုုအခါ အဘြားလက္ေမာင္းထဲမွ ေသြးစကေလးေတြက စရင္းထဲ၀င္ လာသည္။ ျမင္စကေတာ့ ၾကည့္ရတာ လွသလိုုပဲ။ ၾကည့္ေနရင္း ကၽြန္မမ်က္စိေတြ ၀ါးလာသည္။ ေခါင္းေတြမူးလာသည္။
            “အားေခါင္းမူးလိုုက္တာ။”
            ကၽြန္မကအဲဒီလို ညည္းရင္း လူကပါ ယိုုင္လဲေတာ့မလုုိ အေျခပ်က္သြားေတာ့ ဆရာ၀န္မ ကေလးခမ်ာ ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ လက္ထဲမွာ ေဆးထိုုးအပ္က တန္းလန္းၾကီး ရွိေနေသးတယ္ေလ။ အဘြားကလည္း မ်က္လံုုး၀ိုုင္းႀကီးေတြႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ကၽြန္မက အျမင္ေတြ ေ၀၀ါးေနတာေၾကာင့္ မ်က္စိကိုု ပိတ္ထားသည္။
            “ ေဖေဖေရ..လာပါဦး။”
            ဆရာ၀န္မကေလးက အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ ရွိေနေသာ သူမအေဖကိုု လွမ္းေခၚသည္။
၀၀တုုတ္တုုတ္ တရုုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ညႊန္ၾကားသည္။
သူ႔ကိုု ေနာက္ဖက္ေခၚသြားၿပီး လွဲေနခိုုင္းလိုုက္ပါ။ သမီးခုုပဲ လာခဲ့မယ္။”
အဆံုုးမွာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အဘြားလိုု အားေဆးတစ္လံုုး အေၾကာထဲသြင္းခဲ့ရသည္။ ကိုုယ့္လက္ေမာင္းထဲ ေဆးထိုုးတာကိုုေတာ့ မၾကည့္ေတာ့တာမိုု႔ ေခါင္းေတြ မူးမလာေတာ့ပါ။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္မဘယ္သူ႔ကို ေဆးထိုုးထိုုး မၾကည့္ေတာ့တာဒီေန႔ အထိပါပဲ။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ထဲေတာ့ မၾကာခဏ ေဆးေတြ ထိုုးသြင္းတာခံရေပမယ့္ အသားထဲ ေဆးထိုုးအပ္၀င္သြားတာကိုု မၾကည့္ေတာ့တာမိုု႔ နာတာကလြဲၿပီး မူးေ၀ထိတ္လန္႔မႈကို မခံစားရေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ မေရမရာမက္ခဲ့ေသာ ဆရာ၀န္အိပ္မက္ကေလးလဲ လွလွပပပင္ေပ်ာက္ဆံုုးသြားေတာ့သည္။ 
                        ~                                  ~                                  ~
ခါးရိုုးထဲ ေဆးထိုုးဖိုု႔အတြက္ စက္ကရိယာအမ်ိဳးစံုု တပ္ထားေသာ အခန္းတစ္ခုုထဲေရႊ႕ရသည္။ အခန္းထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာအၾကီးႀကီး တစ္လံုုးရွိသည္။ ကြန္ပ်ဴတာမ်က္နွာျပင္မွာ ကၽြန္မခါးရိုုးပံုု ေပၚေနသည္။ မင္းသားႏွင့္တူေသာ ဆရာ၀န္ အခန္းထဲ၀င္လာေတာ့ သူက ကၽြန္မခါးရိုုးပံုုကိုုျပကာ ဘယ္ေနရာကေန ေဆးကိုထိုးသြင္းမည့္အေၾကာင္း ေဆးထိုုးအပ္က ဘယ္ေနရာထိ ၀င္သြားမွာျဖစ္ျပီး ေဆးကဘယ္လိုုျပန္႔ သြားမည္ဆိုုသည့္အေၾကာင္း ေဆးထိုုးသြင္းေနခ်ိန္ ၾကာေသာ၁၅ မိနစ္ခန္႔အတြင္း ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏွာျပင္ကိုုၾကည့္ကာ ခါးရိုုးထဲ ေဆးထိုုးအပ္၀င္သြားတာ၊ ေဆး၀င္သြားတာေတြ ၾကည့္နိုုင္ေၾကာင္း၊ ေဆးထိုုးၿပီးလ်ွင္လည္း သူလုုပ္ခဲ့သမွ် အေသအခ်ာ ရွင္းျပပါမည့္အေၾကာင္း ေျပာ၏။ ကၽြန္မကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာမ်က္နွာျပင္ကိုု မၾကည့္မွာ ေသခ်ာေနသည္မိုု႔ သူေျပာသမ်ွ “Yes” ဟုသာ စကား ေထာက္ေပးေနလိုုက္သည္။ ကၽြန္မ ညာဖက္မွာ ဆရာ၀န္ႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမ တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီး ဘယ္ဖက္က ကြန္ပ်ဴတာအနီးမွာေတာ့ ကၽြန္မခါးရိုုးထဲ အပ္၀င္သြားတာ၊ ေဆး၀င္သြားတာေတြကိုု ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အေသးစိတ္မွတ္ တမ္းတင္ေပးမည့္ မိတ္ကပ္ထူထူ လိမ္းထားေသာ အမ်ိဳးသမီးပညာရွင္တစ္ဦး ရွိေနသည္။
            “ ခါးရိုုးထဲကေန ေဆးတစ္လံုးကိုမင္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္ထဲထိ ေဆး၀င္သြား ေအာင္ထိုုးေပးမယ္။ ေျခေထာက္ထဲ ေဆး၀င္သြားတာကိုု မင္းခံစားရလိမ့္မယ္။ ေဆးထိုုးၿပီးရင္ မင္းေျခေထာက္က ထံုၿပီး အားနည္း ေနလိမ့္မယ္။ ေခါင္းမူးတာ ေခါင္းကိုုက္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုုျဖစ္လာရင္ ပံုုမွန္လို႔ပဲ သေဘာထားေနာ္။”
            ခါးရိုုးထဲ ေဆးထိုုးထည့္တာဆိုုေတာ့ နာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခါးရိုုးထဲ ၀င္သြားေသာ ေဆး ထိုုးအပ္ကို မျမင္ရေတာ့ နာမွာသိေပမယ့္ မေၾကာက္လွပါ။ နည္းနည္း ဖိအားေပးမယ္။ ေဆးထိုုး အပ္ထည့္ေတာ့မယ္။ ဒီတစ္ခါ နည္းနည္းပိုုဖိအားမ်ားမယ္။ ေနာက္ထပ္ အပ္တစ္ခ်က္လာမယ္ စသျဖင့္ ဆရာ၀န္က အေသးစိပ္ သတိေပးေနသည္။ ဘယ္ဖက္ေျခဖ်ားထိ ေဆး၀င္သြားေသာ တစ္ခ်က္ကေတာ့ အေတာ္နာသည္။ ခါးဆစ္ရိုုးထဲကို ေဆးေျခာက္လံုုးခန္႔ ထိုုးသြင္းၿပီးသြားခ်ိန္ မွာေတာ့ “အားလံုုးၿပီးၿပီ” ဟုုဆရာ၀န္ကေျပာသည္။ ကၽြန္မကို ျဖည္းျဖည္းထခိုုင္းၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ညႊန္ျပကာ အေသးစိပ္ ေျပာျပသည္။
            “ေဆးထိုုးအပ္က ေက်ာရိုုးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ ဒီေနရာက စ၀င္သြားၿပီး  ခါးဆစ္ရိုုးအလယ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ မင္းခါးရိုုးထဲကို ေဆးျပန္ ့သြားတဲ့အေနအထားကို ဒီပံု မွာေဟာသလိုေတြ႔ နိုုင္တယ္။”
ဆရာ၀န္ေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္မ ေခါင္းေတြမူးလာသည္။ ေခါင္းမူးတာပံု မွန္ဟုု သူကေျပာထားသည္မိုု႔ သူ႔ကို ဘာမွမေျပာျပေတာ့ေပမယ့္ သူဆက္ေျပာတာေတြ မၾကားေတာ့ပါ။ သူက ရွင္းျပၿပီးေတာ့ နႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားသည္။ သူနာျပဳဆရာမ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကိုု ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ေစၿပီး ကပ္လ်ွက္ အခန္းကိုေခၚသြားသည္။ တဖက္ခန္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းမူးတာ ေတာ္ေတာ္အေျခအေန ဆိုးေနၿပီ။ ေနရတာျခာျခာ လည္ေနသလို ခံစားရသည္။ မ်က္စိဖြင့္ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ျမင္သမ်ွက အစိမ္းေရာင္ ကမၻာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ လူေတြ အရာ၀တၱဳေတြကို ျမင္ေနရေပမယ့္ သူရဲကားေတြထဲမွာ ျမင္ရသလိုု အားလံုုးတစ္ေရာင္ထဲ ျဖစ္ေနၿပီး လူေတြ၏ေရြ႕ လ်ားမႈေတြက ေႏွးေကြးကာ လြင့္ေမ်ာေနတာႏွင့္ ပိုုတူေနသည္။သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း အျမင္အာရံုုႏွင့္ ဆိုုး၀ါးေသာ ခံစားမႈကို ခံစား ေနရင္းမွပဲ ကၽြန္မက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးလိုုက္ေသးသည္။ ကၽြန္မတို႔ ၀တၱဳေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာက လူေတြ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ခံစားရေသာအခန္းေတြမွာမ်က္စိေတြျပာလာၿပီ။” ဟုု ေရရြတ္ေၾကာင္း ေရးတတ္ၾကသည္ မဟုုတ္လား။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်က္စိေတြ စိမ္းေနရတာ ပါလိမ့္။ ေသဆံုုးကာနီး လူေတြခံစားရသည့္ မ်က္စိေတြ ျပာလာၿပီဆိုေသာ အေနအထားကို ကၽြန္မက မ်က္စိေတြ စိမ္းလာၿပီဆိုုေသာ ခံစားမႈျဖင့္ ခံစားေနရတာလား။ ခံစားရတာ ဆိုုးလိုုက္တာ။  ကၽြန္မလက္မွာ တစ္ခုခုတပ္ဆင္လိုုက္တာ၊ စက္သံေတြ တတီတီၾကား ေနရတာေတာ့ သိေနသည္။
“ကၽြန္မေခါင္း အရမ္းမူးတယ္။ လွဲခ်င္တယ္”
“ဟာ .. ေသြးေပါင္ခ်ိန္က ၆၀/ ၂၇ ထိက်သြားၿပီ။”
            ထိုသို႔ ေရရြတ္သံၾကားရၿပီး ကၽြန္မအခန္းထဲက သူနာျပဳဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတာလဲ ၀ိုးတ၀ါးသိေနသည္။ ကၽြန္မကို ကုတင္ေပၚလွဲေစသည္။ တတီတီအသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ဟန္နီ၊ ဆြိဟာ့တ္ ဆိုတာေတြကိုု ပါးစပ္ဖ်ားမွာခ်ိတ္၍ မင္း ေနရတာအဆင္ေျပရဲ႕လား၊ အိုုေကရဲ႕လား တြင္တြင္ေမးေနၾကသည္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ၆၃/ ၃၀။ ႏွလံုးခုန္နႈန္းကေတာ့ ျမန္ေနေသးတယ္။ သူတို႔ ဘာသာတစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လွမ္း ေျပာေနၾကတာျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္ ၀င္လာသည္။ သူနာျပဳေတြက အေျခအေနကိုုေျပာျပသည္။ “တို႔မွာ ကိုလာရွိလား ဟု ဆရာ၀န္က ေမးသည္။ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္က ေခါင္းခါျပလိုုက္သည္ ထင္သည္။
“သူ႔ကို ကဖင္းပါတဲ့ အရည္တိုုက္ရမယ္” ဟု ဆရာ၀န္ကေျပာသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ အသံထြက္ ေအာင္ပင္ ညည္းေနမိသည္။ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးေသာ ဆိုုး၀ါးသည့္ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရေပမယ့္ ငါမေသႏိုင္ေလာက္ပါဘူး ေတြးမိသည္။
            နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာမွ ေနရတာ နည္းနည္း ေကာင္းလာသည္။ ဆရာ၀န္က ၀င္လာလိုက္ ထြက္သြားလိုုက္ေပမယ့္ သူနာျပဳ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မကို မ်က္ေတာင္မခပ္ ၾကည့္ရင္း အိုုေကလား တြင္တြင္ေမးေနသည္။ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္ ့အၾကာမွာ ကၽြန္မေသြး ေပါင္ခ်ိန္ ၁၁၅/ ၈၆ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ဖိုု ့ခြင့္ေပးသည္။
