1. 2.
အိပ္မက္ မက္ေနတာမွန္းသိသိျခင္း အျပင္မွာမိုုးရြာေနတာကိုုလည္း သတိထားလိုုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ၿပံဳးမိ၏။ ျမျမႏွင္းက အႀကီးအက်ယ္ အိပ္မက္မက္တတ္သူတေယာက္ပင္။ အိပ္မက္ မမက္ခဲ့ဘူးေသာညဆိုုတာမရွိဘူး ထင္သည္။ တခါတရံမွာေတာ့ အိပ္မက္ေတြမက္ေနတာကိုု သေဘာက်သလိုုလိုု။ အိပ္မက္ဆိုုေတာ့လည္း အစီအစဥ္မက်ေရာက္ခ်င္သည့္ေနရာေတြေရာက္၍ ျမင္ခ်င္ရာျမင္၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္သြားသည္။ တခါတေလ လက္ေတြ ့ဘ၀မွာ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားမိသည့္အရာေတြ အိပ္မက္ထဲေရာက္လာတတ္ေတာ့ ထူးဆန္းၿပီး သေဘာက် သလိုုလိုုပင္။ ဒါေပမယ့္ညစဥ္ရက္ဆက္အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ နပန္းလံုုးရသည့္ရက္ရွည္လာေတာ့ အျပင္မွာပါေမာပန္း လာသည္။ အိပ္ရာထဲ၀င္ဖိုု ့အေရး အိပ္မက္မက္မွာကိုုေတြးေၾကာက္လာသည္။


ၿပီးခဲ့သည့္ငါးရက္ေလာက္ကမက္သည့္အိပ္မက္ထဲမွာ ေဖေဖ့ကိုုေတြ ့သည္။ ေဖေဖ့ကိုုအိပ္မက္ထဲမွာ
ေတြ ့့ရတိုုင္း ျမျမႏွင္းဆီမွာရွိသည့္ တစ္ပံုုထဲေသာဓါတ္ပံုုထဲကအရြယ္အတိုုင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ငါးႏွစ္ပတ္လည္ အရြယ္ခ်ည္းပင္။ မ်က္ခုုန္းထူထူ၊ ဆံပင္ပြပြ၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္။ ပင္ကိုုယ္မ်က္ႏွာထားတည္ေပမယ့္ ၿပံဳးရယ္ လိုုက္လွ်င္ေတာ့ ပကတိပြင့္လင္းသြားေသာ ႏွစ္လိုုဖြယ္မ်က္ႏွာကိုုျမင္ရၿမဲပင္။ ရိႈက္သံေလးစြက္၍ အဆံုုးသတ္
တတ္ေသာေဖေဖ့ရယ္သံေတြကလည္း အိပ္မက္တိုုင္း၌ မေျပာင္းလဲ။
                                                        photo by Wathan
 
ေသာၾကာတစ္ရက္ အျပင္မထြက္ပဲ
စေနညေနဖက္ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ေတာ့
လမ္းထိပ္က ခ်ယ္ရီပင္ၾကီး ပင္လုံးကြၽတ္ပြင့္ေနပုံက
မ်က္လွည့္ျပသလို ျဗဳန္းကနဲ။
 
အဲဒီညေနမွာပဲ
အရြက္မျမင္ရေအာင္ပြင့္တဲ့
အမည္မသိ အျဖဴေရာင္ပန္းေတြရဲ့
အံ့မခန္းစုံညီမႈကို ေငးေမာခဲ့။
 
တနလ္ာမနက္ထင္ပါရဲ့
ငါေလွ်ာက္ခဲ့တာ ဒီလမ္းမွဟုတ္ရဲ့လား
အပြင့္မဲ့ပန္းမ်ားနဲ႕သစ္ပင္က
မွင္တက္ေဝဝါးေစျပန္တယ္။
 
ငါတို႕ေရာ...
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ျဗဳန္းကနဲ ပြင့္ခဲ့ၾကျပီးျပီလဲ
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ဝုန္းကနဲေၾကြခဲ့ၾကျပီးျပီလဲ
ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္.....
ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ထပ္ဖူးၾကဦးမွာလဲ။
Labels: 0 comments | | edit post
                                                                                                    Photo by Wathan