            “ဘယ္လူနာမွ တစ္ႀကိမ္ထဲနဲ႔ မေပ်ာက္ဘူး။ အနည္းဆံုုး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ထိုုးရ တာပဲ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အတြက္ တစ္ခါထဲ ရက္ခ်ိန္းယူသြားလိုုက္ေနာ္။ မၾကာခင္ ထပ္ေတြ႔ၾကမယ္။”
ဆရာ၀န္က ကၽြန္မပခံုးကိုပုတ္ကာ ႏႈတ္ဆက္အားေပးသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ စကားျပန္ နိုုင္ဖို႔ပင္ အားမရွိျဖစ္ကာ Thank you ကို အနိုုင္နိုုင္ ေျပာရသည္။ ဒီေၾကာက္စရာခံ စားမႈႀကီးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခံစားရဦးမယ္ဟုု ေတြးမိသြားေတာ့ ကၽြန္မ၏ Thank you ကေနာက္ပိုုင္းမွာ တိမ္၀င္သြားခ်င္သည္။ ဒုုတိယအႀကိမ္ ေဆးထပ္ထိုုးဖိုု ့ဆယ္ရက္ခြာၿပီး ရက္ခ်ိန္းေပးလိုုက္သည္။
သူနာျပဳ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ကၽြန္မကို လက္တြန္းကုုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ေစေတာ့ ကၽြန္မက “ကၽြန္မလမ္းေလ်ွာက္နိုုင္မယ္ ထင္ပါတယ္” ဟုုေျပာမိသည္။
            “ အိုု.. ဟန္နီ။ မလုုပ္ပါနဲ ့။ မင္းကို ေလ်ွာက္ခြင့္မေပးနိုုင္ဘူး။ မင္းအႏၱရယ္ကင္းဖို႔ တို႔မွာတာ၀န္ရွိတယ္။”
            သူက ခါးခါးသီးသီးျငင္းၿပီး လက္တြန္းလွည္းကို ညင္ညင္သာသာ တြန္းေပးလာသည္။ သူတို႔ ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားထားသျဖင့္ ေလာ္ရာကဘတံခါးေပါက္၀မွာဘကားရပ္၍ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည္။ ကၽြန္မတိုု ့ကားထြက္သည္ အထိသူနာျပဳအမ်ိဳးသမီးက ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးသည္။
            “ ဘယ္လိုလဲ။ အားလံုးအိုုေကတယ္ မဟုုတ္လား။”
            ေလာ္ရာက စိတ္၀င္တစားေမးေတာ့ ကၽြန္မကခပ္ယဲ့ယဲ့ ၿပံဳး၍ေျဖမိသည္။
            “တို႔ေတာ့ ေသမင္းရဲ႕တံခါး၀ကို ခဏ ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္တယ္။”
            ကၽြန္မစကားေၾကာင့္ ေလာ္ရာက “What” ဟုု အက်ယ္ႀကီးထေအာ္သည္။

                        ~                                  ~                                  ~

ဒုုတိယအႀကိမ္ ေဆးထိုုးဖိုု႔သြားရမည့္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီၾကားထဲက ဆယ္ရက္လံုုးလံုုး ေနာက္ထပ္ ေဆးထပ္ထိုုးရမွာကိုု ေၾကာက္ေနခဲ့တာပါ။ ပထမအႀကိမ္ ေဆးထိုုးၿပီး ေနာက္ပိုုင္း ငါးရက္ခန္႔ အေတာ္အားနည္းပင္ပန္းကာ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ေနခဲ့ရသည္ေလ။ ထိုုေန႔ မွာေတာ့ဆရာ၀န္ႏွင့္ မေတြ႔ခင္ မ်က္ႏွာက်က္မိေနေသာ သူနာျပဳဆရာမက ဒီရက္ပိုုင္းအတြင္း ေျပာင္းလဲခံစားရတာေတြ မွတ္တမ္းယူဖို႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္မက ခံစားရသမွ် ေျပာျပသည္။ သူနာျပဳက ကၽြန္မေျပာသမွ် လိုုက္မွတ္ကာ ဆရာ၀န္ကိုုလဲ ကိုုယ္တိုုင္ေျပာျပဖို႔ မွာ၏။ ဆရာ၀န္ႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မခံစားခဲ့ရသမ်ွ ထပ္ေျပာျပသည္။ သူက ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ကာ ဘာေၾကာင့္ထိုုသို႔ ျဖစ္ရေၾကာင္းရွင္းျပသည္။ ေဆးပညာ အသံုုးအႏႈန္းေတြမ်ားသမိုု ့ကၽြန္မ သိပ္နားမလည္ပါ။ ေဆးထိုုးရမည့္အထဲမွ ပမာဏတစ္ခ်ိဳ႔ကို ေလ်ာ့လိုုက္မည္။ သို႔ေသာ္ အာနိသင္ကေတာ့ အတူတူပဲျဖစ္သည္ဆိုုတာပဲ နားလည္လိုုက္သည္။
            ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈက ပိုမ်ားေနသည္ထင္သည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္က မႀကံဳဖူးေသးေတာ့ သိပ္မေၾကာက္ဘူးေပါ့။ ေမွာက္လ်ွက္အိပ္ေနရေသာ စက္ေပါင္းစံု ၀န္းရံေနသည့္ လူနာကုုတင္ေပၚမွာ ကၽြန္မတစ္ကိုုယ္လံုုး ေတာင့္တင္းေနသည္ ထင္သည္။ ဒီတစ္ခါ ခါးရိုုးမွ တဆင့္ ညာဖက္ ေျခေထာက္ထဲကို ေဆးတစ္လံုး ထိုုးထည့္ျပန္သည္။ ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္ထဲ ေဆးထိုုးထည့္တာထက္ ပိုုနာသည္ထင္၏။ ၁၅မိနစ္ခန္႔ သည္းခံၿပီးေတာ့ ေဆးသြင္းမႈကိစၥၿပီးၿပီ။ ကၽြန္မက ေဆးသြင္းအၿပီး ခံစားရမည့္ေ၀ဒနာကိုု ေမ်ွာ္လင့္ကာ ထိတ္လန္႔ေနမိသည္။ တစ္ဖက္ ခန္းကိုုေျပာင္းၿပီးသည္အထိ အိုုေကေနေသးသည္။ လက္မွာေသြးေပါင္ခ်ိန္သည့္ ကရိယာလာ တပ္ေတာ့ နည္းနည္းမူးလာၿပီ။
“ကၽြန္မမူးလာျပီ။”
            “ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ၆၃/ ၃၄။”
            သူတိုု ့ကၽြန္မကိုုကုုတင္ေပၚမွာ လွဲေစသည္။ ပထမတစ္ခါတုုန္းက ျဖစ္သလို ျဖစ္တာပဲဟုု သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းေျပာၾက၏။ ဆရာ၀န္၀င္လာသည္။ “အိုေကလား” ေမးေတာ့ ကၽြန္မစကား မျပန္နိုုင္ပါ။ ပထမတစ္ႀကိမ္တုုန္းက အလည္ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ အစိမ္းေရာင္ကမၻာထဲ ေရာက္မသြားေပမယ့္ မ်က္စိမဖြင့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မူးေ၀ေနသည္။ သူတို႔က အသင့္ျပင္ထားေသာ အိုုင္ဗီြတစ္အိတ္ လက္ေမာင္းမွ လႊတ္ေပးသည္။ နဖူးေပၚ ေရခဲစိမ္ထားေသာ အ၀တ္ဖတ္တင္ေပးသည္။ ခဏပဲ။ ခဏသည္းခံၿပီးရင္ ၿပီးၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားေပးရသည္။ ကၽြန္မျဖတ္ေက်ာ္နိုုင္ရမယ္။ ခဏပဲ။ ခဏၿပီးရင္ၿပီးၿပီ။
            ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာ၀န္က တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို အခန္းထဲမွာရွိေနသည္။ ကၽြန္မမ်က္လံုုး ပိတ္ထားေတာ့ အျပင္ထြက္သြားသည္။ ခဏေန ျပန္၀င္လာၿပီး ေျခေထာက္ေတြ ကိုုင္ၾကည့္လိုုက္၊ လက္ေကာက္၀တ္က ေသြးခုုန္ႏႈန္း စမ္းလိုုက္၊ ပခံုုးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ၿပီး အားေပးလိုုက္လုုပ္ေနသည္။ သူနာျပဳေတြ၏ ဟန္နီေခၚသံ ဒါလင္ေနလို႔ ေကာင္းရဲ႕လား ဆိုုေသာ ေမးသံေတြ တစ္ခ်ိန္ လံုးလိုလိုၾကားေနရသည္။ ျဖတ္ေက်ာ္ရသည့္ ကာလက ေၾကာက္စရာေကာင္းေပမယ့္ ထိုုသို႔ ဂရုုတစိုုက္ရွိမႈ ေတြခံစားရေတာ့ ေနသာသလိုုပင္။