အခုုတေလာ က်မမက္သည့္အိမ္မက္ေတြက က်မႀကီးျပငး္ခဲ့ရာရြာကေလးႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်ငး္ ေတြ အေၾကာင္းမ်ားခ်ညး္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ က်မကရြာကေလးဟုုသံုုးစြဲတတ္ေပမယ့္ တကယ္ ေတာ့ က်မတိုု ့ ရြာက ေက်းရြာအုုပ္စုုရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္သည္။ က်မအထက္တန္းေက်ာငး္သူ ဘ၀မွာပင္ အိမ္ေျခ ၈၀၀ ေက်ာ္ရွိသည္။ တိုုးခ်ဲ ့ရပ္ကြက္သစ္ေတြထပ္တည္ၿပီးသည့္ ခုုခ်ိန္မွာ ေတာ့ အိမ္ေျခ ၁၀၀၀ကိုု ေတာ္ေတာ္ပင္ ေက်ာ္ေလာက္ၿပီ။ က်မတိုု ့ငယ္ငယ္က အိမ္ေရွ ့ တာလမး္မွာေအာ္ေရာငး္သည့္ အသား ငါးႏွင့္ ဟငး္သီးဟင္း ရြက္သည္မ်ားထံမွသာ ၀ယ္ျခမး္ စားေသာက္ရေပမယ့္ ခုုေတာ့ ရြာမွာေစ်းတနး္ႏွင့္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ က်မ၏ငယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရြာ ့မ်က္ႏွာဖံုုးသူေဌးေတြ၊ ေက်းရြာအထက္တန္းေက်ာင္းေကာ္မတီေတြ၊ ဘုုရားေဂါပက ေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
               
                 ငယ္ငယ္ကေတာ့ က်မတိုု ့တေတြ တစ္ေယာက္အိမ္တစ္ေယာက္ကုူးသန္းလည္ပတ္ခဲ့ ၾကသည္။ အလွတိုု ့အိမ္မွာ ဘက္ထရီအိုုးႏွင့္ဖြင့္ေသာကက္ဆက္ရွိသည့္အျပင္ အလွ၏အမ မခင္ေဌးက ရန္ကုုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္သူမိုု ့ ေနာက္ဆံုုးေပၚသီခ်င္းေခြေတြ နားေထာင္ ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ က်မ ႏွင့္ကပ္လွ်က္ထိုုင္ေသာအလွက သီခ်င္းေခြအသစ္ ထြက္ လာလွ်င္ အတနး္ထဲမွာမိတ္ဆက္ဆိုုျပထားျပီးသား။ အလွကနံမည္ႏွင့္လိုုက္ေအာင္ လွျပီး သီခ်ငး္ဆိုုလညး္ အေတာ္ေကာငး္သည္။ အတန္းအားခ်ိန္ မ်ားတြင္ က်မ တိုု ့ကိုုသီခ်ငး္ ဆိုုျပ ေလ့ရွိသည္။ သူဆိုုျပေသာသီခ်ငး္မ်ားထဲမွ က်မနားထဲစဲြ သြားေသာသီခ်ငး္ဆိုုလွ်င္ က်မ ကဘယ္သူဆိုုတာလဲ၊သီခ်ငး္နံမည္ဘာလဲေမးေတာ့သည္။သူကအဆိုုေတာ္နံမည္နွင့္ သီခ်ငး္နံမည္ကိုု ေျပာျပ ျပီး “ငါ့အိမ္မွာလာနားေထာင္ပါလား“ ဟုုေျပာတတ္သည္။ စေန တနဂ္ေႏြေက်ာငး္ပိတ္ရက္ေတြဆိုု က်မက သူတိုု ့အိမ္အလည္သြားကာ သီခ်ငး္နားေထာင္ တတ္သလိုုေန ့လည္မုုန္ ့စားဆင္းခိ်န္ေတြမွာ အလွႏွင့္လိုုက္၍ မၾကာခဏထမင္းစားဖူးသည္။ အလွတိုု ့အိမ္က ခ်မ္းသာေတာ့ အၿမဲလိုုလိုုဟင္းကာငး္ ခ်က္သည္ေလ။
Labels: 0 comments | | edit post
 
                                                           Illustrated by Than Htay Maung

မ ။      ညဥ့္နက္သန္းေကာင္ႀကီးမွာ
          လေရာင္ေတြရုုတ္တရက္လင္းျဖာလာတယ္ထင္လိုုက္မိတာ
          တကယ္က… ရွင္က်မကိုု နမ္းလိုုက္တာပဲ။


က်ား ။  ဟုုတ္တယ္။
          တခါေလမွာ
          အနမ္းတပြင့္ မင္းမ်က္ႏွာေပၚေၾကြက်လာျခင္းဟာ
          မင္းကမ ၻာမွာ လမင္းတစင္း၀င္းပသြားသလို
          ေအးျမတဲ့အလင္းအင္အားနဲ ့ ခရီးသြားႏိုုင္တယ္။

မ။      ေအးျမတဲ့အလင္းနဲ ့ခရီးသြားရျခင္းက
         ပင္ပန္းမႈေတြကိုု ေလ်ာ့က်ျပီး ခရီးတြင္ေစတဲ့အတြက္
         အဲ့ဒီခရီးစဥ္မွာ က်မတစ္ေယာက္ထဲ မျဖစ္သင့္ဘူး။