            ကၽြန္မေနရတာ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာၿပီ။ ဆရာ၀န္က ကၽြန္မကို စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနသည္။ အိုေကလား ဟန္နီဆိုုတာကိုု တစ္မိနစ္ကိုု တစ္ေယာက္နႈန္း ေမးေနၾက၏။ ကၽြန္မကေတာ့ ေခါင္းပဲၿငိတ္ျပေနေတာ့သည္။ ဆရာ၀န္က ကၽြန္မပခံုးကို ဖြဖြကိုုင္ရင္းေျပာသည္။
            “တကယ္လို႔ မင္းေနာက္တခါ ေဆးထပ္ထိုးဖို႔လိုုရင္ ေဆးမထိုုးခင္ အိုင္ဗီြအရင္သြင္း ေပးထားမယ္။ ဘာမွမပူနဲ ့ေနာ္။”
            “ေနာက္တစ္ႀကိမ္။”
            ကၽြန္မရင္ထဲမွာ အသံက်ယ္ႀကီး ျမည္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တဲ့။ ေခါင္းေတြေတာင္ ျပန္မူးလာသလိုုပဲ။ ဒီခံစားမႈကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မခံစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘုုရားသိၾကားမလို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးထပ္မထိုးပါရေစနဲ ့။ ဒါျဖင့္ ေဟာဒီခါးနာ ေရာဂါႀကီးကိုုပဲ ဆက္ခံစားေန ေတာ့မလား။ ဒါလည္းမျဖစ္နိုုင္ျပန္။  ကိုုယ့္ကိုုယ္ကို အားေပးရျပန္သည္။ အို .. ဒုုတိယအႀကိမ္ ေဆးထိုုးၿပီး ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းသြားမွာပဲ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ ထိုုးခ်င္မွ ထိုုးရေတာ့မွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ ေ၀ဒနာကိုုေရာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆိုုတာကိုုေရာ ေမ့နိုုင္ဖိုု ့ႀကိဳးစားရမည္။
            “ ေသြးေပါင္လည္း ပံုုမွန္ျဖစ္သြားၿပီ။ မင္းျပန္လိုု ့ရပါၿပီ။ ဘာေမးခ်င္တာရွိေသးလဲ။”
            ကြၽြန္မမ်က္လံုုးကိုု ႀကိဳးစား၍ ၾကည္ေအာင္လုုပ္ရင္း စကားျပန္လိုုက္သည္။
            “ကၽြန္မမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေမးခြန္းတစ္ခုုရွိပါတယ္။”
            ဆရာ၀န္၏ ဟန္က အေလးအနက္ျဖစ္သြားကာ ကၽြန္မအနား နီးႏိုင္သမွ်နီးေအာင္ တိုးကပ္လာသည္။
            “ ဘာေမးမွာပါလိမ့္။ ေမးပါ။”
            “ ေဒါက္တာ ေဒးဗစ္ကြန္ရက္ကို သိလား။”
            သူ႔ပံုုစံက ပိုုေလးနက္သြားသလိုုပင္။
            “ဟင့္အင္း။ မသိဘူး။ သူကဘယ္သူလဲ။”
            “သူက တီဗီြစတား တစ္ေယာက္ပါ။ သူက ေဒါက္တာနဲ ့ေတာ္ေတာ္တူတယ္ေလ။”
            ဆရာ၀န္က ၀င္းကနဲေနေအာင္ ၿပံဳးသည္။ ကၽြန္မက မ်က္စိေတြ ပိတ္သြားေအာင္ ရယ္ခဲ့ ေသာရြာက ဆရာ၀န္မေပါက္စေလးကိုု သတိရသြားသည္။
            “ အိုုေက။ ကိုုယ္အခုုပဲ အင္တာနက္ကေန ေဒးဗစ္ကြန္ရက္ပံုုကို သြားၾကည့္လိုုက္မယ္။
ေနာက္တစ္ပါတ္ေတြ႔မယ္ေနာ္။ ျပန္ေတြ ့ရတာ၀မ္းသာတယ္။”
            သူက ကၽြန္မပခံုုးကိုုပုုတ္ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားသည္။ ဒီတစ္ပါတ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသြားျပန္ၿပီ။ ေနာက္တစ္ပါတ္ ဒီေနရာကို လာရဦးမည္။
သူနာျပဳက ထံုုးစံအတိုင္း ကၽြန္မကို လမ္းေလ်ွာက္ခြင့္မေပးပဲ ဘီးတပ္လက္တြန္းလွဲေပၚ တင္တြန္းလာသည္။ ေလာ္ရာ့ကားကလည္း တံခါး၀မွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ ကားထြက္လာမွ သူနာျပဳမႀကီး ေဆးရံုုေပၚ ျပန္တက္သြားသည္။
            “ ဒီတစ္ေခါက္ေရာဘယ္လိုုလဲ။”
ေလာ္ရာက စိတ္၀င္တစားေမးျပန္သည္။
            “ဒီတစ္ပါတ္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္ကမၻာထဲ မေရာက္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ အရင္တစ္ပါတ္ကထက္ ေနလို႔ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဆရာ၀န္ကလည္း အေတာ္ဂရုုစိုက္တယ္။ ျပန္လႊတ္ကာနီးအထိ အနားမွာေနၿပီး ဘာေမးခ်င္တာရွိေသးလဲ ေမးတယ္ေလ။”
            “ ေကာင္းတာေပါ့။”
            ေလာ္ရာကစိတ္သက္သာဟန္ျပသည္။
            “တိ႔ုက ေမးစရာရွိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူသိပ္စိတ္၀င္စားသြား ၿပီးအနားကပ္ လာတယ္ေလ။ တို႔ဘာေမးလိုုက္လဲသိလား။”
ေလာ္ရာက ေခါင္းခါျပသည္။
            “ ဆရာေဒးဗစ္ကြန္ရက္ကို သိလားလို႔ ေမးလိုုက္တယ္။”
ေလာ္ရာကထေအာ္ျပန္သည္။
            “ Great! တကယ့္ ေကာင္းတဲ့ေမးခြန္းကို ေမးခဲ့တာပဲ”
ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူ ေအာ္ရယ္ၾကသည္။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ကာလကို တစ္ႀကိမ္ ျဖတ္ေက်ာ္နိုုင္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္မ်ား ရွိေနဦးမလား။ ရွိေနဦးမည္ဆိုုလ်ွင္လဲ ျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမွာပင္။ ကၽြန္မတို႔က အရႈံးေပးလို႔မွ မျဖစ္တာေလ။ ျဖတ္ေက်ာ္နိုုင္ဖို႔ အင္အားရွိေနမွရမည္။ ခက္ခဲေသာ ခဏတာေလးမ်ားကို တစ္နည္းနည္းႏွင့္ လြန္ေျမာက္ေအာင္ျဖတ္ေက်ာ္ ၾကရမွပင္။ ကၽြန္မက ထိုုခက္ခဲေသာ ခဏတာတစ္ခုုကိုု ရႊင္ရႊင္ေလးျဖတ္ေက်ာ္နိုုင္ဖို႔ႀကိဳးစား ၾကည့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘ၀ဆိုုတာ ရင္ဆိုုင္ရွင္သန္ဖို႔ပဲ မဟုုတ္လား။ 

Labels: | edit post
2 Responses
  1. ေဟး သူငယ္ခ်င္း ခါးနာတာ ဂရုစုိက္ပါ စာထုိင္ေရးတာမ်ားလုိ႕ျဖစ္မယ္။ ကုိတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လဲ အဲလုိျဖစ္တာ ခြဲလုိက္ရတယ္။ ျဖစ္ပုံျခင္းအတူတူဘဲ။ ဒါေပမဲ႕ မူလအတုိင္း ေနခ်င္သလုိေနလုိ႕မရေတာ႔ဘူးေလ သူငယ္ခ်င္းမခြဲစိတ္ရဘဲေပ်ာက္ကင္းပါေစ။


  2. PAUK Says:

    ဘဝဆိုတာ ရွင္သန္ရင္ဆိုင္ဖို႔ ..တဲ့..။
    ဟုတ္မွာပါ..။
    တခါတေလ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေနတာ
    ခက္တယ္..။
    ဆရာမ ခါးနာေရာဂါ..အမ်ိဳးသမီးေရာဂါေဘးက
    ေပ်ာက္ကင္းပါေစ..။