က်ား။  အလင္းေရာင္ဆိုုတာမ်ိဳးက
         တစ္ေယာက္ထဲ
         စုုပ္ယူသံုုးစြဲလိုု ့ကုုန္သြားနိုုင္တာမဟုုတ္ေတာ့
         မင္းလိုုအပ္သေလာက္အေဖာ္ေတြနဲ ့ခရီးဆက္ပါေလ။
         ငါကေတာ့ မင္းရဲ ့အပါးမွာ၊ ဖ၀ါးေျခရာထပ္ရွိပါ့မယ္။

မ။      က်မတိုု ့တေတြ.. စိတ္တူသူျခင္းစုုေ၀းျပီး
         လက္ေတြကိုုၿမဲၿမဲတြဲလိုု ့
         ခ်စ္ေမတၱာလေရာင္ထဲမွာ ခရီးသြားၾကမယ္။
         ညည္းညဴသံ တစ္စံုုတရာၾကားရတဲ့ဆီ ဦးတည္ၿပီးသြားၾကမယ္။
         ညည္းညဴသံဆိုုတာမ်ိဳးက
         လိုုအပ္ခ်က္ရွိသူေတြဆီကသာ ၾကားရတတ္တယ္ေလ။

က်ား။  လိုုအပ္ခ်က္ရွိသူေတြရွိရာ ေရာက္ၿပီဆိုုရင္ေတာ့
         ငါတို႔ရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ ့
         ညည္းညဴေနသူေတြရဲ့နဖူးကို ထိနမ္းလို႔
         လေရာင္ျဖန္းတဲ့ ေအးခ်မ္းမႈမ်ိဴး သူတို႔ကိုခံစားရေစမယ္။

မ။      က်မတိုု ့့ရဲ ့အၿပံဳးေတြ၊ စကားလံုုးေတြကသာ
         သူတို႔ေ၀ဒနာေတြကိုု ေျပေလ်ာ့ေစမယ္ဆိုုရင္
         မိုးေသာက္မွ ေန၀င္သည့္တိုင္ ၿပံဳးလို႔
         သူတို႔ကို စိတ္ႏွလံုးရႊင္လန္းေစမယ္။

က်ား။   ငါတို႔ရဲ့့လက္ေတြကိုု သူတို႔လက္ေတြနဲ႔ ေပါင္းယွက္ထားလို႔
          အင္အားေတြ ကူးယူဆပြားၿပီး
          သူတို႔ေရွ႔ဆက္ရမယ့္ခရီးမွာ၊ ယာဥ္ရထားပမာ အသံုး၀င္ေစမယ္။

မ။      က်မတို႔ဆီမွာ ရွိတဲ့ အစားအစာတ၀က္ဟာ
         သူတို႔အတြက္ ရိကၡာျဖစ္ေစရမွာေပါ့၊
         တဦးကို တဦး ကိုုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔
         အစာအိမ္ရဲ့တ၀က္ကိုျဖည့္ၾကမယ္။

က်ား။  ေမတၱာတရားတို႔နဲ႔အတူ
         ေကာက္ႏွံစပါးတခ်ိဳ ့ကိုလည္း သယ္ေဆာင္သြားစို႔ရဲ။့
         သူတို႔ညႊန္ျပတဲ့ေနရာမွာ ေရတြင္းတူး
         သူတို႔ရဲ့့စူး၊ ေဆာက္၊ ေဂၚျပားနဲ ့ မ်ိဳးေစ့မ်ား ေပါင္းဆံုတဲ့အခါ
         သူတို႔အနာဂါတ္ဟာ ပိုျပည့္စံုုလာလိမ့္မယ္။

မ။     ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအရင္းခံျခင္းဟာ
        အရာအားလံုးရဲ့ အစပါပဲ။
        ကိုုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလး နည္းနည္းစြက္မွ
        အသက္ရွင္ရျခင္းက အဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မေပါ့။

က်ား။  ေအးျမမႈအင္အားေတြျဖာက်လာေစမယ့္ အနမ္းလတစ္စင္းကိုု
         တကယ့္လမင္းအစစ္နဲ႔ ထိပ္တိုုက္ေတြ႔ခိုင္းလိုုက္ေတာ့မယ္။
         လေရာင္ေအာက္မွာခရီးထြက္ၿပီး
         လိုအပ္ခ်က္ရွိသူေတြဆီ ဦးတည္သြားဖို႔အတြက္
         အ၀င္းပဆံုးလေရာင္ မျဖန္းခင္ေလးမွာ
         အနမ္းတစ္ပြင့္ ေပးပါရေစဦးကြယ္။
(ဇူလိုင္ ၂၂၊ ၂၀၁၀)
Labels: 1 comments | | edit post